Φραντς Μπέμε
| Φραντς Μπέμε | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Franz Böhme (Γερμανικά) |
| Γέννηση | 15 Απριλίου 1885[1] Ζέλτβεγκ[2] |
| Θάνατος | 29 Μαΐου 1947[1] Νυρεμβέργη[3] |
| Αιτία θανάτου | πτώση |
| Συνθήκες θανάτου | αυτοκτονία |
| Τόπος ταφής | Friedhof St. Leonhard[4] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Αυστρία Ναζιστική Γερμανία |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | στρατιωτικός αξιωματικός |
| Περίοδος ακμής | 1900 |
| Ποινική κατάσταση | |
| Κατηγορίες εγκλήματος | έγκλημα πολέμου |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | Στρατηγός των Ορεινών Στρατευμάτων και στρατιώτης/Αυστροουγγρικός Στρατός |
| Πόλεμοι/μάχες | Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, Ανατολικό Μέτωπο (Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος) και Ιταλικό μέτωπο |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Γερμανός αρχηγός στη Νορβηγία |
| Βραβεύσεις | Σταυρός των Ιπποτών του Σιδηρού Σταυρού Γερμανικός Σταυρός σε χρυσό |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Φραντς Φρίντριχ Μπέμε (Franz Friedrich Böhme, 15 Απριλίου 1885 - 29 Μαΐου 1947) ήταν Αυστριακός στρατηγός της Βέρμαχτ κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Υπηρέτησε ως Διοικητής του 18ου Ορεινού Σώματος, πληρεξούσιος στρατηγός του Χίτλερ στα Βαλκάνια και διοικητής στην κατεχόμενη από τη Γερμανία Νορβηγία κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο Μπέμε συνελήφθη και παραπέμφθηκε σε δίκη από Αμερικανικό Στρατιωτικό Δικαστήριο στη Νυρεμβέργη στη Δίκη των Ομήρων με την κατηγορία ότι είχε σφαγιάσει χιλιάδες Σέρβους πολίτες. Αυτοκτόνησε στη φυλακή.
Ζωή και σταδιοδρομία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Φραντς Μπέμε γεννήθηκε στο Ζέλτβεγκ στη Στυρία της Αυστρίας στις 15 Απριλίου 1885. Εισήλθε στον Αυστροουγγρικό Στρατό τον Οκτώβριο του 1900 ως στρατιώτης και μπήκε υπολοχαγός σε ένα σύνταγμα πεζικού το 1905. Υπηρέτησε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και παρέμεινε στις Αυστριακές Ένοπλες Δυνάμεις μετά το 1918 μεταφερόμενος στη Βέρμαχτ μετά την προσάρτηση της Αυστρίας στη Γερμανία (Άνσλους) το 1938.[5]
Κατά τα εναρκτήρια έτη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Μπέμε βρισκόταν στη διοίκηση του 30ού και 32ου Τμημάτων Πεζικού συμμετέχοντας στην εισβολή στην Πολωνία τον Σεπτέμβριο του 1939 και στη Μάχη της Γαλλίας τον Μάιο και τον Ιούνιο του 1940. Στις 29 Ιουνίου 1940, τιμήθηκε με τον Σταυρό των Ιπποτών του Σιδήρου Σταυρού [6].
Μεταξύ 16 Σεπτεμβρίου 1941 και 2 Δεκεμβρίου 1941, ως Γενικός Διοικητής και Διοικητής της Σερβίας, ο Μπέμε διέταξε ως αντίποινα την εκτέλεση 2.000 αμάχων στο Κραγκούγιεβατς μετά από επίθεση των Παρτιζάνων σε 22 στρατιώτες.[7]
Τον Δεκέμβριο του 1943, ο Μπέμε διορίστηκε Αναπληρωτής Διοικητής του 18ου Σώματος Στρατού και Διοικητής της 18ης Στρατιωτικής Περιοχής στο Ζάλτσμπουργκ.
Τον Ιούλιο του 1944, ο Μπέμε μετατέθηκε στην Ανώτατη Διοίκηση, παραδίδοντας τον έλεγχο της 2ου Στρατιάς Πάντσερ στον στρατηγό Μαξιμίλιαν ντε Άντζελις. Μεταξύ 8 Ιανουαρίου 1945 και 7 Μαΐου 1945, διετέλεσε Διοικητής των Ενόπλων Δυνάμεων της Νορβηγίας και αρχηγός του 20ού Ορεινού Στρατού.[5]
Δίκη και αυτοκτονία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Αφού συνελήφθη στη Νορβηγία, παραπέμφθηκε στη Δίκη των Ομήρων, τμήμα των Επακόλουθων Δικών της Νυρεμβέργης, και κατηγορήθηκε για Εγκλήματα πολέμου, που διαπράχθηκαν στη Σερβία κατά τον έλεγχο της περιοχής το 1941. Αύξησε το εύρος των αντιποίνων εναντίον Σέρβων, σκοτώνοντας εκατό Σέρβους για κάθε δολοφονημένο Γερμανό και πενήντα για κάθε τραυματία Γερμανό. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη σφαγή χιλιάδων πολιτών.[8]
Όταν η έκδοσή του στη Γιουγκοσλαβία φαινόταν επικείμενη, ο Μπέμε αυτοκτόνησε πηδώντας από τον τέταρτο όροφο της φυλακής, στην οποία κρατούνταν.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2014.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ 4,0 4,1 (Αγγλικά) Find A Grave. Ανακτήθηκε στις 21 Μαρτίου 2024.
- ↑ 5,0 5,1 Lucas 1980, σελ. 211.
- ↑ Fellgiebel 2000, σελ. 137.
- ↑ «Massacres And Reprisals During The German Occupation Of Yugoslavia». Akademediasrbija.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 20 Οκτωβρίου 2016.
- ↑ Weiner, Ofer & Barber 1996.
Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Fellgiebel, Walther-Peer (2000) [1986]. Die Träger des Ritterkreuzes des Eisernen Kreuzes 1939–1945 — Die Inhaber der höchsten Auszeichnung des Zweiten Weltkrieges aller Wehrmachtteile (στα Γερμανικά). Φρίντμπεγκ, Γερμανία: Podzun-Pallas. ISBN 978-3-7909-0284-6.
- Lucas, James (1980). Alpine Elite: German Mountain Troops of World War II. Jane's Publishing. ISBN 0531037134.
- Patzwall, Klaus D.· Scherzer, Veit (2001). Das Deutsche Kreuz 1941 – 1945 Geschichte und Inhaber Band II (στα Γερμανικά). Νόρντερστεντ, Γερμανία: Verlag Klaus D. Patzwall. ISBN 978-3-931533-45-8.
- Scherzer, Veit (2007). Die Ritterkreuzträger 1939–1945 Die Inhaber des Ritterkreuzes des Eisernen Kreuzes 1939 von Heer, Luftwaffe, Kriegsmarine, Waffen-SS, Volkssturm sowie mit Deutschland verbündeter Streitkräfte nach den Unterlagen des Bundesarchives (στα Γερμανικά). Γερμανία: Scherzers Militaer-Verlag. ISBN 978-3-938845-17-2.
- Weiner, Hana· Ofer, Dalia· Barber, Anne (1996). Dead-end Journey: the Tragic Story of the Kladovo-Šabac Group. University Press of America. ISBN 0761801995.