Καπετάν Ματαπάς
| Καπετάν Ματαπάς | |
|---|---|
 Ο Μιχαήλ Αναγνωστάκος μεταμφιεσμένος σε ιερομόναχο. | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1875 Χαριά Λακωνίας |
| Θάνατος | 9 Ιουλίου 1913 Λαχανάς Θεσσαλονίκης |
| Θρησκεία | Ανατολικός Ορθόδοξος Χριστιανισμός |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | νέα ελληνική γλώσσα |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | στρατιωτικός |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Πόλεμοι/μάχες | Μακεδονικός Αγώνας |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Μιχαήλ Αναγνωστάκος (Χαριά Λακωνίας, 1878 - Λαχανάς Κιλκίς, 1913), γνωστότερος με το πολεμικό όνομα Καπετάν Ματαπάς, ήταν Έλληνας αξιωματικός του στρατού ξηράς και Μακεδονομάχος.
Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Αναγνωστάκος γεννήθηκε το 1878 στη Χαριά του Πύργου Διρού στη Μάνη. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και παράλληλα ακολούθησε στρατιωτική καριέρα[1] έχοντας κατά το 1905 το βαθμό του ανθυπασπιστή[2] Πυροβολικού[1].
Ένοπλη δράση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Την άνοιξη του 1905 ορίστηκε ως αρχηγός μικρής ένοπλης ομάδας 15 ανδρών που θα είχε ως πεδίο δράσης την περιοχή του Λαγκαδά[3] και αποβιβάστηκε με ιστιοφόρο στην Ποτίδαια της Χαλκιδικής[4] στις 22 Απριλίου του 1905[1]. Το τμήμα του εγκαταστάθηκε στην περιοχή του Μελισσοχωρίου με αντικειμενικό σκοπό τον έλεγχο της επικοινωνίας μεταξύ Θεσσαλονίκης - Γευγελής[5] και την αντιμετώπιση των πρακτόρων του βουλγαρικού κομιτάτου δεν κατάφερε όμως να παρουσιάσει σημαντική χρονικά δραστηριότητα καθώς ο Αναγνωστάκος τραυματίστηκε στο πόδι και εγκαταστάθηκε προσωρινά στη μονή Αρχαγγέλου στη Γουμένισσα προσποιούμενος τον ιερομόναχο[6][7].
Στις περιοχές της Γουμένισσας και της Αλμωπίας έδρασε ως πράκτορας και οργανωτής από τον Δεκέμβριο του 1905 ως τον Φεβρουάριο του 1906[8]. Από τον Μάρτιο μέχρι τον Οκτώβριο του 1906 έδρασε στη λίμνη των Γιαννιτσών ως υπαρχηγός σώματος[8] με έδρα την καλύβα της Τριχοβίτσας[9] και συμμετέχοντας στην εξόντωση του Βούλγαρου κομιτατζή Στέργιου Βλάχου το καλοκαίρι του 1906[10]. Κατά τα τέλη του έτους, ανέλαβε την αρχηγία του σώματος Ολύμπου[11] και κατάφερε μέχρι την αποχώρησή του από την Μακεδονία τον Οκτώβριο του 1907 να πετύχει σημαντικά πλήγματα κατά των Βουλγάρων και των Ρουμάνων πρακτόρων στις περιοχές του Ολύμπου και των Πιέριων ενώ παράλληλα χτύπησε και τους ντόπιους ληστές[12].
Αν και μετά το τέλος του Μακεδονικού Αγώνα τέθηκε σε τιμητική διαθεσιμότητα λόγω της κλονισμένης από τις κακουχίες υγείας του, κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους επανήλθε εθελοντικά στο στράτευμα ως ανθυπολοχαγός[1][13]. Ανέλαβε αρχηγός των προσκόπων στην Πιερία, μαζί με τον Αλέξανδρο Ζάννα και υποχρέωσε τον αρχηγό της 7ης Μεραρχίας Κλεομένη Κλεομένους να επισπεύσει την απελευθέρωση της Κατερίνης, η οποία συντελέστηκε στις 16 Οκτωβρίου 1912[7]. Σκοτώθηκε τον Ιούνιο του 1913 κατά τη διάρκεια της μάχης του Λαχανά[8].
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Συλλογικό έργο, Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα 13 - Η ελληνική αντεπίθεση στη Μακεδονία ( 1905 - 1906 ) - 100 έγγραφα από το αρχείο του Υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδος, Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα, Θεσσαλονίκη 1997, σ. 179.
- ↑ Παύλου Λ. Τσάμη, Μακεδονικός Αγών, ΕΜΣ, Θεσσαλονίκη 1975, σ. 295.
- ↑ Παύλου Λ. Τσάμη, 1975, σ. 272.
- ↑ Παύλου Λ. Τσάμη, 1975, σ. 295 - 296.
- ↑ Η ελληνική αντεπίθεση στη Μακεδονία ( 1905 - 1906 ), 1997, σ. 179 - 180.
- ↑ Παύλου Λ. Τσάμη, 1975, σ. 296.
- ↑ 7,0 7,1 Ράπτης Γ., Κατερίνης Οδώνυμα, εκδ. Όλυμπος, 2003.
- ↑ 8,0 8,1 8,2 Η ελληνική αντεπίθεση στη Μακεδονία ( 1905 - 1906 ), 1997, σ. 180.
- ↑ Παύλου Λ. Τσάμη, 1975, σ. 350.
- ↑ Παύλου Λ. Τσάμη, 1975, σ. 335, 345 - 347, 350.
- ↑ Παύλου Λ. Τσάμη, 1975, σ. 341.
- ↑ Παύλου Λ. Τσάμη, 1975, σ. 398 - 399.
- ↑ «Mani.org: Μιχάλης Αναγνωστάκος - Καπετάν Ματαπάς». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Νοεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 23 Μαρτίου 2008.
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Παύλου Λ. Τσάμη, Μακεδονικός Αγών, ΕΜΣ, Θεσσαλονίκη 1975.
- Συλλογικό έργο, Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα 13 - Η ελληνική αντεπίθεση στη Μακεδονία ( 1905 - 1906 ) - 100 έγγραφα από το αρχείο του Υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδος, Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα, Θεσσαλονίκη 1997.