Βασίλης Ασίκης
| Βασίλης Ασίκης | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1898 Καβάλα |
| Θάνατος | 1965 Αθήνα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Σπουδές | Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο Εργαζομένων της Ανατολής |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | καπνεργάτης, συνδικαλιστής |
Ο Βασίλης Ασίκης (στην ΕΣΣΔ Γκεόργκι Νικολάιεβιτς Μπούριας, ρωσικά: Георгий Николаевич Буриас, 1898, Καβάλα - 1965, Αθήνα) ήταν καπνεργάτης, συνδικαλιστής, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και στέλεχος του ΕΑΜ.
Βιογραφικό
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Βασίλης Ασίκης γεννήθηκε στην Καβάλα το 1898. Ήταν καπνεργάτης και από τα νεανικά του χρόνια εντάχθηκε στο καπνεργατικό κίνημα, φθάνοντας μέχρι την ηγεσία καπνεργατικών σωματείων και οργανώσεων. Παράλληλα εντάχθηκε στο ΚΚΕ και στο 3ο Τακτικό Συνέδριο του, τον Μάρτιο του 1927, εξελέγη στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ.[1]
Επανεξελέγη στην Κεντρική Επιτροπή στο 4ο Τακτικό Συνέδριο του ΚΚΕ, τον Δεκέμβρη του 1928.[2]
Κατά την περίοδο 1928-1931 στο ΚΚΕ είχε ξεσπάσει η φραξιονιστική πάλη χωρίς αρχές μεταξύ των ομάδων Χαϊτά-Ευτυχιάδη από τη μία και των συνδικαλιστών Σιάντου-Θέου από την άλλη. Ο Ασίκης εντάχθηκε στην ομάδα των συνδικαλιστών Σιάντου-Θέου και έλαβε ενεργό μέρος στην οξύτατη αυτή διαμάχη. Η ομάδα των Χαϊτά-Ευτυχιάδη αποκαλούμενη δεξιά, είχε σαν σύνθημα το "πρώτα οργάνωση και ύστερα επανάσταση", ενώ η αποκαλούμενη αριστερή των Σιάντου-Θέου "την μετατροπή των αυθόρμητων λαϊκών κινητοποιήσεων σε γενική πολιτική απεργία."[3]
Η αντιπαράθεση των δύο ομάδων ήταν σφοδρή, το κόμμα χωρίστηκε σε δύο φράξιες και το ΚΚΕ τότε βρέθηκε σε μία από τις πιο αδύναμες στιγμές της ιστορίας του.[4] Η κρίση στο ΚΚΕ τερματίστηκε με επέμβαση της Κομιντέρν (ΚΔ) τον Νοέμβριο του 1931, όπου καθαίρεσε όλη την ΚΕ (μαζί με τον Ασίκη) και το Πολιτικό Γραφείο και διόρισε νέο με επτά μέλη επικεφαλής του οποίου ήταν ο Νίκος Ζαχαριάδης.[5]
Απόδραση και φυγή στην ΕΣΣΔ
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Τον Σεπτέμβριο του 1930 ο Ασίκης μαζί με άλλα ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ θα συλληφθούν από την κυβέρνηση του Βενιζέλου με τον Ιδιώνυμο νόμο του 1929 και θα καταδικαστούν σε 3,5 χρόνια φυλάκιση και ένα εκτόπιση. Όμως, τον Απρίλιο του 1931 ο Ασίκης θα καταφέρει μαζί με άλλα 7 στελέχη του ΚΚΕ να αποδράσουν από τις φυλακές Συγγρού και να καταφύγουν στην Σοβιετική Ένωση. Τα στελέχη που απέδρασαν μαζί με τον Ασίκη ήταν οι Λευτέρης Αποστόλου, Κώστας Ευτυχιάδης, Περικλής Καρασκόγιας, Μάρκος Μαρκοβίτης, Ορφέας Οικονομίδης, Δημήτρης Παπαρήγας και Ανδρόνικος Χαϊτάς μαζί με τον δεκανέα της φρουράς Γρηγόρη Γρηγοριάδη που ήταν μέλος της ΟΚΝΕ.[6]
Στη Σοβιετική Ένωση φοίτησε στο Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο Εργαζομένων της Ανατολής (ΚΟΥΤΒ). Το ψευδώνυμό του κατά την παραμονή του στη ΣΕ ήταν Μπούριας Γεώργιος Νικολάγιεβιτς.[7]
Επιτροφή στην Ελλάδα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στα τέλη του 1935 επέστρεψε στην Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας Μεταξά συνελήφθη και φυλακίστηκε στην Ακροναυπλία. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής εντάχθηκε στο ΕΑΜ και διετέλεσε Γραμματέας του ΕΑΜ Φωκίδας.[7] Μετά την ήττα του ΔΣΕ εγκαταστάθηκε ως πολιτικός πρόσφυγας στη Ρουμανία και επέστρεψε στην Ελλάδα το 1962. Πέθανε στην Αθήνα τον Ιούνιο του 1965.
Ήταν παντρεμένος με την Κατίνα Ασίκη και είχε δύο παιδιά τον Κώστα και τη Βιολέτα.[8]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1918-1949 (2012), σελ.189
- ↑ Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1918-1949 (2012), σελ. 192-197
- ↑ Άγγελος Ελεφάντης (1976), σελ.99-101
- ↑ Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1918-1949 (2012), σελ.221-222
- ↑ Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1918-1949 (2012), σελ.225 & 228
- ↑ Γκριτζώνας (1986), σελ. 21-22
- ↑ 7,0 7,1 Μαρκοβίτης (2017), σελ. 241
- ↑ https://www.902.gr/eidisi/politiki/249209/apohairetisan-me-thlipsi-ton-kosta-asiki
Δείτε επίσης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α' Τόμος, 1918-1949, Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2012
- Κώστας Γκριτζώνας, "Κόκκινοι δραπέτες 1920-1944", Εκδόσεις Γλάρος, Αθήνα 1985
- Άγγελος Ελεφάντης, "Η Επαγγελία της Αδύνατης Επανάστασης:ΚΚΕ και Αστισμός στο Μεσοπόλεμο", Θεμέλιο, Αθήνα 1976
- Μάριος Μαρκοβίτης, "Όχι, δεν είμαι εχθρός του λαού", Εκδόσεις Επικαιντρο, Αθήνα 2017
- Περικλής Ροδάκης, "Νίκος Ζαχαριάδης", Εκδόσεις Επικαιρότητα, Αθήνα 1987