Μάχη της Κρεμόνας (1702)

Μάχη της Κρεμόνα
	Πόλεμος της Ισπανικής Διαδοχής
Χρονολογία	1η Φεβρουαρίου 1702
Τόπος	Κρεμόνα, Ιταλία
Αντιμαχόμενοι
Βασίλειο της Γαλλίας	Αρχιδουκάτο της Αυστρίας
Ηγετικά πρόσωπα
Φρανσουά ντε Νεβίλ ντε Βιλερουά	Ευγένιος της Σαβοΐας-Καρινιάν
Απολογισμός
~ 1.200 άνδρες	~ 1.200 άνδρες

Η Μάχη της Κρεμόνα ή Αιφνιδιασμός της Κρεμόνα έλαβε χώρα την 1 Φεβρουαρίου 1702 στην Κρεμόνα (Βόρεια Ιταλία) μεταξύ των γαλλικών και αυστριακών στρατευμάτων, στα πλαίσια του Πολέμου της Ισπανικής Διαδοχής.

Πλαίσιο

Όντας, πλέον, περισσότερο επιφυλακτικός μετά την ήττα του στο Κιάρι, ο Βιλερουά στρατοπέδευσε σε ευνοϊκή τοποθεσία στο Ουράγκο ντ'Όλιο, πλησίον του Κιάρι, όπου και πέτυχε να ανακόψει την πρόοδο του εχθρού για αρκετό καιρό. Ωστόσο, μετά το πέρας διαστήματος διάρκειας δύο μηνών χωρίς κάποια ιδιαίτερη δράση, οι Γάλλοι, οι οποίοι ήσαν κάκιστα ανεφοδιασμένοι από την χώρα την οποία υπερασπίζονταν ενάντια στην θέλησή της, αποχώρησαν από την συγκεκριμένη τοποθεσία στις 12 Νοεμβρίου και μετεγκαταστάθηκαν στην απέναντι όχθη του ποταμού Όλιο, προτού στρατοπεδεύσουν εμπρός στην Κρεμόνα^[1].

Περιγραφή

Ένας υπόγειος υδραγωγός, ο οποίος χρησίμευε στην εκκαθάριση των αποβλήτων και ο οποίος περνούσε κάτω από την οικία ενός ιερέα, ο οποίος ήταν υποστηρικτής των Αυτοκρατορικών, βοήθησε τους τελευταίους να εισχωρήσουν στην πόλη 300 γρεναδιέροι, καθώς και μερικοί εργάτες, οι οποίοι κατευθύνθηκαν προς την παλαιά πύλη της Αγίας Μαργαρίτας και γκρέμισαν έναν τοίχο, ο οποίος την κάλυπτε μετά την παλαιότερη εγκατάλειψή της, ανοίγοντας, με αυτό τον τρόπο, πύλη εισόδου στην πόλη για το ιππικό. Το τελευταίο κατέλαβε το κέντρο της Κρεμόνα.

Ένα γαλλικό σύνταγμα, το Σύνταγμα των Βαισώ το οποίο ήταν ενεργό εκείνη την στιγμή της ημέρας, εκδίωξε τους θωρακοφόρους του Αυτοκράτορα, οχυρώθηκε εντός των γειτονικών οδών και απηύθυνε έκκληση βοήθειας. Οι Αυτοκρατορικοί προήλασαν από διαφορετική κατεύθυνση, εισέβαλαν σε ένα τμήμα των στρατώνων, όπου και συνέβαλαν αριθμό στρατιωτικών εταιρειών. Οι Γάλλοι πέτυχαν τελικά να συσπειρωθούν και να κερδίσουν έδαφος, βοηθούμενοι από τα ιρλανδικά στρατεύματα που ευρίσκονταν στην υπηρεσία του Λουδοβίκου ΙΔ΄, προτού ανακτήσουν τον έλεγχο της κατάστασης. Το Σύνταγμα των Βαισώ πέτυχε να εισβάλει στην πρόχειρη οχύρωση που είχαν δημιουργήσει οι Αυτοκρατορικοί στην είσοδο της πόλης, κοντά στην έξοδο του υδραγωγού.

« Ο Ανδρείος της Κρεμόνα »Ελέω της απουσίας του Συνταγματάρχη Λάλι, ο Ταγματάρχης Ντάνιελ Ο'Μάχονι ανέλαβε την ηγεσία του Συντάγματος του Ντίλον και απέκρουσε την αιφνιδιαστική επίθεση του Ευγένιου της Σαβοΐας, υποχρεώνοντας σε υποχώρηση τα γερμανικά στρατεύματα και σώζοντας, κατ'αυτόν τον τρόπο, την πόλη της Κρεμόνα. Του ανατέθηκε η αναγγελία της είδησης στον Βασιλιά στις Βερσαλλίες. Ο Βασιλιάς τον όρισε Συνταγματάρχη. Έγινε γνωστός ως « ο Ανδρείος της Κρεμόνα », κερδίζοντας, με αυτό τον τρόπο, την διεθνή του φήμη^[2].

Ως αποτέλεσμα, ο Ευγένιος της Σαβοΐας δεν είχε, πλέον, κάποια συνοικία υπό τον έλεγχό του στην Κρεμόνα. Απέτυχε στην προσπάθειά του για την κατάληψη της πύλης του Πάδου, ενώ οι δυνάμεις του συνάντησαν σθεναρή αντίσταση στην πλειοψηφία των οδομαχιών που έλαβαν χώρα, ενώ οι προεστοί της πόλης αρνήθηκαν να ταχθούν με το μέρος του. Ως εκ τούτου, αποφάσισε την υποχώρηση, συγκεντρώνοντας στρατεύματα στην πύλη της Αγίας Μαργαρίτας, την οποία και χρησιμοποίησε για την διαφυγή του, ενώ, έπειτα από σκληρή μάχη εντός μίας εκκλησίας, τα στρατεύματά του εγκατέλειψαν την πόλη.

Συνέπειες

Ο αιφνιδιασμός αυτός της Κρεμόνα είχε εκατέρωθεν απολογισμό περίπου 1.200 ανδρών, νεκρών ή τραυματιών.

Ο Πρίγκιπας Ευγένιος ανταμείφθηκε των μεθοδικών προεργασιών του με την αρχική επιτυχία του αιφνιδιασμού του. Ταυτόχρονα, είχε την ικανοποίηση της επιτυχούς διεξαγωγής ενός δύσκολου στρατιωτικού σχεδιασμού, σε συνδυασμό με την σύλληψη ως αιχμαλώτου ενός σημαντικού προσώπου. Ωστόσο, καθώς υπέπεσε στο σφάλμα να μεταφέρει για την μάχη εντός της πόλης περισσότερους ιππείς παρά πεζικάριους, απέτυχε και υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει μία κατάληψη η οποία είχε πραγματοποιηθεί κατά το ήμισυ.

Οι γαλλικές δυνάμεις, οι οποίες αρχικώς αιφνιδιάστηκαν, έδειξαν δείγματα ψυχραιμίας, ανδρείας και επιμονής, τα οποία και είχαν ως αποτέλεσμα να διατηρήσουν υπό τον έλεγχό τους την πόλη της Κρεμόνα.

Όσον αφορά τον Στρατάρχη ντε Βιλερουά, ίσως τον λιγότερο ικανό διοικητή των γαλλικών στρατευμάτων^[3], υπεύθυνο για την αμέλειας με την οποία φρουρείτο η πόλη και επίσης υπεύθυνο για την αδυναμία παρακολούθησης των κινήσεων και της δράσης του Ευγένιου της Σαβοΐας, ο ίδιος πιάστηκε αιχμάλωτος^[4].

Κατά την υποχώρησή του, ο Ευγένιος της Σαβοΐας κατέλαβε σειρά φυλακίων και αποθηκών που ευρίσκονταν κατά μήκος του ποταμού Όλιο. Στην συνέχεια, επέστρεψε στους στρατώνες του και ενίσχυσε την άμυνα της Μάντοβα. Καθώς 15.000 άνδρες ήρθαν να ενισχύσουν τις ήδη υπάρχουσες δυνάμεις του, με ορμητήριο την συγκεκριμένη πόλη κατέλαβε το Τσερέζε.

Ο Λουί-Ζοζέφ ντε Βαντόμ ανέλαβε την ηγεσία των γαλλικών στρατευμάτων.

Παραπομπές

↑ Histoire de France ... jusqu'en 1789, Bon Louis Henri Martin
↑ Ο Σαιν-Σιμόν αναφέρεται στο γεγονός αυτό στο έργο του με τίτλο Mémoires (Siècle de Louis XIV, la Régence, Louis XV - Tome 3, Chapitre XIX, page 378) Au sortir du dîner du jour de l'arrivée de Mahony, le roi s'enferma seul avec lui dans son cabinet (...) Au bout d'une heure le roi sortit de son cabinet. En changeant d'habits, pour aller dans ses jardins, il parla fort de Crémone en louange, et surtout des principaux officiers. Il prit plaisir à s'étendre sur Mahony, et dit qu'il n'avait jamais ouï personne rendre un si bon compte de tout, ni avec tant de netteté d'esprit et de justesse, même si agréablement. Il ajouta avec complaisance qu'il lui donnait mille francs de pension et un brevet de colonel. Il était major du régiment de Dillon.
↑ Ουδέποτε υπήρξε νικητής.
↑ Ο άνθρωπος ο οποίος έπρεπε να εκδικηθεί την απροσεξία του Νικολά ντε Κατινά στην Μάχη του Κάρπι και ο οποίος είχε γελοιοποιηθεί στην Μάχη του Κιάρι, η αιχμαλωσία του έφερε χαρά σε αριθμό Γάλλων.

Πηγές

Histoire de France ... jusqu'en 1789, par Bon Louis Henri Martin, 1859
Portraits militaires, esquisses historiques et stratégiques, Nicolas Édouard de La Barre Duparcq, 1861

[1] Histoire de France ... jusqu'en 1789, Bon Louis Henri Martin

[2] Ο Σαιν-Σιμόν αναφέρεται στο γεγονός αυτό στο έργο του με τίτλο Mémoires (Siècle de Louis XIV, la Régence, Louis XV - Tome 3, Chapitre XIX, page 378) Au sortir du dîner du jour de l'arrivée de Mahony, le roi s'enferma seul avec lui dans son cabinet (...) Au bout d'une heure le roi sortit de son cabinet. En changeant d'habits, pour aller dans ses jardins, il parla fort de Crémone en louange, et surtout des principaux officiers. Il prit plaisir à s'étendre sur Mahony, et dit qu'il n'avait jamais ouï personne rendre un si bon compte de tout, ni avec tant de netteté d'esprit et de justesse, même si agréablement. Il ajouta avec complaisance qu'il lui donnait mille francs de pension et un brevet de colonel. Il était major du régiment de Dillon.

[3] Ουδέποτε υπήρξε νικητής.

[4] Ο άνθρωπος ο οποίος έπρεπε να εκδικηθεί την απροσεξία του Νικολά ντε Κατινά στην Μάχη του Κάρπι και ο οποίος είχε γελοιοποιηθεί στην Μάχη του Κιάρι, η αιχμαλωσία του έφερε χαρά σε αριθμό Γάλλων.

[1]

[2]

[3]

[4]