Βασίλειος Λεκαπηνός
| Βασίλειος Λεκαπηνός | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 925 Κωνσταντινούπολη |
| Θάνατος | 985 |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βυζαντινή Αυτοκρατορία |
| Θρησκεία | Ορθόδοξη Εκκλησία |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | δημόσιος υπάλληλος στρατιωτικός[1] |
| Οικογένεια | |
| Γονείς | Ρωμανός Α´ |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Παρακοιμώμενος |
Ο Βασίλειος Λεκαπηνός έζησε τον 10ο αιώνα και ήταν Βυζαντινός αξιωματούχος.
Βίος,[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Βασίλειος Λεκαπηνός γεννήθηκε μεταξύ 910 και 920. Ήταν γιος του Ρωμανού Λεκαπηνού και μιας παλλακίδας από την Σκυθία. Σύμφωνα με τον Λέοντα Διάκονο, ευνουχίσθηκε προκειμένου να μην είναι σε θέση να ανταγωνιστεί τους νόμιμους κληρονόμους του θρόνου. Πριν από το 944 είχε γίνει πρωτοβεστιάριος του Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου και παρακοιμώμενος του ίδιου αυτοκράτορα. και παραδυναστεύων της Συγκλήτου ανάμεσα σε 946 και 948.
Το 958 εκστρατεύει — επιτυχώς — μαζί με τον Τσιμισκή εναντίον των Αράβων στα Σαμόσατα. Επί Ρωμανού Β' παραμερίζεται και στη συνέχεια βοηθά στην άνοδο του Νικηφόρου Φωκά. Ήταν βασικός υποκινητής των επεισοδίων που σημειώθηκαν στην Κωνσταντινούπολη κατά ενός άλλου ευνούχου του Ιωσήφ Βρίγγα[2] τον οποίο ο Ρωμανός θα ανταμείψει επαναδιορίζοντάς τον ως παρακοιμώμενο. Επίσης, του δίνει ένα νέο αξίωμα ειδικά για τον Λεκαπηνό, το του Προέδρου της Συγκλήτου,και ουσιαστικά δεξιού χεριού του Βυζαντινού Αυτοκράτορα.[3] Έξι χρόνια μετά, το 969, διαπράττεται υπό την ανοχή του η δολοφονία του Νικηφόρου Φωκά από τον Ιωάννη Τσιμισκή, κι έτσι πετυχαίνει τη διατήρησή του στο αξίωμά του.
Με το αξίωμά του αυτό εξορίζει τη χήρα του Ρωμανού Β΄ και του Νικηφόρου Φωκά Θεοφανώ για την ανάμιξή της στο φόνο του τελευταίου. Παράλληλα μεθόδευσε το γάμο του Τσιμισκή με τη Θεοδώρα κόρη του Κωνσταντίνου Πορφορογέννητου. Το 971 εκστρατεύει με τον Τσιμισκή στη Βουλγαρία και συμβάλλει στην κατάληψη της Πρεσλάβας. Κάποια πιθανή διαφωνία του με τον αυτοκράτορα σχετικά με ακίνητη περιουσία του ίσως να κρύβεται πίσω από τον υπό περίεργες συνθήκες θάνατο του Τσιμισκή:καθώς είχε αποκτήσει ο Λεκαπηνός παρανόμως κτήματα, ήταν μια πρόκληση για τον Τσιμισκή ο οποίος ήθελε να περιορίσει την ισχύ των μεγαλογαιοκτημόνων.[4] Ακολουθεί η περίοδος κηδεμόνευσης των δύο ανήλικων διαδόχων, του Βασίλειου Β΄ και Κωνσταντίνου Η'. Τότε ανακαλεί από την εξορία τους τη μητέρα τους Θεοφανώ και διοικεί απερίσπαστος για εννέα περίπου χρόνια μέχρι που πέφτει σε δυσμένεια από τον Βασίλειο Β'.
Τότε εξορίζεται στην Κριμαία (985)[5],η περιουσία του δημεύεται και γκρεμίζεται το μοναστήρι του Αγίου Βασιλείου που είχε κτίσει στην περιοχή της Πύλης του Αγίου Ρωμανού στο σημερινό Topkapi. Υπό αυτές τις συνθήκες παθαίνει συμφόρηση μένει παράλυτος και πεθαίνει, μάλλον στα 996, διότι τότε ο Βασίλειος Β΄ ακύρωσε κάθε επικυρωμένη με χρυσόβουλλο πράξη του Λεκαπηνού.[6]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Ανακτήθηκε στις 20 Ιουνίου 2019.
- ↑ J.J. Norwich,Σύντομη ιστορία του Βυζαντίου,μτφρ.Δ.Π.Κωστελένος,εκδ.Γκοβόστης, Αθήνα, 1999, σελ.305
- ↑ J.J. Norwich,Σύντομη ιστορία του Βυζαντίου,μτφρ.Δ.Π.Κωστελένος,εκδ.Γκοβόστης, Αθήνα, 1999, σελ.297
- ↑ H. Gregoire, «Οι Ίσαυροι και οι Μακεδόνες», στο:Πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ, Η Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας,μτφρ.Ντουντού Σαούλ,εκδ.Μέλισσα, Αθήνα, 1979, σελ.146
- ↑ H. Gregoire, «Οι Ίσαυροι και οι Μακεδόνες», στο:Πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ, Η Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας,μτφρ.Ντουντού Σαούλ,εκδ.Μέλισσα, Αθήνα, 1979, σελ.148
- ↑ Λασκαρίνα Μπούρα, «Ο Βασίλειος Λεκαπηνός παραγγελιοδότης έργων τέχνης», στο:Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών, Κωνσταντίνος Ζ΄ Πορφυρογέννητος και η εποχή του Β' Διεθνής Βυζαντινολογική Συνάντηση, Αθήνα, 1989, σελ. 399
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Λασκαρίνα Μπούρα, «Ο Βασίλειος Λεκαπηνός παραγγελιοδότης έργων τέχνης», στο:Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών, Κωνσταντίνος Ζ΄ Πορφυρογέννητος και η εποχή του Β' Διεθνής Βυζαντινολογική Συνάντηση, Αθήνα, 1989, σελ. 397-434
- Βασιλική Βλυσίδου, «Η πολιτική του Βασίλειου Λακαπηνού έναντι της Δύσης », Σύμμεικτα, τομ. 17 σελ. 111-119 [1]
- J.J. Norwich,Σύντομη ιστορία του Βυζαντίου, μτφρ. Δ.Π.Κωστελένος, εκδ.Γκοβόστης, Αθήνα, 1999
- H. Gregoire, «Οι Ίσαυροι και οι Μακεδόνες», στο:Πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ, Η Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας,μτφρ. Ντουντού Σαούλ,εκδ. Μέλισσα, Αθήνα, 1979, σελ.106-164
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Εγκυκλοπαίδεια Μείζονος Ελληνισμού [2]