Ροντιόν Μαλινόφσκι
Ο Ροντιόν Γιακόβλεβιτς Μαλινόφσκι (ρωσικά: Родион Яковлевич Малиновский ; 11ιούλ./23γρ. Νοεμβρίου 1898, Οδησσός - 31 Μαρτίου 1967, Μόσχα) ήταν Στρατάρχης της Σοβιετικής Ένωσης και Ανώτατος Διοικητής των Σοβιετικών Χερσαίων Δυνάμεων . Ο Μαλινόφσκι ήταν υπουργός Άμυνας της Σοβιετικής Ένωσης από το 1957 έως το 1967.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Μαλινόφσκι παρακολούθησε το σχολείο μέχρι 12 ετών και στη συνέχεια εργάστηκε ως αγρότης. Μετά την έναρξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου το 1914 κατάφερε να ενταχθεί στον ρωσικό στρατό ως ανήλικος. Τραυματίστηκε, προήχθη σε στρατιώτη και το 1916 πήγε στη Γαλλία με το ρωσικό εκστρατευτικό σώμα στο δυτικό μέτωπο . Πολέμησε στην 1η Ταξιαρχία υπό τον στρατηγό Λόχβιτσκι στην περιοχή της Ρενς, τραυματίστηκε ξανά και προήχθη σε διοικητή διμοιρίας. Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, ο Μαλινόφσκι υποστήριξε τους Μπολσεβίκους και έτσι συνελήφθη από τις γαλλικές αρχές. Υπηρέτησε στη Λεγεώνα των Ρώσων (Légion Russe) μέχρι το τέλος του πολέμου και τιμήθηκε με τον γαλλικό πολεμικό σταυρό.
Στον Κόκκινο Στρατό
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Τον Αύγουστο του 1919, αφού επέστρεψε στη Ρωσία, κατατάχθηκε στον Κόκκινο Στρατό και υπηρέτησε στην Άπω Ανατολή μέχρι το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου, όπου πολέμησε ενάντια στα στρατεύματα του Λευκού Ναυάρχου Κολτσάκ . Το 1927 ήταν διοικητής τάγματος και άρχισε να σπουδάζει στην Ακαδημία Φρούνζε, αποφοιτώντας με άριστα το 1930. Στη συνέχεια προσλήφθηκε ως αρχηγός του επιτελείου και αργότερα ως διοικητής της 2ης Μεραρχίας Ιππικού. Μετά από τέσσερα χρόνια στην επιχειρησιακή διοίκηση του Γενικού Επιτελείου του Κόκκινου Στρατού, διοικούσε σώμα ιππικού στη Βεσσαραβία . Από τον Ιανουάριο του 1937 έως τον Μάιο του 1938 εργάστηκε με το όνομα «Συνταγματάρχης Μαλίνο» ως στρατιωτικός σύμβουλος της ρεπουμπλικανικής κυβέρνησης στην Ισπανία. Μετά την επιστροφή του στην ΕΣΣΔ, έγινε στις 15 Ιούνιος 1938 διοικητής ταξιαρχίας και εργάστηκε από τον Σεπτέμβριο του 1939 ως λέκτορας στη Στρατιωτική Ακαδημία.
Στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στις 4 Ιουνίου 1940 προήχθη σε υποστράτηγο και τον Μάρτιο του 1941 διορίστηκε διοικητής του 48ου Σώματος Τυφεκιοφόρων της 9ης Ανεξάρτητης Στρατιάς στη Στρατιωτική Περιοχή της Οδησσού . Τον Αύγουστο του 1941 ανέλαβε τη διοίκηση της 6ης στρατιάς. Από τον Δεκέμβριο του 1941 έως τον Ιούλιο του 1942 ηγήθηκε του Νοτίου Μετώπου, η στρατιά του συμμετείχε στην επιχείρηση Μπαρένκοβο-Λοζόβαγια μαζί με τμήματα του Νοτιοδυτικού Μετώπου . Στα τέλη Νοεμβρίου 1942 ανέλαβε τη διοίκηση του 2ου Στρατού Φρουρών που στη Μάχη του Στάλινγκραντ κατάφερε να αναχαιτίσει τα γερμανικά στρατεύματα που επιχείρησαν να σταματήσουν την περικύκλωση της γερμανικής 6η Στρατιάς (επιχείρηση Χειμερινή Καταιγίδα).
Τον Φεβρουάριο του 1943, προήχθη σε Γενικό Συνταγματάρχη, ανέλαβε τη διοίκηση του νότιου μετώπου, το οποίο είχε δημιουργηθεί πρόσφατα τον Ιανουάριο. Καθώς ο πόλεμος προχωρούσε, προήχθη σε Στρατηγό και από τον Μάρτιο του 1943 ηγήθηκε του Νοτιοδυτικού Μετώπου, το οποίο έληξε τον Οκτώβριο και στη συνέχεια μετονομάστηκε σε Ουκρανικό Μέτωπο. Από τον Μάιο του 1944 ήταν Αρχιστράτηγος του 2ου Ουκρανικό Μέτωπο, μαζί με τον Στρατάρχη Τολμπούχιν, πραγματοποίησε την επιχείρηση Γιάσι-Κίσινεφ στα τέλη Αυγούστου 1944. Τον Σεπτέμβριο του 1944 προήχθη σε Στρατάρχη της Σοβιετικής Ένωσης και αποδέχτηκε την παράδοση των ρουμανικών στρατευμάτων. Το μέτωπό του προχώρησε μέσω της Τρανσυλβανίας και της Ουγγαρίας, ξεκινώντας τη Μάχη της Βουδαπέστης στα τέλη Οκτωβρίου 1944 και την άνοιξη του 1945 βρισκόταν στα σύνορα της Σλοβακίας . Από τον Απρίλιο του 1945 ήταν πρόεδρος της Συμμαχικής Επιτροπής Ελέγχου για τη Ρουμανία. Τον Αύγουστο του 1945 ανέλαβε τη διοίκηση του Μετώπου Υπερβαϊκάλης, το οποίο πολέμησε με επιτυχία μαζί με τον Μογγολικό Λαϊκό Επαναστατικό Στρατό στην Επιχείρηση Αυγουστιάτικη Καταιγίδα εναντίον του Ιαπωνικού Στρατού στην Μαντζουρία.
Μεταπολεμική περίοδος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Μετά το τέλος του πολέμου, ο Μαλινόφσκι παρέμεινε σε αυτό το τμήμα της Σοβιετικής Ένωσης ως Ανώτατος Διοικητής της Στρατιωτικής Περιφέρειας Υπερβαϊκάλης και από το 1947 ως Γενικός Διοικητής των Στρατευμάτων της Άπω Ανατολής. Το 1954 αντικατέστησε τον Νικολάι Κρίλοφ ως Ανώτατος Διοικητής της Στρατιωτικής Περιφέρειας Άπω Ανατολής. Κατά τη διάρκεια του πολέμου της Κορέας συνδέθηκε στενά με τις επιχειρήσεις της Βόρειας Κορέας και της Κίνας.
Ο Μαλινόφσκι διαδέχθηκε τον Ιβάν Κόνεφ τον Μάρτιο του 1956 ως Ανώτατος Διοικητής των Χερσαίων Δυνάμεων της ΕΣΣΔ και Πρώτος Αναπληρωτής Υπουργός Άμυνας της ΕΣΣΔ. Ένα χρόνο αργότερα αντικατέστησε τον Γκεόργκι Ζούκοφ ως Υπουργός Άμυνας της ΕΣΣΔ. Ο Μαλινόφσκι κράτησε αυτό το αξίωμα μέχρι το θάνατό του.
Ως μέλος του ΚΚΣΕ από το 1926, ο Μαλινόφσκι ήταν βουλευτής στο Ανώτατο Σοβιέτ της Σοβιετικής Ένωσης από το 1946 και ταυτόχρονα βουλευτής στο Ανώτατο Σοβιέτ της ΡΣΟΣΔ από το 1959. Από το 1952 έως το 1967 ήταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ, αρχικά ως υποψήφιος και από το 1956 ως τακτικό μέλος. Ήταν ένας από τους λίγους αποδέκτες του υψηλότερου στρατιωτικού παράσημου της Σοβιετικής Ένωσης, του Τάγματος της Νίκης, και του απονεμήθηκε δύο φορές το βραβείο Ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης . Έλαβε επίσης το παράσημο του Λένιν έξι φορές, και το Τάγμα Σουβόροφ 1ης τάξεως, το Κουτουζοβόρντεν 1ης τάξεως, ο Σταυρός του Γεωργίου 4ης τάξης και πολλά άλλα σοβιετικά και ξένα παράσημα και μετάλλια. Το 1963 έγινε επίτιμος δημότης του Μπρεσλάου . [8]
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Μαλινόφσκι υπέφερε από διαβήτη και καρδιακή ανεπάρκεια. Μετά το θάνατό του, η λάρνακα του θάφτηκε στον τοίχο του Κρεμλίνου στη Μόσχα.
Αργότερα, η Στρατιωτική Ακαδημία Τεθωρακισμένων Στρατευμάτων πήρε το όνομά του και η πόλη Μαλινόβσκι στην Οδησσό πήρε επίσης το όνομά του το 1977 [9] . Η γέφυρα Φλοριντσντόρφερ στη Βιέννη πήρε το όνομά του από το 1946 έως το 1956. Με τη σύζυγό του Ράισα απέκτησε τέσσερα παιδιά, τρεις γιους και μία κόρη.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 «Малиновский Родион Яковлевич» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2015.
- ↑ «Малиновский Родион Яковлевич» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 2015.
- ↑ «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Rodion-Yakovlevich-Malinovsky. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ (Αγγλικά) Find A Grave. 11869604. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ (Ρωσικά) Homeland heroes. 330.
- ↑ www
.brno .cz /obcan /vyznamne-osoby-a-vyroci /cestni-obcane-mesta-brna-1918-1989 /. - ↑ Ανακτήθηκε στις 7 Μαρτίου 2021.
- ↑ Maciej Łagiewski: Honorowi obywatele Wrocławia w latach 1870–1992. In: Dzieje Wrocławia w datach. Wrocław 1992, ISBN 83-86221-00-3.
- ↑ Малиновський район. Одеська область, м Одеса.
Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Klaus Dorst, Birgit Hoffmann: Μικρή Εγκυκλοπαίδεια Σοβιετικές Ένοπλες Δυνάμεις. 1. Έκδοση, στρατιωτικός εκδοτικός οίκος της ΛΔΓ, Βερολίνο 1987, ISBN 3-327-00279-7 .
- Διοικητής του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου 1941-1945. 1. Έκδοση, στρατιωτικός εκδοτικός οίκος της ΛΔΓ 1978, 1. Μισός τόμος, σ. 233–277.
- John Erikson: Rodion Yakovlevich Malinovsky. Στο: Harold Shukman (επιμέλεια): Stalin's Generals. Grove Press, Νέα Υόρκη 1993.
- David M. Glantz : Η Σοβιετική Στρατηγική Επίθεση στη Μαντζουρία, 1945. August Storm, Frank (επιμέλεια), Λονδίνο 2003.
- Mark Shteinberg: Evrei v voinakh tysiachiletii. Μόσχα, Ιερουσαλήμ 2005, σ. 316-318.
- Joseph E. Thach Jr.: Malinovskii, Rodion Yakovlevich. Στο: Η σύγχρονη εγκυκλοπαίδεια της ρωσικής και σοβιετικής ιστορίας. Τόμος 21
- Alexander Werth: Η Ρωσία στον πόλεμο 1941-1945. Droemer/Knaur, 1964, English Russia At War, 1941–1945. Carroll & Graf Publishers, Inc., Νέα Υόρκη 1999.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Rodion Malinovsky στο Wikimedia Commons
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
