Γιάννης Παρμακέλης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Γιάννης Παρμακέλης
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Γιάννης Παρμακέλης (Ελληνικά)
Γέννηση27  Ιουνίου 1932[1]
Ηράκλειο[1]
Χώρα πολιτογράφησηςΕλλάδα[1]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΕλληνικά
ΣπουδέςΣχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού (1961–1964)[2]
Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (1952–1958)[2][1]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταγλύπτης[3][1]
ΕργοδότηςΑνωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών[1]
Κολλέγιο Βακαλό Art & Design (1995–1999)[1]
Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης (1999–2006)[1]
Αξιοσημείωτο έργοάγαλμα Αρτέμιδος Αμαρυσίας
Ανδριάντας Αρχιεπισκόπου Ευγένιου Ψαλιδάκη, Μονή Αγίου Γεωργίου Επανωσήφη
Άγαλμα Βασίλη Λάσκου, Ελευσίνα
γλυπτό, «Μάρτυρες και θύματα», Άγιες Παρασκιές
Ανδριάντας του Αναστασίου Ποταμιανού, Πρέβεζα
Προτομές: Έλλης Αλεξίου Δασκαλάκη, Λευτέρη Αλεξίου, Γαλάτειας Αλεξίου Καζαντζάκη, Κράσι
Αγαλμα της Νίκης, Καβάλα
ανδριάντας του Ελευθερίου Βενιζέλου, Βόλος
Γλυπτό, Ερωτόκριτος και Αρετούσα, Ηράκλειο
Μνηµείο νεκρών Εργατικής Τάξης, Ηράκλειο
Μνημείο Μικρασιατικού Ελληνισμού, Ηράκλειο
Μνημείο πεσόντων, Δαφνές, Ηράκλειο
Προτομή του Γεώργιου Κατεχάκη, Ηράκλειο
Ανδριάντας του Αισχύλου, Ελευσίνα
Περίοδος ακμής2011[4]
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαμέλος της Ακαδημίας Αθηνών (από 2011)[5][1]
δεδομένα

Ο Γιάννης Παρμακέλης (27 Ιουνίου 1932) είναι Έλληνας γλύπτης και ακαδημαϊκός, γνωστός περισσότερο για τα μεταλλικά του αγάλματα και μετάλλια.[6]

Βίος και έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μνημείο για το Ολοκαύτωμα της Βιάννου, έργο του Γ. Παρμακέλη

Ο Παρμακέλης γεννήθηκε και ολοκλήρωσε τη βασική του εκπαίδευση στο Ηράκλειο Κρήτης. Κατόπιν, φοίτησε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με κρατική υποτροφία και με καθηγητές τον ζωγράφο Γιάννη Μόραλη και τον γλύπτη Γιάννη Παππά. Συνέχισε τις σπουδές του για τρία χρόνια (1961-64), με υποτροφία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών, στην Εθνική Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών των Παρισίων, όπου μελέτησε με τους Οσίπ Ζάντκιν και Ρομπέρ Κουτυριέ.[6][7]

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ο Παρμακέλης δίδαξε σχέδιο και γλυπτική στις Σχολές Δοξιάδη και Βακαλό, καθώς και στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Από τότε έχει εκπροσωπήσει την Ελλάδα σε πολλές διεθνείς εκθέσεις και Μπιενάλε. Το έργο του είναι ανθρωποκεντρικό, χαρακτηριζόμενο από ελλειπτικές μορφές που συνδυάζουν τη συμπαγή δομή και την εκφραστική κινητικότητα.[8] Δείγματα της δουλειάς του βρίσκονται σε μουσεία, δημόσιους χώρους, ιδιωτικά ιδρύματα και οργανισμούς στην Ελλάδα, όπως στο Μουσείο Βορρέ στην Παιανία, στο Μουσείο Γουλανδρή στην Άνδρο, στην Εθνική Πινακοθήκη-Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου, στην Πινακοθήκη Ρόδου, στο Ίδρυμα Πιερίδη, καθώς και στην Ευρώπη στη συλλογή της Baukunst Galerie στην Κολωνία Γερμανίας, στη συλλογή της Galleria Pagani στο Μιλάνο και την Αμερική[7].[9] Το 2011 εκλέχθηκε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, στην Τάξη των Γραμμάτων και των Καλών Τεχνών.[6][8]

Εκθέσεις (ενδεικτικά)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • 1960: Ομαδική, Αίθουσα Τέχνης «Αρμός», Αθήνα
  • 1961: Ατομική, Αίθουσα Τέχνης «Ζυγός», Αθήνα
  • 1965: VII Πανελλήνιος, Αθήνα, Μπιενάλε Αλεξανδρείας Αίγυπτος
  • 1966: Έκθεση Νέων Ελλήνων Γλυπτών, Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, Αθήνα, Διεθνής Έκθεση Συγχρόνου Γλυπτικής, Μουσείο Rodin Παρίσι
  • 1967: ΙΧ Πανελλήνιος, Αθήνα, Μπιενάλε του Σάο Πάολο, Βραζιλία
  • 1969: Έκθεση Ελλήνων Καλλιτεχνών, Βουκουρέστι
  • 1970: 35η Μπιενάλε Βενετίας, Ιταλία, Οσάκα, Ιαπωνία
  • 1971: Baukunst Galerie «Kunster International», Κολωνία, Μπιενάλε Βουδαπέστης, Ουγγαρία, Παγκρήτιος 1971, Χανιά
  • 1976: Ατομική, «Αίθουσα Τέχνης Αθηνών» (Πρωτομαγιά 1976), Αθήνα
  • 1977: Ατομική, «Αίθουσα Αγίου Μάρκου», Ηράκλειο, Έκθεση Κρητών Καλλιτεχνών, Ηράκλειο
  • 1978: Γλυπτική 78, Φιλοθέη
  • 1979: Ομαδική, Βουκουρέστι, Ομαδική («Δέκα υποψήφιοι καθηγηταί»), Εθνική Πινακοθήκη-Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου, Αθήνα, Ομαδική, Αίθουσα Τέχνης «Studio Τέχνης», Αθήνα, Ομαδική, «Φάληρο 1979», Αθήνα, Ομαδική, Μουσείο Γουλανδρή, Άνδρος
  • 1980: Aʹ Έκθεση Γλυπτικής «Ηράκλειο 1980», Ηράκλειο, Ομαδική, Grand Palais, Παρίσι
  • 1981: Έκθεση Κρητών Καλλιτεχνών (Φεστιβάλ Λευκωσίας), Λευκωσία, Ομαδική, «Αίθουσα Τέχνης Ηρακλείου», Ηράκλειο, Έκθεση Γλυπτικής «Φάληρο 1981», Αθήνα
  • 1982: Ατομική, (Σχέδια, Γλυπτική), Αίθουσα Τέχνης «Σταυρακάκη», Ηράκλειο, Ατομική, Αίθουσα Τέχνης «Νέες Μορφές», Αθήνα, Ατομική, «Σπίτι της Ειρήνης», Αθήνα, Ομαδική, Αίθουσα Τέχνης «Επίπεδα», Αθήνα
  • 1983: Διεθνής Έκθεση Πλαστικών Τεχνών, Βουκουρέστι
  • 1984: Ομαδική, Αίθουσα Τέχνης «Ζυγός», Αθήνα, Ατομική, «Αίθουσα Τέχνης Αθηνών» («Μηχανικά»), Αθήνα, Ομαδική, «Rodis Karkazi Gallery», Σικάγο
  • 1988: Ατομική, «Atheneum Art Gallery» («Μηχανικά»), Αθήνα
  • 1989: Ομαδική, Αίθουσα Τέχνης «Titanium», Αθήνα
  • 1992: Αναδρομική, Ίδρυμα Πιερίδη, Αθήνα
  • 1993 Αναδρομική, Δήμος Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη, Ατομική, Αίθουσα Τέχνης «Πόλα Νικολάου», Θεσσαλονίκη
  • 1994: Αναδρομική, Δήμος Καλαμάτας, Καλαμάτα
  • 1998: Αναδρομική, Πρεσβεία Βενεζουέλας, Βενεζουέλα
  • 1999: Περιπατητικό, «Απο την Κορησσία στο Βουρκάρι με 10 γλυπτά», Κέα
  • 2003: Έκθεση αντιπροσωπευτικών έργων. Ελληνογερμανική Αγωγή Αθήνα
  • 2006: «Μηχανικά-Γεωμετρικά», στο Ίδρυμα Γ. & Α. Μαμιδάκη, Minos Beach Art Hotel, Άγιος Νικόλαος

Γλυπτά στο δημόσιο χώρο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Έχει βραβευτεί με 20 πρώτα και δεύτερα βραβεία σε Πανελλήνιους διαγωνισμούς και διαμόρφωσε χώρους, όπου φιλοτέχνησε γλυπτικές συνθέσεις. Οι σπουδαιότερες από αυτές είναι εξής[7]:

  • 1966: Βιάννος Ηρακλείου Κρήτης. Σύνθεση «Μάρτυρες και Θύματα». Χαλκός, ύψος 3,40 μ., Βιάννος Ηρακλείου Κρήτης. Σύνθεση ολόγλυφη. Χαλκός 3,50 x 0,60 μ.
  • 1966: Άγιος Ιωάννης Ρέντη Πειραιά. «Νίκη». Χαλκός, ύψος 3.00 μ.
  • 1970: Καβάλα. «Ειρήνη». Χαλκός, ύψος 3.00 μ.
  • 1972: Ελάτη Τρικάλων. Σύνθεση ανάγλυφη. Χαλκός, ύψος 2.40 μ.
  • 1973: Χανιά Κρήτης. «Αθηναγόρας». Χαλκός, ύψος 2.40 μ.
  • 1975: Αʹ Νεκροταφείο Αθήνας. Μνημείο Νικολάου Γουλανδρή. Ορείχαλκος, ύψος 2.00 μ.
  • 1977: Ελευσίνα. «Αισχύλος». Ολόγλυφη σύνθεση. Χαλκός, ύψος 2.20 μ.
  • 1980: Club Εκάλης. «Εκάλη». Σύνθεση ανάγλυφη. Χαλκός, ύψος 4.00 x 0,90 μ.
  • 1981: Ηράκλειο Κρήτης. «Ερωτόκριτος και Αρετούσα». Σύνθεση ολόγλυφη. Χαλκός, ύψος 3.20 μ.
  • 1982: Σοκαράς Ηρακλείου. Σύνθεση ολόγλυφη. Χαλκός, ύψος 3.00 μ.
  • 1983: Αρχάνες Ηρακλείου. «Καπετανάκης». Σύνθεση ολόγλυφη. Χαλκός, ύψος 2.40 μ.
  • 1985: Ελευσίνα. «Λάσκος». Σύνθεση ολόγλυφη, ύψος 2.40 μ.
  • 1985: Σχολή Δοκίμων Πειραιά. «Ματρώζος», ανδριάντας. Χαλκός, ύψος 2.40 μ.
  • 1986: Ρέθυμνο Κρήτης. Σύνθεση «Δελφίνια», ολόγλυφο. Χαλκός, ύψος 3.20 μ.
  • 1987: Εθνική Τράπεζα Καισαριανής. Σύνθεση ανάγλυφη από τη σειρά «Μηχανικά». Αλουμίνιο-χρώμα, 15 x 5.30 μ.
  • 1987: Κηφισιά Αττικής. Σύνθεση ολόγλυφη. Αλουμίνιο, ύψος 1.30 μ.
  • 1988: Xίλτον Αθηνών. Σύνθεση ολόγλυφη. Κολόνες από τη σειρά «Μηχανικά», ύψος 6.30 μ.
  • 1988: Αʹ Νεκροταφείο Αθήνας. Σύνθεση ανάγλυφη. «Μπουκέτο». Μάρμαρο, ύψος 2.00 μ.
  • 1989: Πέραμα Ρεθύμνου. «Σταύρος Καλλέργης». Σύνθεση ολόγλυφη. Χαλκός, ύψος 2.00 μ.
  • 1992: Βόλος. Σύνθεση «Ελευθέριος Βενιζέλος». Χαλκός, ύψος 2.40 μ.
  • 1993: Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων (οδ. Πειραιώς). Σύνθεση «Κοσμογονία». Χαλκός 1.65 x 1.00 x 78 μ.
  • 1998: Βενεζουέλα, Καράκας. «Νίκη». Χαλκός, ύψος 3.50 μ., Ηράκλειο Κρήτης. Μνημείο για τους νεκρούς της εργατικής τάξης. Σύνθεση «Στεφάνι». Χαλκός, ύψος 2.00 μ.
  • 2003: Βόλος. Μπουκέτο από τη σειρά «Μηχανικά». Αλουμίνιο, ύψος 2.54 μ.
  • 2004: Μαρούσι. Σύνθεση από τη σειρά «Μηχανικά». Κάθετο Αρχαϊκό. Αλουμίνιο, ύψος 6.30 μ.
  • 2004: Διόνυσος Αττικής. Σύνθεση «Κύβος». Μάρμαρο, ύψος 3.50 μ.
  • 2005: Δελφοί. Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών. «Κολόνες». Αλουμίνιο, ύψος 6.00 μ.
  • 2006: Μinos Beach. «Στο φως της Κρήτης». Πλεξιγκλάς, ύψος 2.40 μ.
  • 2011: Δαφνές Ηρακλείου Κρήτης. Σύνθεση «Μάρτυρες και Θύματα».Χαλκός 2.00 x 80 x 60 μ.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 dp.iset.gr/en/artist/view.html?id=1589. Ανακτήθηκε στις 28  Οκτωβρίου 2020.
  2. ↑ 2,0 2,1 www.nationalgallery.gr/el/zographikh-monimi-ekthesi/painter/parmakelis-giannis.html.
  3. ↑ Ανακτήθηκε στις 20  Ιουνίου 2019.
  4. ↑ Ανακτήθηκε στις 24  Μαΐου 2020.
  5. ↑ www.academyofathens.gr/el/organization/members/2nd-section.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 Βιογραφικό του Γ. Παρμακέλη Αρχειοθετήθηκε 2019-09-08 στο Wayback Machine. στην Ακαδημία Αθηνών
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 Μαυρωτάς, Τάκης. Γιάννης Παρμακέλης. Άλογα και Αναβάτες, 2000-2012. Αθήνα: Ίδρυμα Β. & Μ. Θεοχαράκη. σελ. 99. ISBN 978-960-99334-9-0. 
  8. ↑ 8,0 8,1 Yiannis Parmakelis bio Αρχειοθετήθηκε 2020-08-14 στο Wayback Machine. from the contemporary greek art institute
  9. ↑ Ο γλύπτης που αγαπούσε τα άλογα, το Βήμα onLine, 14 Οκτωβρίου 2012

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Γιάννης_Παρμακέλης&oldid=10306938"