Ιωάννης Νοταράς
| Ιωάννης Νοταράς | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1805 Άνω Τρίκαλα Κορινθίας |
| Θάνατος | 24 Απριλίου 1827 Μάχη του Ανάλατου |
| Χώρα πολιτογράφησης | Οθωμανική Αυτοκρατορία |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | στρατιωτικός |
| Οικογένεια | |
| Γονείς | Σωτήρης Νοταράς και Μαρία Ζαΐμη |
| Αδέλφια | Ανδρέας Νοταράς |
| Οικογένεια | Οικογένεια Νοταρά |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Πόλεμοι/μάχες | Ελληνική Επανάσταση του 1821 |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | στρατηγός |
Ο Ιωάννης (Γιαννάκης) Νοταράς ήταν αγωνιστής του 1821 (Τρίκαλα Κορινθίας 1805 - Ανάλατος/Φάληρο Αττικής 1827). Σκοτώθηκε το 1827 κατά την καταστροφική για τις ελληνικές δυνάμεις μάχη του Ανάλατου.
Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε το 1805 στα Τρίκαλα Κορινθίας και ήταν γόνος της σημαντικής αρχοντικής οικογένειας των Νοταράδων. Πατέρας του ήταν ο πρόκριτος Σωτήρης Νοταράς και μητέρα του η Μαρία, αδελφή του Ανδρέα Ζαΐμη. Διακρινόταν για το παράστημά του και τη φυσική του παρουσία και ήταν γνωστός στο περιβάλλον του ως «αρχοντόπουλο».[1][2][3] Είχε στοιχειώδη μόρφωση και στο ξεκίνημα της Επανάστασης, αν και πολύ νεαρός σε ηλικία, δημιούργησε δικό του στρατιωτικό σώμα αποτελούμενο από Μοραΐτες και Ρουμελιώτες, που ήταν και η πλειοψηφία των ανδρών του.[1][2] Μάλιστα τα χρήματα για τη μισθοδοσία των στρατιωτών του προέρχονταν από τη δική του περιουσία.
Συμμετείχε στην πολιορκία του Ακροκόρινθου και μετά το τέλος της πολιορκίας και την παράδοση του κάστρου ορίστηκε ως φρούραρχος.[2] Πολέμησε γενναία και διακρίθηκε στην απόκρουση της στρατιάς του Δράμαλη.[2] Το 1824, σε ηλικία μόλις 19 ετών αναδείχτηκε στρατηγός των επαναστατικών δυνάμεων. Στην πρώτη φάση του εμφυλίου συντάχθηκε με τον θείο του, Ανδρέα Ζαΐμη, με αποτέλεσμα, στη δεύτερη φάση, να βρεθεί, όπως και ο θείος του, αντιμέτωπος με την κυβέρνηση Κουντουριώτη αλλά και τα κυβερνητικά στρατεύματα από τη Ρούμελη.[2] Ως αποτέλεσμα καταδιώχτηκε από τον Γκούρα και εγκαταλελειμμένος από τους Ρουμελιώτες στρατιώτες του, που ήταν δυσαρεστημένοι γιατί δεν αμείβονταν ικανοποιητικά, βρήκε καταφύγιο στον Άγιο Γεώργιο Κορινθίας.[2][3]
Όταν ο Κουντουριώτης επικράτησε, ο Ιωάννης Νοταράς αναγκάστηκε να παραδοθεί στις 9 Δεκεμβρίου 1824 και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο Ναύπλιο, όπου και φυλακίστηκε μαζί με άλλους ηγέτες του αντικυβερνητικού στρατοπέδου.[2] Σύμφωνα με τον Φώτιο Χρυσανθόπουλο ο τόπος φυλάκισής του ήταν η Ύδρα.[1][3]
Αφού αποφυλακίστηκε συγκρότησε ξανά δικό του στρατό και τον Ιούλιο του 1825 πήρε μέρος στη δεύτερη πολιορκία της Πάτρας.[2] Επίσης, απέκρουσε τα αιγυπτιακά στρατεύματα του Ιμπραήμ στην περιοχή της Μεσσηνίας.[2] Το 1826 έγινε αιτία εμφύλιας διαμάχης στην Κορινθία ως αντίζηλος του εξαδέλφου του Παναγιώτη Νοταρά για το χέρι της Σοφίας Ρέντη, κόρης του προεστού Θεοχάρη Ρέντη.[2] Αποτέλεσμα της αναταραχής αυτής ήταν η ολοκληρωτική καταστροφή του χωριού Σοφικού το Μάιο του 1826.[2] Στα τέλη Ιανουαρίου του 1827 ως επικεφαλής σώματος 1.200 στρατιωτών προχώρησε στην Αττική, όπου υπό την ηγεσία του Γεώργιου Καραϊσκάκη και του Βρετανού φιλέλληνα Τόμας Γκόρντον συμμετείχε σε μάχες εναντίον του στρατού του Κιουταχή, ανάμεσα στις οποίες και στη μάχη της Καστέλας,[2][4] μαζί με τον Ιωάννη Μακρυγιάννη και τον Κρητικό Δημήτριο Καλλέργη. Στη συγκεκριμένη μάχη πολέμησε έχοντας την ευθύνη του κέντρου της ελληνικής παράταξης.[4] Σκοτώθηκε κατά την καταστροφική για τις επαναστατικές δυνάμεις μάχη του Ανάλατου την 24η Απριλίου του 1827.[2]
Αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Χρυσανθόπουλος (επιμ.), Φώτιος (1888). Βίοι Πελοποννησίων ανδρών και των εξώθεν εις την Πελοπόννησον ελθόντων κληρικών, στρατιωτικών και πολιτικών των αγωνισαμένων τον αγώνα της επαναστάσεως. Αθήνα: Σταύρος Ανδρόπουλος, Τυπογραφείο Π. Δ. Σακελλαρίου.
- ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 2,11 2,12 . Αθήνα: Πάπυρος. 2007. σελίδες τόμ. 39, σσ. 295–296.
|first1=missing|last1=in Authors list (βοήθεια); Missing or empty|title=(βοήθεια) - ↑ 3,0 3,1 3,2 «Νοταράς Πανούτσος (1740 ή 1752 – 1849)». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Ιουλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2015.
- ↑ 4,0 4,1 «Η Μάχη της Καστέλας».
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Φώτιος Χρυσανθόπουλος, επιμ. (1888). Βίοι Πελοποννησίων ανδρών και των εξώθεν εις την Πελοπόννησον ελθόντων κληρικών, στρατιωτικών και πολιτικών των αγωνισαμένων τον αγώνα της επαναστάσεως. Αθήνα: Σταύρος Ανδρόπουλος, Τυπογραφείο Π. Δ. Σακελλαρίου. Ανακτήθηκε στις 10 Απριλίου 2010.
- Πάπυρος Larousse Britannica, τομ.39, σσ. 295-296, Αθήνα:2007.