Χόφμπουργκ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Συντεταγμένες: 48°12′23″N 16°21′55″E / 48.20639°N 16.36528°E / 48.20639; 16.36528

Χόφμπουργκ
Hofburg
Χάρτης
Είδοςκάστρο[1], σατώ[2], ανάκτορο, επίσημη κατοικία, τουριστικός προορισμός, μουσείο και πολιτισμική κληρονομιά[3]
Αρχιτεκτονικήαναγεννησιακή αρχιτεκτονική
Γεωγραφικές συντεταγμένες48°12′23″N 16°21′55″E
Διοικητική υπαγωγήΊννερε Στατ[1][2]
ΧώραΑυστρία[1][2]
Έναρξη κατασκευής1279
Ολοκλήρωση1913
Χρήσηεπίσημη κατοικία
ΑρχιτέκτοναςFiliberto Lucchese
Ιστότοπος
Επίσημος ιστότοπος
Commons page Πολυμέσα
δεδομένα (π)
Βράδυ στο παλάτι Χοφμπουργκ

Το Χόφμπουργκ είναι το πρώην κύριο αυτοκρατορικό ανάκτορο της δυναστείας των Αψβούργων. Βρίσκεται στο κέντρο της Βιέννης, χτίστηκε τον 13ο αιώνα και επεκτάθηκε αρκετές φορές αργότερα. Χρησίμευσε επίσης ως αυτοκρατορική χειμερινή κατοικία, καθώς το ανάκτορο Σενμπρούν ήταν η θερινή κατοικία. Από το 1946 είναι η επίσημη κατοικία και ο χώρος εργασίας του Προέδρου της Αυστρίας.

Από το 1279 η περιοχή του Χόφμπουργκ καταγράφεται ως η έδρα της κυβέρνησης.[4] Το Χόφμπουργκ επεκτάθηκε κατά τη διάρκεια των αιώνων για να περιλάβει διάφορες κατοικίες (το Αμαλίενμπουργκ και το κτήριο Αλμπερτίνα), το αυτοκρατορικό Παρεκκλήσιο (Hofkapelle ή Burgkapelle), την αυτοκρατορική Βιβλιοθήκη (Hofbibliothek), το Θησαυροφυλάκιο (Schatzkammer), το Θέατρο (Burgtheater), την Ισπανική Σχολή Ιππασίας (Hofreitschule), τους αυτοκρατορικούς Σταύλους (Stallburg και Hofstallungen).

Το ανάκτορο βλέπει στην Πλατεία Ηρώων (Heldenplatz), που δημιουργήθηκε επί της βασιλείας του αυτοκράτορα Φραγκίσκου Ιωσήφ, ως μέρος αυτού που είχε προγραμματιστεί να γίνει το Κάιζερφορουμ (Kaiserforum), αλλά που ποτέ δεν ολοκληρώθηκε.

Πολλοί αρχιτέκτονες έχουν εκτελέσει έργα στο Χόφμπουργκ καθώς αυτό επεκτεινόταν, κυρίως ο Ιταλός αρχιτέκτονας-μηχανικός Φιλιμπέρτο Λουκέζε, ο Λοντοβίκο Μπουρνατσίνι και οι Mαρτίνο και Ντομένικο Καρλόνε, οι μπαρόκ αρχιτέκτονες Λούκας φον Χίλντεμπραντ και Γιόζεφ-Εμμάνουελ Φίσερ φον Έρλαχ, Γιόχαν Φίσερ φον Έρλαχ και οι αρχιτέκτονες του Νέου Κάστρου (Neue Burg) που κτίστηκε μεταξύ 1881 και 1913.

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γενικό σχέδιο του ανακτόρου Χόφμπουργκ.

1 Ελβετική πτέρυγα, 2a Αυγουστινιανή εκκλησία, 2b Αυγουστινιανό Μοναστήρι, 3 Στάβλοι (Στάλμπουργκ), 4 Αμαλίενμπουργκ, 5 Λεοπολδιανή πτέρυγα, 6 Πτέρυγα Αίθουσας Χορού, 7 Χειμερινή Σχολή Ιππασίας, 8 Αυτοκρατορική Βιβλιοθήκη, 9 Αυγουστινιανή πτέρυγα, 10 Ανάκτορο αρχιδούκα Αλβέρτου (πρώην παλάτι Tarouca-de Sylva), 11 Πτέρυγα Αυτοκρατορικής Καγκελαρίας, 12 Πτέρυγα Αίθουσας Εορτασμών, 13 Πτέρυγα του Αγ. Μιχαήλ, 14 Πτέρυγα Νέου Κάστρου, 15 Kεντρικό κτήριο (Corps de Logis), 16 Oίκος Φοινίκων.

A Εσωτερική Πλατεία Κάστρου, B Πλατεία Οικίας Χορού, C Πλατεία Αγ. Μιχαήλ, D Ελβετική Αυλή, E Πλατεία Ιωσήφ, F Πλατεία Αλβέρτου, G Κήπος του Κάστρου, H Πλατεία Ηρώων (πρώην Εξωτερική Πλατεία Κάστρου)

Ιστορικά στάδια κατασκευής σε χρώματα:
  13ος - 17ος αι.
  18ος αι.
  19ος - 20ος αι.

Το όνομα μεταφράζεται ως "Κάστρο της Αυλής", το οποίο δηλώνει την προέλευσή του, όταν αρχικά κατασκευάστηκε κατά τον Μεσαίωνα. Αρχικά σχεδιάστηκε τον 13ο αιώνα ως έδρα των δουκών της Αυστρίας· το ανάκτορο επεκτάθηκε με τους αιώνες, καθώς γινόταν όλο και πιο ισχυρό. Από το 1438 έως το 1583, και πάλι από το 1612 έως το 1806, ήταν η έδρα των Αψβούργων αρχιδουκών της Αυστρίας και αυτοκρατόρων της Γερμανίας (Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους) και στη συνέχεια μέχρι το 1918 η έδρα των αυτοκρατόρων της Αυστρίας. Έκτοτε το ανάκτορο συνέχισε τον ρόλο του ως η έδρα αρχηγού κράτους και σήμερα χρησιμοποιείται από τον Ομοσπονδιακό Πρόεδρο της Αυστρίας.

Είναι επίσης η μόνιμη έδρα του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ).

Σχέδιο (ανακατασκευή) της εμφάνισης του κάστρου μέχρι τον 16ο αιώνα.
Η Ελβετική Πύλη (Schweizertor), που αρχική ήταν η κύρια πύλη.

Όλο το συγκρότημα των ανακτόρων τελεί υπό τη διοίκηση του Κυβερνήτη (Burghauptmann), ο οποίος με τη σειρά του είναι μέρος του Γραφείου Κυβερνήτη (Burghauptmannschaft), ένα γραφείο που υπήρχε από τον Μεσαίωνα υπό την αιγίδα του μπουργκράβου. Προς το παρόν το Γραφείο Κυβερνήτη τελεί υπό τη δικαιοδοσία του Ομοσπονδιακού Υπουργείου Οικονομίας.

Τον Σεπτέμβριο του 1958 τμήματα του Χόφμπουργκ άνοιξαν για το κοινό ως ένα συνεδριακό κέντρο. Τα πρώτα δέκα χρόνια το Γραφείο Κυβερνήτη χειρίστηκε τη λειτουργία του συνεδριακού κέντρου, και από το 1969 μία ιδιωτική εταιρεία (η Wiener Kongresszentrum Hofburg Betriebsgesellschaft) διαχειρίζεται το διεθνές κέντρο συνεδρίων και εκδηλώσεων. Κάθε χρόνο το συνεδριακό κέντρο φιλοξενεί περίπου 300 έως 350 εκδηλώσεις, με περίπου 300.000 έως 320.000 επισκέπτες. Μεταξύ των εκδηλώσεων περιλαμβάνονται συνέδρια και συναντήσεις, καθώς και συμπόσια, εμπορικές εκθέσεις, συναυλίες και χοροί.

Η Ελβετική Πτέρυγα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα παλαιότερα μέρη του ανακτόρου χρονολογούνται από τον 13ο αιώνα και κατασκευάστηκαν κυρίως από τον τελευταίο του Οίκου των Μπάμπενμπεργκ ή από τον Ότακαρ Β΄ της Βοημίας. Πριν από αυτό, το κάστρο των δουκών της Αυστρίας βρισκόταν στην πλατεία που ονομάζεται Στην Πλατεία (Am Hof), η οποία βρίσκεται κοντά στο Μοναστήρι της Σκωτίας (Schottenstift).

Το κάστρο είχε αρχικά ένα τετράγωνο περίγραμμα, με τέσσερις πύργους, και περιβαλλόταν από μία τάφρο με μία ανασυρόμενη γέφυρα στην είσοδο. Αυτά τα παλαιότερα τμήματα του κάστρου σχηματίζουν σήμερα την Ελβετική Αυλή (Schweizerhof), όπου υπάρχει ένα γοτθικό παρεκκλήσιο (Burgkapelle), που χρονολογείται από τον 15ο αιώνα, και το Θησαυροφυλάκιο (Schatzkammer), που ανήκει στο Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης, το οποίο φυλάσσει -μεταξύ άλλων- τα αυτοκρατορικά διάσημα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους (Reichskleinodien) και της Αυτοκρατορίας της Αυστρίας. Το Αυλικό Μουσικό Παρακκλήσιο (Hofmusikkapelle) βρίσκεται μέσα στο Αυλικό Παρεκκλήσιο (Hofburgkapelle) και είναι εκεί όπου παραδοσιακά η χορωδία των αγοριών της Βιέννης τραγουδάει τις Κυριακές.

Η εμφάνιση της Ελβετικής Αυλής χρονολογείται από την Αναγέννηση, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του αυτοκράτορα Φερδινάνδου Α΄. Η είσοδος της Ελβετικής Πύλης (Schweizertor) εμφανίζει τους πολλούς τίτλους του Φερδινάνδου Α΄ και τα διακριτικά τού Τάγματος του Χρυσόμαλλου Δέρατος είναι ζωγραφισμένα στην οροφή.

Ένα παρακείμενο τμήμα της Ελβετικής Πτέρυγας στεγάζει τα Διαμερίσματα Ραντέτσκι. Σε αναγνώριση των υπηρεσιών του στην ιταλική εκστρατεία κατά το επαναστατικό έτος 1848, ο αυτοκράτορας Φραγκίσκος-Ιωσήφ επέτρεψε στον άξιο στρατηγό Ραντέτσκι να ζήσει σε αυτά τα διαμερίσματα, παρόλο που δεν ήταν μέλος της αυτοκρατορικής οικογένειας.

Στην Αίθουσα των Ιπποτών (Rittersaal), στις 15 Μαΐου 1717 η αυτοκράτειρα Μαρία-Θηρεσία βαπτίστηκε από τον παπικό νούντσιο Τζιόρτζιο Σπίνολα, που εκπροσωπούσε τον πάπα Κλήμη ΙΑ΄, με νερό βάπτισης που περιείχε μερικές σταγόνες από τον ποταμό Ιορδάνη.

Δίπλα στην Αίθουσα των Ιπποτών βρίσκεται το Δωμάτιο Φρουράς (Trabantenstube), όπου ο αξιωματικός των ανακτορικών Φρουρών ακολουθούσε τον αυτοκράτορα. Το κάτω τμήμα αυτής της πτέρυγας φιλοξενούσε κάποτε την αυτοκρατορική κουζίνα.

Οι Στάβλοι (Stallburg)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αν και δεν συνδέονται φυσικά με το υπόλοιπο συγκρότημα, οι αυτοκρατορικοί Στάβλοι (Stallburg) του Χόφμπουργκ κτίστηκαν αρχικά ως κατοικία για τον τότε διάδοχο πρίγκιπα Μαξιμιλιανό (Β΄). Λέγεται ότι ο Φερδινάνδος Α΄ δεν ήθελε να στεγάσει τον γιο του κάτω από τη στέγη του, καθώς ο Μαξιμιλιανός είχε στραφεί προς τον Προτεσταντισμό. Αυτό το κτήριο φιλοξένησε αργότερα τη συλλογή έργων τέχνης του φιλότεχνου αρχιδούκα Λεοπόλδου-Γουλιέλμου, αδελφού του αυτοκράτορα Φερδινάνδου Γ΄, και η συλλογή απετέλεσε τον πυρήνα του μεταγενέστερου Μουσείου Ιστορίας της Τέχνης από το 1889. Η κατοικία μετατράπηκε κατά την εποχή του μπαρόκ, για να στεγάσει τα αυτοκρατορικά άλογα στο ισόγειο και χρησιμοποιείται από την Ισπανική Σχολή Ιππασίας (Spanische Hofreitschule).

Το Κάστρο της Αμαλίας (Amalienburg)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Απέναντι από την Ελβετική Πύλη βρίσκεται το Αμαλίενμπουργκ, που πήρε το όνομά του από την αυτοκράτειρα Αμαλία-Βιλελμίνη, τη χήρα του Ιωσήφ Α΄. Ωστόσο αυτή η πτέρυγα υπήρχε ήδη για περισσότερο από έναν αιώνα, και είχε κατασκευαστεί ως κατοικία του αυτοκράτορα Ροδόλφου Β΄ με τον ρυθμό της ύστερης Αναγέννησης. Αξιοσημείωτος είναι ο μικρός πύργος με τον τρούλο του και το αστρονομικό ρολόι στην πρόσοψή του.

Η Πτέρυγα του Λεοπόλδου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Πτέρυγα του Λεοπόλδου

Η σύνδεση μεταξύ του Αμαλίενμπουργκ και της Ελβετικής Αυλής είναι η Πτέρυγα Λεοπόλδου (Leopoldinischer Flügel). που κτίστηκε για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1660 από τον αυτοκράτορα Λεοπόλδο Α΄ και έτσι πήρε το όνομά του. Ο αρχιτέκτονας ήταν ο Φιλιμπέρτο Λουκέζε, αλλά μετά την πολιορκία του 1683 από τους Οθωμανούς, η πτέρυγα ξανακτίστηκε από τον Τζιοβάννι-Πιέτρο Τενκάλα με έναν επιπλέον όροφο. Μέσα από την αρχιτεκτονική της, αυτή η πτέρυγα εξακολουθεί να συνδέεται με την ύστερη Αναγέννηση. Σε αυτή την πτέρυγα βρίσκονται τα γραφεία του Ομοσπονδιακού Προέδρου.

Το Δωμάτιο του Ιδιαίτερου Συμβουλίου (Geheime Ratstube) είναι μέρος της πτέρυγας. Εδώ ο αυτοκράτορας Φραγκίσκος-Ιωσήφ πραγματοποίησε τις εναρκτήριες ομιλίες του στις συνεδρίες της Αυστρο-Ουγγρικής Αντιπροσωπείας. Εδώ ο αρχιδούκας Φραγκίσκος-Φερδινάνδος, ανιψιός του αυτοκράτορα Φραγκίσκου-Ιωσήφ και διάδοχος του θρόνου, έδωσε τον Όρκο Αποποίησης στις 28 Ιουνίου 1900 και έτσι απαρνήθηκε όλες τις αξιώσεις του θρόνου για τους απογόνους του. Μία δυναστικά απαραίτητη πράξη, καθώς ο επικείμενος γάμος του ήταν μοργανατικός, λόγω του άνισου βαθμού μεταξύ αυτού και της μέλλουσας συζύγου του Σοφίας.

Το κατώτερο τμήμα αυτής της πτέρυγας, καθώς και αυτό του Αμαλίενμπουργκ, χρησίμευσε ως η τεράστια κάβα για το Χόφμπουργκ.

Η Πτέρυγα της Αυτοκρατορικής Καγκελαρίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η πτέρυγα της Αυτοκρατορικής Καγκελαρίας (Reichskanzleitrakt).

Ένα πρόσθετο έργο από τη συνεργασία πατέρα και γιου είχε ως αποτέλεσμα τη Σχολή Χειμερινής Ιππασίας (Winterreitschule) απέναντι από το Στάλμπουργκ (και όπου το πρώτο Αυστριακό κοινοβούλιο συγκλήθηκε το 1848), και την Πτέρυγα της Αυτοκρατορικής Καγκελαρίας (Reichskanzleitrakt) απέναντι από την πτέρυγα Λεοπόλδου. Η τελευταία σχεδιάστηκε αρχικά από τον Γιόχαν-Λούκας φον Χίλντεμπραντ και φιλοξένησε, εκτός από το Αυλικό Συμβούλιο (Reichshofrat), τα γραφεία του Αυτοκρατορικού Αντικαγκελαρίου (Reichsvizekanzler), ο οποίος ήταν ο de facto πρωθυπουργός της Γερμανίας (Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους) από την τελετή τοποθέτησης του Αυτοκρατορικού Αρχικαγκελάριου -τον οποίο εκπροσωπούσε ο Αυτοκρατορικός Αντιπρόεδρος- και πάντα αναλάμβανε ο αρχιεπίσκοπος του Μάιντς από τον Μεσαίωνα. Μετά το τέλος της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους αυτή η πτέρυγα στέγασε τα διαμερίσματα του Ναπολέοντα Β΄ δούκα του Ράιχστατ και αργότερα αυτά του αυτοκράτορα Φραγκίσκου-Ιωσήφ.

Η Καγκελαρία, η Ελβετική αυλή, το Aμαλίενμπουργκ και η Πτέρυγα Λεοπόλδου αποτελούν το Εσωτερικό Κάστρο (innerer Burghof). Στη μέση βρίσκεται ένα χάλκινο άγαλμα του Φραγκίσκου Α΄ ντυμένου ως Ρωμαίου αυτοκράτορα, του Πομπέο Μαρτσέζι.

Η Αυλική Βιβλιοθήκη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

δείτε και: Εθνική Βιβλιοθήκη της Αυστρίας

Αρχικά ένα ανεξάρτητο κτήριο, η Αυλική Βιβλιοθήκη (Hofbibliothek) στεγαζόταν στην άλλη πλευρά του συγκροτήματος. Ο Κάρολος ΣΤ΄ είχε κατασκευάσει το κεντρικό κτήριο και την κεντρική Λαμπρή αίθουσα (Prunksaal). Σήμερα τελεί υπό την αιγίδα της Αυστριακής Εθνικής Βιβλιοθήκης. Η κατασκευή της ξεκίνησε από τον Γιόχαν-Μπέρναρντ Φίσερ φον Έρλαχ και ολοκληρώθηκε από τον γιο του Γιόζεφ-Εμμάνουελ το 1735. Η μεγάλη Λαμπρή αίθουσα (Prunksaal) περιέχει τη συλλογή βιβλίων του πρίγκιπα Ευγένιου της Σαβοΐας, μία τεράστια τοιχογραφία οροφής του Ντάνιελ Γκραν και αγάλματα αυτοκρατόρων του Πάουλ Στρούντελ, καθιστώντας αυτό το μέρος του Χόφμπουργκ το πιο σημαντικό από καλλιτεχνική άποψη. Η εξωτερική διακόσμηση με μορφές στη στέγη εκτελέστηκε από τον Λορέντσο Ματιέλι το 1726: τοποθέτησε ένα άγαλμα της Αθηνάς επάνω σε ένα τέθριππο, επάνω από την κύρια είσοδο. Στο αριστερό τμήμα της οροφής τοποθέτησε τον Άτλαντα να φέρει την ουράνια σφαίρα, πλαισιωμένο από τις αλληγορίες της Αστρονομίας και της Αστρολογίας, και στην απέναντι πλευρά τη Γαία με τη γήινη σφαίρα, πλαισιωμένη από τη Γεωμετρία και τη Γεωγραφίας.

Στα βόρεια της Βιβλιοθήκης βρίσκεται η πλατεία Ιωσήφ Β΄.

Διαδοχικά προστέθηκαν περισσότερα κτήρια και παραρτήματα. Ιδιαίτερα από το 1763 έως το 1769, ο Nικολό Πακάσι συνέδεσε την Αυτοκρατορική Βιβλιοθήκη με τα άλλα μέρη του Χόφμπουργκ και την άλλη πλευρά της με την Αυγουστινιανή Εκκλησία και δημιούργησε έτσι τη σημερινή Πλατεία Ιωσήφ (Josephsplatz), που χαρακτηρίζεται από τις σχεδόν συμμετρικές της αναλογίες.

Η Πλατεία Ιωσήφ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Άγαλμα του αυτοκράτορα Ιωσήφ Β΄ στην πλατεία Ιωσήφ. Αριστερά η Βιβλιοθήκη της Αυλής και δεξιά η πτέρυγα με την Αίθουσα Χορού.

Αξιοσημείωτο είναι το έφιππο χάλκινο άγαλμα του αυτοκράτορα Ιωσήφ Β΄.

Η Αυγουστινιανή Πτέρυγα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κτισμένη ακριβώς μπροστά από τη διπλανή Αυλική Βιβλιοθήκη, στη νοτιοανατολική πλευρά της πλατείας Ιωσήφ, βρίσκεται η μπαρόκ Aυγουστινιανή Πτέρυγα με την Εκκλησία και το Αυγουστινιανό Μοναστήρι. Καθώς το ανάκτορο επεκτεινόταν, η Εκκλησία και το Μοναστήρι έγιναν αναπόσπαστο μέρος του κτιρίου.

Η Αυγουστινιανή Εκκλησία χρησιμοποιήθηκε από τους Αψβούργους ως Αυλική Εκκλησία και επίσης για γάμους. Εδώ νυμφεύτηκε ο αυτοκράτορας Φραγκίσκος-Ιωσήφ την Ελισάβετ της Βαυαρίας (Σίσι).

Πίσω από το παρεκκλήσιo του Λορέτο βρίσκεται η Κρύπτη των Καρδιών, ένα παράρτημα ημικυκλικού σχήματος που χωρίζεται με μία σιδερένια πόρτα, όπου 54 καρδιές μελών του Οίκου των Αψβούργων φυλάσσονται σε ασημένια δοχεία.[5]

Το ανάκτορο του αρχιδούκα Αλβέρτου (πρώην Palais Tarouca-de Sylva), που στεγάζει το Μουσείο Αλβέρτου, θεωρείται επίσης μέρος του Χόφμπουργκ λόγω των δομικών του συνδέσεων με το Αυγουστινιανό Μοναστήρι. Στις αρχές του 19ου αιώνα τα μέλη της αυτοκρατορικής οικογένειας είχαν την κατοικία τους εδώ, όπως ο αρχιδούκας Αλβέρτος και αργότερα ο ανιψιός του Φρειδερίκος δούκας του Τέσεν. Μετά την ανακαίνιση του ανακτόρου τη δεκαετία του 1820 από τον Γιόζεφ Κόρνχαουζελ, αυτό το τμήμα συνδέθηκε επίσης με το Χόφμπουργκ.

Η Πτέρυγα της Αίθουσας Χορού (Redoute)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πτέρυγα της Αίθουσας Χορού (Redoute).
Γαμήλιο Δείπνο στην Αίθουσα Χορού από τον Mάρτιν φαν Μάυτενς: ο γάμος της πριγκίπισσας Ισαβέλλας της Πάρμας και του αυτοκράτορα Ιωσήφ Β΄.

Η αυτοκράτειρα Μαρία-Θηρεσία είχε εδώ μία όπερα του 17ου αιώνα, που μετατράπηκε σε αίθουσες χορού και συναυλιών, οι οποίες είναι τώρα γνωστές ως Αίθουσες Χορού (Redoutensäle)', που αποτελούνται από μία μικρή και μία μεγάλη αίθουσα. Μαζί με έναν αριθμό μικρότερων προθάλαμων σχηματίζουν την Πτέρυγα Χορού (Redoute).

Τα αρχικά σχέδια καταρτίστηκαν από τον Γιάν-Νίκολας Γιάντοτ φον Φίλε-Ίσεϋ, ενώ οι εξωτερικές όψεις είναι έργο των Nικολό Πακάσι και Φραντς-Άντον Χίλντεμπραντ. H αίθουσα Χορού (Redoutensäle) έγινε σύντομα το σκηνικό για το καλλιεργημένο στυλ της μπαρόκ ψυχαγωγίας. Το όνομα προέρχεται από τη γαλλική λέξη "redoute", που σημαίνει έναν κομψό χορό με μάσκες, και τέτοιοι χοροί γίνονταν επίσης εκεί. Το κοινό ακροάτο μουσική από τους Γιόζεφ Χάυντν, Nικολό Παγκανίνι και Φραντς Λιστ. Η πρεμιέρα της 8ης Συμφωνίας του Μπετόβεν έλαβε χώρα εκεί το 1814. Το γνωστό ρητό "Το Συνέδριο χορεύει" προέρχεται από τους χορούς που πραγματοποιήθηκαν στην Αίθουσα Χορού στο πλαίσιο του Συνεδρίου της Βιέννης το 1814/15. Ο Γιόχαν Στράους υπηρέτησε ως μουσικός διευθυντής της Αυλής, για τους χορούς που γίνονταν εδώ. Κατά τη διάρκεια των αιώνων έχουν γίνει διάφορες τροποποιήσεις στους χορούς, σύμφωνα με τα μεταβαλλόμενα γούστα.

Στις 27 Νοεμβρίου 1992 ολόκληρη η πτέρυγα με την Αίθουσα Χορού (Redoutensäle) υπέστη σοβαρές ζημιές από πυρκαγιά. Οι εργασίες ανακατασκευής και αποκατάστασης διήρκεσαν πέντε χρόνια. Ενώ η μικρή Αίθουσα Χορού (Kleiner Redoutensaal) αποκαταστάθηκε πιστά, για το εσωτερικό της μεγαλύτερης (Grosser Redoutensaal) διεξήχθη διαγωνισμός σχεδιασμού, τον οποίο κέρδισε ο Αυστριακός καλλιτέχνης Γιόζεφ Μικλ. Δημιούργησε μία σειρά ελαιογραφιών βασισμένες σε λογοτεχνικά αποσπάσματα από τον Φέρντιναντ Ράιμουντ, τον Γιόχαν-Νέπομουκ Νέστροϋ και τον Ελίας Κανέττι. Η οροφή των 404 τ.μ. ενσωματώνει 34 χειρόγραφους στίχους του ποιήματος "Νεολαία" του Kαρλ Κλάους, αν και σε μία μορφή που δεν είναι ορατή στον θεατή.[6]

Η Αίθουσα Χορού (Redoutensäle) άνοιξε ξανά το 1998 στο πλαίσιο της πρώτης Αυστριακής προεδρίας του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και έγινε από τότε μέρος του συνεδριακού κέντρου του Χόφμπουργκ.

Η αποκατάσταση της οροφής της πτέρυγας έδωσε την ευκαιρία να μετατραπεί ο αρχικός χώρος της σοφίτας σε έναν νέο χώρο, που ονομάζεται Φουαγιέ της Στέγης (Dachfoyer). Ο αρχιτέκτονας Μάνφρεντ Βέχντορν σχεδίασε ένα σύγχρονο εσωτερικό, ολοκληρωμένο με σφαιρική δομή για ασφαλή συνέδρια και πανοραμικά παράθυρα. Εκτός από τη στέγη, μετέτρεψε επίσης την άλλοτε αυλή μεταξύ της Αίθουσας των Εορτασμών και τη νοτιοδυτική πτέρυγα της Ελβετικής αυλής σε έναν άλλο χώρο.

Μέχρι το 2017 η πτέρυγα έχει ανακαινιστεί για να στεγάσει το Εθνικό Συμβούλιο και το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο.

Η Πτέρυγα του Αγίου Μιχαήλ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η πτέρυγα του Αγίου Μιχαήλ με θέα στην πλατεία.

Η πτέρυγα του Αγίου Μιχαήλ σχεδιάστηκε επίσης από τον Γιόζεφ-Εμμάνουελ Φίσερ φον Έρλαχ και χρησιμεύει ως η σύνδεση μεταξύ της Σχολής Χειμερινής Ιππασίας και της Πτέρυγας της Αυτοκρατορικής Καγκελαρίας. Ωστόσο επειδή το παλαιό Αυτοκρατορικό Αυλικό Θέατρο (Burgtheater) στάθηκε εμπόδιο, αυτά τα σχέδια παρέμειναν απραγματοποίητα, έως ότου ο Φέρντιναντ Κίρσνερ έφτιαξε την πτέρυγα από το 1889 έως το 1893, χρησιμοποιώντας ένα ελαφρώς τροποποιημένο σχέδιο.

Μετά την ολοκλήρωση της πλατείας του Αγίου Μιχαήλ, στην πρόσοψη της πτέρυγας εγκαταστάθηκαν δύο γλυπτά σιντριβάνια: η Δύναμη της Θάλασσας του Ρούντολφ Μάυρ και η Δύναμη της Στεριάς του Έντμουντ Χέλμερ.

Η πτέρυγα ονομάστηκε από την εκκλησία του Αγίου Μιχαήλ στην απέναντι πλευρά.

Η Πτέρυγα του Μοντογιέ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η αίθουσα των Εορτασμών κατά τη διάρκεια συναυλίας της Ορχήστρας Χόφμπουργκ της Βιέννης.

Οι τοίχοι της μαρμάρινης αίθουσας μπροστά από την αίθουσα των Τελετών χρονολογούνται από τον 16ο αιώνα και θεωρητικά ανήκουν στην πτέρυγα Λεοπόλδου, αλλά η γύψινη διακόσμηση του εσωτερικού άλλαξε γύρω στο 1840 για να ταιριάζει με την εμφάνιση της νεότερης αίθουσας Τελετών. Κατά την αυτοκρατορική περίοδο χρησιμοποιήθηκε ως τραπεζαρία και για χορούς για τα παιδιά της Αυλής.

Η αίθουσα Τελετών κτίστηκε για τον αυτοκράτορα Φραγκίσκο Β΄/Α΄ από τον Βέλγο αρχιτέκτονα Λουί Μοντογιέ (Louis Montoyer) στις αρχές του 19ου αιώνα. Λόγω της πρόσθετης φύσης του, σχημάτισε μία σαφώς ορατή προεξοχή σε ορθή γωνία με την πτέρυγα του Λεοπόλδου για σχεδόν εκατό χρόνια, και ως εκ τούτου ονομάστηκε επίσης "Μύτη".

Με την περίτεχνη θολωτή οροφή και 26 κρυστάλλινους πολυελαίους, που κάποτε κρατούσαν 1.300 κεριά, η αίθουσα Τελετών ήταν μεγάλη. Οι 24 κορινθιακού ρυθμού κίονες είναι κατασκευασμένοι με τεχνική γύψου, στην οποία ο ζωγραφισμένος γύψος μοιάζει με μάρμαρο. Σε αυτήν την αίθουσα ο Ναπολέων Α΄ ζήτησε το χέρι της αρχιδούκισσας Μαρίας-Λουίζας, κόρης του αυτοκράτορα Φραγκίσκου Β΄/Α΄. Σε αυτή ήταν επίσης όπου γίνονταν χοροί της Αυλής και αργότερα επίσης ομιλίες από τον θρόνο, και όπου επραγματοποιείτο ο αποκλειστικός Χορός της Αυλής. Τη Μεγάλη Πέμπτη ο αυτοκράτορας και η αυτοκράτειρα καλούσαν δώδεκα πτωχούς ηλικιωμένους -άνδρες και γυναίκες- και έπλεναν τα πόδια τους σε μία παραδοσιακή τελετή της Μεγάλης Εβδομάδας.

Αργότερα η αίθουσα Τελετών ενσωματώθηκε πλήρως στο Νέο Κάστρο (Neue Burg) έως το 1916.

Με δάπεδο 1000 τ.μ., η αίθουσα των Εορτασμών (Festsaal) είναι η μεγαλύτερη αίθουσα σε ολόκληρο το Χόφμπουργκ. Αν και κτίστηκε ως αίθουσα θρόνου, δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ ως τέτοια. Τα εσωτερικά έργα ολοκληρώθηκαν το 1923, αλλά η καλλιτεχνική διακόσμηση παρέμεινε ημιτελής. Η αίθουσα διαθέτει τους τρεις πίνακες οροφής του Άλοϊς-Χανς Σραμ, αφιερωμένους στη μεγάλη δόξα των Αψβούργων, συμπληρωμένοι με το σύνθημα του αυτοκράτορα Φραγκίσκου-Ιωσήφ "Viribus Unitis" (η δύναμις εν τη ενώσει). Tα κάτω οβάλ και οκτάγωνα πλαίσια είναι διακοσμημένα με πίνακες των Έντουαρντ Φάιτ και Βίκτωρα Στάουφερ, διάσημων στην Αυστριακή ιστορία, με τους Mαξιμιλιανό Α΄, Κάρολο Ε΄, Φερδινάνδο Α΄, Ροδόλφο Β΄ και Φερδινάνδο Β΄ του Τιρόλου να φαίνονται στις ζωγραφιές στην οροφή και τον Λεοπόλδο Α΄, Κάρολο ΣΤ΄, πρίγκιπα Ευγένιο και τον Πολωνό βασιλιά Ιωάννη Γ΄ Σομπιέσκι στα πλαϊνά πλαίσια. Η αίθουσα ήταν επίσης ο χώρος για τον διαγωνισμό τραγουδιού της Γιουροβίζιον το 1967. [7]

Η Πλατεία Ηρώων (Heldenplaz)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1809 ένα μέρος του παλιού προμαχώνα δίπλα στο ανάκτορο κατεδαφίστηκε κατά τη διάρκεια των Ναπολεοντείων Πολέμων. Μέχρι την παρούσα Περιφερειακή Οδό, δημιουργήθηκαν νέοι χώροι, στους οποίους ενσωματώθηκε η νεοκλασική κύρια Πύλη του Κάστρου (Burgtor). Μέσα στα νέα τείχη -που ανεγέρθηκαν το 1817- κατασκευάστηκαν τρεις κήποι: ο ιδιωτικός αυτοκρατορικός Κήπος του Κάστρου (Burggarten), η Πλατεία Ηρώων (Heldenplatz) ως μία μεγάλη ανοιχτή, καταπράσινη περιοχή και ο Λαϊκός Κήπος (Volksgarten) με τον Ναό του Θησέα (Theseustempel). Μαζί με την Πύλη του Κάστρου, η Πλατεία Ηρώων σχεδιάστηκε από τον Πέτερ φον Νόμπιλε.

Η Αίθουσα Τελετών και ο Νέος Πύργος συνθέτουν το βάθος της πλατείας.

Έφιπποι ανδριάντες των δύο σημαντικότερων αυστριακών στραταρχών, του πρίγκιπα Ευγένιου της Σαβοΐας και του αρχιδούκα Καρόλου της Αυστρίας, στέκονται στις εστίες της πλατείας Ηρώων. Στις 15 Μαρτίου 1938 ο Αδόλφος Χίτλερ διακήρυξε από το μπαλκόνι του Νέου Κάστρου στην Πλατεία Ηρώων τη Σύνδεση (Anschluss) της Αυστρίας στο Ναζιστικό Τρίτο Ράιχ.

Ο Νέος Πύργος (Neue Burg)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αυστριακά κοσμήματα του στέμματος που φυλάσσονται στο θησαυροφυλάκιο του Χόφμπουργκ.

Μετά τη διεύρυνση της Βιέννης με την κατεδάφιση των τειχών της πόλης τη δεκαετία του 1860, το Χόφμπουργκ είχε την τελευταία μεγάλη επέκτασή του. Προγραμματίστηκε μία Αυτοκρατορική Πλατεία (Kaiserforum) με δύο πτέρυγες που θα έφταναν πέρα από την Περιφερειακή Οδό, με τα δίδυμα Μουσεία (Ιστορίας της Τέχνης και Φυσικής Ιστορίας) να είναι πλευρές και θα τερμάτιζαν στους παλαιούς Σταύλους (το Hofstallungen, δεν πρέπει να συγχέεται με το πολύ παλαιότερο Στάλμπουργκ) του Φίσερ φον Έρλαχ. Το έργο καθοδηγήθηκε από τον Γκότφρηντ Σέμπερ και αργότερα από τον Καρλ Φράιχερ φον Χάζεναουερ. Τα Μουσεία ολοκληρώθηκαν το 1891, αλλά η κατασκευή του υπόλοιπου Φόρουμ συνεχίστηκε αργά και τελικά έπαυσε, λόγω του αυξημένου κόστους και του ότι δεν είχε λειτουργικότητα αυτό το τεράστιο κατασκευαστικό έργο. Το 1913 ολοκληρώθηκε η νοτιοδυτική πτέρυγα: το Νέο Κάστρο (Neue Burg). Ωστόσο το Αυτοκρατορικό Φόρουμ δεν ολοκληρώθηκε ποτέ και παραμένει ημιτελές.

Η πτέρυγα του Νέου Κάστρου στεγάζει σήμερα πολλά μουσεία (το Μουσείο Εφέσου, τη Συλλογή Όπλων και Πανοπλιών, τη Συλλογή Αρχαίων Μουσικών Οργάνων και το Μουσείο Εθνολογίας) καθώς και ορισμένα αναγνωστήρια της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Το Συνεδριακό Κέντρο Χόφμπουργκ βρίσκεται επίσης εδώ.

Σε νομίσματα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Χόφμπουργκ εμφανίστηκε ως το κύριο θέμα στο αναμνηστικό νόμισμα των 20 ευρώ. Το νόμισμα δείχνει την «Ελβετική Πύλη» του ανακτόρου. Αυτή η πύλη φέρει τον θυρεό και τους τίτλους του Φερδινάνδου Α΄. Πλαισιώνεται από δύο στρατιώτες της περιόδου ως υπενθύμιση των ασταθών καιρών: όταν η Βιέννη πολιορκήθηκε από τον Τουρκικό στρατό το 1529, καθώς και την αντιπαλότητα μεταξύ Προτεσταντών και Καθολικών κατά τη διάρκεια της Μεταρρύθμισης.

Εικόνες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Παρεκκλήσιο της Αυτοκρατορικής Αυλής
    Παρεκκλήσιο της Αυτοκρατορικής Αυλής
  • Αμαλίενμπουργκ
    Αμαλίενμπουργκ
  • Δωμάτιο των Ρόδων στην πτέρυγα Λεοπόλδου
    Δωμάτιο των Ρόδων στην πτέρυγα Λεοπόλδου
  • Κεντρική αίθουσα της Αυλικής Βιβλιοθήκης
    Κεντρική αίθουσα της Αυλικής Βιβλιοθήκης
  • Άγαλμα του Ηρακλή που σκοτώνει τη Λερναία Ύδρα, άγαλμα εξωτερικής πρόσοψης στην πτέρυγα του Αγίου Μιχαήλ
    Άγαλμα του Ηρακλή που σκοτώνει τη Λερναία Ύδρα, άγαλμα εξωτερικής πρόσοψης στην πτέρυγα του Αγίου Μιχαήλ
  • Κύρια σκάλα της πτέρυγας του Nέου Κάστρου
    Κύρια σκάλα της πτέρυγας του Nέου Κάστρου
  • Μνημείο για τον πρίγκιπα Ευγένιο της Σαβοΐας ακριβώς μπροστά από το Χόφμπουργκ
    Μνημείο για τον πρίγκιπα Ευγένιο της Σαβοΐας ακριβώς μπροστά από το Χόφμπουργκ

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Wiki Loves Monuments monuments database. 18  Αυγούστου 2017. tools.wmflabs.org/heritage/api/api.php?action=search&format=json&srcountry=at&srlanguage=de&srid=13758.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 (Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά) archINFORM. 17975. Ανακτήθηκε στις 31  Ιουλίου 2018.
  3. ↑ Wiki Loves Monuments monuments database. 18  Αυγούστου 2017. tools.wmflabs.org/heritage/api/api.php?action=search&format=json&srcountry=at&srlanguage=de&srid=13764.
  4. ↑ Aeiou-Hofburg-English Αρχειοθετήθηκε 2009-02-15 στο Wayback Machine., "Hofburg, Wien" (history), Encyclopedia of Austria, Aeiou Project, 2006.
  5. ↑ «Die Herzgruft in der Loretokapelle». Augustinerkirche. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Σεπτεμβρίου 2007. 
  6. ↑ The Austrian Foreign Ministry. «Redoutensäle». www.eu2006.at. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Ιανουαρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 7 Ιανουαρίου 2018. 
  7. ↑ «Eurovision Song Contest 1967». European Broadcasting Union. Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2012. 

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Kurdiovsky, Richard, επιμ. (2008). The office of the Austrian Federal President at the Vienna Hofburg (στα Γερμανικά και Αγγλικά). Herbert Karner, Richard Kurdiovsky, Marcus Langer, Hellmut Lorenz, Anna Mader, Florian Steininger und Manuel Weinberger; Photography by Manfred Seidl. Vienna: Christian Brandstätter Verlag. σελ. 159. ISBN 978-3-85033-161-6. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Χόφμπουργκ&oldid=10387147"