Πνιέβι
Συντεταγμένες: 52°30′32″N 16°15′23″E / 52.50889°N 16.25639°E
| Πνιέβι | |||
|---|---|---|---|
.jpg) | |||
| |||
  Πνιέβι | |||
| Χώρα | Πολωνία | ||
| Διοικητική υπαγωγή | Γκμίνα Πνιέβι | ||
| Ίδρυση | 1256 | ||
| Έκταση | 9,21 km² | ||
| Πληθυσμός | 8.161 (31 Μαρτίου 2021)[1] | ||
| Ταχ. κωδ. | 62-045 | ||
| Ζώνη ώρας | UTC+01:00 (επίσημη ώρα) UTC+02:00 (θερινή ώρα) | ||
| Ιστότοπος | Επίσημος ιστότοπος | ||
 Σχετικά πολυμέσα | |||
Το Πνιέβι (πολωνικά: Pniewy, γερμανικά: Pinne) είναι πόλη του Πόβιατ Σαμοτούουι, στο Βοεβοδάτο της Μεγάλης Πολωνίας της Πολωνίας. Ο πληθυσμός του είναι 8.084 κάτοικοι (2020).[2]
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το Πνιέβι ιδρύθηκε τον 12ο αιώνα ως μέρος του Βασιλείου της Πολωνίας που διοικούταν από τον Οίκο των Πιαστ, αν και νωρίτερα υπήρχε προπύργιο στην τοποθεσία.[3] Η παλαιότερη γνωστή αναφορά του Πνιέβι προέρχεται από το 1256 και τα προνόμια πόλης του παραχωρήθηκαν πιθανώς στα τέλη του 13ου αιώνα.[3] Το όνομα του Πνιέβι πιθανότατα προέρχεται από την πολωνική λέξη pień, που σημαίνει «κορμός», η οποία απεικονίζεται επίσης στο οικόσημο της πόλης.[3] Το Πνιέβι ήταν μια ιδιωτική πόλη που κατείχαν διάφορες πολωνικές οικογένειες ευγενών, η πρώτη από τις οποίες ήταν η οικογένεια Νάουεντς, αργότερα γνωστή ως οικογένεια Πνιέφσκι[3] του οικόσημου Νάουεντς. Διοικητικά βρισκόταν στο Βοεβοδάτο Πόζναν (14ος αιώνας-1793) στην Επαρχία Μείζονος Πολωνίας του Πολωνικού Στέμματος. Η πόλη υπέφερε κατά τους πολέμους του 17ου και 18ου αιώνα, ωστόσο αναβίωσε χάρη στην οικογένεια Σοουντρίστσι και οι τοπικές συντεχνίες είχαν πολλά προνόμια.[3]
Το 1793 προσαρτήθηκε από το Βασίλειο της Πρωσίας στο δεύτερο διαμελισμό της Πολωνίας, το 1807 ανακτήθηκε από Πολωνούς και συμπεριλήφθηκε στο βραχύβιο Δουκάτο της Βαρσοβίας, το 1815 επαναπροσαρτήθηκε από την Πρωσία και από το 1871 έως το 1918 ήταν επίσης μέρος της Γερμανικής Αυτοκρατορίας. Ο πληθυσμός έλαβε μέρος στις πολωνικές εξεγέρσεις του 1830-1831 (Νοεμβριανή Εξέγερση) και του 1848 (Εξέγερση της Μείζονος Πολωνίας).[3] Η πόλη υποβλήθηκε σε αντιπολωνικές πολιτικές συμπεριλαμβανομένης της γερμανοποίησης, ωστόσο παρέμεινε κέντρο της πολωνικής αντίστασης και οι Πολωνοί ίδρυσαν διάφορες οργανώσεις.[3] Το Νοέμβριο του 1918, μετά τον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο, η Πολωνία ανέκτησε την ανεξαρτησία και τον Δεκέμβριο του 1918, οι ντόπιοι Πολωνοί απελευθέρωσαν την πόλη από τους Γερμανούς και ενσωματώθηκε εκ νέου με την Πολωνία.[3] Οι ντόπιοι Πολωνοί συμμετείχαν σε πολλαπλές μάχες στην Εξέγερση της Μείζονος Πολωνίας (1918-1919), στις οποίες σκοτώθηκαν 18 από αυτούς.[3] Τη δεκαετία του 1920, η Πολωνή μοναχή Ούρσουλα Λεντοχόφσκα, η οποία σήμερα θεωρείται αγία της Καθολικής Εκκλησίας, ίδρυσε το Εκκλησίασμα των Ουρσουλινών της Σπαρακτικής Καρδιάς του Ιησού στο Πνιέβι.[3]
Μετά την κοινή γερμανοσοβιετική εισβολή στην Πολωνία, η οποία ξεκίνησε το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το Σεπτέμβριο του 1939, η πόλη καταλήφθηκε από τη Γερμανία. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, ο πολωνικός πληθυσμός υποβλήθηκε σε απελάσεις, κατάσχεση περιουσίας, εκτοπίσεις σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και καταναγκαστική εργασία[3] και εκτελέσεις. Το Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο του 1939, κάτοικοι του Πνιέβι ήταν μεταξύ των Πολωνών που δολοφονήθηκαν σε μαζικές εκτελέσεις στο Μεντζίσκο και στο Σαμοτούουι.[4]
Αθλητισμός
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η τοπική ποδοσφαιρική ομάδα είναι η Σόκουου Πνιέβι. Αγωνίζεται στα χαμηλότερα πρωταθλήματα, αλλά τη δεκαετία του 1990 έπαιξε στην Εκστρακλάσα.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ bdl
.stat .gov .pl /api /v1 /data /localities /by-unit /023016124064-0971270?var-id=1639616&format=jsonapi. Ανακτήθηκε στις 6 Οκτωβρίου 2022. - ↑ «Największe miasta w Polsce pod względem liczby ludności» [Οι μεγαλύτερες πόλεις της Πολωνίας από άποψη πληθυσμού]. polskawliczbach.pl (στα Πολωνικά).
- ↑ 3,00 3,01 3,02 3,03 3,04 3,05 3,06 3,07 3,08 3,09 3,10 «Historia Pniew». pniewy.wlkp.pl (στα Πολωνικά). Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2020.
- ↑ Βαρντζίνσκα, Μάρια (2009). Był rok 1939. Operacja niemieckiej policji bezpieczeństwa w Polsce. Intelligenzaktion (στα Πολωνικά). Βαρσοβία: Ινστιτούτο Εθνικής Μνήμης. σελίδες 193, 200.