Εθνοσυνέλευση (Γαλλία)
- Για πληροφορίες σχετικά με το μεταβατικό σώμα στη Γαλλική Επανάσταση, βλέπε Εθνοσυνέλευση (Γαλλική Επανάσταση)
Συντεταγμένες: 48°51′44″N 2°19′07″E / 48.862192°N 2.318716°E
Εθνοσυνέλευση Assemblée nationale | |
|---|---|
 | |
| Είδος | |
| Τύπος | Κάτω βουλή |
| Ηγεσία | |
| Πρόεδρος | Γιαέλ Μπράουν-Πιβέ, LREM Από 28 Ιουνίου 2022 |
| Δομή | |
 | |
Κοινοβουλευτικές Ομάδες | Υπηρεσιακή Κυβέρνηση (166)
99 Ομάδα Αναγέννησης
31 Ορίζοντες
Αντιπολίτευση (411) 38 Οικολόγοι
21 Ελευθερίες και Εδάφη
17 Ομάδα Κομμουνιστών
16 Ομάδα "Στην Δεξιά"
|
| Εκλογές | |
Τελευταία εκλογή | 30 Ιουνίου & 7 Ιουλίου 2024 |
| Τόπος συνεδριάσεων | |
 | |
| Παλάτι Μπουρμπόν, Παρίσι | |
| Ιστοσελίδα | |
| assemblee-nationale.fr | |
Η γαλλική Εθνοσυνέλευση (γαλλικά: Assemblée nationale) είναι η κάτω βουλή του διθάλαμου Γαλλικού Κοινοβουλίου υπό την Πέμπτη Δημοκρατία. Το άλλο είναι η Γερουσία (Sénat).
Τα μέλη της Εθνοσυνέλευσης είναι γνωστά ως députés. Κυριολεκτικά το député μεταφράζεται στα ελληνικά ως "εκπρόσωπος", "αντιπρόσωπος" ή "απεσταλμένος", αλλά η λέξη μεταφράζεται επιεικώς στο ετυμολογικά συγγενές του "deputy". Η αγγλική λέξη deputy είναι (κατά κύριο λόγο) adjoint στα γαλλικά.
Υπάρχουν 577 députés, που ο καθένας εκλέγεται σε μια μονομελή περιφέρεια μέσω ενός συστήματος δύο γύρων. 289 έδρες χρειάζονται ωσαύτως για την πλειοψηφία. Της συνέλευσης προεδρεύει ο πρόεδρος (τρεχόντως ο Φρανσουά ντε Ρουζύ), κανονικά από το μεγαλύτερο κόμμα που εκπροσωπείται, βοηθούμενος από αντιπροέδρους από όλο το αντιπροσωπευόμενο πολιτικό φάσμα.
Η θητεία της Εθνοσυνέλευσης είναι πέντε έτη, όμως, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί να διαλύσει την Συνέλευση (προκηρύσσοντας έτσι εκλογές) εκτός αν την είχε διαλύσει τους προηγούμενους δώδεκα μήνες. Αυτό το μέτρο γίνεται σπανιότερο από τότε που το δημοψήφισμα του 2000 μείωσε την θητεία του Προέδρου από επτά σε πέντε έτη: ένας Πρόεδρος συνήθως έχει μια εκλεγμένη πλειοψηφία στην Συνέλευση που εκλέγεται δύο μήνες μετά από εκείνον, και θα ήταν άσκοπο να την διαλύσει για εκείνους τους λόγους.
Η επίσημη έδρα της Εθνοσυνέλευσης είναι το Palais Bourbon δίπλα στο Σηκουάνα, άλλα γειτονικά κτίρια χρησιμοποιούνται εξίσου, όπως το Immeuble Chaban-Delmas στο δρόμο Université. Φυλάσσεται από τη γαλλική δημοκρατική φρουρά.
Ακολουθώντας το έθιμο που άρχισε η πρώτη γαλλική Εθνοσυνέλευση στη διάρκεια της Γαλλικής επανάστασης, τα "αριστερά" κόμματα κάθονται στο αριστερό χέρι του Προέδρου, και τα "δεξιά" κόμματα στο δεξί του χέρι. 'Ετσι, η τοποθέτηση των καθισμάτων αντιστοιχεί ευθέως με το πολιτικό φάσμα που εκπροσωπείται στην Εθνοσυνέλευση.
Σχέση με την εκτελεστική εξουσία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το Σύνταγμα της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας αύξησε πολύ την δύναμη της εκτελεστικής εξουσίας προς ζημία του Κοινοβουλίου, σε σύγκριση με προηγούμενα συντάγματα (Τρίτη και Τέταρτη Δημοκρατία).[1]
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί να αποφασίσει να διαλύσει την Εθνοσυνέλευση και να προκηρύξει νέες νομοθετικές εκλογές. Αυτό θεωρείται τρόπος για να επιλύει κρίσεις κατά τις οποίες η Συνέλευση δεν μπορεί να αποφασίσει για μια καθαρή πολιτική κατεύθυνση. Αυτή η πιθανότητα σπάνια συμβαίνει. Η τελευταία διάλυση ήταν από τον Ζακ Σιράκ το 1997, λόγω μη-δημοφιλίας του πρωθυπουργού Αλέν Ζιπέ· Παρόλα αυτά το σχέδιό του απέτυχε, και η νεοεκλεγείσα πλειοψηφία ήταν εναντίον του Σιράκ.
Η Εθνοσυνέλευση μπορεί να ανατρέψει την εκτελεστική κυβέρνηση (η οποία αποτελείται από τον Πρωθυπουργό και άλλους υπουργούς) με μια πρόταση μομφής (motion de censure). Για αυτό τον λόγο, ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του προέρχονται απαραιτήτως από το κυρίαρχο κόμμα ή συνασπισμό στην συνέλευση. Σε περίπτωση διαφορετικού κόμματος μεταξύ προέδρου και συνέλευσης, αυτό οδηγεί σε μια κατάσταση γνωστή ως συγκατοίκηση· αυτή η κατάσταση, η οποία έχει συμβεί τρεις φορές (δις υπό τον Μιτεράν, άπαξ υπό τον Σιράκ), είναι σπανιότερη τώρα που η προεδρική και η κοινοβουλευτική θητεία έχουν την ίδια διάρκεια και από το 2002 το κόμμα στο οποίο ανήκει ο Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας έχει πάντοτε μία σταθερή πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση πράγμα που δίνει στον πρόεδρο υπέρτατες εξουσίες και τον πλήρη έλεγχο από αυτόν της κυβέρνησης και περιορίζει τον πρωθυπουργό σε δευτερεύων ρόλο.
Ενώ οι motions de censure περιοδικά ακτατίθενται από την αντιπολίτευση μετά από δραστηριότητες της κυβέρνησης τις οποίες κρίνει ακατάλληλες, είναι απολύτως ρητορικές· η κομματική πειθαρχία διασφαλίζει ότι, κατά την διάρκεια μιας κοινοβουλευτικής θητείας, η κυβέρνηση δεν ανατρέπεται ποτέ από την Συνέλευση.[2] Από την έναρξη της Πέμπτης Δημοκρατίας, έχει υπάρξει μόνο μια επιτυχής motion de censure, το 1962 ενάντια στο δημοψήφισμα για την μέθοδο εκλογής του Προέδρου,[3] και ο πρόεδρος Σαρλ ντε Γκωλ διέλυσε την Συνέλευση μέσα σε λίγες ημέρες.[4]
Η Κυβέρνηση (συνήθως ο υπουργός αρμόδιος για τις σχέσεις με το Κοινοβούλιο) συνήθιζαν να ορίζουν τις προτεραιότητες της ατζέντας για τις συνεδριάσεις της Συνέλευσης, εκτός από μια ημέρα κάθε μήνα. Στην πράξη, δεδομένου του αριθμού των αντικειμένων προτεραιότητας, σήμαινε ότι το πρόγραμμα της Συνέλευσης καθοριζόταν σχεδόν αποκλειστικά από τον εκτελεστικό κλάδο, τα νομοσχέδια έχουν μόνο μια ευκαιρία για να εξεταστούν αν προτείνονταν ή υποστηρίζονται από την εκτελεστική εξουσία. Αυτό, όμως, τροποποιήθηκε στις 23 Ιουλίου 2008. Υπό το τροποποιημένο σύνταγμα, η κυβέρνηση θέτει τις προτεραιότητες για δύο εβδομάδες τον μήνα. Άλλη μια εβδομάδα προορίζεται για τα προνόμια «ελέγχου» της Συνέλευσης (που συνίστανται κυρίως σε προφορικές ερωτήσεις προς την κυβέρνηση). Και η τέταρτη ορίζεται από τη Συνέλευση. Επίσης, μια ημέρα ανά μήνα ορίζεται από μια ομάδα «μειοψηφίας» (ομάδα που υποστηρίζει την κυβέρνηση αλλά δεν είναι η μεγαλύτερη ομάδα) ή «αντιπολίτευσης» (ομάδα που έχει δηλώσει επίσημα ότι δεν υποστηρίζει την κυβέρνηση).
Τα μέλη της συνέλευσης μπορούν να κάνουν γραπτές ή προφορικές ερωτήσεις στους υπουργούς. Η συνεδρίαση του απογεύματος της Τετάρτης προφορικών "ερωτήσεων προς την Κυβέρνηση" προβάλλεται στην τηλεόρασηn. Είναι σε μεγάλο βαθμό ένα σόου για τους θεατές, με τα μέλη της πλειοψηφίας γενικά να να κάνουν ευνοϊκές ερωτήσεις, ενώ τα μέλη της αντιπολίτευσης προσπαθούν να εξευτελίσουν την κυβέρνηση.[5]
Εκλογές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Από το 1988, οι 577 βουλευτές εκλέγονται με άμεση καθολική ψηφοφορία με σύστημα δύο γύρων ανά εκλογική περιφέρεια, για μια πενταετή θητεία, υποκείμενους σε διάλυση. Οι εκλογικές περιφέρειες έχουν έκαστη περίπου 100.000 κατοίκους. Ο εκλογικός νόμος του 1986 προσδιορίζει ότι η διακύμανση του πληθυσμού μεταξύ των εκλογικών περιφερειών δεν θα έπρεπε, σε καμία περίπτωση, να οδηγήσει στο γεγονός μια εκλογική περιφέρεια να υπερβεί περισσότερο από 20% του μέσου πληθυσμού των εκλογικών περιφερειών των département.[6] Ωστόσο, οι περιφέρειες δεν επανασχεδιάστηκαν μεταξύ 1982 και 2009. Ως αποτέλεσμα των πληθυσμιακών μετακινήσεων κατά την περίοδο αυτή, υπήρξαν ανισότητες μεταξύ των λιγότερο πυκνοκατοικημένων υπαιθρειακών περιφερειών και των αστικών περιφερειών. Για παράδειγμα, ο βουλευτής της πολυπληθέστερης εκλογικής περιφέρειας, στην διαμέρισμα Val-d'Oise, αντιπροσώπευε 188.000 ψηφοφόρους, ενώ ο βουλευτής της λιγότερο πολυπληθούς εκλογικής περιφέρειας, στο διαμέρισμα Lozère, αντιπροσώπευε μόνο 34.000.[7] Οι εκλογικές περιφέρειες επανασχεδιάστηκαν το 2009,[8] αλλά αυτή η ανακατανομή ήταν αμφιλεγόμενη.[9] Μεταξύ άλλων αμφιλεγόμενων μέτρων, δημιούργησε έντεκα εκλογικές περιφέρειες και έδρες για τους Γάλλους κατοίκους του εξωτερικού, χωρίς ωστόσο να αυξήσει τον συνολικό αριθμό των εδρών πέραν των 577.[10] [11]
Για να εκλεγεί στον πρώτο γύρο της ψηφοφορίας, ένας υποψήφιος πρέπει να συγκεντρώσει τουλάχιστον 50% των ψήφων, με προσέλευση του εκλογικού σώματος κατά τουλάχιστον 25% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων στους εκλογικούς καταλόγους. Εάν ουδείς εκλεγεί στον πρώτο γύρο, όσοι συγκεντρώσουν ποσοστό άνω του 12,5% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων κατά τον πρώτο γύρο της ψηφοφορίας μπαίνουν στον δεύτερο γύρο της ψηφοφορίας. Εάν κανένας υποψήφιος δεν πληροί αυτές τις προϋποθέσεις, οι δύο υποψήφιοι που κατέλαβαν την υψηλότερη θέση προκρίνονται στον δεύτερο γύρο. Στον δεύτερο γύρο, εκλέγεται ο υποψήφιος που λαμβάνει τις περισσότερες ψήφους. Κάθε υποψήφιος εγγράφεται μαζί με έναν αναπληρωτή, ο οποίος αναλαμβάνει τη θέση του υποψηφίου σε περίπτωση αδυναμίας εκπροσώπησης της εκλογικής περιφέρειας, όταν ο βουλευτής γίνεται υπουργός για παράδειγμα.
Ο οργανικός νόμος της 10ης Ιουλίου 1985 καθιέρωσε ένα σύστημα αναλογικής εκπροσώπησης με λίστα κομμάτων στο πλαίσιο του département. Στο πλαίσιο αυτό ήταν απαραίτητο να λάβει κανείς τουλάχιστον το 5% των ψήφων για να εκλέξει έναν αξιωματούχο. Ωστόσο, οι Νομοθετικές εκλογές του 1986, που διεξήχθησαν με αυτό το σύστημα, έδωσαν στη Γαλλία μια νέα πλειοψηφία που επέστρεψε στο πλειοψηφικό σύστημα εκλογών. Υπάρχουν 570 εκλεγμένοι αξιωματούχοι των διαμερισμάτων,[12] πέντε εκπρόσωποι των υπερπόντιων γαλλικών εδαφών (δύο για τη Γαλλική Πολυνησία, ένας για το Ουαλίς και Φουτουνά, ένας για το Σαιν-Πιερ και Μικελόν και ένας για το Μαγιότ) και δύο για τη Νέα Καληδονία από το 1986.
Συνθήκες και προνόμια για τα μέλη της Εθνσυνέλευσης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Οι παροχές και τα προνόμια των μελών
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Τα μέλη της Συνέλευσης λαμβάνουν αποδοχές 7.043,69 ευρώ ανά μήνα ($ 10.389,49). Υπάρχει επίσης η "αποζημίωση σχετικά με επίσημες δαπάνες" ("IRFM" – indemnité représentative de frais de mandat) 5.867,39 ερώ ανά μήνα ($ 8.654,44) για να πληρωθούν κόστη σχετικά με το αξίωμα, και τελικά ένα σύνολο 8.949 ευρώ ανά μήνα ($ 11.884,07) για την πληρωμή έως και 5 υπαλλήλων. Επίσης έχουν ένα γραφείο στην Εθνοσυνέλευση, πολλά πλεονεκτήματα αναφορικά με τις μεταφορές και την επικοινωνία, την κοινωνική ασφάλιση, ένα συνταξιοδοτικό ταμείο και ειδική ασφάλιση ανεργίας. Σύμφωνα με το άρθρο 26 του Συντάγματος, οι βουλευτές, όπως και οι γερουσιαστές, προστατεύονται από κοινοβουλευτική ασυλία. Σε περίπτωση συσσώρευσης εντολών, ένας βουλευτής δεν μπορεί να λάβει μισθό άνω των 9.779,11 ευρώ (14.424,25 δολάρια ΗΠΑ).
Συσσώρευση εντολών και ελάχιστο όριο ηλικίας
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Από το 1958, η θέση του μέλους της Εθνοσυνέλευσης είναι ασυμβίβαστη με αυτή οποιουδήποτε άλλου εκλεγμένου μέλους (γερουσιαστή ή μέλους του Ευρωπαϊκού Κοινοβούλιου) ή με ορισμένα διοικητικά καθήκοντα (μέλη του Συνταγματικού Συμβούλιου της Γαλλίας και ανώτεροι αξιωματούχοι όπως νομάρχες, δικαστές ή αξιωματικοί που δεν έχουν δικαίωμα εκλογής για το Τμήμα στο οποίο υπηρετούν). Τα μέλη δεν μπορούν να έχουν περισσότερες από μία τοπικές εντολές (σε δημοτικό, διακοινοτικό, γενικό ή περιφερειακό συμβούλιο) πέραν της τρέχουσας εντολής τους. Η εντολή είναι επίσης ασυμβίβαστη με υπουργικό αξίωμα. Μετά τον διορισμό του στην κυβέρνηση, το εκλεγμένο μέλος έχει ένα μήνα για να επιλέξει μεταξύ της εντολής και του αξιώματος. Εάν επιλέξει τη δεύτερη επιλογή, τότε αντικαθίσταται από τον αναπληρωτή του.
Για να μπορεί κάποιος να εκλεγεί στην Εθνοσυνέλευση, πρέπει να είναι τουλάχιστον 18 ετών, να έχει τη γαλλική υπηκοότητα και να μην υπόκειται σε ποινή στέρησης πολιτικών δικαιωμάτων ή σε προσωπική πτώχευση.
Εικόνες
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]-
Οι βουλευτές, εδώ η Μαρτίν Μπιγιάρ (τότε Πράσινοι, τώρα στο Αριστερό Κόμμα) φορούν μια τρίχρωμη ζώνη σε επίσημες περιστάσεις εκτός της Συνέλευσης, ή σε δημόσιες πορείες. -
Ο Ζακ Σαμπάν-Ντελμάς ήταν τρεις φορές Πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης (1958–1969, 1978–1981 and 1986–1988). -
Η πρόσοψη του Παλαί Μπουρμπόν τη νύχτα. -
Το Παλαί Μπουρμπόν.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ William G. Andrews, The Constitutional Prescription of Parliamentary Procedures in Gaullist France, Legislative Studies Quarterly, Vol. 3, No. 3 (Aug. 1978), pp. 465–506
- ↑ «La motion de censure : véritable moyen de contrôle ?». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Σεπτεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 2011.
- ↑ Proceedings of the National Assembly, 4 October 1962, second sitting; vote tally on p. 3268. p. 38 in the PDF file
- ↑ Decree of 9 October 1962[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ Anne-Laure Nicot, La démocratie en questions. L’usage stratégique de démocratie et de ses dérivés dans les questions au gouvernement de la 11e Législature, Mots. Les langages du politique, E.N.S. Editions, n° 83 2007/1, pp. 9 à 21
- ↑ Stéphane Mandard, « En 2005, un rapport préconisait le remodelage des circonscriptions avant les législatives de 2007 », Le Monde, 7 June 2007.
- ↑ Ibid.
- ↑ Ordonnance n° 2009-935 du 29 juillet 2009 portant répartition des sièges et délimitation des circonscriptions pour l'élection des députés; see the opinion Αρχειοθετήθηκε 2020-01-05 στο Wayback Machine. of the advisory commission on redistricting.
- ↑ Pierre Salvere, La révision des circonscriptions électorales : un échec démocratique annoncé Αρχειοθετήθηκε 2011-07-21 στο Wayback Machine., Fondation Terra Nova, 9 July 2009
- ↑ "Elections 2012 - Votez à l’étranger" Αρχειοθετήθηκε 2013-03-11 στο Wayback Machine., French Ministry of Foreign and European Affairs
- ↑ "Redécoupage électoral - 11 députés pour les Français de l'étranger" Αρχειοθετήθηκε 2011-09-30 στο Wayback Machine., Le Petit Journal, October 22, 2009
- ↑ (Γαλλικά) Άρθρο LO119 του εκλογικού κώδικα
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
|