Βαλκανικό Κύπελλο Ελπίδων Ποδοσφαίρου

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Το Βαλκανικό Κύπελλο Έθνικών Ομάδων Ελπίδων καθιερώθηκε το 1968 ανάμεσα στις αντίστοιχες εθνικές ομάδες των έξι βαλκανικών κρατών, σε μια περίοδο που βρισκόταν σε ακμή η διαβαλκανική αθλητική συνεργασία. Πραγματοποιήθηκαν συνολικά 12 διοργανώσεις ως το 1983. Οι πρώτες εννέα διοργανώσεις, ως το 1976, διεξήχθησαν σε ετήσια βάση. Στη συνέχεια, και ως το 1983, έγιναν άλλες τρεις. Δικαίωμα συμμετοχής είχαν οι έξι χώρες που υπήρχαν στη Βαλκανική χερσόνησο πριν διαλυθεί η Γιουγκοσλαβία: Ελλάδα, Τουρκία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Γιουγκοσλαβία και Αλβανία. Η διοργάνωση ήταν αρκετά δημοφιλής, τουλάχιστον στις πρώτες χρονιές, και αποτέλεσε υποκατάστατο του προπολεμικού Βαλκανικού Κυπέλλου Εθνών.

Το ξεκίνημα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η αρχική απόφαση για τη δημιουργία μιας ποδοσφαιρικής διοργάνωσης εθνικών ομάδων ελπίδων ανάμεσα στις έξι βαλκανικές χώρες πάρθηκε στο Βαλκανικό Αθλητικό Συνέδριο που διεξήχθη στις 24 και 25 Φεβρουαρίου 1968 στην Κωνσταντινούπολη, έπειτα από πρόταση της τουρκικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας.[1] Η οριστική απόφαση και οι λεπτομέρειες του τρόπου διεξαγωγής καθορίστηκαν στο επόμενο αντίστοιχο συνέδριο που έγινε στην Αθήνα.[2] Αποφασίστηκε η διοργάνωση να έχει μορφή τουρνουά με βαθμολογία, διάρκειας δέκα περίπου ημερών και να διεξάγεται κάθε χρόνο σε διαφορετική χώρα. Έπειτα από πρόταση της ΕΠΟ, το 1ο Βαλκανικό Κύπελλο ορίστηκε να διεξαχθεί στη Θεσσαλονίκη, στο Καυτανζόγλειο Στάδιο, το Σεπτέμβριο του 1968 και τα επόμενα να διεξάγονται κάθε Ιούνιο. Το 1977 αποφασίστηκε να μην διεξάγεται ως τουρνουά σε μία χώρα αλλά οι ομάδες από τον προκριματικό γύρο ως τον τελικό να δίνουν διπλούς αγώνες εντός/εκτός έδρας. Έτσι χρειάστηκαν δυο χρόνια για την ολοκλήρωση της διοργάνωσης. Με τη μορφή αυτή δεν διεξήχθη ξανά.

Μορφές διεξαγωγής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Τουρνούα σε ενιαίο όμιλο με βαθμολογία: 1968, 1969, 1970, 1971.
  • Τουρνουά δύο ομίλων των τριών ομάδων. Οι πρώτες στον τελικό και οι δεύτερες στον μικρό τελικό (για την 3η θέση): 1972, 1973, 1974, 1975, 1976.
  • Δύο προκριματικοί όμιλοι δύο γύρων με αγώνες εντός/εκτός έδρας και οι πρώτες σε διπλό τελικό: 1977-78.
  • Τουρνουά δύο ομίλων των τριών ομάδων. Οι πρώτες στον τελικό και οι δεύτερες στον μικρό τελικό (για την 3η θέση): 1981, 1983.

Διοργανώσεις - Νικητές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Χρονιές Διοργανώτριες πόλεις Νικήτριες Βαθμολογία ή τελικός
1968 Θεσσαλονίκη Βουλγαρία Βουλγαρία 1) Βουλγαρία 4β.
2) Ελλάδα 3β. (6-4)
3) Τουρκία 3β. (4-5)
4) Ρουμανία 2β.
1969 Σίμπιου,
Βουκουρέστι
Ελλάδα Ελλάδα 1) Ελλάδα 6β. (8-4)
2) Ρουμανία 6β. (6-7)
3) Αλβανία 4β.
4) Βουλγαρία 3β.
5) Τουρκία 1β.
1970 Σόφια Βουλγαρία Βουλγαρία 1) Βουλγαρία 5β.
2) Τουρκία 5β.
3) Αλβανία 5β.
4) Ρουμανία 3β.
5) Ελλάδα 2β.
1971 Αθήνα Ελλάδα Ελλάδα 1) Ελλάδα 7β.
2) Βουλγαρία 6β.
3) Ρουμανία 4β.
4) Αλβανία 2β.
5) Γιουγκοσλαβία 1β.
1972 Σμύρνη Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας Γιουγκοσλαβία Τελικός: Γιουγκοσλαβία - Τουρκία: 2-1
3η θέση: Βουλγαρία - Αλβανία: 2-0
5η θέση: Ελλάδα[3]
1973 Σκόπια Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας Γιουγκοσλαβία Τελικός: Γιουγκοσλαβία - Βουλγαρία:
3η θέση: Τουρκία - Ελλάδα: 1-0
1974 Βουκουρέστι  Ρουμανία Τελικός: Ρουμανία - Αλβανία: 1-0
3η θέση: Βουλγαρία - Ελλάδα: 3-1
1975 Χάσκοβο,
Ντιμίτροβγκραντ
Βουλγαρία Βουλγαρία Τελικός: Βουλγαρία - Γιουγκοσλαβία: 2-2 (8-7 πέναλτι)[4]
3η θέση: Ελλάδα - Ρουμανία: 3-2
1976 Θεσσαλονίκη Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας Γιουγκοσλαβία Τελικός: Γιουγκοσλαβία - Ελλάδα: 1-0
3η θέση: Αλβανία - Βουλγαρία: 5-3
1977-78 Δεν έγινε σε μια χώρα Τελικός: Γιουγκοσλαβία - Ρουμανία: ;
3η θέση:
1981 Βόλος Αλβανία Αλβανία Τελικός: Αλβανία - Βουλγαρία:
3η θέση: Ρουμανία - Ελλάδα: 2-0
1983 Στάρα Ζαγόρα Βουλγαρία Βουλγαρία Τελικός: Βουλγαρία - Ελλάδα: 1-0
3η θέση:

Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. εφ. "Αθλητική Ηχώ", 2/3/1968, σ. 2[νεκρός σύνδεσμος]
  2. εφ. "Αθλητική Ηχώ", 20/5/1968, σ. 9[νεκρός σύνδεσμος]
  3. εφ. "Μακεδονία", 15.8.1972
  4. Για την ανάδειξη του νικητή χτυπήθηκαν 24 πέναλτι, κάτι που αποτελούσε παγκόσμιο ρεκόρ την εποχή εκείνη, εφ. "Μακεδονία", φ. 1/7/1975, σ. 4.