Μινιόν (ιστορία)

Ο όρος Μινιόν χρησιμοποιείτο, κατά την διάρκεια του 15ου αιώνα, για τον ορισμό των ευνοούμενων ενός Πρίγκιπα. Η θέση κάποιου ως μινιόν ήταν ιδιαιτέρως τιμητική, μια απόδειξη της βαθιάς φιλίας που είχε ο μονάρχης για έναν ευνοούμενό του. Διακρινόταν των υπολοίπων αυλικών, χάρη στο προνόμιο που είχε να ντύνεται κατά τρόπο παρόμοιο του δικού του. Σε μία περίοδο κατά την οποία οι διαμάχες προτεραιότητας στην ιεραρχία των αυλικών ήσαν πολυάριθμες και όπου ο ενδυματολογικός κώδικας τηρούσε αυστηρούς κανόνες για την ένδειξη της κοινωνικής τάξης καταγωγής και τα προνόμια που συνόδευαν την τελευταία, καταδεικνύεται όλη η σημασία και ο συμβολισμός της συγκεκριμένης τιμής. Ο μινιόν είχε, επίσης, το προνόμιο να κοιμάται εντός του ίδιου δωματίου με τον μονάρχη, καθώς και συχνά στην ίδια κλίνη. Η τελευταία αυτή τιμή, συνήθως, ουδεμία σχέση είχε με τα πρότυπα ερωτικής φιλίας της Αρχαίας Ελλάδας. « Η σαφήνεια με την οποία γίνεται αναφορά στο θέμα αυτό, σε μια περίοδο κατά την οποία κυριαρχούσε η απειλή του crimen nefandum, θα πρέπει να θεωρείται πως θέτει ένα τέλος στην παραμικρή αμφιβολία. » Οι συγγραφείς της εποχής την αντιστοιχούσαν με το πρότυπο του ευγενούς έρωτα.

Είναι δυνατό να αναφερθούν κάποια παραδείγματα αυτού του τύπου στενών σχέσεων φιλίας: εκείνη που υφίστατο μεταξύ του Ιακώβου Α΄ της Αγγλίας και του Ρόμπερτ Καρ ή του Ζωρζ Βιλιέ, μεταξύ του Γουλιέλμου της Οράγγης και του Καρόλου Κουίντου κατά την παραίτηση του τελευταίου, μεταξύ του νεαρού Γκαστόν ντε Φουά και του νόθου αδελφού του, μεταξύ του Λουδοβίκου της Ορλεάνης και του Πιέρ ντε Κραόν, μεταξύ του Λουδοβίκου ΙΑ΄ και του Κομίν, μεταξύ του νεαρού Δούκα του Κλεβ και του Ζακ ντε Λαλαίν.

Ο θεσμός αυτός διατηρήθηκε ως τον 17ο αιώνα. Χρησιμοποιήθηκε, επίσης, για τις Πριγκίπισσες, οι οποίες ήταν δυνατό να έχουν μια μινιόν με την οποία μοιράζονταν τα ίδια προνόμια που ίσχυαν και για τα ανδρικά αντίστοιχά τους.

Ο όρος μινιόν άρχισε να απαντάται από την περίοδο βασιλείας του Καρόλου Ζ΄ και όριζε τόσο τους «μινιόν του Θεού», όσο και τους «μινιόν του Πάπα» (τους Ιησουίτες). Διέσχισε την Μάγχη στα τέλη του 15ου αιώνα υπό την μορφή minion (πιστός, υποδεέστερος). Έλαβε ερωτική έννοια μονάχα μετά την περίοδο βασιλείας του Ερρίκου Γ΄ (1551-1589) εποχή κατά την οποία οι αυλικοί υιοθέτησαν έναν εκλεπτυσμένο τρόπο ζωής.

Πηγές

• Jacqueline Boucher, « Contribution à l'histoire du Duel des Mignons (1578) : une lettre de Henri III à Laurent de Maugiron », in Nouvelle revue du XVI^e siècle, vol. 18, n° 2, 2000, p. 113-126.
• Monique Chatenet, La Cour de France au XVI^e siècle, vie sociale et architecture, Paris, Picard, coll. « De Architectura », 2002, 387 p., [διαδικτυακή συνέντευξη], [διαδικτυακός απολογισμός], [διαδικτυακός απολογισμός].
• Philippe Contamine, « Pouvoir et vie de cour dans la France du XVe siècle : les mignons », in Comptes-rendus des séances de l'Académie des Inscriptions et Belles-Lettres, Volume 138, Numéro 2, 1994, p. 541-554, [διαδικτυακή ανάγνωση].
• Arlette Jouanna, « Faveurs et favoris : l'exemple des mignons de Henri III », in Robert Sauzet (dir.), Henri III et son temps : actes du Colloque international du Centre de la Renaissance de Tours, octobre 1989, Paris, Librairie philosophique J. Vrin, coll. « de Pétrarque à Descartes », 1992, p. 155-165.
• Nicolas Le Roux :
  • « Le point d'honneur, la faveur et le sacrifice. Recherches sur le duel des mignons d'Henri III », in Histoire, économie et société, 16e année, n° 4, 1997, p. 579-595, [διαδικτυακή ανάγνωση].
  • « Courtisans et favoris : l'entourage du prince et les mécanismes du pouvoir dans la France des guerres de Religion », in Histoire, économie et société, 17e année, n° 3, 1998, p. 377-387, [διαδικτυακή ανάγνωση].
  • La Faveur du roi. Mignons et courtisans au temps des derniers Valois (vers 1547-vers 1589), Seyssel, Champ Vallon, coll. « Époques », 2001, 805 p., [διαδικτυακός απολογισμός].
• Pierre de Vaissière, Messieurs de Joyeuse (1560-1615). Portraits et documents inédits, Albin Michel, 1926, 348 p.