Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ναυαρχείο (Ηνωμένο Βασίλειο)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
(Ανακατεύθυνση από Βρετανικό Ναυαρχείο)
Τμήμα Ναυαρχείου
Admiralty Department

Σημαία
Γενικές πληροφορίες
Σύσταση1709
Πρώην φορέαςΓραφείο Ναυαρχείου και Θαλάσσιων Υποθέσεων (Office of the Admiralty and Marine Affairs)
Κατάργηση1964
ΤύποςΚυβερνητικό τμήμα
ΔικαιοδοσίαΤμήμα Ναυτικού (Υπουργείο Άμυνας)
ΈδραΓουάιτχολ, Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο
ΥπαγωγήΚυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου
δεδομένα (π • σ • ε )

Το Ναυαρχείο (αγγλικά: Admiralty‎‎), γνωστό παλαιότερα ως Γραφείο Ναυαρχείου και Θαλάσσιων Υποθέσεων (αγγλικά: Office of the Admiralty and Marine Affairs‎‎),[1] ήταν το κυβερνητικό τμήμα[2][3] υπεύθυνο για την διοίκηση του Βασιλικού Ναυτικού αρχικά στο Βασίλειο της Αγγλίας, έπειτα στο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και την περίοδο 1801-1964[4] στο Ηνωμένο Βασίλειο και την πρώην Βρετανική Αυτοκρατορία. Το Ναυαρχείο αρχικά ασκούνταν από ένα μόνο πρόσωπο, τον Ανώτατο Λόρδο Ναύαρχο, αλλά από τις αρχές του 18ου αιώνα και έπειτα, τοποθετούνταν σχεδόν πάντα «σε επιτροπή» και ασκούνταν από τους Λόρδους Επιτρόπους του Ναυαρχείου, που είχαν θέση στο Συμβούλιο του Ναυαρχείου.

Το 1964, οι λειτουργίες του Ναυαρχείου μεταφέρθηκαν σε ένα νέο Συμβούλιο Ναυαρχείου, το οποίο ήταν επιτροπή του τριμελούς Συμβουλίου Άμυνας του Ηνωμένου Βασιλείου και μέρος του Τμήματος Ναυτικού[5] του Υπουργείου Άμυνας. Το νέο Συμβούλιο του Ναυαρχείου συνεδριάζει μόνο δύο φορές τον χρόνο, και η ημερήσια λειτουργία του Βασιλικού Ναυτικού ελέγχεται από το Ναυτικό Συμβούλιο (δεν πρέπει να συγχέεται με το ιστορικό Ναυτικό Συμβούλιο που περιγράφεται παρακάτω στο λήμμα). Είναι σύνηθες να αναφέρεται απλά ως Το Ναυαρχείο στις διάφορες αρχές που επιβλέπει το Βασιλικό Ναυτικό.

Ο τίτλος του Ανωτάτου Λόρδου Ναύαρχου του Ηνωμένου Βασιλείου παραχωρήθηκε στον μονάρχη την περίοδο από το 1964 έως το 2011. Ο τίτλος απονεμήθηκε στον Φίλιππο, Δούκα του Εδιμβούργου, από την βασίλισσα Ελισάβετ Β΄ για τα 90α του γενέθλια.[6] Επίσης συνεχίζουν να υπάρχουν οι τίτλοι του αντιναύαρχου και του υποναύαρχου του Ηνωμένου Βασιλείου, οι οποίοι είναι επίτιμοι.

Λειτουργία και οργάνωση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σημαία του Ανωτάτου Λόρδου Ναυάρχου

Η έδρα του Ναυάρχου της Αγγλίας (ή Λόρδου Ναυάρχου και αργότερα Ανωτάτου Λόρδου Ναυάρχου) δημιουργήθηκε γύρω στο 1400 αν και υπήρχαν ήδη Ναύαρχοι των Βορείων και Δυτικών Θαλασσών. Το 1546, ο βασιλιάς Ερρίκος Η΄, θέσπισε το Συμβούλιο των Ναυτικών, το οποίο αργότερα έγινε το Ναυτικό Συμβούλιο, για να επιβλέπει τις διοικητικές υποθέσεις της ναυτικής υπηρεσίας. Ο επιχειρησιακός έλεγχος του Βασιλικού Ναυτικού παρέμεινε ευθύνη του Ανωτάτου Λόρδου Ναυάρχου, ο οποίος ήταν ένας από τους εννέα Μεγάλους Αξιωματικούς του Κράτους.[7]

Το 1628, ο Κάρολος Α΄ ενεργοποίησε την έδρα του Ανωτάτου Λόρδου Ναυάρχου και ο έλεγχος του Βασιλικού Ναυτικού μεταβιβάστηκε σε επιτροπή, με τη μορφή του Συμβουλίου του Ναυαρχείου. Η έδρα του Ανωτάτου Λόρδου Ναυάρχου ενεργοποιήθηκε και απενεργοποιήθηκε πολλές φορές μέχρι το 1709, όταν η έδρα ήταν σχεδόν μονίμως εν χρήσει (ο τελευταίος Ανώτατος Λόρδος Ναύαρχος ήταν ο μετέπειτα βασιλιάς Γουλιέλμος Δ΄ στις αρχές του 19ου αιώνα).[8]

Το 1832, το πρώτο Ναυτικό Συμβούλιο έπαψε να λειτουργεί ως ξεχωριστή οντότητα, και τα καθήκοντα και οι ευθύνες του αποδόθηκαν στο Ναυαρχείο.[9]

Το 1964, το Ναυαρχείο μαζί με το Γραφείο Πολέμου και το Υπουργείο Αεροπορίας καταργήθηκαν ως ξεχωριστές υπηρεσίες, και εντάχθηκαν στο νέο ενιαίο Υπουργείο Άμυνας. Εντός του διευρυμένου Υπουργείου Άμυνας βρίσκεται το νέο Συμβούλιο Ναυαρχείου το οποίο έχει ξεχωριστό (δεύτερο) Ναυτικό Συμβούλιο, υπεύθυνο για την ημερήσια λειτουργία του Βασιλικού Ναυτικού, Στρατιωτικό Συμβούλιο και Συμβούλιο Πολεμικής Αεροπορίας, με το καθένα να έχει ως επικεφαλής τον Υπουργό Άμυνας.[10]

Συμβούλιο του Ναυαρχείου

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το Συμβούλιο Ναυαρχείο περίπου το 1810.

Όταν η έδρα του Ανωτάτου Λόρδου Ναυάρχου ήταν εν χρήσει, όπως ήταν στο μεγαλύτερο μέρος του 18ου, 19ου και 20ού αιώνα, μέχρι που επανήλθε στη Βασιλική Οικογένεια, ασκούνταν από το Συμβούλιο του Ναυαρχείου, επίσημως γνωστό ως Επίτροποι για την Άσκηση της Έδρας του Ανωτάτου Λόρδου Ναυάρχου του Ηνωμένου Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας και της Βόρειας Ιρλανδίας (Commissioners for Exercising the Office of Lord High Admiral of the United Kingdom of Great Britain and Northern Ireland) (ανάλογα με την περίοδο για την Αγγλία, τη Μεγάλη Βρετανία ή το Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας).[11]

Το Συμβούλιο του Ναυαρχείου αποτελούνταν από αρκετούς Λόρδους Επιτρόπους του Ναυαρχείου. Οι Λόρδοι Επίτροποι ήταν πάντα ανάμιξη ναυάρχων, γνωστών ως Ναυτικοί Λόρδοι ή Θαλάσσιοι Λόρδοι και Πολιτικών Λόρδων, κυρίως πολιτικοί. Η απαρτία του Συμβουλίου αποτελούνταν από δύο επιτρόπους και έναν γραμματέα.

Ο πρόεδρος του Συμβουλίου ήταν γνωστός ως Πρώτος Λόρδος του Ναυαρχείου, ο οποίος ήταν μέλος του υπουργικού συμβουλίου. Μετά το 1806, ο Πρώτος Λόρδος του Ναυαρχείου ήταν πάντοτε πολιτικό προσωπικό, ενώ ο επαγγελματικός επικεφαλής του ναυτικού έγινε ξανά (και είναι ακόμα και σήμερα) γνωστός ως ο Πρώτος Θάλασσιος Λόρδος.

Οργάνωση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η πρώτη πραγματικά συντονισμένη προσπάθεια για την επαγγελματική οργάνωση το Ναυαρχείου ξεκίνησε από τον Ερρίκο Η΄, με αυτή την προσέγγιση διαχείρισης να συνεχίζεται στο Βασιλικό Ναυτικό μέχρι το 1832. Σύμφωνα με αυτή την οργάνωση το Ναυαρχείο λειτουργούσε με βάση ένα διπλό σύστημα από τον Ανώτατο Λόρδο Ναύαρχο (1546), έπειτα τους Επιτρόπους του Ναυαρχείου (από το 1628) που είχαν τον γενικό ελέγχο (στρατιωτική διοίκηση) του Ναυτικού και ήταν συνήθως υπεύθυνοι για τη πραγματοποίηση κάθε πολέμου, ενώ οι γραμμές εφοδιασμού, η υποστήριξη και οι υπηρεσίες διαχειρίζονταν από τέσσερα κύρια στελέχη, τον Ταμία, τον Λογιστή, τον Επιβλέποντα και τον Υπάλληλο των Πράξεων, που είχαν προσωπική ευθύνη για την χρηματοδότηση, την εποπτεία των λογαριασμών, τη ναυπηγική και συντήρηση των πλοίων, και την καταγραφή των επιχειρήσεων. Αυτοί οι αξιωματικοί αρχών έγιναν γνωστοί ως το Ναυτικό Συμβούλιο το οποίο ήταν υπεύθυνο για την πολιτική διοίκηση του ναυτικού, από το 1546 έως το 1832.[12]

Αυτή η δομή διαχείρισης του ναυτικού κράτησε για 285 χρόνια, ωστόσο το σύστημα ανεφοδιασμού ήταν συχνά αναποτελεσματικό και διεφθαρμένο και είχε ελλείψεις που οφείλονταν στους περιορισμούς των εποχών που λειτουργούσε. Οι διάφορες λειτουργίες εντός του Ναυαρχείου δεν συντονιζόταν αποτελεσματικά και δεν είχαν αλληλοεξάρτηση το ένα με το άλλο, με αποτέλεσμα το 1832 ο Σερ Τζέιμς Γκρέιχαμ να καταργήσει το Ναυτικό Συμβούλιο και να συγχωνεύσει τις λειτουργίες του στο Συμβούλιο του Ναυαρχείου, που εκείνη την εποχή είχε σαφή πλεονεκτήματα, ωστόσο, απέτυχε να διατηρήσει την αρχή των διακρίσεων εντός του Ναυαρχείου και των προμηθειών που είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία γραφειοκρατικών προβλημάτων μετά την συγχώνευση.[13][14]

Το 1860 υπήρξε μεγάλη βελτίωση στην ανάπτυξη των τεχνικών κατασκευών, στην επέκταση των περισσότερων κλάδων του ναυαρχείου που για την ακρίβεια εκκίνησε με την εποχή του ατμού η οποία θα είχε τεράστια επιρροή στο ναυτικό και στην ναυτική θεωρία.[15]

Μεταξύ 1860 και 1908 δεν υπήρχε πραγματική μελέτη της στρατηγικής και της εργασίας του προσωπικού εντός της ναυτικής υπηρεσίας, το οποίο πρακτικά αγνοούνταν. Όλο το ταλέντο του ναυτικού έρεε στο μεγάλο πολυτεχνείο. Αυτή η σχολή σκέψης, ήταν αποκλειστικά για τα επόμενα 50 χρόνια και μόνο σε τεχνική βάση, η πρώτη σοβαρή προσπάθεια εισαγωγής ενός μοναδικού φορέα διαχείρισης της ναυτικής υπηρεσίας, η οποία εκδηλώθηκε με την δημιουργία του Συμβουλίου Ναυαρχείου Ναυτικού Πολέμου το 1909.[16] Έγινε αντιληπτό από αξιωματικούς εντός του Ναυαρχείου πως αυτή τη στιγμή η διεξαγωγή του πολέμου ήταν μια αρκετά απλή υπόθεση για οποιονδήποτε υποναύαρχο ο οποίος δεν χρειαζόταν επίσημη εκπαίδευση. Ωστόσο, αυτή η νοοτροπία θα μπορούσε να αμφισβητηθεί σοβαρά με την έλευση της κρίσης του Αγκαντίρ, όταν τα πολεμικά σχέδια του Ναυαρχείου επικρίθηκαν έντονα. Μετά από αυτό συστάθηκε ένα νέο συμβουλευτικό όργανο με την ονομασία Πολεμικό Επιτελείο Ναυαρχείου το 1912 με επικεφαλής τον Αρχηγό του Πολεμικού Επιτελείου που ήταν υπεύθυνος για τη διαχείριση τριών νέων υποτμημάτων. Το νέο τμήμα Πολεμικού Επιτελείου μόλις είχε βρει τα βήματά του και συνεχώς μαχόταν με την αντιπολίτευση σχετικά με την ύπαρξη του από αξιωματικούς που ήταν κατηγορηματικά αντίθετοι με το επιτελείο. Οι ανεπάρκειες του συστήματος σε αυτό το κυβερνητικό όργανο φάνηκαν κατά τη διεξαγωγή της Εκστρατείας των Δαρδανελλίων. Δεν υπήρχαν μηχανισμοί για να τοποθετηθούν ως απάντηση στα μεγάλα στρατηγικά ζητήματα που οδήγησαν στην δημιουργία Εμπορικού Τμήματος το 1914.

Το 1916, ο Σερ Τζον Τζελικόε διορίστηκε στο Ναυαρχείο, και αναδιοργάνωσε το πολεμικό προσωπικό ως εξής: Αρχηγός του Πολεμικού Επιτελείου, Τμήμα Επιχειρήσεων, Τμήμα Πληροφοριών, Τμήμα Σηματοδότησης, Τμήμα Κινητικότηας, και Τμήμα Εμπορίου.[17]

Μέχρι το 1917 το τμήμα του αναδιοργανώθηκε και πάλι και επέκτησε ρόλο στρατιωτικού επιτελείου, μέσα τον Μάιο του ίδιου έτους, όταν άλλαξε ο όρος «Πολεμικό Επιτελείο Ναυαρχείου» και το τμήμα με το λειτουργικό του ρόλο αντικαταστάθηκε από ένα νέο «Ναυαρχείο Επιτελείου Ναυτικού» και το νέο γραφείο του Αρχηγού του Επιτελείου Ναυτικού συγχωνεύθηκε με το γραφείο του Πρώτου Θαλάσσιου Λόρδου, ενώ, επίσης, ορίστηκε νέος Αναπληρωτής Αρχηγός του Επιτελείου Ναυτικού και Βοηθός Αρχηγός του Επιτελείου Ναυτικού, που έλαβαν θέσεις στο Συμβούλιο του Ναυαρχείου. Για πρώτη φορά το επιτελείο ναυτικού είχε άμεση αντιπροσώπευση στο Συμβούλιο, και η παρουσία των τριών ανώτερων μελών εξασφάλιζε το απαραίτητο κύρος για την πραγματοποίηση κάθε πολεμικής επιχείρησης. Ο Αναπληρωτής Αρχηγός κατηύθυνε όλες τις ενέργειες και τις κινήσεις του στόλου και ο Βοηθός Αρχηγός ήταν υπεύθυνος για τις εμπορικές κινήσεις και ανθυποβρυχιακές επιχειρήσεις.[18]

Η έδρα του Ελεγκτή ανασυστάθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου ώστε να ασχολείται με όλα τα θέματα που αφορούν τις προμήθειες, ενώ προστέθηκε Αναπληρωτής του Ανωτέρου Θαλάσσιου Λόρδου στο Συμβούλιο ο οποίος διαχειριζόταν τις επιχειρήσεις στο εξωτερικό καθώς και τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής.[19]

Τον Οκτώβριο του 1917 η ανάπτυξη του επιτελείου πήγε ένα βήμα παραπέρα με τη δημιουργία των δύο υποεπιτροπών του Συμβουλίου - της Επιτροπής Επιχειρήσεων και της Επιτροπής Συντήρησης. Ο Πρώτος Λόρδος ήταν πρόεδρος και των δύο. Η πρώτη αποτελούνταν από τον Πρώτο Θαλάσσιο Λόρδο και τον Αρχηγό του Επιτελείου, τον 1ο Αναπληρωτή Θαλάσσιο Λόρδο, τον Αναπληρωτή Αρχηγό του Επιτελείου, τον Βοηθό Αρχηγό του Επιτελείου και τον 5ο Θαλάσσιο Λόρδο. Η δεύτερη αποτελούνταν από τον Αναπληρωτή 1ο Θαλάσσιο Λόρδο (που αντιπροσώπευε την επιτροπή επιχειρήσεων), τον 2ο Θαλάσσιο Λόρδο (προσωπικό), τον 3ο Θαλάσσιο Λόρδο (υλικό), τον 4ο Θαλάσσιο Λόρδο (μεταφορές και αποθήκες), τον Αστικό Λόρδο, τον Ελεγκτή και τον Γραμματέα Οικονομικών.[20]

Η κατεύθυνση του πλήρως επιχειρησιακού έλεγχου του Βασιλικού Ναυτικού τελικά δόθηκε στον Επικεφαλής του Επιτελείου Ναυτικού, μετά από διάταγμα του Συμβουλίου, που ξεκίνησε να ισχύει από τον Οκτώβριο του 1917, και σύμφωνα με το οποίο ανέλαβε την ευθύνη για την έκδοση εντολών που επηρέαζαν όλες τις πολεμικές επιχειρήσεις του στόλου. Επίσης ο Αρχηγός του Επιτελείου Ναυτικού είχε την εξουσία να εκδίδει εντολές στο όνομα του εν αντιθέσει με το παρελθόν που γινόταν από τον Γραμματέα στο όνομα του Συμβουλίου. Αυτό συνέχισε να ισχύει μέχρι την κατάργηση του τμήματος το 1964, ωστόσο, ο επιχειρησιακός έλεγχος και το σύστημα αυτό εξακολουθεί να είναι μέρος του πολεμικού ναυτικού έως και σήμερα.

Ανώτερη στρατιωτική και πολιτική διοίκηση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Περιλαμβανόταν:

Κτίρια του Ναυαρχείου

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το συγκρότημα του Ναυαρχείου το 1794. Τα χρώματα δείχνουν τις υπηρεσίες ή κατοικίες των διάφορων Λόρδων του Ναυαρχείου. Στα απαλά χρώματα που εκτείνονται πίσω από την μικρή αυλή βρίσκεται στα αριστερά ο Οίκος του Ναυαρχείου.

Το συγκρότημα του Ναυαρχείου βρίσκεται ανάμεσα στο Γουάιτχολ, και το Μολ στο Λονδίνο και περιλαμβάνει πέντε εσωτερικά συνδεδεμένα κτίρια. Μιας και το Ναυαρχείο δεν υφίσταται πλέον ως όργανο, τα κτίρια αυτά χρησιμοποιούνται από άλλες κρατικές υπηρεσίες:

Το Ναυαρχείο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το παλαιότερο κτίριο ήταν για καιρό γνωστό απλά ως Το Ναυαρχείο, και τώρα είναι γνωστό επισήμως ως Κτίριο Ρίπλεϊ, ένα κτίριο με τρεις ορόφους σε σχύμα U επενδυμένο με τούβλο σε σχέδια του Τόμας Ρίπλεϊ από το 1726. Ο Αλεξάντερ Πόουπ υπονόησε πως η αρχιτεκτονική ήταν μάλλον βαρετή, έχοντας έλλειψη τόσο στο σφρίγος του μπαρόκ ύφους, ξεθωριασμένο από τη μόδα της εποχής, όσο και στο λιτό μεγαλείο του Παλλαντιανού ύφους στη μόδα. Είναι κυρίως γνωστό ως το πρώτο κτίριο γραφείων που κατασκευάστηκε με αυτό το σκοπό στη Μεγάλη Βρετανία. Περιείχε την αίθουσα του Συμβουλίου του Ναυαρχείου, η οποία εξακολουθεί να χρησιμοποιείται από το Ναυαρχείο, άλλες κυβερνητικές αίθουσες, γραφεία και διαμερίσματα για τους Λόρδους του Ναυαρχείου. Ο Ρόμπερτ Άνταμ κατασκεύασε το παραπέτασμα στην είσοδο του κτιρίου το 1788. Το Κτίριο Ρίπλεϊ χρησιμοποιείται πλέον από το Υπουργείο Διεθνούς Ανάπτυξης.[21][22]

  • Το Παλαιό Ναυαρχείο (Κτίριο Ρίπλεϊ) το 1760 πριν την προσθήκη του παραπετάσματος του Άνταμ.
    Το Παλαιό Ναυαρχείο (Κτίριο Ρίπλεϊ) το 1760 πριν την προσθήκη του παραπετάσματος του Άνταμ.
  • Το Παλαιό Ναυαρχείο (Κτίριο Ρίπλεϊ) περ. 1790 μετά την προσθήκη το παραπετάσματος του Άνταμ.
    Το Παλαιό Ναυαρχείο (Κτίριο Ρίπλεϊ) περ. 1790 μετά την προσθήκη το παραπετάσματος του Άνταμ.
  • Το Παλαιό Ναυαρχείο (Κτίριο Ρίπλεϊ) περ. 1830.
    Το Παλαιό Ναυαρχείο (Κτίριο Ρίπλεϊ) περ. 1830.

Οίκος του Ναυαρχείου

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Οίκος του Ναυαρχείου είναι μια μεσαίου μεγέθους έπαυλη στα νότια του Κτιρίου Ρίπλεϊ, που χτίστηκε στα τέλη του 18ου αιώνα ως κατοικία για τον Ανώτερο Λόρδο του Ναυαρχείου. Χρησιμοποιήθηκε για το σκοπό αυτό μέχρι το 1964. Ο Ουίνστον Τσώρτσιλ ήταν ένας από τους ενοίκους του. Δεν έχει δική του είσοδο από το Γουάιτχολ και η είσοδος του περνά από το κτίριο Ρίπλεϊ. Είναι τριώροφο κτίριο με κίτρινο τούβλο και νεοκλασική διακόσμηση.[23] Αρχιτέκτονας ήταν Σάμιουελ Πόπυς Κόκρελλ. Πλέον υπάρχουν τρια υπουργικά διαμερίσματα στο κτίριο.[24]

Επέκταση του Ναυαρχείου

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Επέκταση του Ναυαρχείου (η οποία είναι ένα από τα δύο κτίρια που αναφέρονται μερικές φορές ως το «Παλαιό Ναυαρχείο») χρονολογείται από τις αρχές του 20ού αιώνα.

Είναι το μεγαλύτερο από τα κτίρια του Ναυαρχείου. Άρχισε να κατασκευάζεται στα τέλη του 19ου αιώνα και επανασχεδιάστηκε κατά την διάρκεια της κατασκευής του ώστε να φιλοξενήσει το επιπλέον γραφεία που απαιτήθηκαν από τη ναυτική εκστρατεία κατά της Γερμανικής Αυτοκρατορίας. Είναι κτίριο με κόκκινο τούβλο και λευκή πέτρα, με λεπτομέρειες από το ύφος της Βασίλισσας Άννας, και γαλλικές επιρροές.[25] Έχει χρησιμοποιηθεί από το υπουργείο Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας από το 1960 έως το 2016. Το Υπουργείο Παιδείας σχεδίαζε να μεταφερθεί στο κτίριο, τον Σεπτέμβριο του 2017, μετά την απόφαση του υπουργείου Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας να εγκαταλείψει το κτίριο.[26]

Τόξο του Ναυαρχείο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τόξο του Ναυαρχείου

Το Τόξο του Ναυαρχείου συνδέεται με το κτίριο του Παλαιού Ναυαρχείου μέσω γέφυρας και είναι μέρος της διαδρομής τελετών από την πλατεία Τραφάλγκαρ στο Παλάτι του Μπάκιγχαμ.[27]

Ακρόπολη του Ναυαρχείου

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η ανθεκτική στους βομβαρδισμούς ακρόπολη κατασκευάστηκε το 1940, και χρησιμοποιήθηκε ως έδρα του Ναυαρχείου.

Πρόκειται για στενόμακρο οχυρό χωρίς παράθυρα της εποχής του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το οποίο πλέον καλύπτεται με κισσούς.[28]

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Knighton, C. S.· Loades, David· Loades, David (2013). Elizabethan Naval Administration (στα Αγγλικά). London: Routledge. σελ. 8. ISBN 9781317145035. 
  2. ↑ Hamilton, C. I. (2011). The Making of the Modern Admiralty: British Naval Policy-Making, 1805–1927 (στα Αγγλικά). Cambridge: Cambridge University Press. σελ. 56. ISBN 9781139496544. 
  3. ↑ Defence, Ministry of (2004). The Government's expenditure plans 2004-05 to 2005-06. London: Stationery Office. σελ. 8. ISBN 9780101621229. 
  4. ↑ Lawrence, Nicholas Blake, Richard (2005). The illustrated companion to Nelson's navy (Paperback έκδοση). Mechanicsburg, Pa.: Stackpole Books. σελ. 8. ISBN 9780811732758. 
  5. ↑ «Admiralty, and Ministry of Defence, Navy Department: Correspondence and Papers». discovery.nationalarchives.gov.uk. National Archives, 1660-1976, ADM 1. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουνίου 2017. 
  6. ↑ «New title for Duke of Edinburgh as he turns 90, who remains the incumbent.». BBC news (BBC). 2011-06-10. http://www.bbc.co.uk/news/uk-13730067. Ανακτήθηκε στις 2017-06-27. 
  7. ↑ Potter, David (2011). Henry VIII and Francis I: The Final Conflict, 1540-47. London: BRILL. σελ. 363. ISBN 9004204318. 
  8. ↑ Winfield, Rif (2010). British Warships in the Age of Sail 1603-1714: Design, Construction, Careers and Fates. Yorkshire: Seaforth Publishing. σελ. 21. ISBN 9781783469246. 
  9. ↑ Ranft, Bryan (2002). The Oxford Illustrated History of the Royal Navy. Oxford: Oxford University Press. σελ. 444. ISBN 9780198605270. 
  10. ↑ Ministry of Defence: The Government's Expenditure Plans 2005-06 to 2007-08. London: The Stationery Office. 2005. σελ. 8. ISBN 9780101653220. 
  11. ↑ Grundner, Tom (2007). The Ramage Companion. UK: Fireship Press. σελ. 28. ISBN 9781934757055. 
  12. ↑ Morriss, Roger (2017). Naval Power and British Culture, 1760–1850: Public Trust and Government Ideology. UK: Routledge. σελ. 42. ISBN 9781351915588. 
  13. ↑ Ward, J. T. (1967). Sir James Graham. London: Springer. σελ. 128. ISBN 9781349000777. 
  14. ↑ Morriss, Roger (2017). Naval Power and British Culture, 1760–1850: Public Trust and Government Ideology. UK: Routledge. σελ. 280. ISBN 9781351915588. 
  15. ↑ Black, Jeremy (2017). Naval Warfare: A Global History since 1860. Lanham: Rowman & Littlefield. σελ. 5. ISBN 9781442270428. 
  16. ↑ Kennedy, Paul (2014). The War Plans of the Great Powers (RLE The First World War): 1880-1914 (στα Αγγλικά). New York: Routledge. σελ. 128. ISBN 9781317702528. 
  17. ↑ Steel, Nigel· Hart, Peter (2012). Jutland, 1916: Death in the Grey Wastes. UK: Orion. σελ. 18. ISBN 9781780225739. 
  18. ↑ Black, Nicholas (2009). The British Naval Staff in the First World War. UK: Boydell Press. σελ. 15. ISBN 9781843834427. 
  19. ↑ Murfett, Malcolm H. (1995). The First Sea Lords: From Fisher to Mountbatten. UK: Praeger. σελ. 113. ISBN 9780275942311. 
  20. ↑ Hamilton, C. I. (2011). The Making of the Modern Admiralty: British Naval Policy-Making, 1805–1927. Cambridge: Cambridge University Press. σελ. 257. ISBN 9781139496544. 
  21. ↑ Baugh, Daniel A. (2015). British Naval Administration in the Age of Walpole. Princeton: Princeton University Press. σελ. 31. ISBN 9781400874637. 
  22. ↑ «22 Whitehall – DFID (formerly 26 Whitehall) | Open City Listings». listings.openhouselondon.org.uk (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Φεβρουαρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουνίου 2017. 
  23. ↑ Foreman, Susan (1995). From palace to power: an illustrated history of Whitehall. UK: Alpha Press, in association with Sussex Academic Press. σελ. 66. 
  24. ↑ «Ministerial Residences». researchbriefings.parliament.uk. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουνίου 2017. 
  25. ↑ Gage, Paul (2016). Saving the Diamonds. UK: Xlibris Corporation. σελ. 171. ISBN 9781524552077. 
  26. ↑ «Old Admiralty Building refurb re-tendered». www.theconstructionindex.co.uk. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουνίου 2017. 
  27. ↑ Carey, Philip (2016). London Photo Routes - Central Westminster: Charing Cross to the Houses of Parliament Photo Route. London: Philip Carey. σελ. 228. 
  28. ↑ Duncan, Andrew (2006). Secret London. London: New Holland Publishers. σελ. 45. ISBN 9781845373054. 

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κτίριο

  • Bradley, Simon, and Nikolaus Pevsner. London 6: Westminster (from the Buildings of England series). New Haven, Connecticut: Yale University Press, 2003. (ISBN 0-300-09595-3).
  • C. Hussey, "Admiralty Building, Whitehall", Country Life, 17 and 24 November 1923, σσ. 684–692, 718–726.

Γραφείο

  • Daniel A. Baugh, Naval Administration in the Age of Walpole (Princeton, 1965).
  • Sir John Barrow, An Autobiographical Memoir of Sir John Barrow, Bart., Late of the Admiralty (London, 1847).
  • John Ehrman, The Navy in the War of William III: Its State and Direction (Cambridge, 1953).
  • C. I. Hamilton, The Making of the Modern Admiralty: British Naval Policy-Making 1805–1927 (Cambridge: Cambridge University Press, 2011).
  • C. I. Hamilton, "Selections from the Phinn Committee of Inquiry of October–November 1853 into the State of the Office of Secretary to the Admiralty, in The Naval Miscellany, volume V, edited by N. A. M. Rodger, (London: Navy Records Society, London, 1984).
  • C. S. Knighton, Pepys and the Navy (Stroud: Sutton Publishing, 2003).
  • Christopher Lloyd, Mr Barrow of the Admiralty (London, 1970).
  • Malcolm H. Murfett, The First Sea Lords: From Fisher to Mountbatten (Westport: Praeger, 1995).
  • Lady Murray, The Making of a Civil Servant: Sir Oswyn Murray, Secretary of the Admiralty 1917–1936 (London, 1940).
  • N.A.M. Rodger, The Admiralty (Lavenham, 1979)
  • J.C. Sainty, Admiralty Officials, 1660–1870 (London, 1975)
  • Sir Charles Walker, Thirty-Six Years at the Admiralty (London, 1933)

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ναυαρχείο_(Ηνωμένο_Βασίλειο)&oldid=10092060"