Εθνοσυνέλευση (Γαλλία)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
(Ανακατεύθυνση από Εθνοσυνέλευση της Γαλλίας)
Για πληροφορίες σχετικά με το μεταβατικό σώμα στη Γαλλική Επανάσταση, βλέπε Εθνοσυνέλευση (Γαλλική Επανάσταση)

Συντεταγμένες: 48°51′44″N 2°19′07″E / 48.862192°N 2.318716°E / 48.862192; 2.318716

Εθνοσυνέλευση

Assemblée nationale
Είδος
ΤύποςΚάτω βουλή
Ηγεσία
Πρόεδρος
Γιαέλ Μπράουν-Πιβέ, LREM
Από 28 Ιουνίου 2022
Δομή
{{{βουλή2}}}
πολιτικές
ομάδες
Κυβέρνηση μειοψηφίας (251)
251 Πολίτες Μαζί

Αντιπολίτευση (321)

151 NUPES
21 Ελευθερίες και Εδάφη
Εκλογές
Τελευταία εκλογή
12 & 19 Ιουνίου 2022
Τόπος συνεδριάσεων
Παλάτι Μπουρμπόν, Παρίσι
Ιστοσελίδα
assemblee-nationale.fr

Η γαλλική Εθνοσυνέλευση (γαλλικά: Assemblée nationale) είναι η κάτω βουλή του διθάλαμου Γαλλικού Κοινοβουλίου υπό την Πέμπτη Δημοκρατία. Το άλλο είναι η Γερουσία (Sénat).

Τα μέλη της Εθνοσυνέλευσης είναι γνωστά ως députés. Κυριολεκτικά το député μεταφράζεται στα ελληνικά ως "εκπρόσωπος", "αντιπρόσωπος" ή "απεσταλμένος", αλλά η λέξη μεταφράζεται επιεικώς στο ετυμολογικά συγγενές του "deputy". Η αγγλική λέξη deputy είναι (κατά κύριο λόγο) adjoint στα γαλλικά.

Υπάρχουν 577 députés, που ο καθένας εκλέγεται σε μια μονομελή περιφέρεια μέσω ενός συστήματος δύο γύρων. 289 έδρες χρειάζονται ωσαύτως για την πλειοψηφία. Της συνέλευσης προεδρεύει ο πρόεδρος (τρεχόντως ο Φρανσουά ντε Ρουζύ), κανονικά από το μεγαλύτερο κόμμα που εκπροσωπείται, βοηθούμενος από αντιπροέδρους από όλο το αντιπροσωπευόμενο πολιτικό φάσμα.

Η θητεία της Εθνοσυνέλευσης είναι πέντε έτη· όμως, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί να διαλύσει την Συνέλευση (προκηρύσσοντας έτσι εκλογές) εκτός αν την είχε διαλύσει τους προηγούμενους δώδεκα μήνες. Αυτό το μέτρο γίνεται σπανιότερο από τότε που το δημοψήφισμα του 2000 μείωσε την θητεία του Προέδρου από επτά σε πέντε έτη : ένας Πρόεδρος συνήθως έχει μια εκλεγμένη πλειοψηφία στην Συνέλευση που εκλέγεται δύο μήνες μετά από εκείνον, και θα ήταν άσκοπο να την διαλύσει για εκείνους τους λόγους.

Η επίσημη έδρα της Εθνοσυνέλευσης είναι το Palais Bourbon δίπλα στο Σηκουάνα, άλλα γειτονικά κτίρια χρησιμοποιούνται εξίσου, όπως το Immeuble Chaban-Delmas στο δρόμο Université. Φυλάσσεται από τη γαλλική δημοκρατική φρουρά.

Ακολουθώντας το έθιμο που άρχισε η πρώτη γαλλική Εθνοσυνέλευση στη διάρκεια της Γαλλικής επανάστασης, τα "αριστερά" κόμματα κάθονται στο αριστερό χέρι του Προέδρου, και τα "δεξιά" κόμματα στο δεξί του χέρι. 'Ετσι, η τοποθέτηση των καθισμάτων αντιστοιχεί ευθέως με το πολιτικό φάσμα που εκπροσωπείται στην Εθνοσυνέλευση.

Σχέση με την εκτελεστική εξουσία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Σύνταγμα της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας αύξησε πολύ την δύναμη της εκτελεστικής εξουσίας προς ζημία του Κοινοβουλίου, σε σύγκριση με προηγούμενα συντάγματα (Τρίτη και Τέταρτη Δημοκρατία).[1]

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί να αποφασίσει να διαλύσει την Εθνοσυνέλευση και να προκηρύξει νέες νομοθετικές εκλογές. Αυτό θεωρείται τρόπος για να επιλύει κρίσεις κατά τις οποίες η Συνέλευση δεν μπορεί να αποφασίσει για μια καθαρή πολιτική κατεύθυνση. Αυτή η πιθανότητα σπάνια συμβαίνει. Η τελευταία διάλυση ήταν από τον Ζακ Σιράκ το 1997, λόγω μη-δημοφιλίας του πρωθυπουργού Αλέν Ζιπέ· Παρόλα αυτά το σχέδιό του απέτυχε, και η νεοεκλεγείσα πλειοψηφία ήταν εναντίον του Σιράκ.

Η Εθνοσυνέλευση μπορεί να ανατρέψει την εκτελεστική κυβέρνηση (η οποία αποτελείται από τον Πρωθυπουργό και άλλους υπουργούς) με μια πρόταση μομφής (motion de censure). Για αυτό τον λόγο, ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του προέρχονται απαραιτήτως από το κυρίαρχο κόμμα ή συνασπισμό στην συνέλευση. Σε περίπτωση διαφορετικού κόμματος μεταξύ προέδρου και συνέλευσης, αυτό οδηγεί σε μια κατάσταση γνωστή ως συγκατοίκηση· αυτή η κατάσταση, η οποία έχει συμβεί τρεις φορές (δις υπό τον Μιτεράν, άπαξ υπό τον Σιράκ), είναι σπανιότερη τώρα που η προεδρική και η κοινοβουλευτική θητεία έχουν την ίδια διάρκεια και από το 2002 το κόμμα στο οποίο ανήκει ο Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας έχει πάντοτε μία σταθερή πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση πράγμα που δίνει στον πρόεδρο υπέρτατες εξουσίες και τον πλήρη έλεγχο από αυτόν της κυβέρνησης και περιορίζει τον πρωθυπουργό σε δευτερεύων ρόλο.

Ενώ motions de censure περιοδικά ακτατίθενται από την αντιπολίτευση μετά από δραστηριότητες της κυβέρνησης τις οποίες κρίνει ακατάλληλες, είναι απολύτως ρητορικές· η κομματική πειθαρχία διασφαλίζει ότι, κατά την διάρκεια μιας κοινοβουλευτικής θητείας, η κυβέρνηση δεν ανατρέπεται ποτέ από την Συνέλευση.[2] Από την έναρξη της Πέμπτης Δημοκρατίας, έχει υπάρξει μόνο μια επιτυχής motion de censure, το 1962 ενάντια στο δημοψήφισμα για τηνν μέθοδο εκλογής του Προέδρου,[3] και ο πρόεδρος Σαρλ ντε Γκωλ διέλυσε την Συνέλευση μέσα σε λίγες ημέρες.[4]

Η Κυβέρνηση (συνήθως ο υπουργός αρμόδιος για τις σχέσεις με το Κοινοβούλιο) συνήθιζαν να ορίζουν τις προτεραιότητες της ατζέντας για τις συνεδριάσεις της Συνέλευσης, εκτός από μια ημέρα κάθε μήνα. Στην πράξη, δεδομένου του αριθμού των αντικειμένων προτεραιότητας, σημαινε ότι πρόγραμμα της Συνέλευσης καθοριζόταν σχεδόν αποκλειστικά από τον εκτελεστικό κλάδο· τα νομοσχέδια έχουν μόνο μια ευκαιρία για να εξεταστούν αν προτείνονταν ή υποστηρίζονται από την εκτελεστική εξουσία. Αυτό, όμως, τροποποιήθηκε στις 23 Ιουλίου 2008. Υπό το τροποποιημένο σύνταγμα, η κυβέρνηση θέτει τις προτεραιότητες για δύο εβδομάδες τον μήνα. Another week is designated for the Assembly's "control" prerogatives (consisting mainly of verbal questions addressed to the government). And the fourth one is set by the Assembly. Also, one day per month is set by a "minority" (group supporting the government but which isn't the biggest group) or "opposition" (group having officially declared it didn't support the government) group.

Τα μέλη της συνέλευσης μπορούν να κάνουν γραπτές ή προφορικές ερωτήσεις στους υπουργούς. Η συνεδρίαση του απογεύματος της Τετάρτης προφορικών "ερωτήσεων προς την Κυβέρνηση" προβάλλεται στην τηλεόρασηn. Είναι σε μεγάλο βαθμό ένα σόου για τους θεατές, με τα μέλη της πλειοψηφίας γενικά να να κάνουν ευνοϊκές ερωτήσεις, ενώ τα μέλη της αντιπολίτευσης προσπαθούν να εξευτελίσουν την κυβέρνηση.[5]

Εκλογές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από το 1988, οι 577 βουλευτές εκλέγονται με άμεση καθολική ψηφοφορία με σύστημα δύο γύρων ανά εκλογική περιφέρεια, για μια πενταετή θητεία, υποκείμενους σε διάλυση. Οι εκλογικές περιφέρειες έχουν έκαστη περίπου 100.000 κατοίκους. Ο εκλογικός νόμος του 1986 προσδιορίζει ότι η διακύμανση του πληθυσμού μεταξύ των εκλογικών περιφερειών δεν θα έπρεπε, σε καμία περίπτωση, να οδηγήσει στο γεγονός μια εκλογική περιφέρεια να υπερβεί περισσότερο από 20% του μέσου πληθυσμού των εκλογικών περιφερειών των département.[6] However, districts were not redrawn between 1982 and 2009. As a result of population movements over that period, there were inequalities between the less populous rural districts and the urban districts. For example, the deputy for the most populous constituency, in the department of Val-d'Oise, represented 188,000 voters, while the deputy for the least populous constituency, in the department of Lozère, represented only 34,000.[7] The constituencies were redrawn in 2009,[8] but this redistribution was controversial.[9] Among other controversial measures, it created eleven constituencies and seats for French residents overseas, albeit without increasing the overall number of seats beyond 577.[10] [11]

Για να εκλεγεί στον πρώτο γύρο της ψηφοφορίας, ένας υποψήφιος πρέπει να συγκεντρώσει τουλάχιστον 50% των ψήφων, με προσέλευση του εκλογικού σώματος κατά τουλάχιστον 25% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων στους εκλογικούς καταλόγους. Εάν ουδείς εκλεγεί στον πρώτο γύρο, those who poll in excess of 12.5% of the registered voters in the first-round vote are entered in the second round of voting. If no candidate comply such conditions, the two highest-placing candidates advance to second round. In the second round, the candidate who receives the most votes is elected. Each candidate is enrolled along with a substitute, who takes the candidate's place in the event of inability to represent the constituency, when the deputy becomes minister for example.

The organic law of 10 July 1985 established a system of party-list proportional representation within the framework of the département. It was necessary within this framework to obtain at least 5% of the vote to elect an official. However, the legislative election of 1986, carried out under this system, gave France a new majority which returned to the plurality voting system. There are 570 elected officials of the departments,[12] five representatives of the overseas collectivities (two for French Polynesia, one for Wallis and Futuna, one for Saint Pierre and Miquelon and one for Mayotte) and two for New Caledonia since 1986. -->

Εικόνες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. William G. Andrews, The Constitutional Prescription of Parliamentary Procedures in Gaullist France, Legislative Studies Quarterly, Vol. 3, No. 3 (Aug. 1978), pp. 465–506
  2. «La motion de censure : véritable moyen de contrôle ?». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Σεπτεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 2011. 
  3. Proceedings of the National Assembly, 4 October 1962, second sitting; vote tally on p. 3268. p. 38 in the PDF file
  4. Decree of 9 October 1962[νεκρός σύνδεσμος]
  5. Anne-Laure Nicot, La démocratie en questions. L’usage stratégique de démocratie et de ses dérivés dans les questions au gouvernement de la 11e Législature, Mots. Les langages du politique, E.N.S. Editions, n° 83 2007/1, pp. 9 à 21
  6. Stéphane Mandard, « En 2005, un rapport préconisait le remodelage des circonscriptions avant les législatives de 2007 », Le Monde, 7 June 2007.
  7. Ibid.
  8. Ordonnance n° 2009-935 du 29 juillet 2009 portant répartition des sièges et délimitation des circonscriptions pour l'élection des députés; see the opinion Αρχειοθετήθηκε 2020-01-05 στο Wayback Machine. of the advisory commission on redistricting.
  9. Pierre Salvere, La révision des circonscriptions électorales : un échec démocratique annoncé Αρχειοθετήθηκε 2011-07-21 στο Wayback Machine., Fondation Terra Nova, 9 July 2009
  10. "Elections 2012 - Votez à l’étranger" Αρχειοθετήθηκε 2013-03-11 στο Wayback Machine., French Ministry of Foreign and European Affairs
  11. "Redécoupage électoral - 11 députés pour les Français de l'étranger" Αρχειοθετήθηκε 2011-09-30 στο Wayback Machine., Le Petit Journal, October 22, 2009
  12. (Γαλλικά) Article LO119 of the Electoral Code

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]