Ιστορία της Ουγγαρίας κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο
Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το Βασίλειο της Ουγγαρίας ήταν μέλος των δυνάμεων του Άξονα.[1] Στη δεκαετία του 1930, το Βασίλειο της Ουγγαρίας στηρίχθηκε στην επέκταση των εμπορικών συναλλαγών με τη Φασιστική Ιταλία και τη Ναζιστική Γερμανία για να βγει από τη Μεγάλη Ύφεση και να ανακάμψει. Η ουγγρική πολιτική και εξωτερική πολιτική έγινε αυστηρά εθνικιστική το 1938 και η Ουγγαρία υιοθέτησε μια αλυτρωτική πολιτική παρόμοια με της Γερμανίας, επιχειρώντας να ενσωματώσει τις περιοχές με ουγγρική πλειοψηφία στις γειτονικές χώρες στην Ουγγαρία. Η Ουγγαρία είχε βραχύβια εδαφικά οφέλη από την ένταξη της στον Άξονα. Έγιναν διακανονισμοί σχετικά με τις εδαφικές αξιώσεις με την Τσεχοσλοβακική Δημοκρατία, τη Σλοβακική Δημοκρατία και το Βασίλειο της Ρουμανίας. Το 1940, η Ουγγαρία προσχώρησε στις δυνάμεις του Άξονα. Το επόμενο έτος, οι ουγγρικές δυνάμεις συμμετείχαν στην εισβολή στη Γιουγκοσλαβία και την εισβολή στη Σοβιετικής Ένωσης. Από την εισβολή στη Γιουγκοσλαβία ενσωματώθηκαν ορισμένα εδάφη στην Ουγγαρία. Η συμμετοχή σημειώθηκε από τους γερμανούς παρατηρητές για την ιδιαίτερη βιαιότητά της, με τους κατεχόμενους λαούς να υποβάλλονται σε αυθαίρετη βία. Οι Ούγγροι εθελοντές, σύμφωνα με ορισμένες παρατηρήσεις, έκαναν "τουρισμό της δολοφονίας".[2]
Ενώ πολεμούσε κατά της Σοβιετικής Ένωσης η Ουγγαρία είχε αρχίσει να διαπραγματεύεται εκεχειρία με τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο. Ο Χίτλερ ενημερώθηκε για την προδοσία αυτή και τον Μάρτιο του 1944 οι Γερμανικές δυνάμεις εισέβαλαν στην Ουγγαρία. Όταν οι Σοβιετικές δυνάμεις άρχισαν να απειλούν την Ουγγαρία, η Ουγγαρία και η Σοβιετική Ένωση υπέγραψαν εκεχειρία με τον αντιβασιλέα Μίκλος Χόρτι να υπογράφει την εκεχειρία εκ μέρους της Ουγγαρίας. Λίγο αργότερα Γερμανοί κομάντο απήγαγαν τον γιο του Χόρτι και ο Χόρτι αναγκάστηκε να ακυρώσει την εκεχειρία. Μετά ο αντιβασιλέας Χόρτι αναγκάστηκε να παραιτηθεί ενώ ο Ούγγρος φασιστής ηγέτης Φέρεντς Σάλασι ίδρυσε μια νέα φασιστική κυβέρνηση με γερμανική υποστήριξη. Το 1945 οι Ουγγρικές και Γερμανικές δυνάμεις στην Ουγγαρία ηττήθηκαν από τον στρατό της Σοβιετικής Ένωσης.
Περίπου 300.000 Ούγγροι στρατιώτες και πάνω από 600.000 πολίτες σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, συμπεριλαμβανομένων πάνω από 400.000 Εβραίων και 28.000 Ρομά. Πολλές πόλεις υπέστησαν ζημιές, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τη Βουδαπέστη. Οι περισσότεροι Εβραίοι στην Ουγγαρία προστατεύτηκαν από την απέλαση σε γερμανικά στρατόπεδα εξόντωσης για τα πρώτα χρόνια του πολέμου, παρόλο που για μια μεγαλύτερη περίοδο επηρεάζονταν από μια σειρά αντιεβραϊκών νόμων που επέβαλαν περιορισμούς στη συμμετοχή των Εβραίων στη δημόσια ζωή και την οικονομία της Ουγγαρίας.[3] Αφού ξεκίνησε η Γερμανική κατοχή της Ουγγαρίας το 1944, οι Εβραίοι και οι Ρομά εκτοπίστηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Άουσβιτς. Μέχρι το τέλος του πολέμου, θανατώθηκαν 450.000 με 606.000 Ούγγροι Εβραίοι[4] και περίπου 28.000 Ρομά της Ουγγαρίας.[5] Μετά την παράδοση των Ούγγρων, τα σύνορα επέστρεψαν στα σύνορα προ του 1938 (που είναι και τα σημερινά).
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Hungary: The Unwilling Satellite Αρχειοθετήθηκε 2007-02-16 στο Wayback Machine. John F. Montgomery, Hungary: The Unwilling Satellite. Devin-Adair Company, New York, 1947. Reprint: Simon Publications, 2002.
- ↑ Ungváry, Krisztián (2007-03-23). «Hungarian Occupation Forces in the Ukraine 1941–1942: The Historiographical Context» (στα αγγλικά). The Journal of Slavic Military Studies 20 (1): 81–120. doi:. ISSN 1351-8046.
- ↑ Pogany, Istvan, Righting Wrongs in Eastern Europe, Manchester University Press, 1997, pp.26–39, 80–94.
- ↑ Dawidowicz, Lucy. The War Against the Jews, Bantam, 1986, p. 403; Randolph Braham, A Magyarországi Holokauszt Földrajzi Enciklopediája (The Geographic Encyclopedia of the Holocaust in Hungary), Park Publishing, 2006, Vol 1, p. 91.
- ↑ Crowe, David. "The Roma Holocaust," in Barnard Schwartz and Frederick DeCoste, eds., The Holocaust's Ghost: Writings on Art, Politics, Law and Education, University of Alberta Press, 2000, pp. 178–210.
|