Β΄ Επιστολή Πέτρου
 | |
| Συγγραφέας | Απόστολος Πέτρος |
|---|---|
| Τίτλος | Β΄ Επιστολή Πέτρου |
| Προηγούμενο | Α' Επιστολή Πέτρου |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Η Β' Επιστολή Πέτρου είναι μία από τις επτά Καθολικές επιστολές της Καινής Διαθήκης.
Περιεχόμενο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετά τον αποστολικό χαιρετισμό ο συγγραφέας συνειδητοποιεί και υπενθυμίζει στους πιστούς τη θεία κλήση και εκλογή τους. Η κλήση και η εκλογή τους είναι η είσοδός τους στη Βασιλεία του Θεού. Προειδοποιεί τους πιστούς για τους ψευδιδασκάλους που δρουν και αρνούνται τον Ιησού ως λυτρωτή και παρασύρουν τους πιστούς. Αυτοί θα χαθούν όπως τα Σόδομα και τα Γόμορρα. Αντίθετα οι ευσεβείς θα προστατευθούν όπως ο Λωτ. Οι αιρετικοί χλευάζουν την καθυστέρηση της έλευσης της δευτέρας παρουσίας, μα αυτό οφείλεται στη θεία μακροθυμία και η επίσπευση της - αιφνίδιας - δευτέρας παρουσίας θα πραγματοποιηθεί με την άγια αναστροφή των πιστών. Η επιστολή κλείνει με τη δοξολογία του Ιησού Χριστού.
Συγγραφέας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Υπάρχει η εσωτερική μαρτυρία που αναφέρει ότι ο αποστολέας της είναι ο ‘’Συμεών Πέτρος δούλος και απόστολος Ιησού Χριστού’’. Δίνει και άλλες πληροφορίες για το πρόσωπό του, όπως ότι υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας της μεταμόρφωσης του Χριστού, ενώ αναφέρει και την προηγούμενη επιστολή του.[1]
Η αρχαία Εκκλησιαστική παράδοση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Για τη γνησιότητά της δεν έχουν διατυπωθεί σοβαρές ενστάσεις: έχουμε ασαφείς αναφορές στην Α’ Κλήμεντος στον Πολύκαρπο Σμύρνης, στους απολογητές Θεόφιλο και Αριστείδη, στους Ιουστίνο και στην επιστολή του Ειρηναίου προς τις Εκκλησίες Λουγδούνου και Βιέννης.[2] Ο πρώτος που την παραθέτει ως ‘’Γραφή’’ μόλις τον 3ο αιώνα είναι ο Ωριγένης ενώ ο Ευσέβιος την εντάσσει στα αμφιλεγόμενα. Τις αμφιβολίες που υπήρχαν για την επιστολή στην εποχή τους αναφέρει ο Ωριγένης μα και ο Ιερώνυμος, που τη θεωρεί Πέτρειο κείμενο. Τις όποιες διαφορές με την Α' Επιστολή Πέτρου τις αποδίδει στη χρησιμοποίηση διαφορετικού γραμματέα για τη σύνταξή της από τον Πέτρο.[3] Οι Αντιοχειανοί συγγραφείς του 4ου αιώνα και η Πεσιτώ, η συριακή μετάφραση, την αγνοούν, ενώ οι Καππαδόκες πατέρες την θεωρούν ως κανονική. Επίσης αναφέρεται στην απόκρυφη Αποκάλυψη Πέτρου (μέσα 2ου αιώνα) και στον αρχαίο Πάπυρο P-72 (3ος αιώνας). Στη Σύνοδο της Λαοδικείας το 360 αναγνωρίζεται ως κανονική.[4]
Η νεώτερη κριτική της γνησιότητας της επιστολής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η νεώτερη κριτική υποστήριξε την μη γνησιότητα της επιστολής με βάση τα εξής επιχειρήματα: α) Η γλώσσα της επιστολής και το ύφος της διαφέρουν από την Α’ Πέτρου. β) Ο συγγραφέας της γνωρίζει συλλογή έργων του Απόστολου Παύλου. γ) Στο κεφ.3, στίχ.4 αναφέρει ότι οι ‘’πατέρες εκοιμήθησαν’’, δηλαδή οι μαθητές του Ιησού. δ) Εξαρτάται από την επιστολή του Ιούδα. ε) Ενώ στην Α' Πέτρου η Παρουσία του Ιησού πλησιάζει, στην Β' Πέτρου η Δευτέρα παρουσία καθυστερεί. Γι’ αυτούς τους λόγους πρέπει να θεωρηθεί ψευδεπίγραφο έργο, το οποίο προέκυψε από κάποιον άγνωστο ιουδαιοχριστιανό στα μέσα του 2ου αιώνα και που το απέδωσε στον απόστολο Πέτρο για μεγαλύτερο κύρος.[5]
Παραλήπτες της επιστολής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σύμφωνα με το κεφ.3, στιχ.1 της επιστολής απευθύνεται προς τους ίδιους παραλήπτες με εκείνους της Α’ Πέτρου, διότι σε αυτό αναφέρει την προηγούμενη επιστολή που τους έστειλε. Είναι δηλαδή Χριστιανοί της Μικράς Ασίας (Πόντος, Γαλατία, Καππαδοκία, Ασία Βιθυνία). Άλλοι ερευνητές τους συνδέουν με την Κόρινθο όπου υπήρχε και μερίδα φιλικά προσκείμενη προς τον Πέτρο. Όμως ο αντίλογος στη θέση αυτή είναι πως τα προβλήματα της τοπικής χριστιανικής κοινότητας της Κορίνθου μπορούσαν να υπάρχουν και στις παραπάνω Μικρασιατικές κοινότητες.[6]
Τόπος συγγραφής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Υπάρχει μεγάλη αβεβαιότητα για τον τόπο συγγραφής. Το ότι αναφέρεται για πρώτη φορά η επιστολή στην Αίγυπτο υποδηλώνει πως εκεί γράφτηκε.[7] Άλλοι πάλι ερευνητές θεωρώντας πως έχει γραφτεί λίγο πριν το μαρτυρικό τέλος του Πέτρου στη Ρώμη, το οποίο το δηλώνει και ο ίδιος (κεφ.1,στιχ.14), πρέπει η συγγραφή της να τοποθετηθεί στην Ρώμη.[8]
Χρόνος συγγραφής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Όσοι δέχονται τη γνησιότητά της την τοποθετούν στη δεκαετία του 60 μ.Χ. και πριν το θάνατο του Πέτρου το 67 μ.Χ.[8] Οι υποστηρικτές του ψευδώνυμου χαρακτήρα της την τοποθετούν στα τέλη του 1ου αιώνα μ.Χ. και μετά την επιστολή του Ιούδα[7] ή από τις αρχές έως τα μέσα του 2ου αιώνα μ.Χ.[9]
Αφορμή και σκοπός συγγραφής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Προσπαθεί να απαντήσει στη δράση και τη διδασκαλία των διαφόρων ελευθεριαζόντων χριστιανών οι οποίοι προέβαλαν την αχαλίνωτη ασυδοσία και τον αντινομισμό, ενώ χλεύαζαν και την καθυστέρηση της δευτέρας παρουσίας του Χριστού. Έτσι επιθυμεί οι παραλήπτες της να έλθουν ‘’εις επίγνωσιν Θεού και Ιησού Χριστού’’.[10]
Χαρακτήρας επιστολής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Είναι παραινετική και παραμυθητική και μια τελική υπόμνηση ‘’διαθήκη’’ και παρακαταθήκη του συντάκτη της προς τους πιστούς της Εκκλησίας.[11]
Η σχέση της Β’ Πέτρου με την επιστολή Ιούδα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Έχει τεθεί ζήτημα, από την καινοδιαθηκική έρευνα, σχέσεως των δύο αυτών επιστολών, σχέσεως που εντοπίζεται κυρίως μεταξύ του δεύτερου κεφαλαίου της Β’ Πέτρου όπου καταπολεμούνται αιρετικοί και της επιστολής του Ιούδα, σχέση τόσο στενή μέχρις γλωσσικής εξαρτήσεως.[12] Η κοινότητα αυτή περιεχομένου έχει ερμηνευθεί με διάφορους τρόπους: α) Ο συντάκτης της Ιούδα αντέγραψε την Β΄Πέτρου. β) Ο συντάκτης της Β΄Πέτρου αντέγραψε την Ιούδα, διότι έχουν μεταξύ τους διαφορές ακόμα και στο αντιγραμμένο τμήμα της Ιούδα από την Β΄Πέτρου 1) Ο δεύτερος βάζει στη σωστή χρονική σειρά τις τιμωρίες των ασεβών του Παλαιοδιαθηκικού παρελθόντος. 2) αποσιωπά τις αναφορές στα απόκρυφα ιουδαϊκά κείμενα, ενώ 3) απαλύνει τις τραχιές ιουδαϊκές εκφράσεις της αφού απευθύνεται σε εξ Εθνών αναγνώστες.[13] Ακόμα είναι πιο φυσικό μια μεγαλύτερη σε έκταση επιστολή να προϋποθέτει μια μικρότερη, ενώ ένας απόστολος του κύρους του Πέτρου δεν θα μπορούσε να εξαρτάται μέχρις κεραίας από την Ιούδα.[14] γ) Η τρίτη άποψη είναι πως και οι δύο αντλούν από κοινή πηγή.[15]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Καραβιδόπουλος, σελ. 433.
- ↑ Παναγόπουλος, σελ. 369.
- ↑ Καραβιδόπουλος, σελ. 435.
- ↑ Καραβιδόπουλος, σελ. 369.
- ↑ Παναγόπουλος, σελίδες 369–370, Αγουρίδης, σελίδες 374–377, Καραβιδόπουλος, σελίδες 433–435.
- ↑ Αγουρίδης, σελίδες 375, 377.
- ↑ 7,0 7,1 Καραβιδόπουλος, σελ. 436.
- ↑ 8,0 8,1 Παναγόπουλος, σελ. 370.
- ↑ Αγουρίδης, σελ. 378.
- ↑ Καραβιδόπουλος, σελ. 368, Αγουρίδης, σελ. 368 κ.εξ.
- ↑ Παναγόπουλος, σελ. 368.
- ↑ Καραβιδόπουλος, σελ. 368.
- ↑ Καραβιδόπουλος, σελ. 440, Παναγόπουλος, σελ. 396, Αγουρίδης, σελ. 401.
- ↑ Αγουρίδης, σελίδες 374, 401.
- ↑ Παναγόπουλος, σελ. 396.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Αγουρίδης, Σάββας (1991). Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην. Αθήνα: εκδόσεις Γρηγόρης. σελίδες 367–378.
- Καραβιδόπουλος, Ιωάννης (2004). Εισαγωγή στην Καινή Διαθήκη. Θεσσαλονίκη: Π.Πουρναράς. σελίδες 430–436. ISBN 978-960-242-162-8.
- Παναγόπουλος, Ιωάννης (1994). Εισαγωγή στην Καινή Διαθήκη. Αθήνα: Ακρίτας. σελίδες 367–372.
|