Δημογραφία της Πορτογαλίας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Το παρόν λήμμα αναφέρεται στα δημογραφικά χαρακτηριστικά του πληθυσμού της Πορτογαλίας, συμπεριλαμβανομένης της πυκνότητας του πληθυσμού, της εθνικότητας, του επιπέδου εκπαίδευσης, της υγείας του πληθυσμού, της οικονομικής κατάστασης, των θρησκευτικών πεποιθήσεων και άλλων πτυχών του.

Το 2010 η Πορτογαλία είχε 10.572.721 κατοίκους.[1][2]

Η Πορτογαλία θεωρείται γλωσσικά και θρησκευτικά ως αρκετά ομοιογενής χώρα. Εθνολογικά οι Πορτογάλοι αποτελούν το 95% του συνολικού πληθυσμού και θεωρείται ότι είναι απόγονοι μιας σειράς από αρχαίους παλαιολιθικούς λαούς, όπως τους πρωτο-Κέλτες, τους Κέλτες, τους Ίβηρες και τους Λουζιτανούς. Κάποιες άλλες ομάδες, όπως Ρωμαίοι, Γερμανοί (Βησιγότθοι, Σουηβοί, Βούροι, Αλανοί και Βάνδαλοι) και αργότερα Μαυριτανοί (Βέρβεροι) και Γάλλοι πέρασαν από τη χώρα.[3][4][5][6]

Σήμερα Ουκρανοί, Μολδαβοί, Ρουμάνοι, Ρώσοι, Βούλγαροι, Βραζιλιάνοι, Βενεζουελάνοι και πολίτες πορτογαλόφωνων χωρών αποτελούν την κοινότητα των μεταναστών και απαρτίζουν τις κυριότερες ξένες κοινότητες της χώρας. Τα Πορτογαλικά ομιλούνται σε όλη τη χώρα, με μόνη εξαίρεση τα χωριά γύρω από την Μιράντα ντο Ντόουρο, όπου η μιραντική γλώσσα αποτελεί επίσημη γλώσσα μαζί με την πορτογαλική.[7][8]

Μετανάστευση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αλλοδαποί πολιτογραφημένοι πολίτες στην Πορτογαλία το 2001.

Το 1992 το 1,3% του πληθυσμού αποτελούνταν από αλλοδαπούς, ενώ το 2007 ο αριθμός αυτός είχε φτάσει στο 4,1% ή διαφορετικά σε 435.736 ανθρώπους.[9]

Μετά την ανεξαρτητοποίηση των πρώην αφρικανικών της αποικιών, η Πορτογαλία δέχτηκε ένα σταθερό ρεύμα μετανάστευσης από την Αφρική και κυρίως από το Πράσινο Ακρωτήριο, την Ανγκόλα και τη Γουινέα-Μπισσάου, αλλά επίσης και από το Σάο Τομ.

Η Πορτογαλία δέχτηκε μεγάλα μεταναστευτικά κύματα από το 1999, λόγω κυρίως της έλλειψης εργατικού δυναμικού. Τα ρεύματα αυτά προέρχονταν αρχικά από την ανατολική Ευρώπη (1999-2002) (Ουκρανοί, Ρώσοι, Βούλγαροι, Ρουμάνοι και Μολδαβοί). Αυτά άρχισαν να μειώνονται όταν η αγορά εργασίας είχε υπερκορεστεί.

Από το 2003, οι περισσότεροι μετανάστες προέρχονταν από τη Βραζιλία, την Κίνα και την Ινδική Υποήπειρο. Με την κυβερνητική πολιτική της οικογενειακής επανένωσης περισσότεροι από 6 στους 10 νέους μετανάστες το 2006 διέμεναν νόμιμα στη χώρα.[10]

Υπάρχει, επίσης, ένας σημαντικός αριθμός ηλικιωμένων κατοίκων από τη Δυτική Ευρώπη που αναζητούν καλύτερη ποιότητα ζωής και προέρχονται συγκεκριμένα από τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ολλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο.

Οι 20 μεγαλύτερες νόμιμες κοινότητες μεταναστών το 2007 συγκρινόμενες με τα μέλη που διέθεταν το 1999
* : Ευρωπαϊκή Υπηκοότητα
Χώρα προέλευσης Αριθμός το 1999 Αριθμός το 2007 Ποσοστό αύξησης πληθυσμού
Βραζιλία 20.851 66.354 + 218%
Πράσινο Ακρωτήριο 43.951 63.925 + 45%
Ουκρανία 123 39.480 + 31998%
Ανγκόλα 17.721 32.728 + 85%
Γουινέα-Μπισάου 14,217 23,733 + 67%
Ηνωμένο Βασίλειο 13.335 23.608 + 77%
Ρουμανία 224 19.155 + 8451%
Ισπανία 11.122 18.030 + 62%
Γερμανία 9.605 15.498 + 61%
Μολδαβία 3 14.053 + 468333%
Σάο Τομέ και Πρίνσιπε 4.809 10.627 + 121%
Γαλλία 6.499 10.556 + 62%
Κίνα 2.762 10.448 + 278%
Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής 7.975 8.264 + 4%
Ολλανδία 3.675 6.589 + 79%
Ιταλία 2.700 5.985 + 122%
Μοζαμβίκη 4.502 5.681 + 26%
Ρωσία 448 5.114 + 1042%
Βουλγαρία 347 5.028 + 1349%
Ινδία 1.211 4.104 + 239%

Το 2008, η Υπηρεσία Αλλοδαπών και Συνόρων, άρχισε να χρησιμοποιεί ένα νέο ολοκληρωμένο πληροφοριακό σύστημα, ασυμβίβαστο με τα προηγούμενα στατιστικά στοιχεία. Σύμφωνα με τα στοιχεία εκείνου του έτους ο αλλοδαπός πληθυσμός αυξήθηκε κατά 1% από 435.736 το 2007 σε 440.277 το 2008. Χαρακτηριστικό είναι ότι ένας στους τέσσερις μετανάστες ήταν Βραζιλιάνος.[11]

Μετανάστες
Χώρα προέλευσης Αριθμός το 2011
Ανγκόλα 162.604
Βραζιλία 139.703
Γαλλία 94.484
Μοζαμβίκη 73.084
Πράσινο Ακρωτήριο 61.953
Ουκρανία 33.172
Γουινέα-Μπισάου 29.578
Γερμανία 28.000

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]