Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ντάνιελ Λίπσιτς

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ντάνιελ Λίπσιτς
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Daniel Lipšic (Σλοβακικά)
Γέννηση8  Ιουλίου 1973
Μπρατισλάβα
Χώρα πολιτογράφησηςΣλοβακία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΣλοβακικά
ΣπουδέςΝομική Σχολή Χάρβαρντ
Νομική σχολή του πανεπιστημίου Κομένιους της Μπρατισλάβα
Gymnasium Grösslingová
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός
νομικός
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/ΚίνημαChristian Democratic Movement και New Majority
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαυπουργός
Ιστότοπος
www.lipsic.sk
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Ντάνιελ Λίπσιτς (γεννημένος στις 8 Ιουλίου 1973) είναι Σλοβάκος πολιτικός και νομικός. Είναι πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, υπουργός Δικαιοσύνης και πρώην υπουργός Εσωτερικών. Μέχρι τις 28 Μαΐου 2012 ήταν μέλος του Χριστιανοδημοκρατικού Κινήματος (KDH), στο οποίο διετέλεσε αντιπρόεδρος και βουλευτής. [1] Μέσα από τη νομική και πολιτική του σταδιοδρομία, διακρίνεται για τη σκληρή του στάση σχετικά με αξιωματούχους του πρώην κομμουνιστικού καθεστώτος της Τσεχοσλοβακίας, καθώς και για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Ένας δημόσιος ακτιβιστής κατά της διαφθοράς, είναι ειλικρινής ενάντια στην αντιληπτή διαφθορά στην πολιτική ή οικονομική σφαίρα. [2] [3]

Τον Μάιο του 2012, στον απόηχο της εκλογικής ήττας του υπουργικού συμβουλίου Ραντίτσοβα, ο Λίπσιτς μαζί με τους Γιάνα Ζιτνάνσκα και Γκαμπόρ Γκρέντελ, αποχώρησαν από το KDH και σχημάτισαν ένα νέο πολιτικό κόμμα με το όνομα NOVA (σλοβακικά: Nová väčšina – Dohoda‎‎). Επί του παρόντος υπηρετεί ως πρόεδρος της. [4] Ο Ντάνιελ Λίπσιτς κατατάσσεται σταθερά ως ένας από τους πιο έμπιστους πολιτικούς στη Σλοβακία. [5] [6] [7] [8]

Πρώιμη ζωή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ντάνιελ Λίπσιτς γεννήθηκε στις 8 Ιουλίου 1973 στη Μπρατισλάβα σε οικογένεια γιατρών. Και οι δύο γονείς του, μαζί με τον δίδυμο αδερφό του Έρικ και όλα τα ξαδέρφια του είναι γιατροί, και ο Λίπσιτς μεγάλωσε φιλοδοξώντας να γίνει γιατρός, λέγοντας: «Πάντα πίστευα ότι θα γίνω κι εγώ γιατρός, αφού κατά τη διάρκεια του κομμουνισμού μια καριέρα στη νομική ήταν περιορισμένη. Αλλά μετά τη Βελούδινη επανάσταση τα πράγματα άλλαξαν» [9]

Εκπαίδευση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παρακολούθησε το γυμνάσιο ( σλοβακικά: Gymnazium‎‎) στο Γκροσλίνγκοβα 18 Δευτεροβάθμιο σχολείο. [10] Γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Κομένιους στη Μπρατισλάβα το 1991, αποφοιτώντας το 1996.

Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Πανεπιστήμιο, πέρασε επίσης χρόνο στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Μινεσότα στη Μινεάπολη και στο Νομικό Κέντρο του Πανεπιστημίου Τζορτζτάουν στην Ουάσιγκτον. Το 1998 παρακολούθησε τη Νομική Σχολή του Χάρβαρντ με υποτροφία Φουλμπράιτ, αποφοιτώντας το 2000 με Μεταπτυχιακό στη Νομική ή LL. Μ .

Νομική σταδιοδρομία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατά τη διάρκεια της υποχρεωτικής στρατιωτικής του θητείας μεταξύ 1997 και 1998 υπηρέτησε στην Επαρχιακή Στρατιωτική Εισαγγελία στο Πρέσοβ . Μετά τη στρατιωτική του θητεία, προσλήφθηκε στο Δικηγορικό Γραφείο Valko & Partners, ως ειδικός στο πτωχευτικό δίκαιο. [11] Το 1999, διορίστηκε ως επικεφαλής του Νομικού Γραφείου στο Υπουργείο Δικαιοσύνης από τον τότε Υπουργό Γιαν Τσαρνογκούρσκι, όπου του ανατέθηκε η τεκμηρίωση και η διερεύνηση εγκλημάτων από το πρώην κομμουνιστικό καθεστώς της Τσεχοσλοβακίας, τα οποία περιείχαν πάνω από 70.0000 μεμονωμένες υποθέσεις. [12] Ήταν ειλικρινής υποστηρικτής της δίωξης των Σλοβάκων πολιτικών, που ήταν υπεύθυνοι για την εισβολή του Συμφώνου της Βαρσοβίας στην Τσεχοσλοβακία, την οποία αποκάλεσε «το μεγαλύτερο έγκλημα των τελευταίων 50 ετών της σλοβακικής ιστορίας». Συγκεκριμένα, στόχευσε τον πρώην σκληροπυρηνικό κομμουνιστή ηγέτη Βασίλ Μπιλάκ, ο οποίος κατηγορήθηκε ότι υπέγραψε το επίσημο έγγραφο που «προσκαλούσε» τις σοβιετικές δυνάμεις να εισβάλουν. Ο Μπιλάκ πέθανε το 2014 σε ηλικία 94 ετών, η δίκη του σταμάτησε λόγω έλλειψης μαρτύρων. [13]

Είχε επίσης επιφορτιστεί με τη σύνταξη νόμων, δίνοντας τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να καταπολεμήσει αποτελεσματικά το οργανωμένο έγκλημα, [14] καθώς και νομοθεσία, που θεσπίζει αυστηρότερες ποινές για τους βίαιους εγκληματίες, συμπεριλαμβανομένου ενός συστήματος νόμου Τριών αδικημάτων, που θα στέλνει άτομα, που καταδικάζονται για τρία βίαια εγκλήματα στη φυλακή ισόβια χωρίς αναστολή. Σχολιάζοντας αυτό, ο Λίπσιτς δήλωσε ότι ορισμένες ανεπτυγμένες δυτικές χώρες είχαν εγκαταλείψει την προσπάθεια επανεκπαίδευσης των βίαιων εγκληματιών και αντ' αυτού επικεντρώθηκαν στην "προστασία της κοινωνίας από σοβαρούς εγκληματίες". [15] Επιπλέον, ο Λίπσιτς συνέταξε νομοθεσία κατά της διαφθοράς, η οποία προέβλεπε αυστηρότερες ποινές για δωροδοκία και δωροδοκία για πρώτη φορά στη Σλοβακία. [16]

Την 1η Απριλίου 2002, ο Λίπσιτς παραιτήθηκε από τη θέση του ως επικεφαλής του Νομικού Γραφείου στο Υπουργείο Δικαιοσύνης. Αυτό οφειλόταν σε έναν αναθεωρημένο νόμο περί κρατικών υπηρεσιών, που τέθηκε σε ισχύ εκείνη την ημέρα, απαγορεύοντας σε κρατικούς γραφειοκράτες κάτω από το επίπεδο του υφυπουργού να είναι μέλη πολιτικών κομμάτων. Ο Λίπσιτς, μέλος του κυβερνώντος συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών (KDH), επέλεξε να παραμείνει στο κόμμα και παραιτήθηκε. [17]

Πολιτική καριέρα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ενώ ακόμη σπούδαζε νομικά στο πανεπιστήμιο, υπηρέτησε ως Πρόεδρος της δεξιάς οργάνωσης νεολαίας Πολιτική Δημοκρατική Νεολαία (Civic Democratic Youth), η οποία ιδρύθηκε το 1991. Ως πρόεδρος του CDY, ήταν επίσης παρών στο 6ο Εθνικό Συνέδριο του Χριστιανοδημοκρατικού Κινήματος (KDH), το οποίο πραγματοποιήθηκε στις 23–24 Οκτωβρίου 1993 στο Ρουζόμπεροκ. Το 1998 έγινε μέλος του κόμματος.

Υπουργός Δικαιοσύνης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις βουλευτικές εκλογές της Σλοβακίας το 2002 τοποθετήθηκε στην 6η θέση στη λίστα του κόμματος και έλαβε 42.727 προνομιακές ψήφους (μερίδιο 18,01%), που ήταν τέταρτος πίσω από τους Πάβολ Χρουσόφσκι, Γιαν Φιγκέλ και Βλαντιμίρ Πάλκο. Η εντολή του δεν ίσχυε γιατί έγινε μέλος της κυβέρνησης ως υπουργός του υπουργικού συμβουλίου μετά τις εκλογές. Από τις 15 Οκτωβρίου 2002 κατείχε τη θέση του Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης και του Υπουργού Δικαιοσύνης.

430/5000: Κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του, το Επαρχιακό Δικαστήριο της Μπρατισλάβα 1 αποφάσισε με προκαταρκτικό μέτρο ότι η απεργία των σιδηροδρόμων τον Φεβρουάριο του 2003 ήταν παράβαση του νόμου και έπρεπε να τερματιστεί αμέσως. Το Συνταγματικό Δικαστήριο επιβεβαίωσε αργότερα το δικαίωμα των σιδηροδρομικών στην απεργία. Το Σύνταγμα της Σλοβακικής Δημοκρατίας στο άρθρο 37 στο τμήμα Οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά δικαιώματα εγγυάται στους πολίτες το δικαίωμα στην ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι για τους σκοπούς των οικονομικών και κοινωνικών συμφερόντων τους και εγγυάται το δικαίωμα στην απεργία.

Συνεχίζοντας τις αντικομμουνιστικές πολιτικές του προκατόχου του, ο Λίπσιτς προσπάθησε ανεπιτυχώς να εισαγάγει νόμο, που απαγόρευε δικαστές που είχαν εργαστεί υπό το πρώην κομμουνιστικό καθεστώς από το δικαστικό σώμα. Προσπάθησε επίσης να διώξει μέλη του δικαστικού σώματος, που είχαν αποφανθεί σε πολιτικές δίκες υπό το κομμουνιστικό καθεστώς. Το σχέδιο απορρίφθηκε κατηγορηματικά από τις ανώτατες δικαστικές αρχές της Σλοβακίας, οι οποίες υποστήριξαν ότι ο νόμος, εάν ψηφιστεί, θα έβγαινε πολύ αργά. [18]

Σε σχέση με την αποχώρηση του KDH από τον κυβερνητικό συνασπισμό στις 7 Φεβρουαρίου 2006, όλοι οι υπουργοί του υπουργικού συμβουλίου του KDH παραιτήθηκαν. Στη συνέχεια, στις 8 Φεβρουαρίου αντικαταστάθηκε ως Υπουργός Δικαιοσύνης από τη Λουσία Ζιτνάνσκα από το SDKU. [19] Αυτή η πολιτική κίνηση της KDH συνδέθηκε με την αποδοκιμασία του σχεδίου σύμβασης μεταξύ της Σλοβακικής Δημοκρατίας και της Αγίας Έδρας σχετικά με το δικαίωμα στην αντίρρηση συνείδησης, που αφορά τις ένοπλες δυνάμεις, την υγεία, την εκπαίδευση και κατάρτιση, τις νομικές υπηρεσίες και τις εργασιακές σχέσεις. Στις πρόωρες βουλευτικές εκλογές, που διεξήχθησαν στις 17 Ιουνίου 2006, το KDH έγινε μέρος της αντιπολίτευσης. Ο Λίπσιτς σε αυτές τις εκλογές έλαβε τον δεύτερο υψηλότερο αριθμό προνομιακών ψήφων - 86.536 (45,20%).

Υπουργός Εσωτερικών

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά τις βουλευτικές εκλογές του 2010 και την παραίτηση του υπουργικού συμβουλίου Φίκο στις 9 Ιουλίου ο Λίπσιτς έγινε μέλος του υπουργικού συμβουλίου της Ιβέτα Ραντίτσοβα ως Υπουργός Εσωτερικών. Μετά τις βουλευτικές εκλογές της Σλοβακίας το 2012, στις οποίες έπεσε ο κυβερνητικός συνασπισμός, ο Λίπσιτς παραιτήθηκε. [20]

Ενώ ήταν στο Υπουργείο Εσωτερικών, μια ανώνυμη πηγή ισχυρίστηκε ότι ο Λίπσιτς είχε διασυνδέσεις με έναν ισραηλινό μυστικό πράκτορα. Αυτό οδήγησε σε «ένα ξέσπασμα αντισημιτικών και αντι-ισραηλινών σχολίων στα μέσα ενημέρωσης». Θεωρήθηκε η πρώτη αντισημιτική επίθεση σε πολιτικό με επιρροή στην ιστορία της Σλοβακικής Δημοκρατίας. [21]

Προσωπική ζωή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αυτή τη στιγμή μένει στην Μπρατισλάβα με την οικογένειά του. [22] Εκτός από σλοβακικά, που είναι η μητρική του γλώσσα, ο Λίπσιτς μιλά αγγλικά, γερμανικά και ρωσικά. [23]

Οικογένεια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Είναι παντρεμένος με την τηλεοπτική παρουσιάστρια Μπεάτα Λιπσιτσόβα (το γένος Οράβτσοβα). [24] Μαζί έχουν τους γιους Αλέξανδρο και Πέτρο. [25] Έχει έναν δίδυμο αδερφό που ονομάζεται Έρικ, ο οποίος είναι ειδικός στην εσωτερική ιατρική και εργάζεται σήμερα ως καρδιολόγος στο Χρόνινγκεν της Ολλανδίας. [26]

Εμπλοκή σε θανατηφόρο τροχαίο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 19 Σεπτεμβρίου 2016, ενώ οδηγούσε στο σπίτι από τη δουλειά μέσω της γειτονιάς Μπρατισλάβα III, το Skoda Superb του χτύπησε έναν 72χρονο πεζό που διέσχιζε τον δρόμο. Ο άνδρας μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, αλλά αργότερα υπέκυψε στα τραύματά του στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Μπρατισλάβα. Ένα τεστ, που πραγματοποιήθηκε στον τόπο του ατυχήματος απέδειξε ότι ο Λίπσιτς δεν ήταν υπό την επήρεια αλκοόλ κατά την οδήγηση. Ο Λίπσιτς εξέφρασε τη λύπη του και προσέφερε βοήθεια στην οικογένεια του άνδρα. Επιβεβαίωσε ότι οδηγούσε το αυτοκίνητο, λέγοντας ότι δεν οδηγούσε γρήγορα. Παρατήρησε τον άνδρα λίγο πριν το συμβάν. [27] Μέρες αργότερα ο Λίπσιτς ανακοίνωσε ότι θα παραιτηθεί από τη βουλευτική του έδρα λόγω της αστυνομικής έρευνας για την υπόθεση, λέγοντας " Δεν θα μπορούσα να κάνω πια τη δουλειά μου πλήρως", [28] Στις 23 Ιανουαρίου 2017, η αστυνομία της Μπρατισλάβα επιβεβαίωσε ότι ο Λίπσιτς θα κατηγορούνταν για παράνομη θανάτωση μετά το ατύχημα. [29]

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Lipšic, Daniel. Διμερές κοινοβουλευτικό σύστημα ( σλοβακικά: Dvojkomorový parlamentný systém‎‎ ). Μπρατισλάβα : Inštitút pre verejné otázky, 2000. 43 s.(ISBN 80-8893-516-4) .
  • Lipšic, Daniel. Η Σλοβακία χρειάζεται μια αξιοπρεπή ηγεσία ( σλοβακικά: Slušné Slovensko potrebuje lídra‎‎ ). Μπρατισλάβα : NOVA, 2013. 174 s.(ISBN 978-80-89402-62-5)ISBN 978-80-89402-62-5 .

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ (22 June 2005). Vindication Nears for Reluctant Free-Speech Crusader, The New York Times
  2. ↑ «Lipšic wants anti-corruption office - spectator.sme.sk». 
  3. ↑ «Lipšic becomes anti-corruption head». Slovak Spectator. 12 December 2002. http://spectator.sme.sk/articles/view/11339/10/. Ανακτήθηκε στις 6 March 2014. 
  4. ↑ (6 September 2012). NOVA - Slovak word of the week, The Slovak Spectator
  5. ↑ «Fico most trusted Slovak politician». http://spectator.sme.sk/articles/view/17006/10/. Ανακτήθηκε στις 6 March 2014. 
  6. ↑ «Poll: Distrust in politicians rises; Fico remains most popular». Slovak Spectator. http://spectator.sme.sk/articles/view/42397/10/poll_distrust_in_politicians_rises_fico_remains_most_popular.html. Ανακτήθηκε στις 6 March 2014. 
  7. ↑ «Poll finds Fico, Radičová and Gašparovič are the three most trusted politicians». Slovak Spectator. http://spectator.sme.sk/articles/view/45457/10/poll_finds_fico_radicova_and_gasparovic_are_the_three_most_trusted_politicians.html. Ανακτήθηκε στις 6 March 2014. 
  8. ↑ «Polis Poll: Fico the most and least trusted politician in Slovakia». Slovak Spectator. http://spectator.sme.sk/articles/view/49323/10/polis_poll_fico_the_most_and_least_trusted_politician_in_slovakia.html. Ανακτήθηκε στις 6 March 2014. 
  9. ↑ Reynolds, Matthew. «From Massachusetts to a ministry post». Slovakspectator.sk. http://spectator.sme.sk/articles/view/106/. Ανακτήθηκε στις 29 January 2014. 
  10. ↑ «Významné osobnosti, ktoré študovali na našej škole». Gamca.sk. Ανακτήθηκε στις 29 Ιανουαρίου 2014. 
  11. ↑ Nicholson, Tom. «Slovakia's repudiation of loan leads to arbitration». slovakspectator.sk. http://spectator.sme.sk/articles/view/6683/3/. Ανακτήθηκε στις 29 January 2014. 
  12. ↑ Remias, Ivan. «Communist crimes untried». Slovakspectator.sk. http://spectator.sme.sk/articles/view/3454/. Ανακτήθηκε στις 29 January 2014. 
  13. ↑ Pisarova, Martina (17 April 2000). «Communist charged with treason». Slovak Spectator. http://spectator.sme.sk/articles/view/1915/. Ανακτήθηκε στις 6 March 2014. 
  14. ↑ Domanovsky, Daniel. «Mob boss Černák gets 15 years». Slovakspectator.sk. http://spectator.sme.sk/articles/view/2184/. Ανακτήθηκε στις 29 January 2014. 
  15. ↑ Pisarova, Martina (25 March 2000). «Tougher sentences urged for repeat offenders Justice Ministry Wants 'Three Strikes' System To Jail Dangerous Criminals For Life Without Parole». Slovak Spectator. http://spectator.sme.sk/articles/view/7021/. Ανακτήθηκε στις 6 March 2014. 
  16. ↑ Pisarova, Martina. «Tougher criminal code passes parliament». Slovakspectator.sk. http://spectator.sme.sk/articles/view/4099/. Ανακτήθηκε στις 29 January 2014. 
  17. ↑ «No more political bureaucrats». Slovak Spectator. 8 April 2002. http://spectator.sme.sk/articles/view/7183/. Ανακτήθηκε στις 6 March 2014. 
  18. ↑ Pisarova, Martina. «Minister wants communist judges thrown out». Slovak Spectator. http://spectator.sme.sk/articles/view/10809/. Ανακτήθηκε στις 6 March 2014. 
  19. ↑ Matko, Martin. SDKÚ-DS : Strana reforiem a modernízácie Slovenska. Inštitút pre moderné Slovensko. σελ. 74. 
  20. ↑ Balogova, Beata. «Lipšic breaks with KDH». Slovakspectator.sk. http://spectator.sme.sk/articles/view/46546/2/lipsic_breaks_with_kdh.html. Ανακτήθηκε στις 29 January 2014. 
  21. ↑ Paulovičová, Nina (2018). «Holocaust Memory and Antisemitism in Slovakia: The Postwar Era to the Present». Antisemitism Studies (Indiana University Press) 2 (1): 22–23. doi:10.2979/antistud.2.1.02. 
  22. ↑ (14 July 2010). Daniel Lipšic - Minister of Interior, The Slovak Spectator
  23. ↑ «Zivotopis» (PDF). Lipsic.sk. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 29 Ιανουαρίου 2014. 
  24. ↑ Sefcikova, Veronika. «Lipšic bol pri pôrode syna: Je to tá najsilnejšia emócia!». Cas.sk. http://www.cas.sk/clanok/141473/lipsic-bol-pri-porode-syna-je-to-ta-najsilnejsia-emocia.html. Ανακτήθηκε στις 29 January 2014. 
  25. ↑ «Daniel Lipšic ukázal malého synčeka: Toto je môj Peťko!». Cas.sk. http://www.cas.sk/clanok/208248/daniel-lipsic-ukazal-maleho-synceka-toto-je-moj-petko.html. Ανακτήθηκε στις 29 January 2014. 
  26. ↑ «Žijú v tieni súrodencov: Čím sa živia bratia našich politikov?». http://www.cas.sk/clanok/207173/ziju-v-tieni-surodencov-cim-sa-zivia-bratia-nasich-politikov.html. Ανακτήθηκε στις 30 January 2014. 
  27. ↑ «Lipšic struck a pedestrian». https://spectator.sme.sk/c/20279753/lipsic-struck-a-pedestrian.html?ref=av-center. Ανακτήθηκε στις 9 June 2017. 
  28. ↑ «Lipšic gives up his mandate». https://spectator.sme.sk/c/20282804/lipsic-gives-up-his-mandate.html?ref=av-center. Ανακτήθηκε στις 9 June 2017. 
  29. ↑ «Lipšic charged with unlawful killing». https://spectator.sme.sk/c/20441033/lipsic-charged-with-unlawful-killing.html?ref=av-center. Ανακτήθηκε στις 9 June 2017. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ντάνιελ_Λίπσιτς&oldid=9718170"