Κρεσφόντης

Κρεσφόντης
Γενικές πληροφορίες
Συνθήκες θανάτου	ανθρωποκτονία
Πληροφορίες ασχολίας
Οικογένεια
Σύζυγος	Μερόπη
Τέκνα	Αίπυτος
Γονείς	Αριστόμαχος ο Ηρακλείδης
Αδέλφια	Αριστόδημος ο Ηρακλείδης Τήμενος
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	βασιλιάς της Μεσσηνίας

Στην ελληνική μυθολογία ο Κρεσφόντης ήταν ένας από τους Ηρακλείδες, γιος του Αριστομάχου, εγγονός του Κλεοδαίου, δισέγγονος του Ύλλου και συνεπώς τρισέγγονος του του Ηρακλή και της Δηιάνειρας.

Ο Κρεσφόντης υπήρξε ένας από τους Δωριείς κατακτητές της Πελοποννήσου. Κατά τη μοιρασιά των περιοχών της, πέτυχε να του δώσουν την εύφορη Μεσσηνία με το ακόλουθο τέχνασμα: Συνεννοήθηκε με τον αδελφό του Τήμενο και του είπε να ρίξει τους κλήρους μέσα σε μία υδρία με νερό. Ο δικός του κλήρος ήταν φτιαγμένος από πηλό που είχε ψηθεί στη φωτιά, ενώ οι κλήροι των παιδιών του Αριστοδήμου ήταν από πηλό που είχε απλώς ξεραθεί στον ήλιο. Την ώρα που ρίφθηκαν οι κλήροι στην υδρία, τα τέκνα του Αριστοδήμου δεν γνώριζαν ότι οι κλήροι είχαν κατασκευασθεί με διαφορετική μέθοδο ο καθένας. Την ώρα λοιπόν που μπήκε το χέρι στην υδρία για να τραβήξει στα τυφλά τον κλήρο, έπιασε τον κλήρο του Κρεσφόντη, όχι επειδή αυτό έλεγε η τύχη, αλλά επειδή μόνο αυτός υπήρχε πια μέσα, αφού οι άλλοι είχαν διαλυθεί από το νερό.

Ο Κρεσφόντης πήρε λοιπόν με αυτό τον δόλιο τρόπο τη Μεσσηνία και μετέφερε τα ανάκτορα στην Στενύκληρο αλλά βασίλευσε για σχετικώς λίγο καιρό, καθώς δολοφονήθηκε μαζί με τους δυο γιους του από τον Πολυφόντη, που του πήρε και τη σύζυγο, τη Μερόπη η οποία ήταν κόρη του Κύψελου βασιλιά της Αρκαδίας. Είχε επιβιώσει ωστόσο ο τρίτος γιος του Κρεσφόντη και της Μερόπης, ο Αίπυτος. Ο Αίπυτος σκότωσε τον Πολυφόντη και έγινε βασιλιάς της Μεσσηνίας.

Στους ιστορικούς χρόνους, όταν ο Επαμεινώνδας επανίδρυσε τη Μεσσήνη, ο δόλιος Κρεσφόντης και ο Αίπυτος ανακηρύχθηκαν «ήρωες» της χώρας. Στη Μεσσήνη υπήρχε και άγαλμα του Κρεσφόντη, μέσα στον κεντρικό της ναό. Ο Ευριπίδης συνέγραψε τραγωδία με τον τίτλο «Κρεσφόντης», της οποίας το περιεχόμενο διασώζει μερικώς ο Υγίνος.

Πηγή

• Emmy Patsi-Garin: «Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας», εκδ. οίκος Χάρη Πάτση, Αθήνα 1969