Εξέγερση του Γκεόργκι Βόιτεχ
Η Εξέγερση του Γκεόργκι Βόιτεχ (βουλγαρικά : Въстание на Георги Войтех, σερβικά : Словенски устанак у Поморављу) ήταν μια Σλαβική εξέγερση εναντίον της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας που έγινε το 1072, ήταν η δεύτερη σημαντική προσπάθεια για την αποκατάσταση της Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας μετά την Εξέγερση του Πέτρου Δελεάνου το 1040-1041.
Οι βασικές προϋποθέσεις για την εξέγερση ήταν η αδυναμία του Βυζαντίου μετά τις επιδρομές των Πετσεγένων στον κάτω Δούναβη, η μεγάλη ήττα από τουν Σελτζούκους στη Μάχη του Μαντζικέρτ (1071) και η εισβολή των Νορμανδών στη νότια Ιταλία καθώς και η αύξηση των φόρων κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Μιχαήλ Ζ΄[1]. Η εξέγερση παρασκευάστηκε από τη βουλγαρική αριστοκρατία στα Σκόπια με επικεφαλής τον Γκεόργκι Βόιτεχ. Επέλεξαν το γιο του Σέρβου πρίγκιπα της Διοκλείας Μιχαήλ, Κωνσταντίνο Μποντίν ως αρχηγό τους, δεδομένου ότι ήταν απόγονος του Βούλγαρου αυτοκράτορα Σαμουήλ[2]. Το φθινόπωρο του 1072 ο Κωνσταντίνος Μποντίν έφτασε στο Πρίζρεν όπου ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας των Βουλγάρων υπό το όνομα του "Πέτρος Γ΄", ο Σέρβος ηγεμόνας έστειλε 300 στρατιώτες υπό την ηγεσία του Βοεβόντα Πετρίλο[3].
Η Κωνσταντινούπολη άμεσα έστειλε στρατό υπό τον Διαμιανό Δαλασσηνό για να βοηθήσει τον στρατηγό του θέματος της Βουλγαρίας, Νικηφόρος Καραντινό. Στη μάχη που ακολούθησε ο βυζαντινός στρατός νικήθηκε ολοκληρωτικά, ο Δαλασσηνός και άλλοι βυζαντινοί διοικητές όπως ο Λογγιβαρδόπουλος συνελήφθησαν και στάλθηκαν αιχμάλωτοι στα Σκόπια[4].
Μετά από αυτή την επιτυχία οι επαναστάτες προσπάθησαν να επεκτείνουν την περιοχή που είχαν υπό τον έλεγχό τους. Ο Κωνσταντίνος Μποντίν κατευθύνθηκε βόρεια και έφτασε στην Νίσα. Επειδή κάποιες πόλεις με βυζαντινές φρουρές αρνήθηκαν να παραδοθούν τις πυρπόλησαν. Ο Βοεβόδας Πετρίλο βάδισε νότια και κατέλαβε την Οχρίδα και την Δεβόλη. Ωστόσο, κοντά στην πόλη της Καστοριάς ο μεγάλος στρατός του νικήθηκε από τους Βυζαντινούς και κάποιους βούλγαρους οι οποίοι δεν αναγνώριζαν τον Μποντίν ως βασιλιά τους[5].
Ένας άλλος στρατός στάλθηκε από την Κωνσταντινούπολη με τον Μιχαήλ Σαρονίτη. Ο Σαρωνίτης κατέλαβε τα Σκόπια και τον Δεκέμβριο του 1072 νίκησε τον στρατό του Κωνσταντίνου Μποντίν σε ένα μέρος που είναι γνωστό ως "Ταόνιος" (στο νότιο τμήμα του σημερινού Πόλιε στο Κοσσυφοπέδιο). Ο Κωνσταντίνος Μποντίν και ο Γκεόργκι Βόιτεχ συνελήφθησαν[6]. Ο σερβικός στρατός που ο πρίγκιπας Μιχαήλ έστειλε για να βοηθήσει τον γιο του δεν πέτυχε τίποτα γιατί ο διοικητή του Νορμανδός μισθοφόρος αυτομόλησε στους Βυζαντινούς. Η εξέγερση συντρίφθηκε τελικά το 1073 από τον δούκα Νικηφόρο Βρυεννό.[7]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Павлов, 63 Αρχειοθετήθηκε 2014-01-21 στο Wayback Machine.; Литаврин, 402-403
- ↑ Златарски, II: 138, 141
- ↑ Златарски, II: 141-142; Литаврин, 403-404
- ↑ Златарски, II: 142-143; Литаврин, 404-405; Павлов, 65 Αρχειοθετήθηκε 2014-01-21 στο Wayback Machine.
- ↑ Златарски, II: 143-144; Павлов, 66 Αρχειοθετήθηκε 2014-01-21 στο Wayback Machine.; Литаврин, 405-406
- ↑ Златарски, II: 145-146; Павлов, 67-69 Αρχειοθετήθηκε 2014-01-21 στο Wayback Machine.; Литаврин, 406-408
- ↑ Златарски, II: 147-148
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Златарски, В. История на българската държава през средните векове, том II: България под византийско владичество, Издателство „Наука и изкуство“, София 1972 (цитирано по електронното издание в Книги за Македония, 10.8.2008)
- Павлов, Пл. Бунтари и авантюристи в Средновековна България, Издателство „Абагар“, Велико Търново 2000, ISBN 954-427-423-5 (глава Георги Войтех от "рода на кавканите" в електронното издание LiterNet, 2005)
- Литаврин, Г. Болгария и Византия в XI-XII вв., Издательство Академии наук СССР, Москва 19