Εσωτερική διχοτόμος
A
Δ
{\displaystyle \mathrm {A\Delta } }
της κορυφής
A
{\displaystyle \mathrm {A} }
στο τρίγωνο
A
B
Γ
{\displaystyle \mathrm {AB\Gamma } }
. Το θεώρημα της εσωτερικής διχοτόμου λέει ότι
B
Δ
Γ
Δ
=
A
B
A
Γ
{\displaystyle {\tfrac {\mathrm {B\Delta } }{\mathrm {\Gamma \Delta } }}={\tfrac {\mathrm {AB} }{\mathrm {A\Gamma } }}}
.
Στην γεωμετρία , το θεώρημα διχοτόμου (ή αλλιώς θεώρημα εσωτερικής διχοτόμου ή πρώτο θεώρημα διχοτόμου ) λέει ότι σε ένα τρίγωνο
A
B
Γ
{\displaystyle \mathrm {AB\Gamma } }
η διχοτόμος
A
Δ
{\displaystyle \mathrm {A\Delta } }
ενός τριγώνου χωρίζει την απέναντι πλευρά
B
Γ
{\displaystyle \mathrm {B\Gamma } }
σε δύο τμήματα με λόγο ανάλογο των δύο άλλων πλευρών.[ 1] :153-154 [ 2] :191-193 [ 3] :95-96 [ 4] :327-331 Δηλαδή,
B
Δ
Γ
Δ
=
A
B
A
Γ
.
{\displaystyle {\frac {\mathrm {B\Delta } }{\mathrm {\Gamma \Delta } }}={\frac {\mathrm {AB} }{\mathrm {A\Gamma } }}.}
Εξωτερική διχοτόμος
A
Δ
′
{\displaystyle \mathrm {A\Delta '} }
της κορυφής
A
{\displaystyle \mathrm {A} }
στο τρίγωνο
A
B
Γ
{\displaystyle \mathrm {AB\Gamma } }
. Το θεώρημα εξωτερικής διχοτόμου λέει ότι
B
Δ
′
Γ
Δ
′
=
A
B
A
Γ
{\displaystyle {\tfrac {\mathrm {B\Delta '} }{\mathrm {\Gamma \Delta '} }}={\tfrac {\mathrm {AB} }{\mathrm {A\Gamma } }}}
.
Το δεύτερο θεώρημα διχοτόμου (ή θεώρημα εξωτερικής διχοτόμου ) λέει ότι η εξωτερική διχοτόμος
A
Δ
′
{\displaystyle \mathrm {A\Delta '} }
ενός τριγώνου
A
B
Γ
{\displaystyle \mathrm {AB\Gamma } }
με
A
B
<
A
Γ
{\displaystyle \mathrm {AB} <\mathrm {A\Gamma } }
ικανοποιεί
B
Δ
′
Γ
Δ
′
=
A
B
A
Γ
.
{\displaystyle {\frac {\mathrm {B\Delta '} }{\mathrm {\Gamma \Delta '} }}={\frac {\mathrm {AB} }{\mathrm {A\Gamma } }}.}
Απόδειξη (με τύπο για τα εμβαδά)
θα χρησιμοποιήσουμε τους εξής δύο τύπους για το εμβαδόν τριγώνου:
E
=
1
2
⋅
(
βάση
)
⋅
(
ύψος
)
=
1
2
⋅
(
πρώτη πλευρά
)
⋅
(
δεύτερη πλευρά
)
⋅
sin
(
μεταξύ τους γωνία
)
.
{\displaystyle \mathrm {E} ={\frac {1}{2}}\cdot ({\text{βάση}})\cdot ({\text{ύψος}})={\frac {1}{2}}\cdot ({\text{πρώτη πλευρά }})\cdot ({\text{δεύτερη πλευρά}})\cdot \sin({\text{μεταξύ τους γωνία}}).}
Παρατηρήστε ότι τα τρίγωνα
A
Δ
B
{\displaystyle \mathrm {A\Delta B} }
και
A
Δ
Γ
{\displaystyle \mathrm {A\Delta \Gamma } }
έχουν κοινό ύψος το
A
H
{\displaystyle \mathrm {AH} }
. Επομένως τα εμβαδά τους δίνονται από
(
A
Δ
B
)
=
A
Δ
⋅
A
B
⋅
sin
A
^
2
=
1
2
⋅
B
Δ
⋅
A
H
,
{\displaystyle (\mathrm {A\Delta B} )=\mathrm {A\Delta } \cdot \mathrm {AB} \cdot \sin {\tfrac {\hat {\mathrm {A} }}{2}}={\frac {1}{2}}\cdot \mathrm {B\Delta } \cdot \mathrm {AH} ,}
και
(
A
Δ
Γ
)
=
A
Δ
⋅
A
Γ
⋅
sin
A
^
2
=
1
2
⋅
Γ
Δ
⋅
A
H
.
{\displaystyle (\mathrm {A\Delta \Gamma } )=\mathrm {A\Delta } \cdot \mathrm {A\Gamma } \cdot \sin {\tfrac {\hat {\mathrm {A} }}{2}}={\frac {1}{2}}\cdot \mathrm {\Gamma \Delta } \cdot \mathrm {AH} .}
Διαιρώντας κατά μέλη αυτές τις δύο ισότητες λαμβάνουμε την ζητούμενη σχέση:
A
B
A
Γ
=
B
Δ
Γ
Δ
.
{\displaystyle {\frac {\mathrm {AB} }{\mathrm {A\Gamma } }}={\frac {\mathrm {B\Delta } }{\mathrm {\Gamma \Delta } }}.}
◻
{\displaystyle \square }
Έστω
A
Δ
A
{\displaystyle \mathrm {A\Delta _{A}} }
,
B
Δ
B
{\displaystyle \mathrm {B\Delta _{B}} }
και
Γ
Δ
Γ
{\displaystyle \mathrm {\Gamma \Delta _{\Gamma }} }
οι διχοτόμοι των γωνιών του τριγώνου. Χρησιμοποιώντας το αντίστροφο του θεωρήματος του Τσέβα έχουμε ότι οι διχοτόμοι συντρέχουν, καθώς
B
Δ
A
Γ
Δ
A
⋅
Γ
Δ
B
A
Δ
B
⋅
A
Δ
Γ
B
Δ
Γ
=
A
B
A
Γ
⋅
B
Γ
A
B
⋅
A
Γ
B
Γ
=
1.
{\displaystyle {\frac {\mathrm {B\Delta _{A}} }{\mathrm {\Gamma \Delta _{A}} }}\cdot {\frac {\mathrm {\Gamma \Delta _{B}} }{\mathrm {A\Delta _{B}} }}\cdot {\frac {\mathrm {A\Delta _{\Gamma }} }{\mathrm {B\Delta _{\Gamma }} }}={\frac {\mathrm {AB} }{\mathrm {A\Gamma } }}\cdot {\frac {\mathrm {B\Gamma } }{\mathrm {AB} }}\cdot {\frac {\mathrm {A\Gamma } }{\mathrm {B\Gamma } }}=1.}
Το σημείο στο οποίο συντρέχουν οι διχοτόμοι λέγεται το έγκεντρο του τριγώνου.
Έστω
α
=
B
Γ
{\displaystyle \alpha =\mathrm {B\Gamma } }
,
β
=
B
Γ
{\displaystyle \beta =\mathrm {B\Gamma } }
και
γ
=
A
B
{\displaystyle \gamma =\mathrm {AB} }
, τότε
B
Δ
=
α
γ
β
+
γ
{\displaystyle \mathrm {B\Delta } ={\frac {\alpha \gamma }{\beta +\gamma }}}
και
Γ
Δ
=
α
β
β
+
γ
{\displaystyle \mathrm {\Gamma \Delta } ={\frac {\alpha \beta }{\beta +\gamma }}}
.
Απόδειξη
Από το θεώρημα της εσωτερικής διχοτόμου έχουμε ότι
B
Δ
Γ
Δ
=
γ
β
,
{\displaystyle {\frac {\mathrm {B\Delta } }{\mathrm {\Gamma \Delta } }}={\frac {\gamma }{\beta }},}
και επίσης ισχύει ότι
B
Δ
+
Γ
Δ
=
α
{\displaystyle \mathrm {B\Delta } +\mathrm {\Gamma \Delta } =\alpha }
. Επομένως,
B
Δ
+
B
Δ
⋅
β
γ
=
α
⇒
B
Δ
=
α
γ
β
+
γ
.
{\displaystyle \mathrm {B\Delta } +\mathrm {B\Delta } \cdot {\frac {\beta }{\gamma }}=\alpha \Rightarrow \mathrm {B\Delta } ={\frac {\alpha \gamma }{\beta +\gamma }}.}
Αντίστοιχα και για την
Γ
Δ
{\displaystyle \mathrm {\Gamma \Delta } }
.
◻
{\displaystyle \square }
Έστω
A
→
,
B
→
,
Γ
→
{\displaystyle {\vec {\mathrm {A} }},{\vec {\mathrm {B} }},{\vec {\Gamma }}}
τα διανύσματα των τριών κορθφών των τριγώνων. Τότε, από το θεώρημα της εσωτερικής διχοτόμου και την σχέση των
B
Δ
A
{\displaystyle \mathrm {B\Delta _{A}} }
και
Γ
Δ
A
{\displaystyle \mathrm {\Gamma \Delta _{A}} }
, το σημείο
Δ
A
{\displaystyle \Delta _{A}}
της διχοτόμου δίνεται από
Δ
A
→
=
α
β
+
γ
⋅
(
B
→
+
Γ
→
)
{\displaystyle {\vec {\mathrm {\Delta _{A}} }}={\frac {\alpha }{\beta +\gamma }}\cdot \left({\vec {\mathrm {B} }}+{\vec {\Gamma }}\right)}
.
Επομένως, η εξίσωση της διχοτόμου
A
Δ
A
{\displaystyle \mathrm {A\Delta _{A}} }
δίνεται από
t
⋅
A
→
+
(
1
−
t
)
⋅
α
β
+
γ
⋅
(
B
→
+
Γ
→
)
{\displaystyle t\cdot {\vec {\mathrm {A} }}+(1-t)\cdot {\frac {\alpha }{\beta +\gamma }}\cdot \left({\vec {\mathrm {B} }}+{\vec {\Gamma }}\right)}
,
για
t
∈
[
0
,
1
]
{\displaystyle t\in [0,1]}
. Αντίστοιχα, και για τις άλλες διχοτόμους. Το μοναδικό σημείο που ικανοποιεί και τις τρεις εξισώσεις ταυτόχρονα είναι το
I
→
=
1
α
+
β
+
γ
⋅
(
α
⋅
A
→
+
β
⋅
B
→
+
γ
⋅
Γ
→
)
{\displaystyle {\vec {\mathrm {I} }}={\frac {1}{\alpha +\beta +\gamma }}\cdot \left(\alpha \cdot {\vec {\mathrm {A} }}+\beta \cdot {\vec {\mathrm {B} }}+\gamma \cdot {\vec {\mathrm {\Gamma } }}\right)}
.
Επομένως, αυτό είναι το έγκεντρο του τριγώνου .
Το θεώρημα της εσωτερικής διχοτόμου χρησιμοποιείται για τον προσδιορισμό του γεωμετρικού τόπου των σημείων
P
{\displaystyle \mathrm {P} }
των οποίων οι αποστάσεις από δοσμένα σημεία
A
{\displaystyle \mathrm {A} }
και
B
{\displaystyle \mathrm {B} }
, έχουν σταθερό λόγο
k
{\displaystyle k}
. Δηλαδή,
k
=
P
A
P
B
.
{\displaystyle k={\frac {\mathrm {PA} }{\mathrm {PB} }}.}
Ο γεωμετρικός τόπος αυτών των σημείων είναι ο Απολλώνιος κύκλος .
Η απόδειξη είναι η ίδια με αυτή της εσωτερικής διχοτόμου χρησιμοποιώντας το θεώρημα τομής του Θαλή, αλλά το σχήμα είναι διαφορετικό. Για πληρότητα, παραθέτουμε την απόδειξη παρακάτω:
Από το θεώρημα εξωτερικής διχοτόμου και χρησιμοποιώντας ότι
γ
=
B
Δ
′
−
Γ
Δ
′
{\displaystyle \gamma =\mathrm {B\Delta '} -\mathrm {\Gamma \Delta '} }
, προκύπτει ότι
B
Δ
′
=
α
γ
β
−
γ
{\displaystyle \mathrm {B\Delta '} ={\frac {\alpha \gamma }{\beta -\gamma }}}
και
Γ
Δ
′
=
α
β
β
−
γ
{\displaystyle \mathrm {\Gamma \Delta '} ={\frac {\alpha \beta }{\beta -\gamma }}}
.
↑ Ταβανλής, Χ. Επίπεδος Γεωμετρία . Αθήνα: Ι. Χιωτέλης.
↑ Νικολάου, Νικολαος Δ. (1973). Θεωρητική Γεωμετρία . Αθήνα: Οργανισμός Εκδόσεων Διδακτικών Βιβλίων.
↑ Κανέλλος, Σπ. Γ. (1975). Ευκλείδειος Γεωμετρία . Αθήνα 1975: Οργανισμός Εκδόσεων Διδακτικών Βιβλίων.
↑ Τόγκας, Πέτρος Γ. (1957). Θεωρητική Γεωμετρία . Αθήνα: Πέτρου Γ. Τόγκα.
Βασικές έννοιες Είδη τριγώνου
Βάσει μεγαλύτερης γωνίας Βάσει πλευρών Άλλα
Σημεία τριγώνου
Ευθείες τριγώνου
Κύκλοι τριγώνου
Μετρικές σχέσεις
Αναλογίες Εμβαδόν Μήκη σεβιανών Τριγωνομετρικές σχέσεις Άλλες
Σχετικά θεωρήματα Παράγωγα τρίγωνα