Έξι δυναστείες
| Έξι δυναστείες | |
|---|---|
| 220–589 | |
| Χώρα | Κίνα |
| δεδομένα () | |
| Δυναστείες της Κίνας |
|---|
Έξι δυναστείες (κινεζικά: 六朝, Liù Cháo, 220—589) είναι ένας συλλογικός όρος για έξι κινεζικές δυναστείες μεταξύ της πτώσης της δυναστείας Χαν (220 μ.Χ.) και της ενοποίησης της Κίνας υπό τη δυναστεία Σουέι (589 μ.Χ.).[1][2][3] Μαζί με την περίοδο των εμπόλεμων κρατών (περίπου 465 - 221 π.Χ.), αντιπροσωπεύει μια εποχή κατά την οποία η κινεζική αυτοκρατορία βρισκόταν σε κατάσταση κατακερματισμού. Αν και ήταν μια εποχή σοβαρής πολιτικής διάσπασης, η περίοδος των έξι δυναστειών χαρακτηρίστηκε από μεγάλη πρωτοτυπία στην τέχνη, στη λογοτεχνία και στη σκέψη.[1][3]
Κατά τη διάρκεια της περιόδου παρατηρείται σταδιακή μετατόπιση του κινεζικού πολιτισμού από το προηγούμενο κέντρο του στο βορρά στη σχετικά ακατοίκητη νότια περιοχή, της οποίας η πρωτεύουσα διαχωριζόταν από τους βόρειους εισβολείς μέσω ποταμού Γιανγκτσέ.[2]
Ως αποτέλεσμα της αποσύνθεσης της κοινωνίας και των συνεχών εισβολών, αλλά και της βασιλείας τους σε όλο τον βορρά, προέκυψαν πολλές θεμελιώδεις αλλαγές στην Κίνα κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Το κομφουκιανικό σύστημα που επικρατούσε στην κοινωνία άρχισε να αποσυντίθεται, ενώ υπήρξε αυξανόμενη επιρροή του ταοϊσμού και η εισαγωγή του βουδισμού, κάτι το οποίο επέφερε βαθιές αλλαγές παντού. Ο βουδισμός έγινε μια μεγάλη λαϊκή θρησκεία, που ασπάστηκαν οι βόρειοι εισβολείς. Ο ταοϊσμός επίσης αναπτύχθηκε, εξαπλώθηκε και τελικά απέκτησε πολλούς οπαδούς.[2]
Παρά το γενικό χάος, σημειώθηκαν μεγάλες πρόοδοι στην ιατρική, στην αστρονομία, στη βοτανική και στη χημεία. Εφευρέθηκαν οι χειράμαξες και οι χαρταετοί. Ο άνθρακας χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά ως καύσιμο. Ήταν επίσης κατά τη διάρκεια των έξι δυναστειών που οι μεγάλες αριστοκρατικές οικογένειες άρχισαν να δημιουργούνται στην κινεζική κοινωνία, και οι οποίες επικράτησαν μέχρι τη δυναστεία Ταν (618–907).[2]
Έξι δυναστείες με πρωτεύουσα τη Ναντσίν[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι έξι δυναστείες με έδρα τη Τζιανιέ (μετέπειτα Τζιανκάν, σύγχρονη Ναντσίν) ήταν:
- Ανατολική Γιου (222–280) ή εποχή των τριών βασιλείων
- Ανατολική Τζιν (317–420)
- Δυναστεία Λου Σον (420–479)
- Νότια Τσι (479–502)
- Δυναστεία Λιαν (502–557)
- Δυναστεία Τσεν (557–589)
Ο Σιου Σον (許嵩, Xǔ Sōng), ιστορικός της δυναστείας Ταν, έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο Πραγματικά αρχεία της Τζιανκάν (建康實錄) που παρέχει μια ιστορική περιγραφή της Τζιανκάν, η οποία οδήγησε σε αυτή τη λίστα.
Ο Σίμα Γκουάν (司馬 光, Sima Guang), ένας άλλος ιστορικός, απαρίθμησε τις έξι δυναστείες ως προς τη νομιμότητα. Σε αυτή τη λίστα, στη θέση της Γιου, εμφανίζεται η Γουέι (220-265).
Δεδομένου ότι ένα δυναμικό σύνολο κρατών προέκυψε στην επικράτεια της Αυτοκρατορίας Χαν, αυτή η περίοδος έλαβε επίσης το γενικότερο όνομα "Γουέι, Τζιν, Νότιες και Βόρειες Δυναστείες" (魏晋 南北朝, 420-589).
Ποίηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η περίοδος των έξι δυναστειών ήταν μια σημαντική εποχή στην ιστορία της κινεζικής ποίησης, ιδιαίτερα αξιοσημείωτη για τις ειλικρινείς (για την κλασική κινεζική ποίηση) περιγραφές της αγάπης και της ομορφιάς. Ιδιαίτερα σημαντική, και μεταφρασμένη στα αγγλικά, είναι η ανθολογία New Songs from the Jade Terrace, που συντάχθηκε από τον Σου Λιν (507–83), υπό την αιγίδα του διαδόχου Σιάο Γκαν (αργότερα αυτοκράτορα Τζιαν Γουέν) της δυναστείας Λιαν. Επίσης σημαντικό είναι και το Ζι Γι, ή "Κυρία της Μεσανύχτου", που υποτίθεται ότι προέρχεται από έναν επαγγελματία τραγουδιστή του τέταρτου αιώνα της δυναστείας Τζιν.
Κληρονομιά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Καθώς ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία που το πολιτικό κέντρο της Κίνας βρισκόταν στο νότο, με αύξηση του πληθυσμού και συνεχή ανάπτυξη της οικονομίας και του πολιτισμού, αυτό μετέτρεψε τη νότια Κίνα από υποβαθμισμένη περιοχή σε οικονομικό κέντρο που μπορούσε να ανταγωνιστεί τον βορρά από τη δυναστεία Ταν και μετά.
Ο βουδισμός έφτασε για πρώτη φορά στην Κίνα μέσω του Δρόμου του Μεταξιού κατά τη διάρκεια της δυναστείας ανατολικής Χαν. Η θρησκεία αυτή άκμασε στην περίοδο των έξι δυναστειών και έκτοτε υπήρξε μία από τις κύριες θρησκείες στην Κίνα.
Ο Ιάπωνας λόγιος Τανίγκαουα Μίτσιο ανέλυσε την περίοδο των έξι δυναστειών για να δοκιμάσει γενικές θεωρίες για την ιστορική ανάπτυξη της Κίνας. Μερικοί στοχαστές, γράφει ο Τανίγκαουα, υποστηρίζουν ότι η Κίνα ακολούθησε το καθορισμένο ευρωπαϊκό πρότυπο που οι μαρξιστές και οι φιλελεύθεροι στοχαστές θεωρούσαν ότι ήταν παγκόσμιο, δηλαδή από την αρχαία σκλαβιά στη μεσαιωνική φεουδαρχία έως τον σύγχρονο καπιταλισμό. Άλλοι υποστηρίζουν ότι "η κινεζική κοινωνία ήταν εξαιρετικά κορεσμένη από στασιμότητα σε σύγκριση με τη Δύση", και υποθέτουν ότι "δρούσε σε έναν ποιοτικά διαφορετικό ιστορικό κόσμο από τη δυτική κοινωνία". Δηλαδή, αυτό που παρατήρησε είναι ότι υπάρχει μια διαμάχη μεταξύ εκείνων που βλέπουν "μονογραμμική, μονιστική παγκόσμια ιστορία" και εκείνων που βλέπουν "διπλή ή πολλαπλή παγκόσμια ιστορία". Το συμπέρασμα του Τανίγκαουα είναι ότι η Κίνα δεν είχε "φεουδαρχία" με την έννοια που χρησιμοποιούν οι μαρξιστές, αλλά ότι οι στρατιωτικές κυβερνήσεις δεν ανέπτυξαν μια στρατιωτική αριστοκρατία όπως αυτή που αναπτύχθηκε στην Ευρώπη. Η περίοδος, καταλήγει, καθιέρωσε κοινωνικά και πολιτικά πρότυπα που διαμόρφωσαν την ιστορία της Κίνας από εκείνο το σημείο και μετά.[4]
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 «Six Dynasties». www.encyclopedia.com. Ανακτήθηκε στις 1 Νοεμβρίου 2021.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 «Six Dynasties | Chinese history». Encyclopedia Britannica (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 1 Νοεμβρίου 2021.
- ↑ 3,0 3,1 «Six Dynasties Period – China Online Museum» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 1 Νοεμβρίου 2021.
- ↑ Tanigawa, Michio (1985). Medieval Chinese Society and the Local "Community". Berkeley, CA: University of California Press. ISBN 0520053702.
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Dien, Albert E. (2007). Six Dynasties Civilization. Yale University Press. ISBN 978-0-300-15795-6.
- Tanigawa, Michio (1985). Medieval Chinese Society and the Local "Community". Μτφρ. Joshua A. Fogel. Berkeley, CA: University of California Press. ISBN 0520053702.
- Watson, Burton (1971). Chinese Lyricism: Shih Poetry from the Second to the Twelfth Century. New York: Columbia University Press. ISBN 0-231-03464-4.