Ωγκύστ ντε Βιλιέ ντε λ'Ιλ-Αντάμ
| Ωγκύστ ντε Βιλιέ ντε λ'Ιλ-Αντάμ | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Auguste de Villiers de L'Isle-Adam (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 7 Νοεμβρίου 1838[1][2][3] Σαιν-Μπριέκ[4] |
| Θάνατος | 19 Αυγούστου 1889[5][3][6] Παρίσι[7][8] |
| Αιτία θανάτου | Καρκίνος του στομάχου |
| Συνθήκες θανάτου | φυσικά αίτια |
| Τόπος ταφής | Κοιμητήριο του Περ-Λασαίζ[9][10][11], Batignolles Cemetery[12] και Grave of Villiers de L'Isle-Adam |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
| Θρησκεία | Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Μητρική γλώσσα | Γαλλικά |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά[13] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | θεατρικός συγγραφέας ποιητής[14] συγγραφέας[14] φιλόσοφος συγγραφέας έργων επιστημονικής φαντασίας |
| Υπογραφή | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Ωγκύστ ντε Βιλιέ ντε λ'Ιλ-Αντάμ (Γαλλικά: Auguste de Villiers de L'Isle-Adam), κόμης και από το 1846 μαρκήσιος (7 Νοεμβρίου 1838 - 19 Αυγούστου 1889) ήταν Γάλλος συμβολιστής ποιητής με επιρροές από τον κύκλο των Παρνασσιστών, δραματουργός και συγγραφέας διηγημάτων του οποίου το έργο αντικατοπτρίζει έναν συνδυασμό ρομαντικού ιδεαλισμού και σκληρού αισθησιασμού.[15]
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Βιλιέ ντε λ'Ιλ-Αντάμ γεννήθηκε στο Σαιν-Μπριέκ της Βρετάνης, μοναχογιός διακεκριμένης αριστοκρατικής οικογένειας. [16]Οι γονείς του έχασαν την περιουσία τους μετά τη Γαλλική επανάσταση και υποστηρίζονταν οικονομικά από τη θεία τους. Σε προσπάθεια να κερδίσει πλούτο, ο πατέρας του ξεκίνησε μια εμμονική αναζήτηση για τον χαμένο θησαυρό των Ιπποτών της Μάλτας, Μέγας Μάγιστρος των οποίων κατά τον 16ο αιώνα ήταν ο Φιλίπ ντε Βιλιέ ντε λ' Ιλ-Αντάμ, οικογενειακός πρόγονος. Υπήρχαν φήμες ότι ο θησαυρός θάφτηκε κοντά στο Κεντέν κατά τη Γαλλική Επανάσταση. Ο πατέρας του Βιλιέ ντε λ'Ιλ-Αντάμ ξόδεψε ανεπιτυχώς μεγάλα ποσά στην αναζήτηση του θησαυρού.
Η εκπαίδευση του Βιλιέ ήταν προβληματική - παρακολούθησε πάνω από έξι διαφορετικά σχολεία - αλλά από νεαρή ηλικία η οικογένειά του ήταν πεπεισμένη ότι ήταν καλλιτεχνική ιδιοφυΐα, και ως παιδί, συνέθετε ποίηση και μουσική. Ένα σημαντικό γεγονός στα παιδικά του χρόνια ήταν ο θάνατος ενός νεαρού κοριτσιού με το οποίο ο Βιλιέ ήταν ερωτευμένος, γεγονός που επηρέασε βαθιά τη λογοτεχνική του φαντασία.[17]
Ο Βιλιέ έκανε πολλά ταξίδια στο Παρίσι στα τέλη της δεκαετίας του 1850, όπου σαγηνεύτηκε από την καλλιτεχνική και θεατρική ζωή. Το 1860, η θεία του τον υποστήριξε οικονομικά ώστε να ζήσει μόνιμα στην πρωτεύουσα. Είχε ήδη αποκτήσει φήμη σε λογοτεχνικούς κύκλους για τους εμπνευσμένους μονόλογους του. Γνώρισε το είδωλό του, τον Μπωντλαίρ, ο οποίος τον ενθάρρυνε να διαβάσει τα έργα του Έντγκαρ Άλαν Πόε. Ο Πόε και ο Μπωντλαίρ θα γίνουν οι μεγαλύτερες επιρροές στο ώριμο στυλ του Βιλιέ. Η πρώτη του έκδοση, ωστόσο (με δικά του έξοδα), ήταν ένα βιβλίο στίχων, Πρώτα Ποιήματα (1859). Έκανε μικρή εντύπωση έξω από μια μικρή ομάδα θαυμαστών του. Αυτή την εποχή, ο Βιλιέ άρχισε να ζει με τη Λουίζ Ντυονέ. Η σχέση και η φήμη της ερωμένης του σκανδάλισαν την οικογένειά του. αλλά η σχέση τους συνεχίστηκε ως το 1864.
Έκανε αρκετές ακόμη προσπάθειες να γνωρίσει μια κατάλληλη νύφη, αλλά όλα κατέληξαν σε αποτυχία. Το 1867, ζήτησε από τον Τεοφίλ Γκωτιέ το χέρι της κόρης του Εστέλ, αλλά ο Γκωτιέ - ο οποίος είχε απομακρυνθεί από τον μποέμικο κόσμο της νεότητάς του και δεν θα άφηνε το παιδί του να παντρευτεί έναν συγγραφέα με λίγες προοπτικές - τον απέρριψε. Η οικογένειά του ήταν επίσης αντίθετη. Τα σχέδιά του για γάμο με μία πλούσια Αγγλίδα ήταν εξίσου ανεπιτυχή. Τελικά, άρχισε να συζεί με τη Μαρί Νταντίν, χήρα ενός Βέλγου αμαξά. Το 1881, γεννήθηκε ο γιος τους Βικτόρ.
Ένα σημαντικό γεγονός στη ζωή του Βιλιέ ήταν η συνάντησή του με τον Ρίχαρντ Βάγκνερ στο Τρίμπσεν το 1869. Ο Βιλιέ του διάβασε αποσπάσματα του έργου του Η εξέγερση και ο συνθέτης δήλωσε ότι ο Γάλλος ήταν «αληθινός ποιητής». Ένα άλλο ταξίδι για να συναντήσει τον Βάγκνερ τον επόμενο χρόνο ματαιώθηκε από το ξέσπασμα του Γαλλο-Πρωσικού πολέμου, κατά τη διάρκεια του οποίου ο Βιλιέ έγινε διοικητής στην Εθνική φρουρά. Αρχικά, εντυπωσιάστηκε από το πατριωτικό πνεύμα της Κομμούνας και έγραψε άρθρα που την υποστήριζαν στην εφημερίδα Tribun du peuple με το ψευδώνυμο Μάριος, αλλά σύντομα απογοητεύτηκε από την επαναστατική βία.
Η θεία του πέθανε το 1871, τερματίζοντας την οικονομική του στήριξη. Αν και ο Βιλιέ είχε πολλούς θαυμαστές στους λογοτεχνικούς κύκλους (ο σημαντικότερος ήταν ο στενός φίλος του από τον κύκλο των Παρνασσιστών Στεφάν Μαλαρμέ), οι κριτικοί των εφημερίδων θεωρούσαν τη μυθοπλασία του ως πολύ εκκεντρική για να προσεγγίσει το κοινό και λίγα θέατρα ανέβαζαν τα έργα του. Εκείνη την εποχή αναγκάστηκε να αναλάβει περίεργες δουλειές για να ζήσει την οικογένειά του: έδινε μαθήματα πυγμαχίας, εργάστηκε σε γραφείο κηδειών κ.ά. Μια άλλη δουλειά που είχε σκεφθεί ήταν να απαγγέλλει την ποίησή του σε ένα κλουβί γεμάτο τίγρεις, αλλά ποτέ δεν το έβαλε σε εφαρμογή. Σύμφωνα με τον φίλο του Λεόν Μπλουά, ο οποίος επίσης ήταν πάμπτωχος, ο Βιλιέ είχε φθάσει σε τέτοιο σημείο ανέχειας που το μεγαλύτερο μέρος του μυθιστορήματος Η μελλοντική Εύα το έγραψε ξαπλωμένος στο πάτωμα, επειδή οι δικαστικοί επιμελητές είχαν πάρει όλα τα έπιπλα. Η φτώχεια όμως του αύξησε την αίσθηση της αριστοκρατικής του υπερηφάνειας.
Μέχρι το 1880 η φήμη του άρχισε να αυξάνεται, αλλά όχι τα οικονομικά του. Οι εκδότες Calmann-Lévy δέχτηκαν τις Σκληρές ιστορίες του, αλλά το ποσό που του πρόσφεραν ήταν αμελητέο. Ωστόσο, το βιβλίο τράβηξε την προσοχή του Ζορίς-Καρλ Υσμάν, ανθρώπου με εξαιρετική επιρροή, ο οποίος επαίνεσε το έργο του Βιλιέ. Όμως, ήδη, ο Βιλιέ ήταν πολύ άρρωστος με καρκίνο του στομάχου. Πριν πεθάνει, παντρεύτηκε τη Μαρί Νταντίν, νομιμοποιώντας έτσι τον αγαπημένο του γιο. Είναι θαμμένος στο κοιμητήριο Περ-Λασαίζ.[18]
Έργα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κυριότερα έργα του είναι: Σκληρές ιστορίες (1883) συλλογή 28 διηγημάτων στα οποία συνδυάζει το φανταστικό με το μακάβριο, Η μελλοντική Εύα (L’ Éve future, 1886), Τριμπιλά Μπονομέ (1887).[19]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 28 Απριλίου 2014.
- ↑ 2,0 2,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb11928411z. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ 3,0 3,1 3,2 (Αγγλικά) SNAC. w6xd190f. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ «Le Figaro». (Γαλλικά) Le Figaro. Société du Figaro. Παρίσι. 22 Αυγούστου 1899. σελ. 1.
- ↑ «Le Figaro». (Γαλλικά) Le Figaro. Société du Figaro. Παρίσι. 20 Αυγούστου 1889. σελ. 1.
- ↑ (Αγγλικά) Find A Grave. 7640. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ «Вилье де Лиль-Адан Филипп Огюст Матиас» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2015.
- ↑ 9,0 9,1 Jules Moiroux: «Le cimetière du Père-Lachaise». (Γαλλικά) Le cimetière du Père-Lachaise. Παρίσι. 1908. σελ. 344.
- ↑ 10,0 10,1 «Le Figaro». (Γαλλικά) Le Figaro. Société du Figaro. Παρίσι. 13 Δεκεμβρίου 1895. σελ. 3.
- ↑ 11,0 11,1 «Le Figaro». (Γαλλικά) Le Figaro. Société du Figaro. Παρίσι. 19 Δεκεμβρίου 1895. σελ. 1.
- ↑ 12,0 12,1 «Le Figaro». (Γαλλικά) Le Figaro. Société du Figaro. Παρίσι. 22 Αυγούστου 1889. σελ. 1.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb11928411z. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ 14,0 14,1 The Fine Art Archive. cs
.isabart .org /person /79487. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2021. - ↑ . «britannica.com/biography/Auguste-comte-de-Villiers-de-LIsle-Adam».
- ↑ . «larousse.fr/encyclopedie/personnage/Auguste_comte_de_Villiers_de_LIsle-Adam/».
- ↑ . «jesuismort.com/tombe/auguste-de-villiers-de-l-isle-adam#biographie».
- ↑ . «philo-lettres.fr/old/litterature_francaise/villiers_adam».
- ↑ . «espacefrancais.com/auguste-villiers-de-lisle-adam/».