Γιεβγκένι Μιρόνοφ
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Ο Γιεβγκένι Βιτάλιεβιτς Μιρόνοφ (ρωσ. Евгений Витальевич Миронов, γενν. 29 Νοεμβρίου 1966) είναι βραβευμένος Ρώσος ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεοράσεως. Ζει και εργάζεται στη Μόσχα[1][2], όπου είναι καλλιτεχνικός διευθυντής του «Θεάτρου των Εθνών»[3].
Οικογένεια και σπουδές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Γ. Μιρόνοφ γεννήθηκε στο Σαράτοφ της τότε Σοβιετικής Ενώσεως. Η οικογένειά του ζούσε σε μια στρατιωτική κωμόπολη, που τότε ονομαζόταν Τάτις. Ο πατέρας του ήταν επαγγελματίας οδηγός, ενώ η μητέρα του άλλαζε εργασίες, από πωλήτρια μέχρι κατασκευάστρια χριστουγεννιάτικων στολιδιών. Οι γονείς του ήταν αμφότεροι ερασιτέχνες ηθοποιοί, γενικώς άνθρωποι της τέχνης και δημιουργικοί στην καθημερινή ζωή τους.
Ως παιδί ο Γιεβγκένι έλαβε μαθήματα ηθοποιίας, εντάχθηκε σε μια ερασιτεχνική ομάδα χορού και απεφοίτησε από ωδείο με δίπλωμα ακορντεονίστα. Μαζί με την αδελφή του Οκσάνα, μικρότερή του στην ηλικία, έστηναν παραστάσεις κουκλοθέατρου, για τις οποίες κατασκεύαζαν οι ίδιοι τις μαριονέτες, έγραφαν τα λόγια και έπαιζαν μπροστά σε συγγενείς τους. Στο σχολείο ο Γιεβγκένι έπαιζε σε θεατρικά έργα και μιούζικαλ, συχνά δικά του δημιουργήματα. Η Οκσάνα είναι σήμερα χορεύτρια του κλασικού χορού και δασκάλα χορού.
Το 1982 ο Μιρόνοφ άφησε το σχολείο προκειμένου να εισαχθεί στη Θεατρική Σχολή Σλόνοφ του Σαράτοφ, μια από τις λίγες τότε σχολές που δεχόταν και εφήβους, και απεφοίτησε το 1986. Αντί να δεχθεί μια θέση εργασίας στο Παιδικό Θέατρο του Σαράτοφ, επέλεξε να συνεχίσει τις σπουδές υποκριτικής στο υψηλού κύρους Θέατρο Τέχνης της Μόσχας υπό τον διάσημο συντοπίτη του (από το Σαράτοφ) ηθοποιό και σκηνοθέτη Ολέγκ Ταμπακόφ.
Στη Μόσχα ο Μιρόνοφ κατόρθωσε να κλείσει μια συνάντηση με τον Ταμπακόφ, αλλά η τάξη της ηθοποιίας βρισκόταν ήδη στο δεύτερο έτος της. Ο Ταμπακόφ έδωσε στον Μιρόνοφ μια δοκιμαστική περίοδο, μετά την επιτυχή ολοκήρωση της οποίας τον έκανε δεκτό στο δεύτερο έτος σπουδών. Αφού απεφοίτησε το 1990, ο Μιρόνοφ έγινε ηθοποιός του Θεάτρου Ταμπακόφ, όπου έχει ερμηνεύσει ποικιλία αξιοσημείωτων ρόλων, όπως αυτόν του Μπουμπαράς στη μεγάλη επιτυχία Τα πάθη του Μπουμπαράς, που παίζεται από το 1993 και ακόμα γεμίζει την αίθουσα.
Σταδιοδρομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η κινηματογραφική σταδιοδρομία του Μιρόνοφ άρχισε το 1988, με την ταινία Η σύζυγος του πωλητή κηροζίνης σε σκηνοθεσία του Αλεξάντερ Καϊντανόφσκι. Μετά τη συμμετοχή του σε δυο-τρεις ταινίες χαμηλού προϋπολογισμού, ο Μιρόνοφ κέρδισε την αναγνώριση σε όλη τη Ρωσία και τους επαίνους των κριτικών για την ερμηνεία του στο δράμα ενηλικίωσης Любовь («Έρωτας») του Βαλέρι Τοντορόφσκι (1991), στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Σάσα, ερμηνεία που του απέφερε πολλά εθνικά και διεθνή κινηματογραφικά βραβεία και τον τίτλο του «Καλύτερου ηθοποιού του 1992» από τους Ρώσους κριτικούς κινηματογράφου. Η επόμενη επιτυχία του ήταν με τη δραματική κομεντί του Πιοτρ Τοντορόφσκι Ανκόρ - πάλι!, που εδραίωσε τη δημοφιλία του Μιρόνοφ. Το 1995 ο ηθοποιός πήρε το βραβείο β΄ ανδρικού ρόλου στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σοζβέζντιε για μια έξτρα εμφάνιση στην ταινία του Νικήτα Μιχαλκόφ Ψεύτης ήλιος. Το 1994 έδωσε μια άψογη ερμηνεία στο πολυσυζητημένο δράμα Ο Μουσουλμάνος του Βλαντίμιρ Χοτινένκο, που τότε θεωρήθηκε ως το καλύτερο έργο του μέχρι τη στιγμή εκείνη. Επίσης αξιοσημείωτη υπήρξε η ερμηνεία του στην κινηματογραφική μεταφορά του Επιθεωρητή του Ν. Γκόγκολ από τον Σεργκέι Γκαζάροφ.
Οι ρόλοι του Μιρόνοφ παρουσιάζουν αξιοσημείωτη ποικιλία, από εκείνον του αφελούς Σοβιετικού μάγειρα στο Ονειρεύομαι το Διάστημα μέχρι τον απατηλά απονήρευτο αξιωματικό της αντικατασκοπείας στο Αύγουστος του 44, και από τον ρόλο του ανθρώπου που μεταμορφώνεται σε έντομο στην προσαρμογή της Μεταμόρφωσης του Κάφκα σε εκείνον του υπερόπτη χειρουργού στην Απόδραση ή του ψυχοπαθούς εκατομμυριούχου δολοφόνου στο Κυνήγι για πιράνχα. Την επόμενη δεκαετία το ταλέντο του αναδείχθηκε και στην τηλεόραση, με τη μνημειώδη ενσάρκωση του Πρίγκιπα Μύσκιν στην τηλεοπτική μεταφορά-σταθμό του Ηλίθιου του Ντοστογιέφσκι το 2003, με τον ρόλο του νεαρού Αλεξάντρ Σολζενίτσιν στη μεταφορά του αυτοβιογραφικού του έργου Πρώτος κύκλος (2006) και με τον διπλό ρόλο των δίδυμων αδελφών στην περιπετειώδη σειρά Ο Απόστολος.
Εκτός Ρωσίας, ο Μιρόνοφ πρωταγωνίστησε στη θεατρική σκηνή σε διεθνείς συνεργασίες, όπως με τον διάσημο Γερμανό σκηνοθέτη Πέτερ Στάιν στην Ορέστεια και τον Άμλετ, με τον Ντέκλαν Ντόνελαν στο Μπορίς Γκοντούνοφ, με τον Β. Φόκιν στην Τελευταία νύχτα του τελευταίου Τσάρου και στο Οι Καραμάζοφ και η Κόλαση (για το οποίο βραβεύθηκε με το Κρατικό Βραβείο της Ρωσικής Ομοσπονδίας). Το 2003 έπαιξε τον ρόλο του Λοπάχιν στην παραγωγή από τον Εϊμούντας Νεκρόσιους του Βυσσινόκηπου του Τσέχωφ. Το 2006 ίδρυσε τη «Θεατρική Εταιρεία Μιρόνοφ» και ανέβασε το έργο Φίγκαρο, τα γεγονότα μιας ημέρας, με τον ίδιο στον πρωταγωνιστικό ρόλο και σε σκηνοθεσία του πολυσυζητημένου Κίριλ Σερεμπρένικοφ.
Στις 18 Δεκεμβρίου 2006 ο Μιρόνοφ έγινε καλλιτεχνικός διευθυντής του κρατικού «Θεάτρου των Εθνών» στη Μόσχα, θέση στην οποία παραμένει μέχρι σήμερα.
Η ωρίμανση του ταλέντου του ηθοποιού διακρίνεται στην εξαίρετη ερμηνεία του στον ρόλο του ίδιου του συγγραφέα Ντοστογιέφσκι στην ομώνυμη βιογραφική τηλεοπτική μίνι-σειρά (8 επεισοδίων) του 2011. Στον κινηματογράφο έπαιξε το 2016 τον ρόλο του αστροναύτη Αλεξέι Λεόνοφ στο έργο Η εποχή των πρωτοπόρων.
Βραβεία και άλλες διακρίσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
• Καλύτερου ηθοποιού, Εθνικό Φεστιβάλ Κινηματογράφου «Kinotaur» (έργο `Ερωτας, 1992)
• Καλύτερου ηθοποιού, Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Σοζβέζντιε (`Ερωτας, 1992)
• Καλύτερου ηθοποιού, των Κριτικών Κινηματογράφου (`Ερωτας, 1992)
• Μέγα Βραβείο και Ειδικό Βραβείο κριτικών στο τμήμα «Stars of Tomorrow» του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Γενεύης (`Ερωτας, 1992)
• Καλύτερου ηθοποιού, Εθνικά Κινηματογραφικά Βραβεία «Νίκα» (Λίμιτα, 1994)
• Καλύτερου ηθοποιού σε β΄ ρόλο, Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Σοζβέζντιε (Ψεύτης ήλιος, 1995)
• Καλύτερου ηθοποιού, Βραβείο κριτικών (Ο Μουσουλμάνος, 1995)
• «Idol», βραβείο Κύκλου Επιχειρηματιών (1996)
• Διεθνές Βραβείο Στανισλάφσκι για την καλύτερη ανδρική ερμηνεία της σεζόν (Η τελευταία νύχτα του τελευταίου Τσάρου, 1997)
• Θεατρικό Βραβείο «Γλάρος» (Μπορίς Γκοντούνοφ, 2000)
• Καλύτερου ηθοποιού σε β΄ ρόλο, Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Baltic Pearl (2000)
• Ειδικό Βραβείο του «The Gorky Literary Institute Scholarly Council and Terra Holdings», στο Εθνικό Φεστιβάλ Λογοτεχνίας στον Κινηματογράφο (για δύο έργα)
• «Βραβείο Θριάμβου για πολιτιστική συνεισφορά» (2001)
• Θεατρικό Βραβείο «Γλάρος» για την καλύτερη ερμηνεία σε κωμωδία (№ 13, 2001)
• Βραβείο «Κρυστάλλινη Τουραντώ» καλύτερης ανδρικής ερμηνείας (№ 13, 2002)
• Βραβείο «Άνδρα της χρονιάς» (2003)
• Καλύτερου ηθοποιού στο Εθνικό Φεστιβάλ Λογοτεχνίας στον Κινηματογράφο (Η μεταμόρφωση, 2003)
• Καλύτερου ηθοποιού, στα Εθνικά Βραβεία Τηλεοράσεως TEFI (Ο Ηλίθιος, 2003)
• Καλύτερου τηλεοπτικού ηθοποιού, Εθνικά Κινηματογραφικά Βραβεία (Ο Ηλίθιος, 2004)
• Λογοτεχνικό βραβείο «Αλεξάντρ Σολζενίτσιν» (Ο Ηλίθιος, 2004)
• Βραβείο «Χρυσή Νύμφη» εξέχοντα ηθοποιού της χρονιάς στην κατηγορία «τηλεοπτικό δράμα», στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μόντε Κάρλο (Ο Ηλίθιος, 2004)
• Βραβείο «Εθνική Υπερηφάνεια της Ρωσίας» της εφημερίδας Arguments and Facts για «προσωπική συνεισφορά στην πολιτιστική ανάπτυξη» (2004)
• «Idol», βραβείο Κύκλου Επιχειρηματιών, «για την υψηλότερη υπηρεσία στο επάγγελμα του ηθοποιού» (2005)
• Βραβείο Ταρκόφσκι, του Εθνικού Φεστιβάλ Κινηματογράφου «Παράθυρο στην Ευρώπη» (2005)
• Καλύτερου ηθοποιού, Εθνικά Κινηματογραφικά Βραβεία «Νίκα» (Ονειρεύομαι το Διάστημα, 2006)
• «Χρυσό κριάρι» καλύτερου ηθοποιού, Εθνικό Φεστιβάλ Κριτικών του Κινηματογράφου (Ονειρεύομαι το Διάστημα, 2006)
• Βραβείο «Ρώσος της χρονιάς» (2006)
• «Κρυστάλλινη Τουραντώ» καλύτερης ανδρικής ερμηνείας (Οι Γκολοβλιόφ, 2006)
• Ρωσικό κινηματογραφικό βραβείο του MTV για τον καλύτερο «κακό» σε ταινία ("The Hunt for Piranha", 2006)
• Εθνικό Βραβείο «Χρυσή μάσκα» καλύτερης ανδρικής ερμηνείας (Οι Γκολοβλιόφ, 2007)
• «Κρυστάλλινη Τουραντώ» καλύτερης ανδρικής ερμηνείας (Ιστορίες του Σούσκιν, 2009)
• Κρατικό Βραβείο της Ρωσικής Ομοσπονδίας «για τη συνεισφορά του στην ανάπτυξη του εγχώριου θεάτρου και κινηματογράφου»
• Εθνικό Βραβείο «Χρυσή μάσκα» καλύτερης ανδρικής ερμηνείας (Καλιγούλας, 2012)
• «Κρυστάλλινη Τουραντώ» καλύτερης ανδρικής ερμηνείας (`Αμλετ/Κολάζ, 2014)
• Μέλος της Εθνικής Ακαδημίας Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών της Ρωσίας
• «Λαΐκός καλλιτέχνης» της Ρωσίας
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ «Евгений Витальевич Миронов. Биографическая справка». RIA Novosti. 29 Νοεμβρίου 2011.
- ↑ «Евгений Миронов». Russia-1. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Νοεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 25 Μαρτίου 2022.
- ↑ Kalinin, Mikhail. «Theatre of Nations». Moscovery. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Δεκεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2021.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Προσωπικός ιστότοπος
- Ο Γιεβγκένι Μιρόνοφ στην IMDb
- Ο ιστότοπος του «Θεάτρου των Εθνών»
- Ο Μιρόνοφ σε ιστότοπο για τον πολιτισμό του Σαράτοφ (στη ρωσική γλώσσα)
|