Ρογήρος Βερνάρδος Β΄ της Φουά
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
| Ρογήρος Βερνάρδος Β΄ της Φουά | |
|---|---|
 Η βούλα τού Ρογήρου -Βερνάρδου Β΄ κόμη της Φουά. Επιγραφή [SIGILLUM ROGERII BERNARDII COMITIS] FUXENSIS. | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1195[1] |
| Θάνατος | 1241[2] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | φεουδάρχης |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Ερμεζίνντε του Καστελμπό Ermengarde of Narbonne |
| Τέκνα | Ρογήρος Δ΄ της Φουά Καικιλία της Φουά |
| Γονείς | Ραϋμόνδος Ρογήρος της Φουά και Φιλίππα δε Μονκάδα |
| Αδέλφια | Cecilia of Foix |
| Οικογένεια | Οίκος του Φουά |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Κόμης του Φουά (1223–1241) |
 Σχετικά πολυμέσα | |
O Ρογήρος-Βερνάρδος Β΄, γαλλ. Roger Bernrd II (π. 1195 - 26 Μαΐου 1241) από τον Οίκο των Φουά ήταν 6ος κόμης της Φουά (1223-41).
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ήταν γιος τού Ραϋμόνδου-Ρογήρου κόμη της Φουά και της Φιλίππας δε Μονκάδα.
Διαδέχθηκε τον πατέρα του. Έκανε το όνομά του γνωστό, όταν το 1217 υπεράσπισε το κάστρο τού Μονγκρανιέ για έξι εβδομάδες ενάντια στη σφοδρή επίθεση τού Σίμωνα Δ΄ των Μονφόρ κόμη τού Λέστερ. Το ίδιο έτος διακρίθηκε στην πολιορκία της Τουλούζης. Το 1220 συνέδραμε τον πατέρα του στην ανακατάληψη τού Λαβώρ και τού Πυυλοράν και ήταν επιδέξιος στο να βοηθήσει τον πατέρα του να ανακτήσει τις χαμένες ιδιοκτησίες του.
Τη στιγμή που διαδέχθηκε τον πατέρα του, αυτός και ο Ραϋμόνδος Ζ΄ νέος κόμης της Τουλούζης, πολιόρκησαν την Καρκασσόν. Το 1224 οι Σταυροφόροι των Αλβιγινών παραδόθηκαν και ο πόλεμος έληξε· κάθε κύριος στον νότο ειρήνευσε με την Εκκλησία. Όμως το 1226 ο Λουδοβίκος Η΄ ο λέων, νέος βασιλιάς της Γαλλίας, ανανέωσε τη διαμάχη με σκοπό να ενισχύσει τα βασιλικά του δικαιώματα στο Λανγκεντόκ. Ο Ρογήρος-Βερνάρδος Β΄ προσπάθησε να κρατήσει την ειρήνη, αλλά ο βασιλιάς απέρριψε την πρεσβεία και οι κόμητες της Φουά και της Τουλούζης ανέλαβαν πάλι τα όπλα. Ο Ρογήρος-Βερνάρδος Β΄ και ένα μικρό σώμα από υποτελείς του απετέλεσαν έναν θύλακα αντίστασης στο Λιμού από τον Ιούνιο τού 1226 ως τον Ιούνιο τού 1227, αλλά η διαμάχη ήταν περισσότερο μία σειρά από μη συνεχόμενες αψιμαχίες. Τον Ιανουάριο τού 1229 ο Ραϋμόνδος Ζ΄ υπέγραψε τη συμφωνία τού Μω με τον Λουδοβίκο Η΄ και τον διάδοχο εκείνου, τον Λουδοβίκο Θ΄. Από τον Μάρτιο/Απρίλιο τού 1227 ο Ραϋμόνδος-Βερνάρδος Β΄ είχε αφοριστεί· ο μόνος σύμμαχός του είχε φύγει και ένας νέος βασιλικός στρατός είχε έλθει στο πεδίο εναντίον του, έτσι ζήτησε να παραδοθεί. Με τη συμφωνία που ακολούθησε, έλαβε πίσω το μεγαλύτερο μέρος των εδαφών του, όχι όμως το Μιρπουά, που είχε πιο πριν τόσο σκληρά πολεμήσει για την ανάκτησή του.
Η σύζυγός του, υποκόμισσα τού Καστελμπό, ήταν οπαδός των Καθαρών. Όταν οι σχέσεις με τη Γαλλία το επέτρεπαν, ο κόμης της Φουά επικεντρωνόταν στην επέκταση και οχύρωση προς τον νότο. Οχύρωσε τις πόλεις που φρουρούσαν το πέρασμα στην Ανδόρρα και το Ουρζέλ και περιήλθε σε διένεξη με τον επίσκοπο τού Ουρζέλ για την κοιλάδα τού Καμποέ το 1233. Εναντιώθηκε στην Ιερά Εξέταση και ήλθε γι' αυτό σε έριδα με τον επίσκοπο το 1239. Δεν ενεπλάκη στη σύγκρουση τού Ραϋμόνδου Β΄ των Τρανκαβέλ, αν και διαπραγματεύτηκε μία έντιμη συμφωνία το 1240.
Τελείωσε τις ημέρες του σε ειρήνη με την ιδρυθείσα εκκλησία, αν και είχε αφοριστεί για δεύτερη φορά το 1239. Έλαβε το μοναχικό σχήμα στο αββαείο τού Μπουλμπόν και ετάφη εκεί το 1241. Τον διαδέχθηκε ο γιος του Ρογήρος Δ΄, που είχε νυμφευτεί με την υποκόμισσα της Καρδόνα.
Οικογένεια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Νυμφεύτηκε το 1208 την Ερμεζίνντε, κόρη και κληρονόμο τού Αρνώ υποκόμη τού Καστελμπό (στο Ουρζέλ της Καταλωνίας), οπαδό των Καθαρών. Είχε τέκνα:
- Ρογήρος Δ΄ απεβ. 1265, κόμης της Φουά.
- Καικιλία, παντρεύτηκε τον Άλβαρο κόμη τού Ουρζέλ.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Barber, Malcolm (2014). The Cathars: Dualist Heretics in Languedoc in the High Middle Ages. Routledge.
- Graham-Leigh, Elaine (2005). The Southern French Nobility and the Albigensian Crusade. The Boydell Press.
- Marvin, Laurence Wade (2009). The Occitan War:A Military and Political History of the Albigensian Crusade, 1209-1218. Cambridge University Press.
- Smith, Damian J. (2010). Crusade, Heresy and Inquisition in the Lands of the Crown of Aragon. Brill.
- William of Puylaurens (2005). Sibley, M.D.; Sibley, W.A. (eds.). The Chronicle of William of Puylaurens: The Albigensian Crusade and its Aftermath. The Boydell Press.