Άλντο Ρόσι
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
 |
Αυτό το λήμμα χρειάζεται μορφοποίηση ώστε να ανταποκρίνεται στις προδιαγραφές μορφοποίησης της Βικιπαίδειας. |
| Άλντο Ρόσι | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Aldo Rossi (Ιταλικά) |
| Γέννηση | 3 Μαΐου 1931 Μιλάνο |
| Θάνατος | 4 Σεπτεμβρίου 1997 Μιλάνο |
| Συνθήκες θανάτου | ατύχημα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ιταλία (1946–1997) Βασίλειο της Ιταλίας (1931–1946) Ιταλία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ιταλικά |
| Σπουδές | Πολυτεχνείο του Μιλάνου (1949–1959) |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | αρχιτέκτονας σχεδιαστής πολεοδόμος σεναριογράφος καθηγητής πανεπιστημίου |
| Εργοδότης | Πολυτεχνείο του Μιλάνου |
| Αξιοσημείωτο έργο | d:Q518248 Λα Φενίτσε Opera Carlo Felice Genova Bonnefanten Museum Monte Amiata Housing |
| Περίοδος ακμής | 1960 - 1997 |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Βραβείο Πρίτσκερ (1990) |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Άλντο Ρόσι (Aldo Rossi) (1931 - 1997) ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς αρχιτέκτονες κατά τη διάρκεια της περιόδου 1972-1988, με διεθνή αναγνώριση. Γεννήθηκε στο Μιλάνο όπου και σπούδασε Αρχιτεκτονική στον Πολυτεχνείο της πόλης. Ακόμα πριν την αποφοίτησή του, το 1959, ξεκίνησε η συμβολή του στο περιοδικό αρχιτεκτονικής Casabella-Continuita και έγινε αρχισυντάκτης το χρονικό διάστημα 1961-1964. Δημοσίευσε δύο πάρα πολύ σημαντικά βιβλία, Η Αρχιτεκτονική της Πόλης, “The Architecture of the City”, (1966) και την Επιστημονική Αυτοβιογραφία, “A Scientific Autobiography”, (1981). Έγινε μέλος του διδακτικού προσωπικού της Σχολής Αρχιτεκτόνων στο Μιλάνο το 1965 και στο Πανεπιστήμιο της Βενετίας το 1975. Η αυξανόμενη, μάλιστα, φήμη του συνέβαλλε στο διορισμό του ως καθηγητή στη Ζυρίχη, την Ισπανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το 1983 ορίζεται διευθυντής της Venice Biennale, το 1990 λαμβάνει το Αρχιτεκτονικό βραβείο Pritzker και το 1992 το μετάλλιο Thomas Jefferson στην Αρχιτεκτονική[1].
Έργα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
San Cataldo Cemetery, Μόντενα, 1971- 1978[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το πρώτο κοιμητήριο στο San Cataldo, ένα νεοκλασικό κοιμητήριο, ήταν έργο του Cesare Costa το 1858. Γειτονικά βρίσκεται και ένα Ιουδαϊκό κοιμητήριο. Ο Άλντο Ρόσι, σχεδίασε το νέο κοιμητήριο, στην άλλη πλευρά του Ιουδαϊκού, κερδίζοντας το βραβείο σε έναν διαγωνισμό το 1971. Για τα σχέδια του κοιμητηρίου τιμήθηκε με το βραβείο Pritzker το 1990. Αποτελείται από μία κιονοστοιχία σχήματος “C” που περικλείει σειρά από οστεοθήκες εκατέρωθεν ενός κεντρικού άξονα. Το πρώτο στοιχείο μπροστά από την πύλη της εισόδου, είναι ένα κτίριο κωνικής μορφής, χωρίς ανοίγματα, πάτωμα και οροφή το οποίο χαρακτηρίζεται ως «Το σπίτι των νεκρών». Μπροστά από τον κύβο βρίσκεται η σειρά των οστεοφυλακίων τριγωνικής μορφής σε κάτοψη και τομή. Στο τέρμα αυτής της ακολουθίας, ένα κτίριο κυβοειδές, αποτελεί κοινόχρηστο τάφο. Η κατασκευή του κοιμητηρίου ξεκίνησε το 1978 και μέχρι σήμερα ανέρχεται στο 50% της ολοκλήρωσής του[2].
The Theatre of the World, Venice Biennale, Βενετία, 1979[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το θέατρο αποτελεί απόφαση της Biennale, στα πλαίσια επαναφοράς των επιπλεόντων θεάτρων, τα οποία είναι χαρακτηριστικά στη Βενετία τον 18ο αιώνα. Κατασκευάστηκε στα ναυπηγεία της Fusina και μεταφέρθηκε στη Βενετία με ρυμουλκό. Μεταλλικά δοκάρια συγκολλημένα συνθέτουν σχεδία, πάνω στην οποία στηρίζεται μια, κυβοειδής μορφής, μεταλλική κατασκευή η οποία είναι επενδυμένη με ξύλο εσωτερικά και εξωτερικά. Το θέατρο αποτελείται από 2 σειρές κερκίδων εκατέρωθεν της κεντρικής σκηνής και 3 σειρές από εξώστες σε ανώτερο επίπεδο, βέλτιστης χωρητικότητας 250 ατόμων. Μετά τη Biennale, μεταφέρθηκε στις Δαλματικές ακτές της Γιουγκοσλαβίας, και αργότερα αποσυναρμολογήθηκε.
Bonnefanten Museum, Μάαστριχτ, 1990 - 1994[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το μουσείο είναι ένα συμμετρικό κτίριο σχήματος “Ε”, με 4 ορόφους και έναν πύργο κεντρικά ως επέκταση της κεντρικής πτέρυγας. Στις προσόψεις έχει χρησιμοποιηθεί κόκκινο τούβλο και κόκκινος τραχείτης, ενώ ο πύργος είναι επιστρωμένος με ψευδάργυρο. Στο ισόγειο βρίσκονται οι περισσότεροι από τους κοινόχρηστους χώρους ενώ στην κορυφή του πύργου βρίσκεται το “print room”. Το μνημειώδες κλιμακοστάσιο, που οδηγεί στους εκθεσιακούς χώρους των ορόφων, είναι μία κλειστή σκάλα στην οποία διοχετεύεται φως από την οροφή. Στους εκθεσιακούς χώρους το φως αλληλεπιδρά με τα έργα τέχνης μέσω της αντίθεσης των κλειστών και ανοιχτών σημείων του κτιρίου. Η αλληλεπίδραση του φωτός και της διαδρομής, που τονίζεται από τα οριζόντια και κατακόρυφα ανοίγματα, μετατρέπουν την επίσκεψη σε «περίπατο στην αρχιτεκτονική».
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Gianni Braghieri, Aldo Rossi, Barcelona : Gustavo Gili , 1992 , ISBN 978-8425215391
- ↑ «[ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ] Pangalos, Panayotis, I futuri restauri del cimitero S.Cataldo di Aldo Rossi e Gianni Braghieri a Modena. Στο «Monumental Cemeteries: Knowledge, Conservation, Restyling and Innovation», εκδ. Aracne Editori, Roma, 2007, σσ». www.academia.edu. Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2015.[νεκρός σύνδεσμος]
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Πάγκαλος, Παναγιώτης, Η σημασία του χρόνου στην αρχιτεκτονική του Aldo Rossi, Αθήνα : Gutenberg, 2012, ISBN 978-960-01-1549-9.
- Peter Arnell and Ted Bickford, Aldo Rossi, buildings and projects, New York : Rizzoli , 1985 , ISBN 978-0847804993
- Gianni Braghieri, Aldo Rossi, Barcelona : Gustavo Gili , 1992 , ISBN 978-8425215391
- Morris Adjmi, Aldo Rossi : architecture 1981-1991, New York, NY : Princeton Architectural Press , c1991 , ISBN 978-1878271150
- Alberto Ferlenga, Aldo Rossi: The Life and Works of an Architect, New York, NY : Konemann 2002 , ISBN 978-3829058544
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
|