Νήσος Καρολίνα

Καρολίνα Νήσος
Θέση	Ειρηνικός Ωκεανός, Νότια Νησιά Γραμμής Ισημερινού
Συντεταγμένες	9°57′Ν, 150°13′Δ
Έκταση	3,76 χλμ²
Χώρα	Κιριμπάτι
Πληθυσμός	ακατοίκητο

Η Νήσος Καρολίνα ή Ατόλλη Καρολίνα, επίσης γνωστή και ως Νήσος Χιλιετίας (Millennium Island), είναι η ανατολικότερη από τις ακατοίκητες κοραλλιογενείς ατόλλες που απαρτίζουν τα νότια Νησιά Γραμμής Ισημερινού στον κεντρικό Ειρηνικό Ωκεανό.

Οι Ευρωπαίοι πρωτοείδαν το νησί το 1606, το Ηνωμένο Βασίλειο το διεκδίκησε το 1868 και είναι τμήμα του Κιριμπάτι από την ανεξαρτησία της χώρας το 1979. Παρόλα αυτά η Νήσος Καρολίνα έχει παραμείνει σχετικά ανέγγιχτη και θεωρείται ένα από τα πιο αδιάφθορα από τον πολιτισμό τροπικά νησιά στον κόσμο, παρά την εξόρυξη γκουανό, τη συλλογή κόπρας (σάρκας καρύδας) και την ανθρώπινη εποίκηση τον 19ο και 20ό αιώνα. Είναι τόπος διαβίωσης ενός από τους μεγαλύτερους πληθυσμούς του καβουριού καρύδας στον κόσμο και αποτελεί σημαντικό τόπο αναπαραγωγής για θαλάσσια πτηνά, και ειδικά τη Σταχτιά Στέρνα.

Η ατόλλη είναι περισσότερο γνωστή για τον ρόλο της στους εορτασμούς για την άφιξη του έτους 2000 – μια επανοργάνωση της Γραμμής Αλλαγής Ημερομηνίας έκανε τη Νήσο Καρολίνα ένα από τα πρώτα σημεία ξηράς στη Γη (εκτός Ανταρκτικής) που είδαν την 1η Ιανουαρίου 2000.

Γεωγραφία και κλίμα

Η Νήσος Καρολίνα βρίσκεται κοντά στο νοτιοανατολικό άκρο των Νησιών Γραμμής Ισημερινού, μιας αλυσίδας από ατόλλες που διασχίζει κάθετα τον Ισημερινό, περίπου 1.500 χλμ. νότια των Νήσων Χαβάης στον κεντρικό Ειρηνικό. Η ατόλλη, που έχει σχήμα λεπτοκαμωμένης ημισελήνου (με χερσαία έκταση 3,76 τ.χλμ.), αποτελείται από 39 ξεχωριστές νησίδες που περιβάλλουν μια στενή λιμνοθάλασσα. Εκτείνεται για περίπου 9 χλμ. από βορρά προς νότο και 2 χλμ. από ανατολή προς δύση. Οι νησίδες υψώνονται μόλις έως τα 6 μέτρα πάνω από το επίπεδο θαλάσσης. Οι νησίδες, όπως σε όλες τις ατόλλες, μοιράζονται μια κοινή γεωλογική προέλευση και αποτελούνται από αμμώδεις αποθέσεις και ασβεστολιθικό πέτρωμα πάνω σε έναν κοραλλιογενή ύφαλο.

Τρεις μεγάλες νησίδες αποτελούν σχεδόν το σύνολο της χερσαίας έκτασης της Ατόλλης Καρολίνας: Νησίδα Νέηκ (1,04 τ.χλμ.) στα βόρεια, Νησίδα Λονγκ (0,76 τ.χλμ.) στα βορειοανατολικά της λιμνοθάλασσας και Νότια Νησίδα (1,07 τ.χλμ.). Οι υπόλοιπες μικρές νησίδες, οι περισσότερες από τις οποίες ονομάστηκαν κατά την οικολογική παρατήρηση του 1988, που διεξήγαγαν η Άντζελα και ο Κάμερον Κέπλερ, κατατάσσονται σε 4 ομάδες: οι Νότιες Νέηκ Νησίδες, οι Κεντρικές Υπήνεμες Νησίδες, οι Νότιες Υπήνεμες Νησίδες, και οι Προσήνεμες Νησίδες. Οι νησίδες της Καρολίνας είναι ιδιαίτερα εφήμερες – στην πορεία ενός αιώνα παρατηρήσεων, αρκετές από τις μικρότερες νησίδες έχει αναφερθεί ότι εμφανίζονται και εξαφανίζονται εντελώς μετά από μεγάλες καταιγίδες, ενώ το σχήμα των μεγαλύτερων έχει αλλάξει σημαντικά.

Η κεντρική λιμνοθάλασσα, περίπου 6 χλμ. επί 0,5 χλμ., είναι ρηχή – με μέγιστο βάθος από 5 έως 7 μέτρα – και διασχίζεται επανειλημμένα από στενές κοραλλιογενείς δεξαμενές νερού και μικρά κομμάτια ύφαλου. Τα αβαθή του υφάλου γενικά εκτείνονται περίπου για 500 μέτρα από την ακτή – αν και πηγές αναφέρουν ότι εκτείνονται για περισσότερο από 1 χλμ. από την ξηρά – και κάνουν την απόβαση επικίνδυνη κατά την πλημμυρίδα της παλίρροιας. Δεν υπάρχουν φυσικά σημεία προσεδάφισης, αγκυροβόλια, ή ανοίγματα βαθιών νερών στην κεντρική λιμνοθάλασσα. Το νερό που χύνεται στη λιμνοθάλασσα από ρηχά κανάλια κατά την πλημμυρίδα εμπεριέχεται εντός του περιβάλλοντος ύφαλου και παραμένει σταθερό παρά την ωκεάνια παλίρροια. Οι περισσότερες προσεδαφίσεις γίνονται γενικά σε ένα μικρό άνοιγμα στον ύφαλο στη βορειοδυτική γωνιά της Νότιας Νησίδας.

Δεν υπάρχει μόνιμο γλυκό νερό στη Νήσο Καρολίνα, αν και στις Νησίδες Νέηκ και Νότια λιμνάζουν υπόγειες δεξαμενές γλυκού νερού, και έχουν κατασκευαστεί πηγάδια για την άντληση πόσιμου νερού για προσωρινούς καταυλισμούς. Τα χώματα στην Καρολίνα είναι παρομοίως φτωχά, και κυριαρχούνται από κοραλλιογενή χαλίκια και άμμο, με σημαντική οργανική σύνθεση μόνον μέσα στα σταθερά, δασώδη κέντρα του νησιού. Τα αποθέματα γκουανό κάνουν τα χώματα του νησιού, όπου υπάρχουν, πλούσια σε άζωτο, αλλά ακόμα και στις παλαιότερες περιοχές με βλάστηση της ατόλλης, τα χώματα έχουν πάχος μόλις μερικά εκατοστά (3–5).

Όπως και το υπόλοιπο Κιριμπάτι, η Καρολίνα απολαμβάνει τροπικό θαλάσσιο κλίμα – επίμονα θερμό και υγρό. Οι μετεωρολογικές καταγραφές είναι αραιές, αλλά γενικά η θερμοκρασία ποικίλλει από 28 – 32ο C όλο το χρόνο. Η Καρολίνα βρίσκεται σε μια περιοχή με υψηλές μεταβολές στη βροχόπτωση, αλλά υπολογίζεται ότι λαμβάνει κατά μέσο όρο 1.500 χιλιοστά βροχής ετησίως. Οι παλίρροιες είναι της τάξης του 0,5 μέτρου και οι αληγείς άνεμοι, γενικά από τα βορειοανατολικά, δείχνουν ότι αυτή η γωνιά του νησιού βιώνει τις πιο άγριες θάλασσες.

Η Καρολίνα είναι ένα από τα πιο απομονωμένα νησιά στη γη – 230 χλμ. από την πλησιέστερη ξηρά στη Νήσο Φλιντ, 1.500 χλμ. από τον κοντινότερο μόνιμο οικισμό στο Κιριτιμάτι, 4.200 χλμ. από την πρωτεύουσα του Κιριμπάτι στην Ταράουα και 5.100 χλμ. από την πλησιέστερη ηπειρωτική ξηρά στη Βόρειο Αμερική.

Νησίδες

Η Νήσος Καρολίνα αποτελείται περίπου από 39 νησίδες, παρακάτω παρατίθενται από βορρά προς νότο:

• Νέηκ Νησίδα, 0,917 τ.χλμ.
• Λονγκ Νησίδα, 0,76 τ.χλμ.
• Νότιες Νέηκ Νησίδες
  • Παντάνους, 0,074 τ.χλμ.
  • Ντέηντζερ, 0,027 τ.χλμ.
  • Μπούμπυ, 0,008 τ.χλμ.
  • Κοράλ, 0,017 τ.χλμ.
  • Λόουν Παλμ, 0,02 τ.χλμ.
  • Μότου Κότα (Κοκκινοπόδαρη Μπούμπυ), 0,006 τ.χλμ.
  • Μότου Μουακένα (Μασκοφόρα Μπούμπυ), 0,01 τ.χλμ.
• Κεντρικές Υπήνεμες Νησίδες
  • Μότου Μανικίμπα (Θαλασσοπούλι), 0,215 τ.χλμ.
  • Μπλάκφιν, 0,026 τ.χλμ.
  • Μότου Ματάουα (Λευκή Στέρνα), 0,017 τ.χλμ.
  • Έμεραλντ, 0,083 τ.χλμ.
  • Σαρκ, 0,08 τ.χλμ.
  • Σκάρλετ Κραμπ, 0,005 τ.χλμ.
  • Μότου Ναουτόνγκα, 0,003 τ.χλμ.
  • Αζούρ, 0,002 τ.χλμ.
  • Ρηφ-Φλατ, 0,001 τ.χλμ.
  • Μπερντ, 0,041 τ.χλμ.
  • Φίσμπωλ, 0,006 τ.χλμ.
• Νότιες Υπήνεμες Νησίδες
  • Μότου Ραουράου (Μπλε-Γκρι Νόντυ), 0,035 τ.χλμ.
  • Μότου Εϊτέι (Φρεγάτα), 0,014 τ.χλμ.
  • Πιζόνια, 0,024 τ.χλμ.
  • Μότου Κιμόα (Ρατ) 0,018 τ.χλμ.
  • Μότου Άνα Άνα (Νησίδα Άννης), 0,021 τ.χλμ.
• Προσήνεμες Νησίδες
  • Μποζούν Μπερντ, 0,008 τ.χλμ.
  • Ουϊντγουώρντ, 0,114 τ.χλμ.
  • Κρεσέντ, 0,031 τ.χλμ.
  • Μότου Ατίμπου (Κοράλ Ράμπλ), 0,0002 τ.χλμ.
  • Νορθ Πιγκ, 0,054 τ.χλμ.
  • Πιγκ, 0,072 τ.χλμ.
  • Σκαλ, 0,0002 τ.χλμ.
  • Νορθ Μπράδερς, 0,017 τ.χλμ.
  • Μπράδερς, 0,043 τ.χλμ.
  • Νόντυ Ροκ, 0,0002 τ.χλμ.
  • Νορθ Αρουντέλ, 0,009 τ.χλμ.
  • Αρουντέλ, 0,073 τ.χλμ.
  • Τριντάκνα, 0,091 τ.χλμ.
• Νότια Νησίδα, 1,044 τ.χλμ.

Ιστορία

Προϊστορία

Η Νήσος Καρολίνα θεωρείται ότι σχηματίστηκε από τη διάβρωση ενός ηφαιστειακού θερμού σημείου και κατόπιν έγινε το σπίτι ενός κοραλλιογενούς υφάλου που μεγάλωσε πάνω από την επιφάνεια του ωκεανού. Αν και αυτές οι γεωλογικές διαδικασίες δεν γίνονται εύκολα κατανοητές, ο προσανατολισμός των Νήσων Γραμμής (περίπου βορράς – νότος) προτείνει ότι δημιουργήθηκαν περισσότερα από 40 εκατομμύρια χρόνια πριν, προτού η Ειρηνική Πλάκα αλλάξει την κατεύθυνση του ταξιδιού της. Το ίδιο θερμό σημείο πιο πρόσφατα ανύψωσε το Αρχιπέλαγος Τουαμότου.

Υπάρχουν αποδείξεις εποίκισης από Πολυνησιακό λαό στις μεγαλύτερες νησίδες πριν την επαφή με τους Ευρωπαίους. Τάφοι και πλατφόρμες μνημείων ανακαλύφθηκαν από τις πρώτες εξερευνήσεις του νησιού, και ένα μεγάλο μαραέ (υπαίθριος λατρευτικός χώρος) υπάρχει στη δυτική πλευρά της Νησίδας Νέηκ. Μέχρι και σήμερα, αυτά τα αριστουργήματα δεν έχουν παρατηρηθεί από αρχαιολόγους.

Από τον 17ο έως τον 19ο αιώνα

Η πρώτη καταγεγραμμένη οπτική επαφή της Νήσου Καρολίνα από τους Ευρωπαίους έγινε στις 21 Φεβρουαρίου 1606, από τον Πέδρο Φερνάντεζ ντε Κεϊρός, ένα Πορτογάλο εξερευνητή που έπλεε εκ μέρους της Ισπανίας, Το νησί το ονόμασε Σαν Μπερνάντο. Η ατόλλη ανακαλύφθηκε εκ νέου στις 16 Δεκεμβρίου 1795 από τον Πλοίαρχο Ουΐλλιαμ Ρόμπερτ Μπράουτον με το HMS Πρόβιντενς, που έδωσε στην ατόλλη το όνομα Καρολίνα (που αργότερα στα αγγλικά έγινε caroline) προς τιμήν της κόρης του σερ Π. Στέφενς, Λόρδου του Ναυαρχείου. Την Καρολίνα την ξαναείδε το 1821 το Αγγλικό φαλαινοθηρικό σκάφος Σαπλάι και τότε ονομάστηκε Νήσος Θόρντον, από το όνομα του καπετάνιου του πλοίου. Άλλα πρώιμα ονόματα του νησιού υπήρξαν τα Χερστ, Κλαρκ και Ιντιπέντενς. Ανάμεσα στις άλλες πρώιμες επισκέψεις που άφησαν καταγραφές για το νησί είναι αυτή του USS Ντόλφιν το 1825 (από τον υποπλοίαρχο Χίραμ Πάουλντινγκ), και ενός φαλαινοθηρικού σκάφους το 1835 (καταγράφηκε από τον Φρέντερικ Ντέμπελ Μπέννετ στο «Αφήγηση ενός φαλαινοθηρικού γύρου της Γης στα χρόνια 1833 – 1836»).

Το 1846, η Ταϊτινή εταιρεία Κόλλι και Λουσέτ προσπάθησε να καθιερώσει μια μικρή κοινότητα που θα ασχολούνταν με την κτηνοτροφία και τη συλλογή κόπρας, όμως η επιχείρηση που δεν είχε οικονομική επιτυχία. Το 1868, η Καρολίνα διεκδικήθηκε από το Βρετανικό σκάφος HMS Ρέιν-ντηρ (Τάρανδος), που βρήκε 27 κατοίκους στη Νότια Νησίδα. Ο Οικισμός άντεξε μέχρι το 1904, όταν οι εναπομείναντες Πολυνήσιοι μεταφέρθηκαν στο Νιούε.

Το 1872, το νησί εκμισθώθηκε από τη Βρετανική κυβέρνηση στην εταιρεία Αφοί Χόουλντερ, που διεξήγαγε λιγοστές εξορύξεις γκουανό στο νησί. Το 1881, η εκμίσθωση πέρασε στον διοικητή των εξορύξεων, Τζων Τ. Αρουντέλ (το όνομα του φέρει μια από τις νησίδες). Η εξόρυξη γκουανό, που ξεκίνησε το 1874, πρόσφερε συνολικά 10.000 τόνους φωσφάτα μέχρι που εξαντλήθηκαν τα αποθέματα του νησιού το 1895.

Το 1883, μια αποστολή Αμερικανών αστρονόμων ταξίδεψε από το Περού στη Νήσο Καρολίνα με το USS Χάρτφορντ για την παρατήρηση μιας ολικής έκλειψης ηλίου στις 6 Μαΐου, όπως και μια Γαλλική αποστολή, και το Πολεμικό Ναυτικό των Η.Π.Α. χαρτογράφησε την ατόλλη. Ο Γιόχαν Παλίσα, ένα μέλος της αποστολής, ανακάλυψε έναν αστεροειδή αργότερα την ίδια χρονιά και τον ονόμασε «Καρολίνα» θυμούμενος την επίσκεψη του στο νησί.

20ός αιώνας

Με την εκμίσθωση του νησιού στην εταιρεία S.R. Μάξουελ και Σία, ιδρύθηκε ένας νέος οικισμός το 1916, αυτήν τη φορά βασισμένος εξολοκλήρου στην εξαγωγή κόπρας. Το μεγαλύτερο μέρος της Νότιας Νησίδας απογυμνώθηκε από το δάσος του για να φυτευτούν καρύδες, ένα μη ιθαγενές δέντρο. Η επιχείρηση, όμως, χρεωκόπησε, και ο πληθυσμός του οικισμού σταδιακά μειώθηκε. Μέχρι το 1926, υπήρχαν μόλις 10 κάτοικοι και μέχρι το 1936, ο οικισμός περιλάμβανε μόνον δύο Ταϊτινές οικογένειες πριν την εγκατάλειψη του κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1930.

Η Νήσος Καρολίνας παρέμεινε ακατοίκητη και απείραχτη κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά. Παρέμεινε υπό Βρετανική κυριαρχία, αφού την ανέλαβε ξανά η Βρετανική Ανώτατη Επιτροπή Δυτικού Ειρηνικού το 1943 και κυβερνήθηκε ως τμήμα των Κεντρικών και Νοτίων Νησιών Γραμμής. Τον Ιανουάριο του 1972, τα Κεντρικά και Νότια Νησιά Γραμμής, μαζί με την Καρολίνα, ενώθηκαν με τη Βρετανική αποικία των Νησιών Γκίλμπερτ και Έλις, που είχε γίνει αυτόνομη το 1971, στην προσπάθεια της Βρετανικής αποαποικιοποίησης.

Το 1979, τα Νησιά Γκίλμπερτ έγιναν το ανεξάρτητο κράτος του Κιριμπάτι. Η Νήσος Καρολίνα τότε ήταν και συνεχίζει να είναι το ανατολικότερο σημείο του Κιριμπάτι. Ολόκληρο το νησί ανήκει επί του παρόντος στην κυβέρνηση του Κιριμπάτι, υπό την επίβλεψη του Υπουργείου Νησιωτικών Ομάδων Γραμμής και Φοίνικα, που έχει έδρα στο Κιριτιμάτι. Οι διεκδικήσεις κυριαρχίας της νήσου από τις Ηνωμένες Πολιτείες (υπό την Πράξη Νήσων με Γκουανό) εγκαταλείφθηκαν το 1979 με τη «Συνθήκη Φιλίας», που επικυρώθηκε από τη Γερουσία των Η.Π.Α. το 1983.

Το νησί κατοικήθηκε για λίγο ξανά από το 1987 έως το 1991 από τον Ρον Φάλκονερ, τη γυναίκα του Άννι, και τα δύο παιδιά τους, που ανέπτυξαν μια αυτάρκη κοινότητα στην ατόλλη. Με τη μεταφορά της ιδιοκτησίας της ατόλλης, η οικογένεια Φάλκονερ διώχθηκε από το νησί από την κυβέρνηση του Κιριμπάτι. Ένα βιβλίο, Μόνοι μαζί (Together alone), που έγραψε ο Φάλκονερ, εξιστορεί τη ζωή του στη Νήσο Καρολίνα. Ο Τζιμ Φίλιπς από τη Χαβάη και η Σάλλυ Σήσεϋ από την Γκάμπια κατοίκησαν το νησί για 5 μήνες το δεύτερο μισό του 1992, δίνοντας ζωή στην κατοικία του Φάλκονερ αν και παρέμεναν στο γιότ τους «Σατισφάξιον (Ικανοποίηση)» τον περισσότερο καιρό.

Τη δεκαετία του 1990, το νησί εκμισθώθηκε στον Ουρίμα Φέλιξ, έναν επιχειρηματία από τη Γαλλική Πολυνησία, που έφτιαξε ένα μικρό σπιτικό σε μια από τις νησίδες και είχε σχέδια ανάπτυξης για την ατόλλη. Το νησί επισκέπτονται περιστασιακά Πολυνήσιοι για τη συλλογή κόπρας βάσει συμφωνίας με την κυβέρνηση του Κιριμπάτι στην Ταράουα.

Αλλαγή Ζώνης Ώρας

Στις 23 Δεκεμβρίου 1994, η Δημοκρατία του Κιριμπάτι ανακοίνωσε μια αλλαγή της ωριαίας ζώνης για τα Νησιά Γραμμής, που θα έμπαινε σε εφαρμογή την 1η Ιανουαρίου 1995. Αυτή η προσαρμογή μετακίνησε δραστικά τη Γραμμή Αλλαγής Ημερομηνίας πάνω από 1.000 χιλιόμετρα στα ανατολικά εντός του Κιριμπάτι, τοποθετώντας ολόκληρο το Κιριμπάτι στην Ασιατική ή δυτική πλευρά της γραμμής ημερομηνίας, παρά το γεγονός ότι το γεωγραφικό μήκος της Καρολίνας των 150 μοιρών δυτικά αντιστοιχεί περισσότερο στη ζώνη ώρας UTC-10 παρά στην επίσημη πλέον ζώνη ώρας της UTC+14. Η Νήσος Καρολίνας τώρα έχει την ίδια ώρα με τα Νησιά Χαβάης (Ιδανική Ζώνη Ώρας Χαβάης – Αλεουτίων), αλλά μία μέρα αργότερα. Αυτή η μετακίνηση έκανε τη Νήσο Καρολίνας από τα ανατολικότερα σημεία ξηράς στη νωρίτερη ωριαία ζώνη (σύμφωνα με κάποιους ορισμούς, το ανατολικότερο σημείο της Γης), και ένα από τα πρώτα σημεία ξηράς που θα έβλεπε το ξημέρωμα της 1ης Ιανουαρίου 2000 – στις 5:43 π.μ., τοπική ώρα.

Η επίσημη δικαιολογία για αυτή τη μετακίνηση ήταν η υπόσχεση του Προέδρου του Κιριμπάτι Τεμπουρόρο Τίτο να τερματίσει τη σύγχυση που προκαλούνταν από το γεγονός ότι το Κιριμπάτι διασκέλιζε τη Γραμμή Αλλαγής Ημερομηνίας και βρισκόταν ως συνέπεια αυτού συνεχώς σε δύο διαφορετικές ημέρες. Όμως, οι αξιωματούχοι του Κιριμπάτι δεν ήταν και ενάντιοι στην προσπάθεια κερδοφορίας από το νέο καθεστώς αυτό του κράτους ως κάτοχοι της πρώτης ξηράς που θα έβλεπε το 2000. Άλλα κράτη του Ειρηνικού όπως η Τόνγκα και τα Νησιά Τσάθαμ της Νέας Ζηλανδίας διαμαρτυρήθηκαν για αυτήν τη μετακίνηση, θεωρώντας ότι καταπατήθηκε το δικαίωμα τους να είναι η πρώτη ξηρά που θα έβλεπε την αυγή της χρονιάς 2000.

Το 1999, με σκοπό την περαιτέρω εξαργύρωση του μαζικού δημόσιου ενδιαφέροντος για τους εορτασμούς που θα σημάδευαν την άφιξη του έτους 2000, η Νήσος Καρολίνας μετονομάστηκε επίσημα σε Νήσος Χιλιετίας (Μιλλένιουμ). Αν και ακατοίκητη, διεξήχθη ένας ειδικός εορτασμός πάνω στην ατόλλη, με ψυχαγωγικές παραστάσεις από ιθαγενείς και την παρουσία του Προέδρου του Κιριμπάτι Τίτο. Πάνω από 70 Κιριμπάσιοι τραγουδιστές και χορευτές έφτασαν στην Καρολίνα από την πρωτεύουσα Ταράουα, συνοδευόμενοι από περίπου 25 δημοσιογράφους. Οι εορτασμοί μεταδόθηκαν μέσω δορυφόρου παγκοσμίως, και είχαν ένα κοινό που υπολογίστηκε σε πάνω από 1 δισεκατομμύριο θεατές.

Παρά τις αντιρρήσεις για το αντίθετο από τα μέσα και την κυβέρνηση, η Νήσος Καρολίνας δεν ήταν το πρώτο σημείο ξηράς που είδε την ανατολή της 1ης Ιανουαρίου 2000. Αυτή η διάκριση ανήκει σε ένα σημείο ξηράς ανάμεσα στον Παγετώνα Ντιμπλ και τον Κόλπο Βίκτορ στην ακτή της Ανατολικής Ανταρκτικής στις γεωγραφικές συντεταγμένες 66°03′Ν, 135°53′Α, όπου ο ήλιος ανέτειλε 35 λεπτά νωρίτερα. Καθώς αυτό το σημείο είναι πολύ κοντά στον Ανταρκτικό Κύκλο, και η περιοχή πέραν του Ανταρκτικού Κύκλου φωτίζεται συνεχώς από τον ήλιο τον Δεκέμβριο, ο προσδιορισμός του ακριβούς σημείου εξαρτάται από το πως κάποιος ξεχωρίζει μια δύση και μια άμεση ανατολή του ηλίου στη θέα της υπάρχουσας ατμοσφαιρικής διάθλασης.

21ος αιώνας και μέλλον

Καθώς η Νήσος Καρολίνας ανέρχεται μόλις στα 6 μέτρα πάνω από το επίπεδο θαλάσσης, βρίσκεται σε κίνδυνο με την άνοδο της στάθμης των ωκεανών. Η κυβέρνηση του Κιριμπάτι εκτιμά ότι το νησί θα το καλύψει η θάλασσα έως το 2025, και τα Ηνωμένα Έθνη έχουν κατατάξει τη Νήσο Καρολίνας ανάμεσα στις περιοχές που κινδυνεύουν περισσότερο από την άνοδο της στάθμης της θάλασσας.