Εστουδιάντες ντε Λα Πλάτα
 | ||||
| Επίσημη ονομασία | Club Estudiantes de La Plata | |||
|---|---|---|---|---|
| Ίδρυση | 4 Αυγούστου 1905 | |||
| Έδρα | Λα Πλάτα, Αργεντινή | |||
| Στάδιο | Estadio Jorge Luis Hirschi, La Plata Partido | |||
| Χρώματα | κόκκινο και λευκό | |||
| Πρόεδρος | Χουάν Σεμπαστιάν Βερόν | |||
| Προπονητής | Eduardo Domínguez | |||
| Πρωτάθλημα | Πριμέρα Ντιβισιόν | |||
| Ιστότοπος | Επίσημος ιστότοπος | |||
| ||||
| Μέσα κοινωνικής δικτύωσης | ||||
    | ||||
 Πολυμέσα σχετικά με την ομάδα | ||||
| wikidata () | ||||
Η Εστουδιάντες ντε Λα Πλάτα[1] (ισπανικά: Estudiantes de La Plata) είναι αθλητικό σωματείο που εδρεύει στην πόλη Λα Πλάτα της Αργεντινής, γνωστό κυρίως για την ποδοσφαιρική ομάδα του.
Αν και ανήκει στους μικρομεσαίους του Πρωταθλήματος Αργεντινής με μόλις έξι κατακτήσεις, κατέχει την αξιοζήλευτη επίδοση των τεσσάρων Κόπα Λιμπερταδόρες. Έχει κατακτήσει επίσης μία φορά το Διηπειρωτικό Κύπελλο, νικώντας σε διπλό αγώνα τους «μπέμπηδες» της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 1968[2]. Τέλος η ομάδα έχει κατακτήσει μία φορά και το Κόπα Ιντεραμερικάνα το 1969. Η Εστουδιάντες διατηρεί μισητή αντιπαλότητα με την Χιμνάσια Λα Πλάτα.Οι αναμετρήσεις τους ονομάζονται στα ισπανικά Clásico Platense.
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 1905 η Χιμνάσια, το μεγαλύτερο αθλητικό σωματείο της πόλης, αποφάσισε να καταργήσει το ποδοσφαιρικό τμήμα της. Μπροστά στον κίνδυνο να μείνουν χωρίς ομάδα, κάποιοι από τους ποδοσφαιριστές της που γνωρίζονταν από το πανεπιστήμιο ίδρυσαν δικό τους σωματείο, την Εστουδιάντες (στα ελληνικά: Φοιτητές). Ως χρώματα επέλεξαν το κόκκινο και το λευκό από θαυμασμό προς την Αλούμνι του Μπουένος Άιρες, μόνιμη πρωταθλήτρια της χώρας στις αρχές του 20ού αιώνα.
Προπολεμική περίοδος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1913 η ομάδα κατέκτησε για πρώτη φορά το (ακόμα ερασιτεχνικό) Πρωτάθλημα Αργεντινής. Το 1931, στο πρώτο επαγγελματικό πρωτάθλημα, η Εστουδιάντες διέθετε μια εκπληκτική επιθετική πεντάδα που έμεινε στην ιστορία του αργεντίνικου ποδοσφαίρου ως οι Καθηγητές (Los Profesores)[3] - δύο από αυτούς είχαν ιταλικές ρίζες και σήκωσαν το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1934 ως μέλη της Εθνικής Ιταλίας.
Οι δύο δεκαετίες που ακολούθησαν σημαδεύθηκαν από την παρουσία του μεγάλου σέντερ φορ Μανουέλ Πελεγρίνα, τέταρτου σκόρερ όλων των εποχών στο πρωτάθλημα με 231 γκολ (τα 221 με την Εστουδιάντες), όμως η ομάδα αποτύγχανε να κερδίσει κάποιον τίτλο πρωταθλήματος. Κέρδισε όμως 2 κύπελλα Αργεντινής την διετία 1944-45 που έμελλε να είναι και οι μόνοι τίτλοι της ομάδας την εποχή εκείνη. Ακόμα χειρότερα, το 1952 κόντεψε να διαλυθεί, όταν η κυβέρνηση του Χουάν Περόν έπαυσε τη διοίκηση και την αντικατέστησε με δοτή, επειδή αρνήθηκε να μοιράσει βιβλία της Εβίτας σε μέλη του συλλόγου. Η νέα διοίκηση πούλησε τους καλύτερους παίκτες στην Ουρακάν, με αποτέλεσμα η ομάδα να υποβιβασθεί στη Β' Κατηγορία. Η κατάσταση ομαλοποιήθηκε τον επόμενο χρόνο, όταν επέστρεψε η κανονική διοίκηση και η ομάδα ξανανέβηκε στην Α' Κατηγορία.
Χρυσή εποχή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στις αρχές της δεκαετίας του '60 η Εστουδιάντες ευτύχησε να βγάλει από τα φυτώριά της μια πολύ δυνατή γενιά, η οποία αφού σάρωσε τα «μικρά» πρωταθλήματα, πέρασε σχεδόν αυτούσια στην πρώτη ομάδα και κατέκτησε το Μετροπολιτάνο του 1967. Οι «Νεαροί Δολοφόνοι», όπως τους αποκάλεσε ο τύπος, έγιναν η πρώτη επαρχιακή ομάδα που στεφόταν πρωταθλήτρια. Τα κατορθώματά τους συνεχίσθηκαν με την κατάκτηση τριών διαδοχικών Κόπα Λιμπερταδόρες την τριετία 1968-70 και ενός Διηπειρωτικού Κυπέλλου (1968), καθώς και ενός Κόπα Ιντεραμερικάνα (1968).
Κορυφαίοι παίκτες αυτής της ομάδας ήταν ο Κάρλος Μπιλάρδο (μετέπειτα διαπρεπής προπονητής) και ο Χουάν Ραμόν Βερόν που την επόμενη δεκαετία αγωνίσθηκε και στον Παναθηναϊκό. Ο πραγματικός όμως σταρ και άνθρωπος-κλειδί πίσω από τις επιτυχίες ήταν ο προπονητής Οσβάλντο Ζουμπελντία, ο οποίος εφάρμοσε πρώτος τακτικές για να καταστρέφεται η επιθετική ανάπτυξη του αντιπάλου - μεταξύ άλλων τα σκόπιμα φάουλ, το τείχος στα κόρνερ και το τεχνικό οφσάιντ. Οι τακτικές αυτές έμειναν στην ιστορία ως «αντιποδόσφαιρο» και λίγο έλειψαν να οδηγήσουν σε διπλωματικό επεισόδιο, μετά από ένα βίαιο παιχνίδι με τη ΑΚ Μίλαν για το Διηπειρωτικό του 1969, σύντομα όμως βρήκαν μιμητές σε ολόκληρο τον κόσμο.
Δεκαετίες '80 - '90
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Κάρλος Μπιλάρδο σταμάτησε να αγωνίζεται το 1970 και σύντομα αντικατέστησε το Ζουμπελντία ως προπονητής. Το πρώτο πέρασμά του απέβη άκαρπο (1971-75), αλλά το 1982 επέστρεψε και οδήγησε την ομάδα στο πρώτο της Μετροπολιτάνο μετά τη χρυσή εποχή. Το 1983 η ομάδα επανέλαβε το κατόρθωμα κατακτώντας το Νασιονάλ, έστω κι αν ο ίδιος είχε αποχωρήσει για να αναλάβει την Εθνική Αργεντινής.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, η Εστουδιάντες επέστρεψε στη μετριότητα (μάλιστα το 1994 υποβιβάστηκε στη Β' Εθνική αλλά ανέβηκε αμέσως) και είναι αξιομνημόνευτα μόνο χάρη στην ανάδειξη νέων ταλέντων που πουλήθηκαν σε μεγαλύτερες ομάδες, όπως ο Χουάν Σεμπαστιάν Βερόν (γιος του Χουάν Ραμόν Βερόν), ο Λουσιάνο Γκαλέτι και ο Μαρτίν Παλέρμο.
Σύγχρονη εποχή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η επόμενη καλή περίοδος για την Εστουδιάντες φέρει τη σφραγίδα του Χουάν Σεμπαστιάν Βερόν, ο οποίος το 2006 επέστρεψε στην Εστουδιάντες μετά από 11 χρόνια στην Ευρώπη. Η ομάδα κατέκτησε την Απερτούρα του 2006, ισοβαθμώντας με τη Μπόκα Τζούνιορς και νικώντας την σε αγώνα μπαράζ, ενώ το 2009 κατέκτησε για τέταρτη φορά[4] το Κόπα Λιμπερταδόρες. Έλαβε μέρος στο Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων του 2009 όπου στον ημιτελικό επικράτησε 2-1 της κορεατικής Πόχανγκ Στίλερς και διεκδίκησε στον τελικό το τρόπαιο από την φοβερή Μπαρτσελόνα που κατέκτησε 6 τρόπαια σε ένα έτος. Μάλιστα στον τελικό η Εστουδιάντες προηγούνταν 1-0 μέχρι και το 88ο λεπτό αλλά ένα γκολ του Πέδρο έστειλε τον τελικό στην παράταση όπου ο Μέσι στο 110' έδωσε το τρόπαιο στους Καταλανούς. Επόμενος τίτλος για την Εστουδιάντες ήταν η Απερτούρα του 2010 με προπονητή τον παλιό θρύλο της ομάδας, τον Αλεχάντρο Σαμπέλα[5] ο οποίος έβγαλε μια φουρνιά απο νέους παίκτες και με την προσθήκη των έμπειρων Γκαστόν Φερνάντεζ και Αγκουστίν Οριόν κατάφερε να πάρει το πρωτάθλημα με νίκη επί της Άρσεναλ Σαραντί στον τελευταίο αγώνα της σεζόν. Για τα επόμενα χρόνια δεν μπόρεσε να κερδίσει κάποιον τίτλο αν και έκανε κάποιες καλές χρονιές και στις διοργανώσεις της Αργεντινής αλλά και σε διεθνές επίπεδο στις Λατινοαμερικάνικες διοργανώσεις φτάνοντας μάλιστα στους "8" του Λιμπερταδόρες το 2022. Το 2023 ήταν μέσα στην πρώτη πεντάδα του πρωταθλήματος το οποίο τελικά κατέκτησε η Ρίβερ Πλέιτ ενώ στο Κόπα ντε λα Λίγκα δεν πήγε τόσο καλά και δεν κατάφερε να περάσει στα πλέι οφ. Την καλύτερη πορεία ωστόσο την έκανε στο Κύπελλο Αργεντινής όπου απέκλεισε κατά σειρά την Ιντεπεντιέντε στους 16 στα πέναλτι, την Ουρακάν στα προημιτελικά, την Μπόκα Τζούνιορς στα ημιτελικά και στον τελικό τέθηκε αντιμέτωπη με την Ντεφενσα Υ Χουστίτσια και κατέκτησε το κύπελλο νικώντας την με 1-0. Τον Μάρτιο του 2024 έπαιξε σαν κυπελλούχος απέναντι στην πρωταθλήτρια Ρίβερ στο τελικό του σούπερ καπ Αργεντινής όπου έχασε με 2-1 με γκολ στις καθυστερήσεις του αγώνα. Τον Μάιο του 2024 έφτασε μέχρι τον τελικό του Copa de la Liga Profesional (μια από τις διοργανώσεις κυπέλλου της Αργεντινής που ξεκινά με την μορφή 2 ομίλων και οι 8 καλύτερες ομάδες - 4 από κάθε όμιλο - παίζουν νοκ άουτ παιχνίδια μεταξύ τους ως τον τελικό) αποκλείοντας στα προημιτελικά της Μπαράκας με σκορ 3-0 και στα ημιτελικά την Μπόκα Τζούνιορς με σκορ 3-1 στα πέναλτι (κανονική διάρκεια 1-1). Στον τελικό αντιμετώπισε την Βέλες Σάρσφιλντ και αφού η κανονική διάρκεια και η παράταση τελείωσαν με σκορ 1-1 οι δύο ομάδες οδηγήθηκαν στα πέναλτι. Εκεί η Εστουδιάντες επικράτησε με 4-3 και κατέκτησε τον τίτλο για πρώτη φορά στην ιστορία της και εξασφάλισε από νωρίς την έξοδο στους ομίλους του Κόπα Λιμπερταδόρες για την σεζόν '24-'25.
Γήπεδο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Από τα Χριστούγεννα του 1907, έδρα της Εστουδιάντες είναι το ιδιόκτητο γήπεδο στη γωνία 1ης Λεωφόρου και 57ης Οδού του Λα Πλάτα - αποκαλείται συντομότερα Uno.
Λόγω της μικρής χωρητικότητάς του (μέγιστη 28.000 θέσεις), οι αγώνες του Κόπα Λιμπερταδόρες κατά τη «Χρυσή Εποχή» διεξάγονταν στο Μπομπονέρα της Μπόκα Τζούνιορς, το οποίο βρίσκεται στο Μπουένος Άιρες αλλά χωρούσε πολύ περισσότερο κόσμο.
Το 2005 το Γήπεδο 1ης & 57ης έκλεισε για λόγους ασφαλείας και η ομάδα μετακόμισε προσωρινά στα στάδια της Χιμνάσια και της Κίλμες ΑΚ. Αρχικά υπήρχαν σκέψεις για ανέγερση νέου γηπέδου σε κοντινή πόλη, αφού ο μικρός διαθέσιμος χώρος και οι αυστηροί νέοι κανονισμοί ασφαλείας δεν επέτρεπαν να φτιαχθεί μεγάλο γήπεδο στο συγκεκριμένο σημείο. Τελικά αποφασίσθηκε το νέο γήπεδο να ανεγερθεί πάνω στο παλαιό, έστω και με χωρητικότητα μόλις 20.000 θεατών.
Μετά από αναμονή 14 χρονών η φαντασμαγορική τελετή για την επιστροφή της ομάδας στην έδρα της έγινε με το σόου ενός φλεγόμενου λιονταριού[6] να κάνει βόλτα πάνω από τις εξέδρες και να βρυχάται πριν δώσει το σύνθημα για τον πρώτο αγώνα στο πλήρως ανακαινισμένο γήπεδο της Εστουδιάντες. Στις 9/11/2019 η ομάδα της Λα Πλάτα μπροστά σε σχεδόν 30000 θεατές νίκησε 1-0 την Ταγέρες για το πρωτάθλημα Αργεντινής και έκανε ποδαρικό με νίκη στο γήπεδο-κόσμημα της ομάδας που είναι η έδρα της από το 1907. Η χωρητικότητα του γηπέδου μετά την ανακαίνιση είναι 30.018 θέσεις και διαθέτει πάρκινγκ, καταστήματα και όλες τις ανέσεις ενός σύγχρονου ποδοσφαιρικού γηπέδου. Απο τον Μάρτιο του 2022 προστέθηκε μία εξέδρα στην γωνία των δρόμων 115ης και 57ης και η χωρητικότητα του γηπέδου αυξήθηκε στις 32.530 θέσεις.
Προσωνύμιο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η Εστουδιάντες φέρει το προσωνύμιο pinchas, συντόμευση του pincharratas που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «ποντικοσφάχτες».
Κατά την κυρίαρχη άποψη, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι πολλοί ποδοσφαιριστές των πρώτων χρόνων ήταν φοιτητές Ιατρικής, οι οποίοι στα πλαίσια των σπουδών τους πειραματίζονται με ποντίκια. Άλλοι υποστηρίζουν ότι ήταν το παρατσούκλι του Φελίπε Μοντεδόνικα, σωματοφύλακα και οπαδού της ομάδας στη δεκαετία του 1910, και με τον καιρό έμεινε ως παρατσούκλι όλων των οπαδών. Σύμφωνα με μια τρίτη εκδοχή, έτσι αποκαλούνταν για αστείο οι πρώτοι ποδοσφαιριστές μεταξύ τους, επειδή τα αποδυτήρια ήταν γεμάτα ποντίκια που αναγκάζονταν οι ίδιοι να σκοτώνουν.
Άλλα προσωνύμια της ομάδας είναι το El Leon (τα λιοντάρια), ενώ γνωστά είναι επίσης τα El Orgullo de la Ciudad (τα καμάρια της πόλης) και το Los Capos de La Plata (τα αφεντικά της Λα Πλάτα).
Τίτλοι[7]
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Πρωτάθλημα Αργεντινής (6) - οι ονομασίες αναφέρονται στα διαφορετικά συστήματα διεξαγωγής, όλοι οι τίτλοι είναι ισοδύναμοι.
- FAF (Ερασιτεχνικό): 1913
- Μετροπολιτάνο: 1967, 1982
- Νασιονάλ: 1983
- Απερτούρα: 2006, 2010
- Κύπελλα Αργεντινής (4)
- Κόπα Αρχεντίνα (1): 2023
- Copa de la Liga Profesional (1): 2024
- Copa Adrián C. Escobar (1): 1944
- Copa Gral. P. Ramírez (1): 1945
Διεθνείς τίτλοι (6)
- Κόπα Λιμπερταδόρες (4): 1968, 1969, 1970, 2009
- Διηπειρωτικό Κύπελλο (1): 1968
- Κόπα Ιντεραμερικάνα (1): 1968 (Οι τελικοί με την Τολούκα έγιναν τον Φεβρουάριο του '69)
Άλλα κύπελλα (1)
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Copa Bullrich (1): 1919
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ sport-fm.gr Επιστρέφει στην Αργεντινή ο Πελεγκρίνο
- ↑ Campo, Carlo (27 Οκτωβρίου 2017). «FIFA recognises all winners of Intercontinental Cup as club world champions». theScore.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 2023.
- ↑ cartasesfericas (25 Οκτωβρίου 2009). ««Los Profesores»». Cartas Esféricas (στα Ισπανικά). Ανακτήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 2023.
- ↑ «Juan Sebastián Verón leads Estudiantes to Copa Libertadores triumph» (στα αγγλικά). The Guardian. 2009-07-16. ISSN 0261-3077. https://www.theguardian.com/football/2009/jul/16/estudiantes-veron-cruzeiro-copa-libertadores. Ανακτήθηκε στις 2023-10-14.
- ↑ «Alejandro Sabella, World Cup runner-up with Argentina in 2014, has died». MARCA (στα Αγγλικά). 9 Δεκεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 2023.
- ↑ Team, ΤοΒΗΜΑ (10 Νοεμβρίου 2019). «Μαγικό βίντεο : Το πύρινο λιοντάρι που φρουρεί τη νέα έδρα της Εστουδιάντες». Ειδήσεις - νέα - Το Βήμα Online. Ανακτήθηκε στις 28 Απριλίου 2021.
- ↑ «Logros | Estudiantes de La Plata». www.estudiantesdelaplata.com. Ανακτήθηκε στις 15 Απριλίου 2021.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]