Κομήτης Χέιλ-Μποπ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Επόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
Νέα σελίδα: {|border=1 align="right" cellpadding=4 cellspacing=0 width=300 style="margin: 0 0 1em 1em; background: #f9f9f9; border: 1px #aaaaaa solid; border-collapse: collapse; font-siz...
(Καμία διαφορά)

Έκδοση από την 08:52, 21 Νοεμβρίου 2012

Κομήτης Χέιλ-Μποπ
(C/1995 O1)
Ο Κομήτης Χέιλ-Μποπ λίγο μετά το περιήλιό του, τον Απρίλιο 1997
Ανακάλυψη
Ανακαλύφθηκε από: Άλαν Χέιλ, Τόμας Μποπ
Ανακαλύφθηκε στις: 23 Ιουλίου 1995
Χαρακτηριστικά τροχιάς
(Εποχή: Ι.Η. (JD) 2450460,5)
Απόσταση αφηλίου: 370,8 AU
Απόσταση περιηλίου: 0,914 AU (136,7 εκατομ. km)
Ημιάξονας τροχιάς: 186 AU
Εκκεντρότητα: 0,995086
Περίοδος περιφοράς: 2520 ως 2533 χρόνια
Κλίση ως προς την εκλειπτική: 89,4 ° (μοίρες)
Πιο πρόσφατο περιήλιο: 1 Απριλίου 1997

O Κομήτης Χέιλ-Μποπ ((Hale–Bopp), που φέρει τα διακριτικά C/1995 O1, υπήρξε ίσως ο πλέον παρατηρηθείς κομήτης του εικοστού αιώνα και ένας από τους λαμπρότερους (σε απόλυτη λαμπρότητα) που είχαν γίνει ορατοί ποτέ. Υπήρξε ορατός με γυμνό μάτι σε μία και μόνη εμφάνισή του επί μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από ό,τι οποιοσδήποτε άλλος κομήτης στην ανθρώπινη Ιστορία, 18 μήνες περίπου, δύο φορές περισσότερο από τον κάτοχο του προηγούμενου «ρεκόρ», τον Μέγα Κομήτη του έτους 1811.

Ο Χέιλ-Μποπ ανακαλύφθηκε στις 23 Ιουλίου 1995, σε μεγάλη απόσταση από τον `Ηλιο, δημιουργώντας προσδοκίες ότι θα γινόταν πολύ λαμπρός μέχρι να φθάσει στο εσωτερικό Ηλιακό Σύστημα. Παρότι η πρόβλεψη της λαμπρότητας κομητών είναι πολύ δύσκολη, ο Χέιλ-Μποπ δικαίωσε ή και ξεπέρασε όλες τις προβλέψεις όταν πέρασε από το περιήλιο της τροχιάς του το 1997 και έγινε γνωστός ως ο «Μέγας Κομήτης του 1997».

Ανακάλυψη

Ο κομήτης ανακαλύφθηκε το 1995 από δύο ανεξάρτητους παρατηρητές στις ΗΠΑ, τον Άλαν Χέιλ και τον Τόμας Μποπ[1].

Ο Χέιλ είχε ξοδέψει πολλές εκατοντάδες ώρες αναζητώντας νέους κομήτες χωρίς επιτυχία και παρατηρούσε γνωστούς κομήτες έξω από το σπίτι του στο Νέο Μεξικό όταν, στρέφοντας το τηλεσκόπιό του προς το σφαιρωτό σμήνος Μ70 στον αστερισμό Τοξότη λίγο μετά τα μεσάνυχτα, αντιλήφθηκε στο πεδίο του τον Χέιλ-Μποπ, που τότε είχε φαινόμενο μέγεθος 10,5[2]. Ο Χέιλ, αφού βεβαιώθηκε ότι δεν υπάρχει κάποιο άλλο σώμα κοντά στο Μ70 από ουράνιο άτλαντα, συμβουλεύθηκε έναν κατάλογο γνωστών κομητών, βρίσκοντας ότι κανένας δεν ήταν γνωστό να προβάλλεται σε αυτή την περιοχή του ουρανού. Μόλις βεβαιώθηκε και ότι το νέο σώμα φαινόταν να κινείται σε σχέση με τους αστέρες του πεδίου, έστειλε ένα e-mail στο Κεντρικό Γραφείο Αστρονομικών Τηλεγραφημάτων, το κέντρο αναφοράς και επιβεβαιώσεως για αστρονομικές ανακαλύψεις παγκοσμίως[3].

Ο Μποπ δεν είχε καν δικό του τηλεσκόπιο. Ο Ερασιτεχνική αστρονομία παρατηρούσε με φίλους του κοντά στο Στάνφιλντ της Αριζόνα αστρικά σμήνη και γαλαξίες όταν έτυχε να δει τον νέο κομήτη καθώς κοιτούσε με το τηλεσκόπιο ενός φίλου. Συνειδητοποίησε ότι ίσως είχε να κάνει με μια νέα ανακάλυψη όταν, όπως και ο Χέιλ, έλεγξε τους αστρικούς του χάρτες για να δει εάν κάποιο άλλο σώμα βρισκόταν κοντά στο Μ70 και δεν βρήκε κανένα. Ειδοποίησε το Κεντρικό Γραφείο Αστρονομικών Τηλεγραφημάτων με ένα πραγματικό τηλεγράφημα. Ο Μπράιαν Μάρσντεν, επικεφαλής του Γραφείου από το 1968, γέλασε: «Κανένας δεν στέλνει τηλεγραφήματα πια. Εννοώ, μέχρι να φθάσει εδώ αυτό το τηλεγράφημα, ο Χέιλ μάς είχε ήδη στείλει τρία e-mail με ανανεωμένες συντεταγμένες.»[4]

Το επόμενο πρωί επιβεβαιώθηκε ότι επρόκειτο για ένα νέο κομήτη και του δόθηκαν τα διακριτικά C/1995 O1. Η ανακάλυψη ανακοινώθηκε στο δελτίο Νο. 6187 της Διεθνούς Αστρονομικής Ενώσεως[2][5].

Ο κομήτης ωστόσο μπορεί να είχε παρατηρηθεί από τους αρχαίους Αιγυπτίους κατά τη διάρκεια της βασιλείας του φαραώ Πέπι Α΄ (2332–2283 π.Χ.): Στην πυραμίδα του Πέπι στη Σακκάρα υπάρχει ένα κείμενο που αναφέρεται σε ένα «άστρο nhh» ως συνταξιδιώτη του φαραώ στους ουρανούς, όπου nhh είναι το ιερογλυφικό σύμβολο για τα μακριά μαλλιά[6].

Οι πρώτες παρατηρήσεις

Η θέση του Χέιλ-Μποπ υπολογίσθηκε τότε στις 7,2 αστρονομικές μονάδες (AU) μακριά από τον `Ηλιο («ηλιοκεντρική απόσταση»), τοποθετώντας τον μεταξύ του Δία και του Κρόνου: ήταν μακράν η μεγαλύτερη απόσταση από τη Γη στην οποία είχε ανακαλυφθεί ποτέ κομήτης από ερασιτέχνες αστρονόμους[7][8]. Οι περισσότεροι κομήτες σε τέτοιες αποστάσεις είναι εξαιρετικά αμυδροί και δεν επιδεικνύουν ανιχνεύσιμη δραστηριότητα, αλλά ο Χέιλ-Μποπ είχε ήδη μία παρατηρήσιμη κόμη[2]. Μία φωτογραφία που είχε ληφθεί με το Αγγλοαυστραλιανό Τηλεσκόπιο το 1993 και εξετάσθηκε εκ των υστέρων βρέθηκε να έχει καταγράψει τον τότε άγνωστο κομήτη σε ηλιοκεντρική απόσταση 13 AU[9], μια απόσταση στην οποία οι περισσότεροι κομήτες είναι αδύνατο να παρατηρηθούν. (Ο γνωστός Κομήτης του Χάλεϊ ήταν πάνω από 100 φορές αμυδρότερος στην ίδια ηλιοκεντρική απόσταση.)[10].

Κοντά στο περιήλιο

Ο Χέιλ-Μποπ έγινε ορατός με γυμνό μάτι τον Μάιο του 1996 και, παρότι ο ρυθμός με τον οποίο γινόταν λαμπρότερος επιβραδύνθηκε σημαντικά κατά το δεύτερο μισό εκείνου του έτους[11], οι επιστήμονες παρέμειναν αισιόδοξοι ότι θα γινόταν πολύ λαμπρός. Τον Δεκέμβριο του 1996 ήταν προς την πλευρά του Ηλίου όπως φαινόταν από τη Γη και δεν μπορούσε να παρατηρηθεί, αλλά όταν επανεμφανίσθηκε τον Ιανουάριο 1997 ήταν ήδη αρκετά φωτεινός ώστε να τον βλέπει οποιοσδήποτε τον αναζητούσε στον ουρανό, ακόμα και μέσα από μεγάλες πόλεις με φωτορύπανση[12].

Ο Κομήτης Χέιλ-Μποπ κατέστη ένα θεαματικό ουράνιο σώμα στις αρχές του 1997.

Το Διαδίκτυο βρισκόταν στην ανάπτυξή του εκείνη την εποχή και πολλοί ιστοτόποι που παρακολουθούσαν την πρόοδο του κομήτη και παρείχαν καθημερινώς εικόνες του από όλο τον κόσμο έγιναν εξαιρετικά δημοφιλείς. Το Διαδίκτυο έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διάδοση του χωρίς προηγούμενο ενδιαφέροντος του κοινού για τον κομήτη[13].

Καθώς ο κομήτης πλησίαζε στην περιοχή του Ηλίου και της Γης συνέχισε να εκλαμπρύνεται, φθάνοντας στο δεύτερο μέγεθος τον Φεβρουάριο και αναπτύσσοντας δύο ουρές: τη γαλαζωπή ουρά αερίων προς την ακριβώς αντίθετη του Ηλίου πλευρά και την κιτρινωπή ουρά σκόνης που καμπύλωνε κατά μήκος της τροχιάς του. Στις 9 Μαρτίου μία έκλειψη ηλίου στην Κίνα, τη Μογγολία και την ανατολική Σιβηρία επέτρεψε σε παρατηρητές εκεί να δουν τον κομήτη κατά τη διάρκεια της ημέρας[14]. Ο Κομήτης Χέιλ-Μποπ σημείωσε τη μικρότερη απόστασή του από τη Γη στις 22 Μαρτίου 1997: 1,315 αστρονομική μονάδα (AU) ή 196,7 εκατομμύρια χιλιόμετρα[15].

Καθώς πέρασε από το περιήλιο της τροχιάς του μόλις μία εβδομάδα αργότερα, την 1η Απριλίου 1997, ο κομήτης εξελίχθηκε σε ένα θεαματικό ουράνιο γεγονός: έλαμπε φωτεινότερα από οποιοδήποτε αστέρα εκτός από τον Σείριο, ενώ η ουρά σκόνης του εκτεινόταν σε 40 ως 45 μοίρες[16][17] και ήταν ορατός κάθε βράδι πολύ πριν ο ουρανός σκοτεινιάσει εντελώς. Αντίθετα με πολλούς μεγάλους κομήτες που είναι πολύ κοντά στην κατεύθυνση του Ηλίου όταν περνούν από το περιήλιό τους, ο Χέιλ-Μποπ ήταν ορατός ολόκληρη τη νύχτα για παρατηρητές στο Βόρειο Ημισφαίριο[18].

Μετά το περιήλιο

Μετά το πέρασμά του από το περιήλιο της τροχιάς του, ο κομήτης κινήθηκε προς τους νότιους ουρανούς και η επίδειξή του έλαβε τέλος για το μεγαλύτερο τμήμα του Βόρειου Ημισφαιρίου. Υπήρξε πολύ λιγότερο εντυπωσιακός για τους παρατηρητές του Νότιου Ημισφαιρίου, που ήταν σε θέση να δουν τον κομήτη να φεύγει κατά το δεύτερο μισό του 1997. Οι τελευταίες παρατηρήσεις του με γυμνό μάτι αναφέρθηκαν τον Δεκέμβριο του 1997, γεγονός που σημαίνει ότι ο κομήτης είχε παραμείνει ορατός χωρίς οπτική βοήθεια επί 569 ημέρες ή περίπου δεκαοκτώμισυ μήνες[11], ένα χρονικό διάστημα-ρεκόρ για κομήτη. Το προηγούμενο ρεκόρ το κατείχε ο Μέγας Κομήτης του 1811, που ήταν ορατός με γυμνό μάτι επί περίπου 9 μήνες[11].

Ο Χέιλ-Μποπ συνέχισε να χάνει σε φωτεινότητα καθώς απομακρυνόταν, αλλά οι αστρονόμοι τον παρακολουθούσαν ακόμα. Τον Οκτώβριο 2007, 10 χρόνια μετά το περιήλιό του, βρισκόταν σε απόσταση 25,7 AU από το κέντρο του Ηλίου και ήταν ακόμα ενεργός όπως έδειχνε η ανίχνευση κόμης από μονοξείδιο του άνθρακα[19]. Εικόνες από το Διαστημικό Τηλεσκόπιο Χέρσελ που λήφθηκαν το 2010 υποδεικνύουν ότι ο Κομήτης Χέιλ-Μποπ έχει καλυφθεί με ένα φρέσκο στρώμα πάχνης[20]. Τον Δεκέμβριο του 2010 ο κομήτης απείχε 30,7 AU από τον `Ηλιο[21], ενώ μία ακόμα παρατήρηση έγινε στις 7 Αυγούστου 2012, όταν απείχε 33,2 AU[22]. Οι αστρονόμοι αναμένουν ότι ο κομήτης θα παραμείνει παρατηρήσιμος με μεγάλα τηλεσκόπια μέχρι πιθανώς το έτος 2020, οπότε θα πλησιάζει το τριακοστό μέγεθος[23]. Τότε θα είναι πολύ δύσκολο να τον διακρίνει κάποιος από τους πάμπολλους μακρινούς γαλαξίες με παρόμοια φωτεινότητα.

Τροχιακές μεταβολές

Ο Κομήτης Χέιλ-Μποπ κατά το περιήλιό του, την 1η Απριλίου 1997

Πιθανότατα ο Κομήτης Χέιλ-Μποπ είχε περάσει από το περιήλιο την προηγούμενη φορά πριν από 4200 χρόνια[24]. Η τροχιά του είναι σχεδόν κάθετη στο επίπεδο της εκλειπτικής, γεγονός που καθιστά πολύ σπάνιες τις προσεγγίσεις πλανητών από αυτόν. Ωστόσο, τον Απρίλιο 1996 ο κομήτης πέρασε σε απόσταση 0,77 AU από τον πλανήτη Δία, αρκετά κοντά ώστε να επηρεασθεί η τροχιά του από τη βαρύτητα του πλανήτη[24]: Η τροχιά του κομήτη συρρικνώθηκε αρκετά, σε περίοδο περιφοράς περίπου 2533 έτη, οπότε θα επιστρέψει και πάλι στο εσωτερικό Ηλιακό Σύστημα περί το έτος 4385 μ.Χ.[25]. Το αφήλιο της νέας τροχιάς του (μέγιστη απόσταση από το κέντρο του Ηλίου) θα είναι στις περίπου 370 AU (πάνω από 55 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα), αντί των περίπου 525 AU που ήταν παλαιότερα[26][27].

Η εκτιμώμενη πιθανότητα να συγκρουσθεί ο Κομήτης Χέιλ-Μποπ με τη Γη σε κάποιο μελλονικό πέρασμά του από το εσωτερικό Ηλιακό Σύστημα είναι απειροελάχιστη, περίπου 2,5 x 10−9 ανά πέρασμα[28]. Ωστόσο, επειδή ο πυρήνας του είναι τεράστιος, περί τα 60 χιλιόμετρα σε μέση διάμετρο, οι επιπτώσεις μιας τέτοιας συγκρούσεως θα ήταν φοβερές. Συντηρητικοί υπολογισμοί του Weissman[28] για διάμετρο μόλις 35 χιλιόμετρα και μέση πυκνότητα 0,6 gr/cm3 δίνουν μάζα 13 τρισεκατομμύρια τόνους. Για μια σύγκρουση με ταχύτητα 52,5 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο, η ενέργεια που θα απελευθερωνόταν θα ήταν 1,9 x 1032 erg ή 4,4 δισεκατομμύρια μεγατόνοι TNT, περίπου 44 φορές η εκτιμώμενη ενέργεια από τη σύγκρουση που εξαφάνισε τους δεινόσαυρους κατά την υπόθεση Αλβαρέζ.

Επιστημονικά αποτελέσματα

Η ουρά ουδέτερου νατρίου του Κομήτη Χέιλ-Μποπ (η ευθεία ουρά που εκτείνεται στα άνω αριστερά του πυρήνα)[29].

Ο Κομήτης Χέιλ-Μποπ παρατηρήθηκε εντατικά από αστρονόμους κατά το πέρασμά του της δεκαετίας του 1990 και αρκετές σημαντικές πρόοδοι στην επιστήμη των κομητών προέκυψαν από τις παρατηρήσεις αυτές. Ο ρυθμός εκτόξευσης σκόνης του κομήτη ήταν πολύ υψηλός, μέχρι 2,0 χιλιάδες τόνοι ανά δευτερόλεπτο[30], γεγονός που ίσως κατέστησε το εσωτερικό μέρος της κόμης οπτικώς αδιαφανές[31]. Βασιζόμενοι στις ιδιότητες των κόκκων της σκόνης (μεγάλη θερμοκρασία, μεγάλο άλβεδο και ισχυρή φασματική γραμμή εκπομπής στα 10 μm από πυριτικά ορυκτά) οι αστρονόμοι συμπέραναν ότι οι κόκκοι σκόνης του συγκεκριμένου κομήτη είναι μικρότεροι από αυτούς των άλλων κομητών[32].

Ο Χέιλ-Μποπ επέδειξε τη μεγαλύτερη γραμμική πόλωση στο φως του από οποιονδήποτε άλλο κομήτη μέχρι σήμερα. Επειδή η πόλωση αυτή δημιουργείται από τη σκέδαση του ηλιακού φωτός από τους κόκκους της σκόνης στην κόμη του κομήτη και εξαρτάται από τη φύση τους, το εύρημα αυτό επιβεβαιώνει ότι οι κόκκοι σκόνης στην κόμη του Χέιλ-Μποπ ήταν μικρότεροι από αυτούς όλων των άλλων κομητών[33].

Ουρά νατρίου

Μία από τις πλέον αξιοσημείωτες ανακαλύψεις ήταν ότι ο κομήτης είχε μία τρίτη ουρά εκτός από τις γνωστές για πολλούς κομήτες ουρές σκόνης και αερίου: μία αμυδρή ουρά νατρίου, ορατή μόνο με ισχυρά όργανα εξοπλισμένα με ειδικά φίλτρα. Εκπομπή νατρίου είχε προηγουμένως παρατηρηθεί από άλλους κομήτες, αλλά δεν είχε αποδειχθεί ότι προερχόταν από κάποια ουρά. Η ουρά νατρίου του Χέιλ-Μποπ αποτελείτο από ουδέτερα άτομα (και όχι ιόντα) και εκτεινόταν σε μήκος περίπου 50 εκατομμυρίων χιλιομέτρων[29].

Η πηγή του νατρίου φαίνεται ότι ήταν η εσωτερική περιοχή της κόμης, αλλά όχι απαραίτητα ο πυρήνας. Υπάρχουν αρκετοί διαφορετικοί πιθανοί μηχανισμοί για την εκτόξευση ατόμων νατρίου, όπως συγκρούσεις μεταξύ κόκκων σκόνης που περιβάλλουν τον πυρήνα του κομήτη και απόσπαση νατρίου από κόκκους σκόνης από υπεριώδες φως. Δεν είναι ακόμα βέβαιο ποιος μηχανισμός είναι κυρίως υπεύθυνος για τη δημιουργία της ουράς νατρίου του Χέιλ-Μποπ: η στενή[29] και η ευρεία[34] συνιστώσα της μπορούν να έχουν διαφορετικές προελεύσεις[35].

Ενώ η ουρά σκόνης του κομήτη έκλινε προς τη διεύθυνση της τροχιάς του και η ουρά αερίου προς την αντίθετη του Ηλίου κατεύθυνση, η ουρά νατρίου βρισκόταν μεταξύ των δύο. Αυτό υπονοεί ότι τα άτομα του νατρίου απομακρύνονταν από την κεφαλή του κομήτη εξαιτίας της πιέσεως ακτινοβολίας[29].

Περιεκτικότητα σε δευτέριο

Η περιεκτικότητα του Κομήτη Χέιλ-Μποπ σε δευτέριο με τη μορφή βαρέος ύδατος προσδιορίσθηκε στο διπλάσιο περίπου από αυτή των ωκεανών της Γης. Υπήρχε η θεωρία ότι οι πτώσεις κομητών πάνω στη Γη πιθανώς να έχουν προμηθεύσει ένα μεγάλο ποσοστό του θαλασσινού της νερού, αλλά το υψηλό ποσοστό δευτερίου που προσδιορίσθηκε στον Χέιλ-Μποπ και σε άλλους κομήτες, όπως ο Χιακουτάκε και ο Κομήτης του Χάλεϊ, καθιστά αυτή τη θεωρία προβληματική.[36].

Δευτέριο ανιχνεύθηκε και σε πολλές άλλες υδρογονούχες χημικές ενώσεις του κομήτη. Ο λόγος του δευτερίου προς το συνηθισμένο υδρογόνο βρέθηκε ότι ποικίλλει ανάλογα με την ουσία, κάτι που, όπως πιστεύουν οι αστρονόμοι, υποδεικνύει ότι οι πάγοι του κομήτη σχηματίσθηκαν σε μεσοαστρικά νέφη μάλλον, παρά μέσα στο ηλιακό νεφέλωμα. Θεωρητικές προσομοιώσεις του σχηματισμού πάγου μέσα σε νέφη του γαλαξιακού χώρου οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο κομήτης σχηματίσθηκε σε θερμοκρασίες περίπου 25 ως 45 K.[36].

Οργανικές ενώσεις

Η παρουσία πολλών οργανικών χημικών ενώσεων στον Κομήτη Χέιλ-Μποπ αποκαλύφθηκε με φασματοσκοπικές παρατηρήσεις. Αρκετές από αυτές τις ενώσεις είχαν ανιχνευθεί παλαιότερα σε άλλους κομήτες. Ακόμα και πολύπλοκα οργανικά μόρια μπορεί να υπάρχουν μέσα στον κομητικό πυρήνα, ή να συντίθενται σε αντιδράσεις[37].

Ανίχνευση αργού

Ο Χέιλ-Μποπ ήταν ο πρώτος κομήτης στον οποίο ανιχνεύθηκε το ευγενές αέριο αργό[38]. Τα ευγενή αέρια μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως δείκτες της θερμοκρασιακής ιστορίας των κομητικών πάγων: Το κρυπτό έχει θερμοκρασία εξαχνώσεως 16 ως 20 K και δεν ανιχνεύθηκε έως και σε επίπεδα 25 φορές χαμηλότερα από αυτά του Ηλίου[39], ενώ το αργό, με υψηλότερη θερμοκρασία εξαχνώσεως, βρέθηκε σε επίπεδα υψηλότερα από αυτά του Ηλίου[38]. Αμφότερες οι δύο αυτές παρατηρήσεις δείχνουν ότι το εσωτερικό του Κομήτη Χέιλ-Μποπ ήταν πάντα ψυχρότερο από 35 ως 40 K, αλλά σε κάποιο σημείο της ιστορίας του υπήρξε θερμότερο των 20 K. Εκτός και αν το ηλιακό νεφέλωμα ήταν πολύ ψυχρότερο και πλουσιότερο σε αργό από ό,τι πιστεύεται γενικώς, τα παραπάνω οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο κομήτης σχηματίσθηκε πέρα από τον Ποσειδώνα, στη Ζώνη Κάιπερ, και στη συνέχεια μετενάστευσε προς τα έξω, στο Νέφος του Όορτ.[38].

Περιστροφή

Η δραστηριότητα του Κομήτη Χέιλ-Μποπ με την αντίστοιχη εκπομπή αερίων δεν ήταν ομοιόμορφες από ολόκληρη την επιφάνεια του πυρήνα του, αλλά προερχόταν από αρκετούς μεμονωμένους πίδακες. Παρατηρήσεις του υλικού που εκτινασσόταν από αυτούς τους πίδακες[40] επέτρεψε τη μέτρηση της περιόδου περιστροφής του κομήτη γύρω από τον άξονά του σε περίπου 11 ώρες και 46 λεπτά[41].

Το ζήτημα του διπλού πυρήνα

Μία επιστημονική δημοσίευση το 1997 υπέθετε την ύπαρξη διπλού κομητικού πυρήνα για την ερμηνεία της παρατηρούμενης κατανομής της εκπομπής σκόνης από τον Χέιλ-Μποπ τον οκτώβριο του 1995. Η εργασία βασιζόταν σε θεωρητική ανάλυση και δεν περιελάμβανε κάποια παρατηρησιακή ανίχνευση δεύτερου πυρήνα, αλλά εκτιμούσε ότι αυτός θα είχε μία διάμετρο περίπου 30 χιλιομέτρων, ενώ ο κύριος πυρήνας είχε τη γνωστή διάμετρο των 60 ως 70 χιλιομέτρων. Οι δύο πυρήνες θα περιφέρονταν γύρω από το κοινό τους κέντρο μάζας κάθε τρεις ημέρες περίπου και σε απόσταση περί τα 180 χιλιόμετρα ο ένας από τον άλλο[42]. Η ανάλυση αυτή επιβεβαιώθηκε αρχικώς από παρατηρήσεις με το Διαστημικό Τηλεσκόπιο Χαμπλ το 1996[43].

Παρότι όμως και επίγειες παρατηρήσεις στα τέλη του 1997 και στις αρχές του 1998 έδειξαν μία διπλή κορύφωση στην λαμπρότητα του πυρήνα[44], η αμφισβήτηση συνεχίζεται για το αν τέτοιες παρατηρήσεις μπορούν να ερμηνευθούν μόνο από ένα διπλό πυρήνα[45]. Η ανακάλυψη του «δορυφόρου πυρήνα» δεν επιβεβαιώθηκε από άλλες παρατηρήσεις[46][47]. Εξάλλου, παρότι κομήτες έχουν παρατηρηθεί να διασπώνται σε δύο ή περισσότερα μέρη[48], δεν υπάρχει στα χρονικά κάποια περίπτωση σταθερού διπλού κομητικού πυρήνα. Με δεδομένη την πολύ μικρή μάζα ακόμα και αυτού του κομήτη, η τροχιά του διπλού πυρήνα θα διακοπτόταν εύκολα από τη βαρύτητα του Ηλίου και των πλανητών.

Ισχυρισμοί για UFO

Τον Νοέμβριο του 1996 ο ερασιτέχνης αστρονόμος Τσακ Σράμεκ από το Χιούστον πήρε μία εικόνα του κομήτη με κάμερα CCD, η οποία έδειχνε ένα θαμπό, ελαφρώς επίμηκες, αντικείμενο κοντά του. Εφόσον δεν μπόρεσε να το ταυτίσει με κάποιο άστρο, ο Shramek κάλεσε ένα ραδιοφωνικό πρόγραμμα και ανακοίνωσε πως είχε ανακαλύψει ένα «αντικείμενο σαν τον κρόνο» που ακολουθούσε τον Χέιλ Μποπ στην τροχιά του. Οι οπαδοί των UFO σύντομα συμπέραναν ότι υπήρχε ένα εξωγήινο διαστημόπλοιο που ακολουθούσε τον κομήτη[49]. Αρκετοί αστρονόμοι, όπως ο ίδιος ο Χέιλ[50], απάντησαν ότι το άγνωστο αντικείμενο ήταν απλώς ένας αστέρας ογδόου μεγέθους, ο SAO141894, που δεν εμφανίσθηκε στο πρόγραμμα του Σράμεκ επειδή οι προτιμήσεις χρήστη είχαν ρυθμισθεί αλλιώς[51]. Αργότερα, οι αστρονόμοι Ολιβιέ Αινώ (Olivier Hainaut) και Ντέιβιντ Θόλεν (David J. Tholen) του Πανεπιστημίου της Χαβάης δήλωσαν ότι η περιβόητη εικόνα ήταν ένα παραποιημένο αντίγραφο μιας από τις δικές τους εικόνες του κομήτη[52].

Λίγους μήνες αργότερα, τον Μάρτιο του 1997, η αιρετική ομάδα «Πύλη του Ουρανού» διέπραξε ομαδική αυτοκτονία με την πρόθεση να τηλεμεταφερθούν σε ένα διαστημόπλοιο που πίστευαν ότι ακολουθούσε τον κομήτη[53].

Η Νάνσυ Λήντερ, μία αυτοαποκληθείσα «επαφική» που ισχυρίζεται ότι δέχεται μηνύματα από εξωγήινους διαμέσου ενός εμφυτεύματος στον εγκέφαλό της, δήλωσε πως ο Χέιλ–Μποπ ήταν ένα μύθευμα επινοημένο έτσι ώστε να αποσπάσει την προσοχή του πληθυσμού από την επικείμενη άφιξη του Νιμπίρου ή «Πλανήτη X», ενός γιγαντιαίου πλανήτη του οποίου το κοντινό πέρασμα από τη Γη θα αλλοίωνε την περιστροφή της, προκαλώντας παγκόσμιο κατακλυσμό[54]. Παρά το ότι η αρχική ημερομηνία που είχε δώσει η Λήντερ για την καταστροφή, ο Μάιος του 2003, παρήλθε, ο επικείμενος ερχομός του Νιμπίρου προβλέπεται ακόμα από διάφορους ιστοτόπους συνωμοσιών, οι περισσότεροι από τους οποίους το συνδέουν με το «τέλος του κόσμου το 2012»[55].

Η θέση του στο «πάνθεο» των κομητών

Ο Κομήτης Χέιλ-Μποπ σε απόσταση σχεδόν 2 δισεκατομμυρίων χιλιομέτρων από τον `Ηλιο. Φωτογραφία του ESO.

Ο μεγάλος χρόνος κατά τον οποίο ήταν ορατός με γυμνό μάτι και η εκτεταμένη κάλυψη της εμφανίσεώς του από τα ΜΜΕ σημαίνουν ότι ο Χέιλ-Μποπ υπήρξε πιθανώς ο πλέον παρατηρηθείς κομήτης στην ανθρώπινη Ιστορία, μένοντας στη συλλογική μνήμη του γενικού κοινού περισσότερο από ό,τι η επιστροφή του Κομήτη του Χάλεϊ το 1985-1986 και παρατηρούμενος από σαφώς περισσότερους ανθρώπους από ό,τι οποιαδήποτε προηγούμενη εμφάνιση του Χάλεϊ στην Ιστορία. Π.χ. σύμφωνα με μία δημοσκόπηση το 69% των Αμερικανών είχε δει τον Χέιλ-Μποπ μέχρι τις 9 Απριλίου 1997[56].

Εκτός αυτού, ο Χέιλ-Μποπ κατέρριψε «ρεκόρ»: ήταν ο μακρύτερα από τον Ηλιο κομήτης που ανακαλύφθηκε ποτέ από ερασιτέχνες[15], είχε τον μεγαλύτερο πυρήνα που μετρήθηκε καλά μετά τον κένταυρο Χείρωνα[45] και παρέμεινε ορατός με γυμνό μάτι επί διπλάσιο χρονικό διάστημα από ό,τι ο προηγούμενος κάτοχος του ρεκόρ[11]. Τέλος, παρέμεινε φωτεινότερος του μεγέθους 0 επί οκτώ εβδομάδες, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο γνωστό κομήτη[15].

Παραπομπές

  1. ↑ Shanklin, Jonathan D. (2000). «The comets of 1995». Journal of the British Astronomical Association 110 (6): 311. Bibcode: 2000JBAA..110..311S. 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Hale, A. (23 Ιουλίου 1995). «IAU Circular No. 6187». IAU. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2011.  Unknown parameter |coauthors= ignored (|author= suggested) (βοήθεια)
  3. ↑ Lemonick, Michael D. (March 17, 1997). «Comet of the decade Part II». Time. http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,986055,00.html. Ανακτήθηκε στις 2008-10-30. 
  4. ↑ Newcott, William (1997). «The Age of Comets». National Geographic Society. Ανακτήθηκε στις 7 Δεκεμβρίου 2009. Nobody sends telegrams anymore...  Unknown parameter |month= ignored (βοήθεια)
  5. ↑ Bopp, Thomas (1997). «Amateur Contributions in the study of Comet Hale–Bopp». Earth, Moon, and Planets 79 (1–3): 307–308. doi:10.1023/A:1006262006364. Bibcode: 1997EM&P...79..307B. 
  6. ↑ "The Lost Tomb", Kent Weeks, ISBN 0-297-81847-3, page 198
  7. ↑ Marsden, B. G. (1995). «Comet C/1995 O1 (Hale-Bopp)». Minor Planet Electronic Circular 1995-P05. http://www.minorplanetcenter.net/mpec/J95/J95P01.html. 
  8. ↑ Kidger, M. R.; Serra-Ricart, Miquel; Bellot-Rubio, Luis R.; Casas, Ricard (1996). «Evolution of a Spiral Jet in the Inner Coma of Comet Hale-Bopp (1995 O1)». The Astrophysical Journal Letters 461 (2): L119–L122. doi:10.1086/310008. Bibcode: 1996ApJ...461L.119K. http://www.journals.uchicago.edu/doi/full/10.1086/310008. 
  9. ↑ McNaught, R. H. (2 Αυγούστου 1995). «Circular No. 6198». IAU. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2011.  Unknown parameter |coauthors= ignored (|author= suggested) (βοήθεια)
  10. ↑ Biver, N.; Rauer, H; Despois, D; Moreno, R; Paubert, G; Bockelée-Morvan, D; Colom, P; Crovisier, J και άλλοι. (1996). «Substantial outgassing of CO from Comet Hale–Bopp at large heliocentric distance». Nature 380 (6570): 137–139. doi:10.1038/380137a0. PMID 8600385. Bibcode: 1996Natur.380..137B. http://www.nature.com/nature/journal/v380/n6570/abs/380137a0.html. 
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 Kidger, M.R.; Hurst, G.; James, N. (2004). «The Visual Light Curve Of C/1995 O1 (Hale-Bopp) From Discovery To Late 1997». Earth, Moon, and Planets 78 (1–3): 169–177. doi:10.1023/A:1006228113533. Bibcode: 1997EM&P...78..169K. http://www.springerlink.com/content/h72381014307x661/. 
  12. ↑ Browne, Malcolm R. (March 9, 1997). «Comet Holds Clues to Birth of Time». The New York Times. http://query.nytimes.com/gst/fullpage.html?res=9B03E6DF1639F93AA35750C0A961958260&sec=&spon=&pagewanted=1. 
  13. ↑ «The Trail of Hale-Bopp». Scientific American. 17 Μαρτίου 1997. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2008. 
  14. ↑ McGee, H. W. (1997). «The total solar eclipse of 1997 March 9». Journal of the British Astronomical Association 107 (3): 112–113. Bibcode: 1997JBAA..107..112M. 
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 «Comet Hale-Bopp». Stardust. Jet Propulsion Laboratory, NASA. 26 Νοεμβρίου 2003. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2008. 
  16. ↑ West, Richard M. (13 Απριλίου 1997). «Comet Hale-Bopp (April 13, 1997)». European Southern Observatory. Ανακτήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 2008. 
  17. ↑ Shylaja, B. S. (1997). «What's New With Hale Bopp?». Bulletin of the Astronomical Society of India 25: 155–156. Bibcode: 1997BASI...25..155S. 
  18. ↑ West, Richard M. (7 Μαρτίου 1997). «Comet Hale-Bopp (March 7, 1997)». European Southern Observatory. Ανακτήθηκε στις 25 Νοεμβρίου 2008. 
  19. ↑ Szabó, Gy. M.; Kiss, L. L.; Sárneczky, K. (2008). «Cometary Activity at 25.7 AU: Hale-Bopp 11 Years after Perihelion». Astrophysical Journal Letters 677 (2): 121. doi:10.1086/588095. Bibcode: 2008ApJ...677L.121S. 
  20. ↑ Szabó, Gy. M.; Kiss, L. L.; Kiss, Cs.; Pál, A., Sárneczky, K.; Juhász, A.; Hogerheijde, M.R. (2012). «Evidence for fresh frost layer on the bare nucleus of comet Hale--Bopp at 32 AU distance». accepted for publication in ApJ. 
  21. ↑ Szabó, M.; Sárneczky, K.; Kiss, L. L. (2011). «Frozen to death? -- Detection of comet Hale-Bopp at 30.7 AU». Earth and Planetary Astrophysics. Bibcode: 2011arXiv1104.4351S. 
  22. ↑ Dave Herald (7 Αυγούστου 2012). «Comet Hale-Bopp C/1995 O1 - observed tonite». Yahoo Groups. Ανακτήθηκε στις 9 Αυγούστου 2012. 
  23. ↑ West, Richard M. (7 Φεβρουαρίου 1997). «Comet Hale-Bopp (February 7, 1997)». European Southern Observatory. Ανακτήθηκε στις 1 Νοεμβρίου 2008. 
  24. ↑ 24,0 24,1 Yeomans, Don (10 Απριλίου 1997). «Comet Hale-Bopp Orbit and Ephemeris Information». JPL/NASA. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2008. 
  25. ↑ Σφάλμα αναφοράς: Σφάλμα παραπομπής: Λανθασμένο <ref>. Δεν υπάρχει κείμενο για τις παραπομπές με όνομα Hale-Bopp4385.
  26. ↑ Marsden, B. G. (1997). «Orbit Determination and Evolution of Comet C/1995 O1 (Hale-Bopp)». Earth, Moon, and Planets 79 (1): 3–15. doi:10.1023/A:1006268813208. Bibcode: 1997EM&P...79....3M. 
  27. ↑ Williams, David R. (23 Δεκεμβρίου 2005). «Comet Fact Sheet». NASA (National Space Science Data Center). Ανακτήθηκε στις 5 Δεκεμβρίου 2008.  (pre-perturbation orbit: semi-major axis 250AU; period 4000yr)
  28. ↑ 28,0 28,1 Weissman, Paul R. (2007). «The cometary impactor flux at the Earth». Proceedings of the International Astronomical Union (Cambridge University Press) 2 (S236): 441–450. doi:10.1017/S1743921307003559. ISBN 978-0-521-86345-2. 
  29. ↑ 29,0 29,1 29,2 29,3 Cremonese, G; Boehnhardt, H; Crovisier, J; Rauer, H; Fitzsimmons, A; Fulle, M; Licandro, J; Pollacco, D και άλλοι. (1997). «Neutral Sodium from Comet Hale–Bopp: A Third Type of Tail». The Astrophysical Journal Letters 490 (2): L199–L202. doi:10.1086/311040. Bibcode: 1997ApJ...490L.199C. 
  30. ↑ Jewitt, David; Matthews, Henry (1999). «Particulate Mass Loss from Comet Hale-Bopp». The Astronomical Journal 117 (2): 1056–1062. doi:10.1086/300743. Bibcode: 1999AJ....117.1056J. 
  31. ↑ Fernández, Yanga R. (1999). «The Inner Coma and Nucleus of Comet Hale–Bopp: Results from a Stellar Occultation». Icarus 140 (1): 205–220. doi:10.1006/icar.1999.6127. Bibcode: 1999Icar..140..205F. 
  32. ↑ Mason, C. G.; Gehrz, R. D.; Jones, T. J.; Woodward, C E.; Hanner, M. S.; Williams, D. M. (2001). «Observations of Unusually Small Dust Grains in the Coma of Comet Hale-Bopp C/1995 O1». The Astrophysical Journal 549 (1): 635–646. doi:10.1086/319039. Bibcode: 2001ApJ...549..635M. 
  33. ↑ Ganesh, S.; Joshi, U. C.; Baliyan, K. S.; Deshpande, M. R. (1998). «Polarimetric observations of the comet Hale-Bopp». Astronomy and Astrophysics Supplement 129 (5): 489–493. doi:10.1051/aas:1998201. Bibcode: 1998A&AS..129..489G. 
  34. ↑ Wilson, J. K.; Baumgardner, J.; Mendillo, M. (1998). «Three tails of comet Hale-Bopp». Geophysical Research Letters 25 (3): 225–228. doi:10.1029/97GL03704. Bibcode: 1998GeoRL..25..225W. 
  35. ↑ Cremonese, G.; Fulle, Marco (1997). «Sodium In Comets». Earth, Moon, and Planets 79 (1): 209–220. doi:10.1023/A:1006245619568. Bibcode: 1997EM&P...79..209C. 
  36. ↑ 36,0 36,1 Meier, Roland; Owen, Tobias C. (1999). «Cometary Deuterium». Space Science Reviews 90 (1–2): 33–43. doi:10.1023/A:1005269208310. Bibcode: 1999SSRv...90...33M. 
  37. ↑ Rodgers, S. D.; Charnley, S. B. (2002). «Organic synthesis in the coma of Comet Hale–Bopp?». Monthly Notices of the Royal Astronomical Society 320 (4): L61–L64. doi:10.1046/j.1365-8711.2001.04208.x. Bibcode: 2001MNRAS.320L..61R. 
  38. ↑ 38,0 38,1 38,2 Stern, S. A.; Slater, D. C.; Festou, M. C.; Parker, J. Wm.; Gladstone, G. R.; A’hearn, M. F.; Wilkinson, E. (2000). «The Discovery of Argon in Comet C/1995 O1 (Hale-Bopp)». The Astrophysical Journal 544 (2): L169–L172. doi:10.1086/317312. Bibcode: 2000ApJ...544L.169S. 
  39. ↑ Krasnopolsky, Vladimir A.; Mumma, MJ; Abbott, M; Flynn, BC; Meech, KJ; Yeomans, DK; Feldman, PD; Cosmovici, CB (1997). «Detection of Soft X-rays and a Sensitive Search for Noble Gases in Comet Hale-Bopp (C/1995 O1)». Science 277 (5331): 1488–1491. doi:10.1126/science.277.5331.1488. PMID 9278508. Bibcode: 1997Sci...277.1488K. 
  40. ↑ «Bergeron Comet Hale-Bopp Animation». Stardust. Jet Propulsion Laboratory, NASA. Ανακτήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 2008. 
  41. ↑ Warell, J; Lagerkvist, C.-I; Lagerros, J. S. V (1999). «Dust continuum imaging of C/1995 O1 (Hale-Bopp): Rotation period and dust outflow velocity». Astronomy and Astrophysics Supplement Series 136 (2): 245–256. doi:10.1051/aas:1999213. Bibcode: 1999A&AS..136..245W. 
  42. ↑ Sekanina, Z. (1997). «Detection of a Satellite Orbiting The Nucleus of Comet Hale–Bopp (C/1995 O1)». Earth, Moon, and Planets 77 (3): 155–163. doi:10.1023/A:1006230712665. Bibcode: 1997EM&P...77..155S. 
  43. ↑ Sekanina, Z. (1998). «Detection of a Satellite orbiting the Nucleus of Comet Hale-Bopp (C/1995 O1)». Proceedings of the First International Conference on Comet Hale-Bopp (European Organisation for Astronomical Research in the Southern Hemisphere). 
  44. ↑ Marchis, F. (1999). «Adaptive optics observations of the innermost coma of C/1995 O1. Are there a "Hale" and a "Bopp" in comet Hale-Bopp?» (PDF). Astronomy & Astrophysics 349: 985–995. Bibcode: 1999A&A...349..985M. http://aa.springer.de/papers/9349003/2300985.pdf. 
  45. ↑ 45,0 45,1 Fernández, Yanga R. (2002). «The Nucleus of Comet Hale-Bopp (C/1995 O1): Size and Activity». Earth, Moon, and Planets 89 (1): 3–25. doi:10.1023/A:1021545031431. Bibcode: 2000EM&P...89....3F. http://www.springerlink.com/content/pr2756540kx94403/. 
  46. ↑ McCarthy, D. W.; Stolovy, S; Campins, H; Larson, S; Samarasinha, N; Kern, S (2007). «Comet Hale–Bopp in outburst: Imaging the dynamics of icy particles with HST/NICMOS». Icarus 189 (1): 184–195. doi:10.1016/j.icarus.2007.01.019. Bibcode: 2007Icar..189..184M. 
  47. ↑ Weaver, H. A. (1999). «Post-Perihelion HST Observations of Comet Hale–Bopp (C/1995 O1)». Icarus 141 (1): 1–12. doi:10.1006/icar.1999.6159. Bibcode: 1999Icar..141....1W. 
  48. ↑ Sekanina, Z. (1997). «The problem of split comets revisited». Astronomy and Astrophysics Letters 318: L5–L8. Bibcode: 1997A&A...318L...5S. 
  49. ↑ Jaroff, Leon (April 14, 1997). «The man who spread the myth». Time. http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,986171,00.html. Ανακτήθηκε στις 2008-10-30. 
  50. ↑ Hale, Alan (1997). «Hale-Bopp Comet Madness». Skeptical Inquirer 21 (2): 25–28. http://www.csicop.org/si/show/hale-bopp_comet_madness/. 
  51. ↑ Burnham, Robert (2000). Great Comets. Cambridge University Press. σελ. 191. ISBN 978-0-521-64600-0.  Unknown parameter |coauthors= ignored (|author= suggested) (βοήθεια)
  52. ↑ Tholen, David J. (15 Ιανουαρίου 1997). «Fraudulent use of a IfA/UH picture [[[sic]]]». European Organisation for Astronomical Research in the Southern Hemisphere. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Σεπτεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 2008.  URL–wikilink conflict (βοήθεια)
  53. ↑ Robinson, Wendy Gale. «Heaven's Gate: The End». Journal of Computer-Mediated Communication 3 (3). http://jcmc.indiana.edu/vol3/issue3/robinson.html. 
  54. ↑ George Johnson (1997-03-28). «Comets Breed Fear, Fascination and Web Sites». The New York Times. http://www.nytimes.com/1997/03/28/us/comets-breed-fear-fascination-and-web-sites.html?sec=health&spon=&pagewanted=all. Ανακτήθηκε στις 2009-09-27. 
  55. ↑ David Morrison. «The Myth of Nibiru and the End of the World in 2012». Skepical Enquirer. Ανακτήθηκε στις 28 Απριλίου 2009. 
  56. ↑ Aguirre, Edwin L. (July 1997). «The Great Comet of 1997». Sky and Telescope. http://pqasb.pqarchiver.com/skyandtelescope/access/886291661.html?dids=886291661:886291661&FMT=CITE&FMTS=CITE:PAGE&date=Jul+1997&author=Edwin+L+Aguirre&desc=The+Great+Comet+of+1997. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

CC-BY-SA
Μετάφραση 		Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Comet Hale–Bopp της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες).

Πρότυπο:Link FA Πρότυπο:Link FA Πρότυπο:Link FA Πρότυπο:Link FA

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Κομήτης_Χέιλ-Μποπ&oldid=3700957"