Μετάβαση στο περιεχόμενο

Γουέστ Χαμ Γιουνάιτεντ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Γουέστ Χαμ
Επίσημη ονομασίαWest Ham United Football Club
ΠροσωνύμιοΤα Σφυριά
Ίδρυση1895
ΈδραΝιούχαμ, Ηνωμένο Βασίλειο
ΣτάδιοΟλυμπιακό Στάδιο Λονδίνου, Στράτφορντ[1]
Χρώματαμπορντώ
Ιδιοκτήτης1890s holdings (0,27)[2][3], Ντέιβιντ Σάλιβαν (0,388)[3] και Ντέιβιντ Γκολντ (0,251)[3]
ΠροπονητήςΓιούλεν Λοπετέγι[4]
ΠρωτάθλημαΠρέμιερ Λιγκ
ΙστότοποςΕπίσημος ιστότοπος
Πρώτη εμφάνιση
Τρίτη εμφάνιση
Μέσα κοινωνικής δικτύωσης
Σελίδα στο Facebook Σελίδα στο Twitter Σελίδα στο Instagram Λογαριασμός στο YouTube
Commons page Πολυμέσα σχετικά με την ομάδα
wikidata (π • σ • ε )

Η Γουέστ Χαμ Γιουνάιτεντ (αγγλικά: West Ham United) είναι αγγλική επαγγελματική ποδοσφαιρική ομάδα με έδρα το Ολυμπιακό Στάδιο Λονδίνου, στην περιοχή του Στράτφορντ του Δήμου Νιούχαμ στο Ανατολικό Λονδίνο. Αγωνίζεται στην Πρέμιερ Λιγκ.

Η Γουέστ Χαμ δημιουργήθηκε το 1895 με το όνομα Τέιμς Άιενγουερκς ΦΚ (Thames Ironworks F.C. δηλ. Σιδηρουργείο του Τάμεση) και επανιδρύθηκε σαν Γουέστ Χαμ Γιουνάιτεντ το 1900. Το 1904 ο σύλλογος μετέφερε την έδρα του στο Μπόλιν Γκράουντ, όπου βρίσκονταν μέχρι το 2016. Η ομάδα αγωνίστηκε στα ημιεπαγγελματικά πρωταθλήματα των Σάδερν Λιγκ και Γουέστερν Λιγκ, πριν περάσει στην επαγγελματική Φούτμπολ Λιγκ το 1919 για να φτάσει στην Α' Κατηγορία τη σεζόν 1923-24. Το 1923 έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας που διεξήχθη για πρώτη φορά στο Στάδιο Γουέμπλεϊ. Αντίπαλος της ήταν η Μπόλτον Γουόντερερς.

Το 1940 η Γουέστ Χαμ κατέκτησε το πρώτο "Φούτμπολ Λιγκ Γουόρ Καπ", τη διοργάνωση που αντικατέστησε το Κύπελλο Αγγλίας από το 1939 ως το 1945 λόγω του πολέμου. Έχει επίσης κατακτήσει το Κύπελλο Αγγλίας τρεις φορές, το 1964, το 1975 και το 1980 και ήταν φιναλίστ το 1923 και το 2006. Το 1965 κατέκτησε το Κύπελλο Κυπελλούχων και ήταν φιναλίστ στην ίδια διοργάνωση το 1976. Το 1999 κατέκτησε το Κύπελλο Ιντερτότο ενώ το 2023 κατέκτησε το Κόνφερενς Λιγκ.

Τρεις παίκτες της Γουέστ Χαμ θεωρείται ότι είχαν καθοριστικό ρόλο στην κατάκτηση του Παγκόσμιου Κυπέλλου από την Εθνική Αγγλίας το 1966: ο αρχηγός τότε της Εθνικής Αγγλίας και της Γουέστ Χαμ, Μπόμπι Μουρ και οι σκόρερ των αγγλικών τερμάτων στον τελικό, Τζεφ Χερστ και Μάρτιν Πίτερς.

Ο ύμνος της Γουέστ Χαμ είναι το I'm Forever Blowing Bubbles.

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καταγωγή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η παλαιότερη φωτογραφία της ομάδας Tέιμς Άιρονγουερκς (Thames Ironworks) που ελήφθη το 1895.

Η Γουέστ Χαμ ιδρύθηκε ως ποδοσφαιρικό τμήμα του εργοστασίου σιδήρου και ναυπηγείου Τέιμς Άιρονγουερκς από τον αρχιεργάτη και διαιτητή του τοπικού πρωταθλήματος Ντέιβ Τέιλορ και τον ιδιοκτήτη της εταιρείας Άρνολντ Χιλς.[5] Η ίδρυση της ομάδας ανακοινώθηκε στην εφημερίδα του εργοστασίου Thames Ironworks Gazette τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου.

Η πρώτη ομάδα, το 1895 τουλάχιστον, αποτελούνταν αποκλειστικά από ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές. Μεταξύ αυτών ο θερμαστής ατμόπλοιου Τόμας Φρίμαν, ο υπάλληλος Γουόλτερ Παρκς, οι κατασκευαστές καζανιών Τομ Μάντι, Γουόλτερ Τράντερ και Τζέιμς Λίντσι, οι εργάτες Γουίλιαμ Τσάπμαν, Τζορτζ Σέιτζ και Γουίλιαμ Τσέιμπερλεϊν και ο μαθητευόμενος Τσάρλι Νταβ.[5]

Σαν Π.Σ. Τεμς Άιενγουερκς ήταν η πρώτη νικήτρια του τοπικού ερασιτεχνικού τουρνουά Γουέστ Χαμ Τσάριτι Καπ τo 1895, ενώ το 1897 κατέκτησε το πρωτάθλημα Λάντον Λιγκ, στο οποίο συμμετείχαν ομάδες από το Λονδίνο και την Νοτιοανατολική Αγγλία.[6] Η ομάδα συμπεριέλαβε στις τάξεις της επαγγελματίες ποδοσφαιριστές για πρώτη φορά το 1898, τη χρονιά που εντάχθηκε στη Β' Κατηγορία της Σάδερν Λιγκ. Στο τέλος εκείνης της σεζόν ανέβηκε στην Α' Κατηγορία.[7] Την επόμενη χρονιά τερμάτισε προτελευταία, αλλά επικράτησε άνετα της Φούλαμ με σκορ 5-1 στον αγώνα πλέι-οφ και παρέμεινε στην Α' Κατηγορία.[7]

Η Τεμς Άιενγουερκς πρωτοεμφανίστηκε με σκούρα μπλε στολή προς τιμή του Άρνολντ Χιλς ο οποίος ήταν διακεκριμένος αθλητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Από το 1897 εώς το 1899 αγωνίστηκε με γαλάζιες φανέλες και άσπρα σορτσάκια. Το 1899 υιοθέτησε την παραδοσιακή της εμφάνιση: μπορντό φανέλες με γαλάζια μανίκια και άσπρα σορτσάκια, μετά από ένα στοίχημα με παίκτες της πρωταθλήτριας Άστον Βίλα.

Μετά από συνεχείς διαμάχες για την επαγγελματική κατεύθυνση της ομάδας, τη διαχείριση και τη χρηματοδότησή της, η Τεμς Άιενγουερκς διαλύθηκε τον Ιούνιο του 1900,[6] για να επανέλθει ένα μήνα αργότερα σαν Π.Σ. Γουέστ Χαμ Γιουνάιτεντ, με προπονητή τον Σιντ Κινγκ και βοηθό προπονητή τον μέλλοντα διάδοχό του Τσάρλι Πέιντερ.[6] Στα πλαίσια της αλλαγής αυτής απορροφήθηκαν τοπικές ομάδες των περιοχών Γουέστ Χαμ και Ίστ Χαμ του Ανατολικού Λονδίνου, γεγονός που εξηγεί τον όρο Γιουνάιτεντ (Ένωση) και αντικατοπτρίζει τη γενικότερη στροφή προς τον επαγγελματισμό στα ποδόσφαιρο της Νότιας Αγγλίας (ο Βορράς είχε προηγηθεί κατά μια εικοσαετία περίπου). Τα ονόματά των ομάδων αυτών δεν έχουν δυστυχώς διασωθεί με μόνη εξαίρεση τους Όλντ Καστλ Σουίφτς. Λόγω της προέλευσής της σαν ομάδα εργοστασίου, όπως φαίνεται και στο έμβλημά της, η Γουέστ Χαμ και οι οπαδοί της εἰναι γνωστοί σαν Άιρονζ (Σίδερα) και σαν Χάμερζ (Σφυριά).[6][8][9]

Γέννηση της Γουέστ Χαμ Γιουνάιτεντ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο αναγεννημένος σύλλογος συνέχισε, χάρη στην οικονομική υποστήριξη του Άρνολντ Χιλς, να αγωνίζεται στο Μεμόριαλ Γκράουντ στο Πλάστοου του Ανατολικού Λονδίνου μέχρι το 1901. Μετακόμισε σε νέο γήπεδο στην περιοχή του Άπτον Παρκ όταν επίσημα πλέον διέκοψε τις σχέσεις του με τη μητρική εταιρία το 1904. Στο μεσοδιάστημα χρησιμοποιούσε για τα εντός έδρας παιχνίδια τα γήπεδα διάφορων τοπικών ομάδων. Στο πρώτο παιχνίδι στη νέα της έδρα, την 1η Σεπτεμβρίου 1904, η Γουέστ Χαμ κατατρόπωσε τους παραδοσιακούς σήμερα αντιπάλους της Μίλγουολ ΦΚ,[6] με σκορ 3-0, μπροστά σε 10.000 θεατές.[10]

Ήδη μέλος της Α' Κατηγορίας της Σάδερν Λιγκ,[11] η Γουέστ Χαμ άρχισε από το 1901 να συμμετέχει και στην Γουέστερν Λιγκ. Το 1907 στἐφθηκε πρωταθλήτρια της 1Β Κατηγορίας της Γουέστερν Λιγκ, νίκησε την πρώτη της 1Α Κατηγορίας Φούλαμ με σκορ 1-0 και αναδείχτηκε πρωταθλήτρια ολόκληρου του πωταθλήματος.[11] Το 1919, υπό την τεχνική ηγεσία του Σιντ Κινγκ, η Γουέστ Χαμ πέρασε στην Β' Εθνική και τέσσερα χρόνια αργότερα στην Α΄ Εθνική.

ο Μπίλι, το Άσπρο Άλογο, εν δράσει πριν από τον τελικό του 1923.

Το 1923, η Γουέστ Χαμ έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας, που διεξήχθη για πρώτη φορά στο στάδιο Γουέμπλεϊ, όπου αντιμετώπισε την Μπόλτον Γουόντερερς. Ο τελικός αυτός είναι γνωστός σαν Τελικός του Ἀσπρου Αλόγου. Ονομάστηκε έτσι από ένα εξαιρετικά μεγαλόσωμο και εντυπωσιακό στην εμφάνιση άλογο το οποίο ίππευε ο αστυνομικός Τζορτζ Σκόρεϊ της Μητροπολιτικής Αστυνομίας, ο οποίος επεχείρησε να απομακρύνει από τον αγωνιστικό χώρο τους φιλάθλους για να αρχίσει ο αγώνας. Περίπου 200.000 άτομα είχαν κατακλύσει το Γουέμπλεϊ και κάποιοι που δεν έβρισκαν θέση στις εξέδρες μπήκαν μέσα στο γήπεδο, εμποδίζοντας τη διεξαγωγή του τελικού. Ο αγώνας έληξε 2-0 υπέρ της Μπόλτον. To 1927 η Γουέστ Χαμ έφτασε στα ημιτελικά του Κυπέλλου Αγγλίας.

Το 1932, μετά από δέκα χρόνια παρουσίας στην Α' Εθνική, η Γουέστ Χαμ υποβιβάστηκε και ο Σιντ Κινγκ απολύθηκε, έχοντας διετελέσει προπονητής της ομάδας για τριάντα-δύο χρόνια και παίκτης της γι άλλα τέσσερα. Τον διαδέχτηκε ο μέχρι τότε βοηθός προπονητής Τσάρλι Πέιντερ, ο οποίος είχε υπηρετήσει την ομάδα από διάφορες θέσεις από το 1897. Εργάστηκε ως προπονητής μέχρι το 1950, κοουτσάροντάς την σε τετρακόσιους ογδόντα συνολικά αγώνες.

Η ομάδα αγωνίστηκε τα επόμενα τριάντα περίπου χρόνια στην Β' Εθνική, αρχικά με προπονητή τον Τσάρλι Πέιντερ και κατόπιν υπό τον πρώην παίκτη της Τεντ Φέντον. Ο Φέντον επανέφερε τη Γουέστ Χαμ στην κορυφαία κατηγορία του αγγλικού ποδοσφαίρου το 1958. Βοήθησε σημαντικά να αναδειχθούν οι μελλοντικοί της αστέρες, και να διαμορφωθεί το χαρακτηριστικό στυλ παιχνιδιού της ομάδας.

Η Μεγάλη Γουεστ Χαμ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1961, ο Ρον Γκρίνγουντ διαδέχτηκε τον Τεντ Φέντον[12] και σε μικρό σχετικά χρονικό διάστημα οδήγησε την ομάδα στην κατάκτηση του Κυπέλλου Αγγλίας το 1964 και του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1965.

Στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1966, οι αγγλικές νίκες στον ημιτελικό και στον τελικό οφεἰλονται σε πολύ μεγάλο βαθμό στη συμμετοχή τριών παικτών της Γουέστ Χαμ: του αρχηγού της και αρχηγού της Εθνικής Μπόμπι Μουρ, του σκόρερ ενός τέρματος στον τελικό Μάρτιν Πίτερς και του σκόρερ των υπολοίπων τριών τερμάτων Τζεφ Χερστ (το μοναδικό χατ-τρικ σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου).

Το άγαλμα των πρωταθλητών.

Η συνεισφορά των τριών παικτών απαθανατίζεται στο Άγαλμα των Πρωταθλητών που βρίσκεται στην Μπάρκινγκ Ρόουντ απέναντι από τη δημοφιλή στους φίλους της Γουέστ Χαμ παμπ Μπόλιν Τάβερν. Μαζί τους απεικονίζεται και ο Ρέι Γουίλσον της Έβερτον.

Μετά από ένα προβληματικό ξεκίνημα τη σεζόν 1974-75, ο Γκρίνγουντ αυτοδιορίστηκε γενικός διευθυντής και χωρίς να ενημερώσει το Διοικητικό Συμβούλιο της ομάδας τοποθέτησε αντικαταστάτη του τον Τζον Λάιαλ. Αποτέλεσμα της αλλαγής η άμεση επιτυχία! Η ομάδα πέτυχε είκοσι τέρματα στα πρώτα τέσσερα παιχνίδια υπό τον Λάιαλ και κατέκτησε το Κύπελλο Αγγλίας, επικρατώντας της Φούλαμ με 2-0 στον τελικό του 1975. Αυτή η Γουέστ Χαμ υπήρξε η τελευταία αμιγώς αγγλική ενδεκάδα που κατάφερε την κατάκτηση του Κυπέλλου Αγγλίας.

Ο Λάιαλ οδήγησε τη Γουέστ Χαμ και στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1976, όπου ηττήθηκε από την ΡΣΚ Άντερλεχτ με 4-2. Η θητεία του Γκρίνγουντ στη γενική διεύθυνση κράτησε λιγότερο από τρία χρόνια μιας κι έγινε προπονητής της Εθνικής Αγγλίας μετά την παραίτηση του Ντον Ρέβι το 1977.

Σκαμπανεβάσματα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1978 η Γουέστ Χαμ υποβιβάστηκε στη Β' Εθνική αλλά ο Τζον Λάιαλ παρέμεινε στη θέση του και οδήγησε την ομάδα στην κατάκτηση του Κυπέλλου με αντίπαλο την Άρσεναλ το 1980. Ήταν η τελευταία φορά που ομάδα εκτός της Α΄ Εθνικής κατέκτησε το Κύπελλο Αγγλίας. Επανήλθε στην Α' Εθνική το 1981. Τα πρώτα τρία χρόνια στην κατηγορία θα τερματίσει στην πρώτη δεκάδα, πριν κατακτήσει την υψηλότερη θέση που είχε ποτέ στην Α' Εθνική: τρίτη, τη σεζόν 1985-86. Ωστόσο, υποβιβάστηκε και πάλι το 1989. Αυτή τη φορά ο Λάιαλ απολύθηκε, παρότι ήταν ο πιο επιτυχημένος προπονητής στην ιστορία της ομάδας.

Μετά τον Λάιαλ, την τεχνική ηγεσία ανέλαβε προσωρινά ο Λου Μακάρι. Αναγκάστηκε όμως να παραιτηθεί όταν δημοσιεύτηκαν φήμες ότι ενόσω ήταν προπονητής της Σουίντον Τάουν είχε αναμειχθεί σε δίκτυο παράνομων στοιχημάτων. Τον αντικατέστησε ο πρώην παίκτης και θρύλος της ομάδας Μπίλι Μποντζ. Την πρώτη πλήρη σεζόν του Μποντζ, 1990-91, η Γουέστ Χαμ επανήλθε στην Α΄ Εθνική αλλά υποβιβάστηκε ξανά τον επόμενο χρόνο, απουσιάζοντας έτσι από την πρώτη χρονιά της Πρέμιερ Λιγκ. Επανήλθε το Μάιο του 1993.

Παίκτες της Γουέστ Χαμ σε ανοιχτό λεωφορείο κοντά στο Μπόλιν Γκράουντ πανηγυρίζουν τη νίκη στον τελικό των πλέι-οφ 2005 στο Κάρντιφ. Από Α-Δ: Σιον Νιούτον (καθισμένος), (Πίσω Σειρά) Μάθιου Έδριγκτον, Τζίμι Γουόκερ, Τέντι Σέρινγκχαμ, Mάρλον Χέργουντ, (Μπροστά Σειρά) Ντον Χάτσισον, Καρλ Φλέτσερ, Έλιοτ Γουόρντ και ο Μαρκ Νόουμπλ.

Ο Μποντζ αποχώρησε από την τεχνική ηγεσία με το πέρας της σεζόν 1993-94. Φημολογείται ότι η αποχώρηση του Μποντζ προήλθε από υπονόμευση του βοηθού του Χάρι Ρέντναπ, ο οποίος τον αντικατέστησε τον Αύγουστο του 1994.[13] Ο Ρέντναπ οδήγησε τη Γουέστ Χαμ στην πέμπτη θέση το 1998-99. Η ομάδα έχασε την αυτόματη πρόκριση στο Κύπελλο UEFA, λόγω της κατάργησης του Κυπέλλου Κυπελλούχων και της εισόδου της Κυπελλούχου Νιούκασλ Γιουνάιτεντ αντ' αυτής. Κατάφερε να συμμετάσχει εντέλει στο ΟΥΕΦΑ σαν κάτοχος του Κυπέλλου Ιντερτότο. Διαφωνίες με το Διοικητικό Συμβούλιο μετά το πέρας της σεζόν 2000-01 σχετικά με το ύφος και το ήθος της δουλειάς του είχαν ως συνέπεια την απόλυση του Ρέντναπ και την αντικατάστασή του από τον βοηθό προπονητή του τμήματος υποδομής Γκλεν Ρόουντα.

Την πρώτη σεζόν του Ρόουντα στον πάγκο η Γουέστ Χαμ τερμάτισει έβδομη. Η επόμενη σεζόν όμως, 2002-03, άρχισε άσχημα και κατέληξε στον υποβιβασμό. Οι σαράντα δύο βαθμοί που συγκέντρωσε συνολικά η Γουέστ Χαμ εκείνη τη χρονιά είναι η υψηλότερη βαθμολογία που πέτυχε ποτέ υποβιβασθείσα από την Πρέμιερ Λιγκ ομάδα σε σεζόν τριάντα οκτώ παιχνιδιών. Ο Ρόουντα, μολονότι δεν προπονούσε την ομάδα το μεγαλύτερο διάστημα της χρονιάς του υποβιβασμού, καθώς ανάρρωνε μετά από εγχείρηση στον εγκέφαλο, απολύθηκε μετά από τα τρία πρώτα παιχνίδια στην B' Έθνική.

Προπονητής ανέλαβε μέχρι τον Οκτώβριο του 2003 ο πρώην διακεκριμένος παίκτης της ομάδας Τρέβορ Μπρούκινγκ, ο οποίος είχε αναλάβει την ίδια θέση κατά την απουσία του Ρόουντα την προηγούμενη σεζόν, οδηγώντας την ομάδα σε ανέλπιστη ανάκαμψη μετά τα Χριστούγεννα όσο κι αν αυτή αποδείχτηκε μάταιη. Στη θέση του διορίστηκε ο Άλαν Πάρντιου. Υπό τον Πάρντιου η Γουέστ Χαμ έφτασε στον τελικό των πλέι-οφ της κατηγορίας, όπου ηττήθηκε από την Κρίσταλ Πάλας. Παρέμεινε στην Β' Κατηγορία (που εκείνη τη χρονιά μετονομάστηκε σε Φουτμπολ Λιγκ Τσάμπιονσιπ) για μια ακόμη σεζόν και έφτασε πάλι στον τελικό των πλέι-οφ. Αυτή τη φορά όμως η νίκη της χαμογέλασε. Επικράτησε της Πρέστον Νορθ Εντ με 1-0 και θα επανήλθε στην Πρέμιερ Λιγκ.

Πρόσφατες σεζόν

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με την επιστροφή της στην Πρέμιερ Λιγκ, η Γουέστ Χαμ τερμάτισε στην ένατη θέση.[14] Το ζενίθ όμως της σεζόν ήταν η συμμετοχή της στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας με αντίπαλο τη Λίβερπουλ, που διεξήχθη για πέμπτη και τελευταία φορά στο Μιλλένιουμ Στέιντιουμ του Κάρντιφ μιας και το Γουέμπλι ανακαινιζόταν. Με σκορ 3-3 μετά από παράταση, η Γουέστ Χαμ έχασε στα πέναλτι αλλά θα πέρασε στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ καθώς η Λίβερπουλ είχε ήδη προκριθεί στο ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ.

Τον Αύγουστο του 2006, η Γουέστ Χαμ εξέπληξε τον κόσμο του ποδοσφαίρου όταν την τελευταία ημέρα της μεταγραφικής περιόδου εξασφάλισε τις υπηρεσίες των Αργεντινών διεθνών Κάρλος Τέβες και Χαβιέρ Μασκεράνο.[15] Τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου ο σύλλογος πέρασε στον έλεγχο ισλανδικής κοινοπραξίας υπό τον Έγκερτ Μάγκνουσον.[16] Ένα μήνα αργότερα ο Άλαν Πάρντιου απολύθηκε. Τον διαδέχτηκε ο Άλαν Κέρμπισλι[17]

Οι μεταγραφές των Μασκεράνο και Τέβες θεωρήθηκε ότι έκρυβαν οικονομικές ατασθαλίες. Οι ιθύνοντες της Πρέμιερ Λιγκ, μετά από ανακρίσεις, επέβαλαν στο σύλλογο πρόστιμο 5.5 εκατομμυρίων λιρών τον Απρίλιο του 2007.[18] Δεν αφαιρέθηκαν όμως βαθμοί, γεγονός που θα συμβάλλει στην αποφυγή υποβιβασμού στο τέλος της σεζόν. Ο πρόεδρος της Γουίγκαν Αθλέτικ Ντέιβ Γουίλαν, συνεπικουρούμενος από τους επικεφαλής άλλων απειλούμενων με υποβιβασμό συλλόγων, συμπεριλαμβανομένων των Φούλαμ και Σέφιλντ Γιουνάιτεντ, διαφώνησε και απείλησε με δικαστική κλήση. Η σύνθεση της συμμαχίας των εναγόντων μεταβάλλονταν σύμφωνα με την εγγύτητα/συμμετοχή των ομάδων στη ζώνη υποβιβασμού. Έτσι π.χ. τη Φούλαμ αντικατέστησε προσωρινά η Τσάρλτον.[19]

Η Γουέστ Χαμ απέφυγε τον υποβιβασμό επικρατώντας έναντι επτά από τους εννέα τελευταίους αντιπάλους της, συμπεριλαμβανομένων των Άρσεναλ και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Τερμάτισε δέκατη πέμπτη, τρεις θέσεις πάνω από τη ζώνη υποβιβασμού.

Τη σεζόν 2007-08 και παρά τον μακροχρόνιο τραυματισμό πολλών παικτών της, η Γουέστ Χαμ διατηρήθηκε στο πρώτο μισό του βαθμολογικού πίνακα. Τερμάτισε δέκατη, τρεις θέσεις ψηλότερα από τους άλλους τοπικούς αντιπάλους της, την Τότεναμ Χότσπερ.

Στις 3 Σεπτεμβρίου 2008, ο Άλαν Κέρμπισλι παραιτήθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την πώληση των αμυντικών Άντον Φέρντιναντ και Τζορτζ Μακάρτνι στη Σάντερλαντ από το Διοικητικό Συμβούλιο χωρίς την έγκρισή του. Τη θέση του κατέλαβε για πρώτη φορά μη Βρετανός προπονητής: ο άλλοτε επιθετικός της Τσέλσι Τζιανφράνκο Τζόλα, στις 11 του ίδιου μήνα.[20] Τη σεζόν 2008-09, η Γουέστ Χαμ τερμάτισε ένατη.

Η επόμενη σεζόν, 2009-10, χαρακτηρίστηκε από την αδιάκοπη προσπάθεια αποφυγής υποβιβασμου. Οι οικονομικές δυσχέρειες των μητρικών εταιριών των ιδιοκτητών του συλλόγου κατέστησαν σχεδόν απαγορευτικές τις μεταγραφές νέων παικτών. Χαρακτηριστικά, η μερική κάλυψη των κενών στην επιθετική γραμμή της ομάδας με την αγορά του Ιταλού επιθετικού Αλεσάντρο Ντιαμάντι τον Αύγουστο έγινε εφικτή μόνον με την αρωγή των χορηγών της.[21] Η Γουέστ Χαμ εξασφάλισε την παραμονή της στην Πρέμιερ Λιγκ με νίκη 3-2 επί της Γουίγκαν τρεις μόλις αγωνιστικές πριν από το τέλος της περιόδου, συγκεντρώνοντας συνολικά τριάντα πέντε βαθμούς σε τριάντα οκτώ παιχνίδια (επτά λιγότερους από όσους είχε συγκεντρώσει τη χρονιά του προηγούμενου υποβιβασμού της, το 2003).

Τον Ιανουάριο του 2010, ο σύλλογος περιήλθε στον έλεγχο των Ντέιβιντ Γκόουλντ και Ντέιβιντ Σάλιβαν. Τον διατηρούν έως σήμερα. Υπόσχεσή τους ήταν να εξασφαλίσουν την πολυπόθητη σταθερότητα και συνέχεια που επιθυμούσαν οι οπαδοί της ομάδας.

Στις 3 Ιουνίου 2010, ένα μήνα περίπου μετά τη διακοπή του συμβολαίου του Ζόλα, προπονητής ανέλαβε ο ΄Αβραμ Γκραντ.[22] Η ομάδα θα συνεχίσει σε κακή φόρμα παρά την αλλαγή προπονητή.[23] Η συντριβή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με σκορ 4-0 στον προημιτελικό του Λιγκ Καπ και η παρουσία της ομάδας στον ημιτελικό της ίδιας διοργάνωσης και στον προημιτελικό του Αγγλικού Κυπέλλου αποτελούν εξαιρέσεις σε μια καθόλα ζοφερή σεζὀν. Στις 15 Μαΐου 2010, μετά από εκτός έδρας ήττα 3-2 από τη Γουίγκαν η Γουέστ Χαμ υποβιβάστηκε στο Τσάμπιονσιπ. Ο Γκραντ απολύθηκε αυθημερόν.[24]

Πανοραμική άποψη του Γουέμπλει πριν τον τελικό των πλέι-οφ 2011-12.

Την 1η Ιουνίου 2011, τα ηνία της ομάδας ανέλαβε ο Σαμ Άλαρνταϊς.[25] Θα την οδηγήσει στην κατάκτηση της τρίτης θέσης του Τσάμπιονσιπ και στην είσοδο στα πλέι-οφ για την τρίτη θέση προβιβασμού. Στα ημιτελικά η Γουέστ Χαμ επικράτησε της Κάρντιφ Σίτι με συνολικό σκορ 5-0 στους δύο αγώνες και προκρίθηκε στον τελικό. Στο Γουέμπλεϊ, στις 19 Μαΐου 2012, αντιμετώπισε την Μπλάκπουλ Φ.Κ. Ο Κάρλτον Κόουλ άνοιξε το σκορ στο α΄ ημίχρονο, η Μπλάκπουλ Φ.Κ. ισοφάρισε στις αρχές του β΄ ημιχρόνου αλλά ο Ρικάρντο Βαζ Τε πέτυχε το νικητήριο γκολ για τη Γουέστ Χαμ στο 87΄ στέλνοντάς την στην Πρέμιερ Λιγκ. Από την σεζόν 2012-13 η Γουέστ Χαμ αγωνίζεται στην Πρέμιερ λιγκ ανελλιπώς μέχρι σήμερα και ενώ τις πρώτες σεζόν είχε περιοριστεί σε πλασαρίσματα στις μεσαίες θέσεις της βαθμολογίας, την τελευταία διετία βρίσκεται μέσα στην πρώτη δεκάδα και έχει καταφέρει να βγει στην Ευρώπη και συγκεκριμένα στο Γιουρόπα λιγκ 3 φορές με πιο πρόσφατη το 2021.

Έμβλημα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το πρώτο έμβλημα του συλλόγου αναπαριστά ένα ζευγάρι σταυρωτά σφυριά, εργαλεία συνυφασμένα με τη βιομηχανία της σιδηρουργίας-ναυπηγικής. Στα 1903-04 περίπου προστέθηκε ένα κάστρο το οποίο παριστάνει το σημαντικό για την περιοχή αλλά κατεδαφισμένο πλέον κτίριο Γκριν Στριτ Χάους, γνωστό ως Μπολέιν Κασλ από την Άννα Μπολέιν. Το πάλαι ποτέ τιμάριο υποτίθεται ότι είναι μια από τις τοποθεσίες όπου ο Ερρίκος Ή φλέρταρε τη δεύτερη σύζυγό του. Πρόκειται για θρύλο χωρίς καμία ιστορική βάση.[26] Πιο βάσιμοι είναι οι ισχυρισμοί ότι η προσθήκη του κάστρου στο θυρεό τιμά είτε τη συνεισφορά των παικτών της Όουλντ Καστλ Σουίφτς στη Γουέστ Χαμ είτε την υιοθέτηση του Π.Σ. Μπόλιν Κασλ σαν αναπληρωματική της ομάδα είτε και τα δύο συμβάντα.[27] Ένα νέο σήμα εγκρίθηκε από τους υποστηρικτές της ομάδας, τον Ιούλιο του 2014, με αυτό να τίθεται σε χρήση κατά τη μετακόμιση του συλλόγου στο Ολυμπιακό Στάδιο του Λονδίνου την περίοδο 2016–17.[28]

Χρώματα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η πρώτη στολή της ομάδας ήταν μονόχρωμη σκούρα μπλε προς τιμή του προέδρου της εταιρίας Ἀρνολντ Χιλς, ο οποίος ήταν απόφοιτος του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης όπου διακρίθηκε σαν μέλος τόσο της ποδοσφαιρικής του ομάδας όσο και άλλων ομάδων του πανεπιστημίου. Έκτοτε η ομάδα εμφανίστηκε με διάφορα χρώματα, συμπεριλαμβανόμενης και λευκογάλαζης μόνο στολής.[29][30]

Ο μπορντό-γαλάζιος συνδυασμός υιοθετήθηκε το καλοκαίρι του 1899. Για την αλλαγή των χρωμάτων υπάρχουν δύο εκδοχές. Σύμφωνα με την πρώτη, ο γνωστός τότε επαγγελματίας δρομέας Γουίλιαμ Νταβ, πατέρας του αμυντικού-μέσου της Τέμς Άιενγουέρκς Τσάρλι, επισκέφτηκε μια εμποροπανήγυρη στο Μπέρμιγχαμ. Εκεί δέχθηκε την πρόκληση σε αγώνα δρόμου τεσσάρων παικτών της Άστον Βίλα τους οποίους και νίκησε. Το στοίχημα πληρώθηκε με έντεκα στολές της Άστον Βίλα, οι οποίες αργότερα χρεώθηκαν απολεσθείσες.[31] Πιο ρεαλιστική όμως ακούγεται η δεύτερη, που παραπέμπει στους Όουλντ Καστλ Σουίφτς οι οποίοι έπαιζαν φορώντας μπορντό-γαλάζιες φανέλες από το 1892.

Η Τεμς Άιενγουέρκς και αργότερα η Γουέστ Χαμ διατήρησαν τον μπορντό κορμό με τα γαλάζια μανίκια και κολάρα και με τα με άσπρα σορτσάκια, αν και συνέχισαν να αγωνίζονται με σκούρους μπλε με άσπρο συνδυασμούς στα εκτός έδρας παιχνίδια τους.

Ύμνος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
«

I'm forever blowing bubbles,
Pretty bubbles in the air.
They fly so high, nearly reach the sky,
Then like my dreams they fade and die.
Fortune's always hiding,
I've looked everywhere ...
I'm forever blowing bubbles,
pretty bubbles in the air.

»

—Αυθεντικοί στίχοι του "Bubbles", οι οποίοι ακούγονται και σήμερα στο Άπτον Παρκ, από τον Τζον Χέλιαρ[32]

Η Γουέστ Χαμ είναι γνωστή για τον ύμνο της, I'm Forever Blowing Bubbles (κάνω φούσκες), το παλαιότερο εν χρήσει τραγούδι στο αγγλικό ποδόσφαιρο. Η ιστορία της υιοθέτησής του από τους οπαδούς της Γουέστ Χαμ έχει ως εξής. Το τραγούδι ήταν δημοφιλέστατο στα Ανατολικολονδρέζικα καμπαρέ της εποχής. Εξίσου γνωστή στην περιοχή ήταν και η διαφημιστική αφίσα του σαπουνιού Πέαρζ που απεικόνιζε το σγουρομάλλικο παιδί από τον πίνακα του Μίλαι "Φούσκες". Το παιδί στην αφίσα έμοιαζε στον Μπίλι Τζέι "Μπάμπλς" Μάρεϊ, δημοφιλή παίκτη στο πρωτάθλημα τοπικών σχολείων με την ομάδα του τοπικού Γυμνασίου Παρκ κι εκεί συμπαίκτη μετέπειτα επαγγελματιών της Γουέστ Χαμ. Σύντομα ο κόσμος άρχισε να τραγουδά το I'm Forever Blowing Bubbles για να ενθαρρύνει τα σχολιαρόπαιδα έναντι αντιπάλων από άλλες περιοχές. Μιας και ο ίδιος κόσμος υποστήριζε και τη Γουέστ Χαμ, το ήδη δημοφιλές τραγούδι πέρασε και στα εντός έδρας παιχνίδια της ομάδας, όπου τραγουδιόνταν κατά καιρούς με τη συνοδεία τοπικής μπάντας, που συνήθιζαν να εμφανίζονται τότε σε ποδοσφαιρικούς αγώνες.[32]

Χουλιγκανισμός

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σήμα της Inter City Firm

Η σχέση της Γουέστ Χαμ με την οργανωμένη βία στα γήπεδα ξεκίκησε τη δεκαετία του 1960 με τη σύσταση της συμμορίας του Μάιλ Εντ, η οποία πήρε το όνομά της από μία από τις σκληρότερες περιοχές του Ανατολικού Λονδίνου.[33] Στη διάρκεια των δεκαετιών '70 και '80, η Γουέστ Χαμ απέκτησε ακόμη χειρότερη φήμη λόγω των εκτεταμένων συγκρούσεων οπαδών της με οπαδούς αντιπάλων ομάδων, με την αστυνομία αλλά και μεταξύ τους. Εξαιρετικά δύσφημες ήταν οι μάχες ανάμεσα σε συμμορίες από τις γειτονικές περιοχές του Μπάρκινγκ και του Ντάγκεναμ.

Η Συμμορία του Ιντερσίτι ήταν από τις πρώτες των "κάζουαλ" (=καθημερινή ενδυμασία και χαρακτηρισμός για όποιον την επιλέγει), οι οποίοι απέφευγαν τα χρώματα της ομάδας τους για να μην αναγνωρίζονται εύκολα από την αστυνομία και αντίπαλους οπαδούς. Επιπλέον ταξίδευαν με τρένα Ιντερσίτι, έναντι των αστυνομευμένων και άθλια συντηρημένων έκτακτων ποδοσφαιρικών τρένων. Το όνομά τους παραπέμπει επίσης στην εξαγωγή ποδοσφαιρικής βίας εκτός Λονδίνου, αν και ήταν οι οπαδοί λονδρέζικων ομάδων που δέχονταν κατά κύριο λόγο επιθέσεις.

Αντιπαλότητες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Γουέστ Χαμ βρίσκεται σε έντονη αντιπαράθεση με αρκετές άλλες ομάδες αλλά κυρίως με ομάδες του Λονδίνου. Ειδικότερα με τη γείτονά της στα βορειοανατολικά Τότεναμ αλλά και με την Τσέλσι του Δυτικού Λονδίνου. Η αντιπαράθεση με την Τότεναμ ξεκίνησε με την αντίληψη ότι οι οπαδοί της είναι σνομπ και αλαζόνες, αλαζονεία που η ιστορία της ομάδας τους δεν δικαιολογεί (αυτό το συμμερίζονται κι οπαδοί άλλων ομάδων). Συνεχίστηκε δε με τις μεταγραφές παικτών που αναδείχτηκαν από το τμήμα υποδομής της Γουέστ Χαμ, όπως οι Μάρτιν Πίτερς, Πολ Άλεν, Μάικλ Κάρικ και Τζερμέιν Ντιφόου, στην Τότεναμ. Η αντιπαλότητα κλιμακώθηκε όταν ο Χάρι Ρέντναπ, ο οποίος θεωρήθηκε κύριος υπεύθυνος για τον υποβιβασμό της ομάδας το 2003 από σημαντική μερίδα οπαδών της Γουέστ Χαμ, ανέλαβε προπονητής της Τότεναμ. Η αντιπαράθεση με την Τσέλσι αντανακλά τον παλαιότατο ανταγωνισμό ανάμεσα στο πλούσιο Δυτικό και το στερημένο Ανατολικό Λονδίνο.

Το άγαλμα των πρωταθλητών 'φασκιωμένο' πριν από το παιχνίδι με την Μίλγουολ ΦΚ στις 25 Αυγούστου 2009.

Η παλαιότερη όμως και πιο βαθιά ριζωμένη αντιπαλότητα είναι με τη Μίλγουολ. Οι δύο ομάδες εδρεύουν σε γειτονικές περιοχές και σχετίζονται ιστορικά με ανταγωνίστριες εταιρίες σιδηρουργίας-ναυπηγικής. Επίσης κατά τη διάρκεια της Γενικής Απεργίας του 1926, οι εργαζόμενοι σε εταιρίες στο Άιλ οβ Ντογκζ, οι οποίοι σχετίζονταν με τη Μίλγουολ, αρνήθηκαν να απεργήσουν, γεγονός που μεγάλωσε την έχθρα ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα.[34] Η απεργιακού χαρακτήρα ρήξη επαναλήφθηκε κατά τις ανεπίσημες απεργίες του 1946-1949 στο λιμάνι του Λονδίνου, με τους ντόκους του Σάρεϊ που επίσης σχετίζονταν με τη Μίλγουολ να αρνούνται να απεργήσουν. Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις δύο ομάδες είναι παγκοσμίως γνωστός και χαρακτηρίζεται συχνά από επεισόδια εκτεταμένης βίας. Ομολογουμένως όχι πλέον τόσο συχνά όσο στο παρελθόν.

Υποκοριστικά

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ομάδα και οπαδοί είναι γνωστοί ως Χάμερζ (Σφυριά), λόγω της καταγωγής της ομάδας από τα Σιδηρουργεία του Τάμεση.[35] Για τον ίδιο λόγο ονομάζονται και Άιενζ (Σίδερα).[35] Ἐιναι γνωστοί επίσης και σαν Κόκνι Μπόιζ μιας και είναι η ομάδα των Κόκνι[36] (= εργατική τάξη του Λονδίνου, με ιστορικό τόπο διαμονής της το Ανατολικό Λονδίνο). Άλλα υποκοριστικά της είναι Ακαδημία του Ποδοσφαίρου ή απλά Ακαδημία.[37]

Έδρα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Βόρεια Κερκίδα.

Έδρα της Γουέστ Χαμ ήταν από το 1904 το Μπόλιν Γκράουντ, γνωστό και σαν Άπτον Παρκ, στο Νιούχαμ του Ανατολικού Λονδίνου, χωρητικότητας 35.647 θέσεων. Νωρίτερα, με το όνομα Τεμς Άιενγουέρκς, η ομάδα αγωνίστηκε στην Χέρμιτ Ρόουντ στην περιοχή Κάνινγκ Τάουν και στην Μπράουνινγκ Ρόουντ της περιοχής Ίστ Χαμ, πριν μετακομίσει στο Μεμόριαλ Γκράουντ του Πλάστοου το 1897.

Ο πρώην πρόεδρος του συλλόγου Έγκερτ Μάγκνουσον κατέστησε σαφή την επιθυμία του να αναλάβει η Γουέστ Χαμ το Ολυμπιακό Στάδιο μετά το τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων του 2012. Την ίδια επιθυμία εξέφρασαν και οι σημερινοί ιδιοκτήτες Γκόουλντ και Σάλιβαν όταν ανέλαβαν το σύλλογο.

Τον Φεβρουάριο του 2010 όμως, ο Υπουργός Αθλητισμού ανακοίνωσε ότι το Ολυμπιακό Στάδιο θα χρησιμοποιηθεί αποκλειστικά για τους αγώνες στίβου.[38] Τον Μάιο του 2010 η Γουέστ Χαμ και το Δημοτικό Συμβούλιο του Νιούχαμ υπέβαλαν από κοινού πρόταση για τη χρήση του σταδίου μετά τους αγώνες του 2012. Η πρόταση αναφερόταν σε στάδιο χωρητικότητας 60,000 θέσεων με εισελκόμενα καθίσματα που επιτρέπουν την ύπαρξη στίβου (ελάχιστα βρετανικά γήπεδα έχουν στίβο).[39] Η πρόταση επισημοποιήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 2010 με την παρουσίασή της στην έδρα του Βρετανού πρωθυπουργού στην Ντάουνινγκ Στριτ κι έγινε δεκτή από την κυβέρνηση και το Δήμο του Μείζονος Λονδίνου στις 3 Μαρτίου 2011.[40] Η Γουέστ Χαμ ανακοίνωσε την πρόθεσή της να μεταφέρει την έδρα της για τη σεζόν 2014-15.[41] Έκτοτε η μετακόμιση έχει τεθεί υπό αμφιβολία έπειτα αρχικά από κοινή ένσταση των Τότεναμ και Λέιτον ΄Οριεντ.[42] Οι οπαδοί της Γουέστ Χαμ συνεχίζουν να είναι διχασμένοι, όσον αφορά την πιθανότητα αλλαγής έδρας. Τελικά το 2016 έγινε επίσημα η νέα έδρα της ομάδας το Ολυμπιακό Στάδιο του Λονδίνου. Η χωρητικότητα του όταν χρησιμοποιείται για ποδοσφαιρικούς αγώνες είναι 60.000 θέσεις.

Πανοραμική άποψη του εσωτερικού του Ολυμπιακού Σταδίου του Λονδίνου, τωρινής έδρας της Γουέστ Χαμ.

Η Ακαδημία Ποδοσφαίρου

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Τόνι Καρ, το μόνο αναντικατάστατο στέλεχος της Γουέστ Χαμ

.

Ο χαρακτηρισμός αναφέρεται στο τμήμα υποδομής του συλλόγου, το οποίο ιδρύθηκε με βάση την επίσημη ιστορία του συλλόγου από τον Τεντ Φέντον τη δεκαετία του 1950.[43] Στην πραγματικότητα ήταν ο Μάλκομ Άλισον, αμυντικός της Γουέστ Χαμ από το 1951 κι ένας από τους εισηγητές της ευρωπαϊκής σχολής ποδοσφαίρου στη Βρετανία, στον οποίο οφείλονται οι ριζικές αλλαγές στο προπονητικό καθεστώς που κατέστησαν την ομάδα "βιομηχανία" παραγωγής ποδοσφαιριστών.[44] Εξέχοντες θεωρούνται οι Μουρ, Πίτερς και Χερστ λόγω της συμβολής τους στην κατάκτηση του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 1966. ΄Αλλοι διεθνείς απόφοιτοι της ακαδημίας είναι οι Τρέβορ Μπρούκινγκ, Άλβιν Μάρτιν, Τόνι Κότι και Πολ Ινς.

Η φουρνιά ταλέντων της τελευταίας δεκαπενταετίας περιλαμβάνει τους Ρίο Φέρντιναντ, Φρανκ Λάμπαρντ Τζούνιορ, Τζόου Κόουλ, Μάικλ Κάρικ, και Γκλεν Τζόνσον. Όλοι αυτοί συνεχίζουν την καριέρα τους στους τέσσερις μεγάλους συλλόγους του αγγλικού ποδοσφαίρου. Είναι χαρακτηριστικό της παραγωγής ποιοτικών παικτών από τη Γουέστ Χαμ ότι από το 2000 έως το 2011, έχει αναδείξει οκτώ διεθνείς, όσους και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Μόνο η Άρσεναλ έχει αναδείξει εννιά.[45] Πιο πρόσφατοι απόφοιτοι είναι οι Μαρκ Νόουμπλ, Τζακ Κόλισον και Τζέιμς Τόμκινς. Δυστυχώς, παρά τις ενστάσεις τόσο καταπτοημένων προπονητών όσο και εξοργισμένων οπαδών,[46] ο σύλλογος δεν κρατά στις τάξεις του τα περισσότερα από τα ταλέντα που αναδεικνύει η Ακαδημία. Αναγκάζεται να τα πουλάει για να συντηρηθεί.[47]

Η επιτυχία της Ακαδημίας την τελευταία τουλάχιστο εικοσαετία οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στον Τόνι Καρ, ο οποίος εργάζεται σαν προπονητής του τμήματος υποδομής από το 1973.[48]

Παίκτες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αληθή Στοιχεία στις 18/10/12

Σεζόν 2012-13

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Νούμερο Ποδοσφαιριστής Εθνικότητα Ημερομηνία Γέννησης
Τερματοφύλακες
22 Γιούσι Γιασκελάινεν Φινλανδία 19/04/1975
30 Ράφαελ Σπίγκελ Ελβετία 19/12/1992
Αμυντικοί
2 Γουίνστον Ριντ Νέα Ζηλανδία 03/07/1988
3 Τζορτζ Μακάρτνι Βόρεια Ιρλανδία 29/04/1981
5 Τζέιμς Τόμκινς Αγγλία 29/03/1989
17 Τζόoυι Ο' Μπράιαν Ιρλανδία 17/02/1986
19 Τζέιμς Κόλινς Ουαλία 23/08/1983
20 Γκι Ντεμέλ Γαλλία 03/06/1981
27 Τζόρνταν Σπενς Αγγλία 24/05/1990
33 Ντάνιελ Ποτς Αγγλία 13/04/1994
41 Κάλομ Ντράιβερ Αγγλία 23/10/1992
Μέσοι
4 Κέβιν Νόλαν (Αρχηγός) Αγγλία 24/06/1982
7 Ματ Τζάρβις Αγγλία 22/05/1986
10 Τζακ Κόλισον Ουαλία 02/10/1988
14 Μάθιου Τέιλορ Αγγλία 27/11/1981
15 Γιόσι Μπεναγιούν (δανεικός από την Τσέλσι) Ισραήλ 05/05/1980
16 Μαρκ Νόουμπλ (Υπαρχηγός) Αγγλία 08/05/1987
21 Μόμο Ντιαμέ Σενεγάλη 14/06/1987
23 Άλου Ντιαρά Γαλλία 15/07/1981
32 Γκάρι Ο' Νιλ Αγγλία 18/05/1983
40 Ματίας Φάνιμο Αγγλία 28/01/1994
42 Τζορτζ Μονκέρ Αγγλία 18/08/1993
Επιθετικοί
8 Ἀντι Κάρολ (δανεικός από τη Λίβερπουλ) Αγγλία 11/12/1986
9 Κάρλτον Κόουλ Αγγλία 12/10/1983
11 Μοντιμπό Μαϊγκά Μάλι 03/09/1987
12 Ρικάρντο Βαζ Τε Πορτογαλλία 01/10/1986
39 Ντίλαν Τομπίδης Αυστραλία 08/03/1994
45 Πολ Μακ Κάλομ Αγγλία 28/07/1993
46 Ρόμπερτ Χολ Αγγλία 20/10/1993
Προπονητής
Σαμ Άλαρνταϊς Αγγλία 19/10/1954

Δανεικοί

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Γουέστ Χαμ έχει δανείσει σε άλλες ομάδες τους παρακάτω παίκτες:

Αρχηγοί

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Dates Name Notes
1895 Σκωτία Ρόμπερτ Στίβενσον
1895–98 ΄Αγνωστος
c.1898–99 Αγγλία Γουόλτερ Τράντερ
1899 Αγγλία Τόμας Μπράντσοου
1899–03 ΄Αγνωστος
c.1903–04 Αγγλία Ερνεστ Γουὀτς
1904–07 Αγγλία Ντέιβιντ Γκάρντνερ
1907–11 Αγγλία Φρανκ Πίαρσι
1911–15 Αγγλία Τόμι Ράνταλ
1915–19 Κανείς Το ποδόσφαιρο διακόπηκε καθόλη τη διάρκεια του Α'Π.Π.
1919–21 ΄Αγνωστος
c.1921–22 Αγγλία Μπιλι Κόουπ
1922–26 Αγγλία Τζορτζ Κέι
1926–27 Αγγλία Τζακ Χέμπντεν
1927–28 ΄Αγνωστος
1928–29 Αγγλία Τόμι Χόντσον
1929–36 ΄Αγνωστος
c.1936–39 Αγγλία Τσαρλς Μπίκνελ
1939–45 Κανείς Το ποδόσφαιρο διακόπηκε καθόλη τη διάρκεια του Β' Π.Π.
1945–47 Αγγλία Τσαρλς Μπίκνελ] Επανείλθε μετά το τέλος του Β' Π.Π.
1947–51 Αγγλία Ντικ Γουόκερ
1951–57 Αγγλία Μἀλκομ Άλισον Το 1957 διαπιστώθηκε ότι έπασχε από φυματίωση και του αφαιρέθηκε το ένα πνευμόνι.
1957–60 Ιρλανδία Νόελ Κάντγουελ Πρώτος αρχηγός εκτός Ενωμένου Βασιλείου.
1960–61 Αγγλία Κεν Μπράουν
1961–74 Αγγλία Μπόμπι Μουρ
1974–84 Αγγλία Μπίλι Μποντζ
1984–90 Αγγλία Άλβιν Μάρτιν
1990–92 Αγγλία Ίαν Μπίσοπ
1992–93 Αγγλία Τζούλιαν Ντικς
1993–96 Αγγλία Στιβ Ποτς
1996–97 Αγγλία Τζούλιαν Ντικς
1997–01 Βόρεια Ιρλανδία Στιβ Λόμας
2001–03 Πάολο Ντι Κάνιο
2003 Αγγλία Τζόου Κόουλ
2003–05 Σκωτία Κρίστιαν Ντέιλι
2005–07 Αγγλία Νάιτζελ Ρίο-Κόκερ
2007–09 Αυστραλία Λούκας Νιλ Πρώτος αρχηγός εκτός Ευρώπης
2009–11 Αγγλία Μάθιου Άπσον
2011– Αγγλία Κέβιν Νόλαν

Ντριμ-τιμ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στο βιβλίο τους The Official West Ham Utd Dream Team, οι Άνταμ Γουόρντ και Ντέιβ Σμιθ ρώτησαν 500 οπαδούς της ομάδας ποιοι παίκτες συνιστούν την καλύτερη ενδεκάδα όλων των εποχών:

1 Τ Φιλ Παρκς
2 Α Ρέι Στιούαρτ
3 Α Τζούλιαν Ντικς
4 Α Μπίλι Μποντζ
5 Α Άλβιν Μάρτιν
6 Α Μπόμπι Μουρ
7 M Μάρτιν Πίτερζ
8 M Τρέβορ Μπρούκινγκ
9 Ε Τζεφ Χιρστ
10 Ε Πάολο Ντι Κάνιο
11 M ΄Αλαν Ντέβονσαρ

Σφυρί της Χρονιάς

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Χρονιά Νικητής Επιλαχών
1958 ΄Αντι Μἀλκομ –
1959 Κεν Μπράουν –
1960 Μάλκομ Μάσγκροουβ –
1961 Μπόμπι Μορ –
1962 Λόρι Λέζλι Τζον Ντικ
1963 Μπόμπι Μουρ Τζιμ Στάντεν
1964 Τζόνι Μπερν Μπόμπι Μουρ
1965 Μάρτιν Πίτερζ Μπόμπι Μουρ
1966 Τζεφ Χιρστ Μάρτιν Πίτερζ
1967 Τζεφ Χιρστ Μπόμπι Μουρ
1968 Μπόμπι Μουρ Τρέβορ Μπρούκινγκ
1969 Τζεφ Χιρστ Μπίλι Μποντζ
1970 Μπόμπι Μουρ Μπίλι Μποντζ
1971 Μπίλι Μποντζ Μπόμπι Μουρ
1972 Τρέβορ Μπρούκινγκ Μπόμπι Φέργκισον
1973 'Ποπ' Ρόμπσον Τρέβορ Μπρούκινγκ
1974 Μπίλι Μποντζ Μέρβιν Ντέι
1975 Μπίλι Μποντζ Μέρβιν Ντέι
1976 Τρέβορ Μπρούκινγκ Γκρέιαμ Πάντον
1977 Τρέβορ Μπρούκινγκ Άλαν Ντέβονσαρ
1978 Τρέβορ Μπρούκινγκ –
1979 Άλαν Ντέβονσαρ 'Ποπ' Ρόμπσον
1980 Άλαν Ντέβονσαρ Ρέι Στιούαρτ
1981 Φιλ Παρκς Τζεφ Πάικ
1982 Άλβιν Μάρτιν Τρέβορ Μπρούκινγκ
1983 Τρέβορ Μπρούκινγκ Φιλ Παρκς
1984 Τρέβορ Μπρούκινγκ Τόνι Κότι
1985 Πολ Άλεν Τόνι Κότι
Χρονιά Νικητής Επιλαχών
1986 Τόνι Κότι Φρανκ Μακαβένι
1987 Μπίλι Μποντζ Μαρκ Γουόρντ
1988 Στιούαρτ Ρόμπσον Μπίλι Μποντζ
1989 Πολ Ινς Τζούλιαν Ντικς
1990 Τζούλιαν Ντικς Στιούαρτ Σλέιτερ
1991 Λούντεκ Μικλόσκο Τζορτζ Πάρις
1992 Τζούλιαν Ντικς Στιβ Ποτς
1993 Στιβ Ποτς Κέβιν Κιν
1994 Τρέβορ Μόρλι Στιβ Ποτς
1995 Στιβ Ποτς Τόνι Κότι
1996 Τζούλιαν Ντικς Ίεν Ντάουι
1997 Τζούλιαν Ντικς Σλάβεν Μπίλιτς
1998 Ρίο Φέρντιναντ Στιβ Λόμας
1999 Σάκα Χίσλοπ Ίαν Πίαρς
2000 Πάολο Ντι Κάνιο Τρέβορ Σινκλέρ
2001 Στιούαρτ Πίαρς Πάολο Ντι Κάνιο
2002 Σεμπάστιαν Σέμελ Τζόου Κόουλ
2003 Τζόου Κόουλ Τζερμέιν Ντιφόου
2004 Μάθιου Έδρινγκτον Μάικλ Κάρικ
2005 Τέντι Σέρινγκχαμ Μαρκ Νόουμπλ
2006 Ντάνι Γκάμπιντον Μάρλον Χέαργουντ
2007 Κάρλος Τέβες Μπόμπι Ζαμόρα
2008 Ρόμπερτ Γκριν Τζορτζ ΜΑκάρτνι
2009 Σκοτ Πάρκερ Ρόμπερτ Γκριν
2010 Σκοτ Πάρκερ Αλεσάντρο Ντιαμάντι
2011 Σκοτ Πάρκερ Ρόμπερτ Γκριν
2012 Μαρκ Νόουμπλ Τζέιμς Τόμκινς

Προσωπικό

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τεχνικό επιτελείο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Θέση Όνομα
Προπονητής Σαμ Άλαρνταϊς
Βοηθός Προπονητή Νιλ Μακντόναλντ
Βοηθός Προπονητή Β' Γουόλι Ντάουνς
Προπονητής Τερματοφυλάκων Μάρτιν Μάργκετσον
Προπονητής Γ' Ίαν Χέντον
Γυμναστής Ίμον Σουίφτ
Φυσιοθεραπευτής Στιν Βάντεβρουκ
Επικεφαλής Ιατρικού Τμήματοσ Άντι Ρολς
Γιατρός Ρίτσαρντ Γουέιλερ
Γιατρός Β' Σον Χάουλετ
Διευθυντής Τμήματος Ανάπτυξης Αγγλία Tόνι Καρ

Διοικητικό Συμβούλιο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Θέση Όνομα
Πρόεδρος Ντέιβιντ Σάλιβαν
Πρόεδρος Ντέιβιντ Γκόουλντ
Αντιπρὀεδρος Κάρεν Μπρέιντι
Διευθυντής Ντάνιελ Χάρις
Διευθυντής Μπομπ Έλις
Επί Τιμή Πρόεδρος Τέρενς Μπράουν (πρώην ιδιοκτήτης)
Γραμματέας Λιζ Κόλι
Διευθυντής Οικονομικών Θεμάτων Νικ Άιγκου
Διευθυντής Ολυμπιακών Θεμάτων Ίαν Τόμπκινς
Επιχειρησιακός Διευθυντής Μπεν Ίλινγκγουέρθ
Εμπορικός Διευθυντής Μπάρι Γουέμπερ
Υπεύθυνος ΜΜΕ Γκρεγκ Δημητρίου

Προπονητές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Γουέστ Χαμ είχε δεκατέσσερις μόνιμους και τρεις προσωρινούς προπονητές στα εκατόν δεκαέξι χρόνια της ιστορίας της. Μέχρι το 1989 η ομάδα είχε πέντε μόνον προπονητές, όλοι τους Άγγλοι. Ο Τζιανφράνκο Τζόλα, που ανέλαβε καθήκοντα το 2008, έγινε ο πρώτος ξένος προπονητής και μόλις ο δεύτερος μη Άγγλος μετά τον Σκωτσέζο Λου Μακάρι. Ο σημερινός προπονητής Σαμ Άλαρνταϊς ανέλαβε το Μάιο του 2011. Προσωρινά καθήκοντα έχουν αναλάβει μονάχα πρώην παίκτες της ομάδας: Ο Ρόνι Μπόις τον Φεβρουάριο του 1990, ο Τρέβορ Μπρούκινγκ δυο φορές το 2003 (κατά τη διάρκεια της ασθένειας και αμέσως μετά την απόλυση του Γκλεν Ρόουντα) και ο Κέβιν Κιν άλλες δύο φορές, μετά τις απολύσεις των Άλαν Πάρντιου και Άβραμ Γκραντ.

Προπονητής Προσωρινός Προπονητής Σεζόν Γ Ν Η Ι Ν % Διακρίσεις/Σημειώσεις
Σιντ Κινγκ 1901–32 638 248 146 244 38.87 Με τριάντα ένα χρόνια ο μακροβιότερος προπονητής του συλλόγου. Επιλαχόντες στο Κύπελλο Αγγλίας
Τσάρλι Πέιντερ 1932–50 480 198 116 166 41.25
Τεντ Φέντον 1950–61 483 192 107 184 39.75 Πρωταθλητές Β' Εθνικής 1957–58
Ρον Γκρίνγουντ 1961–74 613 215 165 233 35.07 Κυπελλούχοι Αγγλίας 1964. Κύπελλο Κυπελλούχων 1965
Τζον Λάιαλ 1974–89 708 277 176 255 39.12 Κυπελλούχοι Αγγλίας 1975, 1980. Φιναλίστ στο Κυπελλούχων 1976. Υψηλότερος τερματισμός στην ιστορία του συλλόγου, τρίτος στην Α' Εθνική, 1985–86)
Λου Μακάρι 1989–90 38 14 12 12 36.84 Πρὠτος μη Άγγλος προπονητής.
Ρόνι Μπόις 1990 1 0 1 0 0.00
Μπίλι Μποντζ 1990–94 227 99 61 67 43.61 Περισσότερες % νίκες.
Χάρι Ρέντναπ 1994–01 327 121 85 121 37.00 Κύπελλο Ιντερτότο 1999
Γκλεν Ρόουντα 2001–03 86 27 23 36 31.40
Τρέβορ Μπρούκινγκ 2003 13 9 3 1 69.23
Άλαν Πάρντιου 2003–06 163 67 38 58 41.10 Νικητές Τελικού Πλέι-οφ του Τσἀμπιονσιπ 2005, φιναλίστ Κυπέλλου Αγγλίας 2006 (European qualification)
Άλαν Κέρμπισλι 2006–08 71 28 14 29 39.44
Κέβιν Κιν 2008 1 0 0 1 0.00
Τζιανφράνκο Τζόλα 2008–10 80 23 21 36 28.75 Πρώτος ξένος προπονητής. Λιγότερες % νίκες.
Άβραμ Γκραντ 2010–11 47 15 12 20 31.91 Πρώτος μη-Ευρωπαίος προπονητής.
Κέβιν Κιν 2011 1 0 0 1 0.00
Σαμ Άλαρνταϊς 2011– 6 3 1 2 50.00

Διακρίσεις (ως Γουέστ Χαμ)

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αγγλία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρωτάθλημα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κύπελλα Αγγλίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ευρώπη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Διεθνή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στατιστικές και Ρεκόρ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Συμμετοχή Οπαδών

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μεταγραφές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ρεκόρ Αποτελέσματα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Νίκες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Πρέμιερ Λιγκ:
  • Α' Κατηγορία:
  • Β' Κατηγορία:
  • Κύπελλο Αγγλίας:
  • Λιγκ Καπ:
    • Εντός: 10–0 v Μπάρι (Bury F.C.) (Β' Γύρος, επαναληπτικός) 25 Οκτωβρίου 1983
    • Εκτός: 5–1 v Κάρντιφ Σίτι (Cardiff City F.C.) (Ημιτελικός, επαναληπτικός) 2 Φεβρουαρίου 1966
    • Εκτός: 5–1 v Γουόλσολ (Walsall F.C.) (Β' Γύρος) 13 Σεπτεμβρίου 1967
  • Κυπελλούχων:
  • ΟΥΕΦΑ:
    • Εντός: 3–0 v Όσιγιεκ (NK Osijek) (Β' Γύρος) 16 Σεπτεμβρίου 1999
    • Εκτός: 3–1 v Όσιγιεκ (NK Osijek)]] (Β' Γύρος, επαναληπτικός) 30 Σεπτεμβρίου 1999

Ήττες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Διάφορα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Εντός:
    • Περισσότερα:
    • Νίκες: 19 (1980–81)
    • Ισοπαλίες: 10 (1981–82)
  • ΄Ηττες: 10 (1988–89)
    • Τέρματα υπέρ: 59 (1958–59)
    • Τέρματα κατά: 44 (1930–31)
    • Λιγότερα:
    • Νίκες: 3 (1988–89)
    • Ισοπαλίες: 1 (1934–35), (1980–81)
    • ΄Ηττες: 1 (1957–58), (1980–81)
    • Τέρματα υπέρ: 19 (1988–89)
    • Τέρματα κατά: 11 (1920–21), (1922–23)
  
  • Εκτός:
    • Περισσότερα:
    • Νίκες: 13 (2011-12)
    • Ισοπαλίες: 10 (1968–69)
    • Ηττες: 17 (1932–33)
    • Τέρματα υπέρ: 45 (1957–58)
    • Τέρματα κατά: 70 (1931–32)
    • Λιγότερα:
    • Νίκες: 1 (1925–26), (1932–33), (1937–38), (1960–61), (2009–10)
    • Ισοπαλίες: 1 (1982–83)
    • ΄Ηττες: 3 (1980–81)
    • Τέρματα υπέρ: 12 (1996–97)
    • Τέρματα κατά: 16 (1990–91)
  
  • Συνολικά:
    • Περισσότερα:
  • Νίκες: 28 (1980–81)
  • Ισοπαλίες: 18 (1968–69)
    • Ηττες: 23 (1931–32)
    • Τέρματα υπέρ: 101 (1957–58)
    • Τέρματα κατά: 107 (1931–32)
    • Λιγότερα:
    • Νίκες: 7 (2010–11)
    • Ισοπαλίες: 4 (1934–35), (1964–65), (1982–83)
    • Ηττες: 4 (1980–81)
    • Τέρματα υπέρ: 37 (1988–89), (1991–92)
    • Τέρματα κατά: 29 (1980–81)

Ρεκόρ Τερμάτων

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Επίσημη Σελίδα Ρεκόρ Της Γουέστ Χαμ[50]

 

Ρεκόρ Παικτών

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εμφανίσεις

  1. 793 Μπίλι Μποντζ (1967–88)
  2. 674 Φρανκ Λάμπαρντ (1967–85)
  3. 646 Μπόμπι Μορ (1958–74)
  4. 635 Τρέβορ Μπρούκινγκ (1967–84)
  5. 601 Άλβιν Μάρτιν (1977–96)
  6. 548 Τζίμι Ράφελ (1921–37)
  7. 506 Στιβ Ποτς (1985–02)
  8. 505 Βικ Γουότσον (1920–35)
  9. 502 Τζεφ Χιρστ (1959–72)
  10. 467 Τζιμ Μπάρετ (1924–43)
  

Τέρματα

  1. 326 Βικ Γουότσον (1920–35)
  2. 252 Τζεφ Χιρστ (1959–72)
  3. 166 Τζον Ντικ (1953–63)
  4. 166 Τζίμι Ράφελ (1921–37)
  5. 146 Τόνι Κότι (1983–88), (1994–96)
  6. 107 Τζόνι Μπερν (1961–67)
  7. 104 Ποπ Ρόμπσον (1970–74), (1976–79)
  8. 102 Τρέβορ Μπρούκινγκ (1967–84)
  9. 100 Μάλκομ Μλασγκροουβ (1953–63)
  10. 100 Μάρτιν Πίτερζ (1962–70)

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 (Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά) archINFORM. 14287. Ανακτήθηκε στις 31  Ιουλίου 2018.
  2. ↑ «West Ham United statement». Γουέστ Χαμ Γιουνάιτεντ. 10  Νοεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 10  Νοεμβρίου 2021.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 «Ownership». Γουέστ Χαμ Γιουνάιτεντ. Ανακτήθηκε στις 10  Νοεμβρίου 2021.
  4. ↑ www.transfermarkt.us/-/mitarbeiterhistorie/verein/379.
  5. ↑ 5,0 5,1 «The History of West Ham United 1895-1896». Spartacus Educational. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Αυγούστου 2009. Ανακτήθηκε στις 28 Αυγούστου 2011. 
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 DogManStar (15 Μαρτίου 2003). «West Ham United origins». BBC. Ανακτήθηκε στις 28 Αυγούστου 2011. 
  7. ↑ 7,0 7,1 'Richard Rundle. «Source for Thames Ironworks statistics». Football Club History Database. Ανακτήθηκε στις 15 Αυγούστου 2009. 
  8. ↑ «East London History regarding Thames Ironworks». EastLondonHistory.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Οκτωβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2011. 
  9. ↑ «Pg24, citing study into West Hams community ties» (PDF). Leeds Metropolitan University. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 17 Ιανουαρίου 2005. Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2011. 
  10. ↑ Northcutt, John (1993). West Ham United: A Complete Record. Derby: Breedon. σελ. 198. ISBN 1873626444.  Unknown parameter |coauthors= ignored (|author= suggested) (βοήθεια)
  11. ↑ 11,0 11,1 'Richard Rundle. «Source for West Ham statistics». Football Club History Database. Ανακτήθηκε στις 15 Αυγούστου 2009. 
  12. ↑ Ward, Adam (Οκτώβριος 1999). The Official History of West Ham United 1895-99. Hamlyn. ISBN 978-0600598435.  Unknown parameter |coauthors= ignored (|author= suggested) (βοήθεια)
  13. ↑ Terry Land (1 Μαΐου 2012). «Don't bring Harry... Redknapp». Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2012. 
  14. ↑ «Final 2005/2006 English Premier Table». Soccerbase. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Οκτωβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 12 Αυγούστου 2007. 
  15. ↑ «West Ham sign Tevez & Mascherano». BBC Sport. 2006-08-31. http://news.bbc.co.uk/sport1/hi/football/teams/w/west_ham_utd/5301068.stm. Ανακτήθηκε στις 2011-08-28. 
  16. ↑ «West Ham accept £85m takeover bid». BBC News. 21 Νοεμβρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 28 Αυγούστου 2011. 
  17. ↑ «Curbishley named West Ham manager». BBC News. 13 Δεκεμβρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 28 Αυγούστου 2011. 
  18. ↑ Daily Mail article on fine.
  19. ↑ Paul Doyle (2007-05-03). «Whelan on Warpath». London: Football.guardian.co.uk. http://football.guardian.co.uk/News_Story/0,,2071808,00.html. Ανακτήθηκε στις 2011-08-28. 
  20. ↑ Ashdown, John (2008-09-11). «West Ham unveil Zola as new manager». The Guardian (UK). http://www.guardian.co.uk/football/2008/sep/11/westham.zola. Ανακτήθηκε στις 2008-09-12. 
  21. ↑ «Diamanti signs». West Ham United FC. 28 Αυγούστου 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Αυγούστου 2009. Ανακτήθηκε στις 28 Αυγούστου 2011. 
  22. ↑ «Avram Grant confirmed as West Ham United manager». BBC News. 2010-06-03. http://news.bbc.co.uk/sport1/hi/football/teams/w/west_ham_utd/8717102.stm. Ανακτήθηκε στις 2011-08-28. 
  23. ↑ Chowdhury, Saj (2011-01-05). «BBC Sport – Football – Newcastle 5–0 West Ham». BBC News. http://news.bbc.co.uk/sport1/hi/football/eng_prem/9331257.stm. Ανακτήθηκε στις 2011-08-28. 
  24. ↑ «BBC Sport – West Ham part company with Avram Grant». BBC News. 2011-05-16. http://news.bbc.co.uk/sport1/hi/football/13404955.stm. Ανακτήθηκε στις 2011-08-28. 
  25. ↑ «Sam's the man». www.whufc.com. 2011-06-01. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2011-06-04. https://web.archive.org/web/20110604154848/http://www.whufc.com/articles/20110601/sams-the-man_2236884_2369787. Ανακτήθηκε στις 2011-08-28. 
  26. ↑ Various. «East Ham: Manors and estates». University of London & History of Parliament Trust. Ανακτήθηκε στις 15 Αυγούστου 2009. 
  27. ↑ Colm Kerrigan. "Gatling Gun" George Hildson. Football Lives. ISBN 0-9530718-0-4. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Οκτωβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 30 Αυγούστου 2011. 
  28. ↑ «West Ham: Hammers fans vote in favour of new club crest». BBC Sport. 2014-07-17. http://www.bbc.co.uk/sport/0/football/28261889. Ανακτήθηκε στις 2014-07-17. 
  29. ↑ kitclassics.co.uk. «West Ham kits since inception I». Various sources, image of kits. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Ιουνίου 2008. Ανακτήθηκε στις 15 Αυγούστου 2009. 
  30. ↑ Dave Moor. «West Ham kits since inception II». Various sources, images of kits. Ανακτήθηκε στις 15 Αυγούστου 2009. 
  31. ↑ «West Ham Unite Kits at Football Kits Online – Replica Shirts & Soccer Gear». Football-kits-online.co.uk. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Ιανουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 2011. 
  32. ↑ 32,0 32,1 John Helliar. «The Story of Bubbles». West Ham Utd. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Φεβρουαρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 30 Αυγούστου 2011. 
  33. ↑ «Want Some Aggro by Cass Pennant». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Οκτωβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 30 Αυγούστου 2011. 
  34. ↑ Green, Chris (2009-08-27). «A rivalry that dates back to the heyday of British shipbuilding – News & Comment, Football». The Independent (UK). http://www.independent.co.uk/sport/football/news-and-comment/a-rivalry-that-dates-back-to-the-heyday-of-british-shipbuilding-1777732.html. Ανακτήθηκε στις 2011-06-26. 
  35. ↑ 35,0 35,1 «West Ham United». The beautifulhistory.wordpress.com. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουλίου 2011. 
  36. ↑ «West Ham United chants». www.footballchants.org. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουλίου 2011. 
  37. ↑ «The academy of football – The MirrorFootball best homegrown West Ham XI». Daily Mirror. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2012-04-09. https://web.archive.org/web/20120409145959/http://www.mirrorfootball.co.uk/opinion/blogs/football-banter/Rio-Ferdinand-Frank-Lampard-s-Bobby-Moore-and-Trevor-Brooking-The-MirrorFootball-best-homegrown-West-Ham-XI-article409203.html. Ανακτήθηκε στις 2011-07-19. 
  38. ↑ Wilson, Steve (2010-01-19). «David Sullivan admits West Ham buy-out 'makes no commercial sense'». London: The Telegraph. http://www.telegraph.co.uk/sport/football/teams/west-ham/7027066/David-Sullivan-admits-West-Ham-buy-out-makes-no-commercial-sense.html. Ανακτήθηκε στις 2010-04-06. 
  39. ↑ «Olympic Stadium proposal submitted». Whufc.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Μαΐου 2010. Ανακτήθηκε στις 18 Μαΐου 2010. 
  40. ↑ «Official Olympic Stadium bid». Whufc.com. 30 Σεπτεμβρίου 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Οκτωβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 2010. 
  41. ↑ «West Ham to call 2012 stadium home after Games». London Evening Standard. 2011-08-22. http://www.thisislondon.co.uk/standard-olympics/article-23980097-west-ham-to-call-2012-stadium-home-after-games.do. Ανακτήθηκε στις 2011-08-22. [νεκρός σύνδεσμος]
  42. ↑ «Olympic Stadium future back in doubt». Daily Mirror. 2011-08-24. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2011-08-27. https://web.archive.org/web/20110827062251/http://www.mirrorfootball.co.uk/news/Tottenham-Leyton-Orient-have-won-right-challenge-West-Ham-winning-bid-for-2012-Olympic-Stadium-article790021.html. Ανακτήθηκε στις 2011-08-29. 
  43. ↑ «BBC SPORT | WEST HAM UTD | Hammer house of legends». BBC News. 27 Φεβρουαρίου 2001. Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2011. 
  44. ↑ Hogg, Tony (Winter 2010-11), «Malcolm Allison A Tribute», EX The West Ham Utd Retro Magazine 
  45. ↑ Rich, Tim (2011-08-27), «Ferguson in 4-Letter Outburst at the FA over the Treatment of United», i on Saturday 
  46. ↑ «Internet Archive Wayback Machine». Web.archive.org. 19 Δεκεμβρίου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Δεκεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 6 Αυγούστου 2011. 
  47. ↑ «Internet Archive Wayback Machine». Web.archive.org. 29 Μαΐου 2006. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Μαΐου 2006. Ανακτήθηκε στις 6 Αυγούστου 2011. 
  48. ↑ «Super Carr drives the Hammers on | The Sun |Sport|Football». The Sun. 10 Απριλίου 2009. Ανακτήθηκε στις 6 Αυγούστου 2011. 
  49. ↑ «Club Record Home Attendance». Fsf.org.uk. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Δεκεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 29 Απριλίου 2010. 
  50. ↑ WHUFC.com list of Club Titles, honours and records Αρχειοθετήθηκε 2006-02-18 στο Wayback Machine.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ειδήσεις
Συλλογές
Δικτυακοί Τόποι Οπαδών
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Γουέστ_Χαμ_Γιουνάιτεντ&oldid=10803668"