Παναγιώτης Τέτσης
| Παναγιώτης Τέτσης | |
|---|---|
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Παναγιώτης Τέτσης (Ελληνικά)[1] |
| Γέννηση | 1925[1] Ύδρα[1] |
| Θάνατος | 5 Μαρτίου 2016[1] Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών «Ο Ευαγγελισμός» |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα[1] |
| Σπουδές | Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού |
| Ιδιότητα | χαράκτης και ζωγράφος |
Ο Παναγιώτης Τέτσης (1925 - 5 Μαρτίου 2016) ήταν Έλληνας χαράκτης και ζωγράφος από την Ύδρα.
Βιογραφικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σπουδές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε το 1925 στην Ύδρα από ντόπιους γονείς και ήταν γιος εστιάτορα. Παρέμεινε στην Ύδρα μέχρι το 1937, όταν μετά τη φοίτησή του στην Α' Γυμνασίου η οικογένεια του εγκαταστάθηκε στον Πειραιά, αρχικά στο κέντρο της πόλης και μετά την Κατοχή στην Καλλίπολη. Πήρε τα πρώτα του μαθήματα ζωγραφικής το 1940 από τον Γερμανό φιλότεχνο και ξυλογράφο Κλάους Φρισλάντερ, ενώ την ίδια περίοδο γνώρισε τους Νίκο Χατζηκυριάκο-Γκίκα και τον Δημήτρη Πικιώνη. Μετά την αποφοίτησή από το εξατάξιο Γυμνάσιο σπούδασε στη Νομική, την οποία όμως εγκατέλειψε μετά από σύντομο χρονικό διάστημα. Κατά τον τελευταίο χρόνο της Κατοχής εισήχθη στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, από την οποία αποφοίτησε το 1949, αφού είχε σπουδάσει υπό τους Δημήτριο Μπισκίνη, Παύλο Μαθιόπουλο και Κωνσταντίνο Παρθένη. Αργότερα, χάρη σε υποτροφία, ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού το διάστημα (1953-1956), όπου διδάχθηκε χαλκογραφία.[2][3][4][5]
Εκθέσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Τέτσης εγκαινίασε την εκθεσιακή του δραστηριότητα το 1948 παρουσιάζοντας την πρώτη του ατομική έκθεση. Έκτοτε έκανε αρκετές ατομικές και εκθέσεις ζωγραφικής και χαρακτικής σε όλο τον κόσμο. Μεταξύ των εκθέσεων στις οποίες έλαβε μέρος, περιλαμβάνονται οι Μπιενάλε του Σάο Πάολο το 1957 και το 1965, της Αλεξάνδρειας το 1959, οι Διεθνείς Εκθέσεις Χαρακτικής του Λουγκάνο (1960) και του Τόκιο (1964) κλπ. Το 1970, αν και επιλέχτηκε ως αντιπρόσωπος της Ελλάδας στη Μπιενάλε της Βενετίας, αρνήθηκε να λάβει μέρος διαμαρτυρόμενος για τα πολιτικά τεκταινόμενα στην Ελλάδα. Το 2004 συμμετέσχε στην έκθεση Ευρωπαίων Καλλιτεχνών στο Ευρωπαϊκό Κέντρο Τέχνης (EUARCE), που διοργανώθηκε στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Συνεδρίου της Association Internationale des Critiques Littéraires (A.I.C.L.). Το 1999 η Εθνική Πινακοθήκη οργάνωσε αναδρομική έκθεση του έργου του.[3]
Διδακτική καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1951 διορίστηκε επιμελητής στην έδρα του Ελεύθερου Σχεδίου στην Αρχιτεκτονική Σχολή του ΕΜΠ, ενώ το διάστημα 1958-1962 υπήρξε καθηγητής στο Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο. Το 1958 συμμετείχε στην ίδρυση του Ελευθέρου Σπουδαστηρίου Καλών Τεχνών (μετέπειτα Σχολή Βακαλό), στο οποίο δίδαξε ως το 1976. Εκείνη τη χρονιά εξελέγη καθηγητής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, όπου παρέμεινε ως το 1991 ενώ το 1989 εξελέγη πρύτανης. Επί πρυτανείας του παραχωρήθηκε το 1992 από το κράτος 1992 στην ΑΣΚΤ το πρώην εργοστάσιο υφαντουργίας «Σικιαρίδειον», σημερινή έδρα του ιδρύματος.[6] Το 1993 έγινε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.[2][3][5]
Έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Τέτσης διαμόρφωσε μια προσωπική αντίληψη του εξπρεσιονισμού. Τα έργα του περιλαμβάνουν σκηνές της καθημερινότητας, προσωπογραφίες, τοπία, αλλά και νεκρή φύση. Στα έργα του παρατηρείται μια σημαντική μέριμνα στα χρώματα και στο φως. Πέραν από τη ζωγραφική, ο Τέτσης ασχολήθηκε και με τη χαρακτική, αλλά και με τη δημιουργία τοιχογραφιών σε εκκλησίες και δημόσια κτήρια.[3][4]
Βραβεύτηκε στις 29/02/2016 με το βραβείο Γιάννη Μόραλη, που θεσπίστηκε για πρώτη φορά το 2016. Το βραβείο παρέλαβε ο γιος του Αλέξης από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, σε τελετή που έγινε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνων[7][8].
Πέθανε στις 5 Μαρτίου 2016 στην Αθήνα.[9], στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», σε ηλικία 91 ετών.
Αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 www
.nationalgallery .gr /el /zographikh-monimi-ekthesi /painter /tetsis-panagiotis .html. Ανακτήθηκε στις 2 Μαΐου 2020. - ↑ 2,0 2,1 «Ο Παναγιώτης Τέτσης αφηγείται στο LIFO.gr την ιστορία της ζωής του Πηγή: www.lifo.gr». Lifo. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Ιουλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 20 Ιουλίου 2015.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Εθνική Πινακοθήκη – 100 Χρόνια. Τέσσερις Αιώνες Ελληνικής Ζωγραφικής. Αθήνα: ΕΠΜΑΣ. 1999. σελ. 685.
- ↑ 4,0 4,1 Πινακοθήκη Ε. Αβέρωφ/Μέτσοβο. Ζωγραφική, Χαρακτική, Γλυπτική. Αθήνα: Ίδρυμα Ευάγγελου Αβέρωφ - Τοσίτσα. 2008. σελ. 182.
- ↑ 5,0 5,1 Newsroom (13 Νοεμβρίου 2011). «Παναγιώτης Τέτσης: Η ζωγραφική του σήμερα | ΣΚΑΪ». www.skai.gr. Ανακτήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 2023.
- ↑ «Ιστορικό». www.asfa.gr. Ανακτήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 2023.
- ↑ «Η βράβευση του Παναγιώτη Τέτση στο πρόσωπο του γιου του, Αλέξη». Gossip-tv.gr. Ανακτήθηκε στις 7 Μαρτίου 2016.
- ↑ «tovima.gr - Βράβευση Παναγιώτη Τέτση στο Μέγαρο Μουσικής». TO BHMA. Ανακτήθηκε στις 7 Μαρτίου 2016.
- ↑ Πουρνάρα, Μαργαρίτα (5 Μαρτίου 2016). «Πέθανε ο ζωγράφος Παναγιώτης Τέτσης». Καθημερινή. Ανακτήθηκε στις 5 Μαρτίου 2016.
|