Αιμοσφαιρίνη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
→Τρόπος λειτουργίας: οξυγόνωση του σιδήρου~~~~ |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
| Γραμμή 1: | Γραμμή 1: | ||
{{Πηγές|19|01|2012}}<br> |
{{Πηγές|19|01|2012}}<br> |
||
[[Αρχείο:1GZX Haemoglobin.png|thumb|250px|Δομή της ανθρώπινης αιμοσφαιρίνης]] |
[[Αρχείο:1GZX Haemoglobin.png|thumb|250px|Δομή της ανθρώπινης αιμοσφαιρίνης]] |
||
Η '''αιμοσφαιρίνη''' είναι [[πρωτεΐνες|πρωτεΐνη]] του [[αίμα|αίματος]] η οποία προσδένει [[οξυγόνο]]. |
Η '''αιμοσφαιρίνη''' είναι [[πρωτεΐνες|πρωτεΐνη]] του [[αίμα|αίματος]] η οποία προσδένει [[οξυγόνο]].<ref>{{cite book |
||
|title = Βιοχημεία |
|||
|author = J. M. Berg |
|||
|author2 = J. L. Tymoczko |
|||
|author3 = G. J. Gatto |
|||
|author4 = L. Stryer |
|||
|publisher = Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης |
|||
|year = 2015 |
|||
|page = 182 |
|||
|url = https://www.cup.gr/book/viochimia-4i-elliniki-ekdosi/?cli_action=1612552253.143 |
|||
}}</ref> Είναι σφαιρική και αποτελείται από τέσσερις πολυπεπτιδικές αλυσίδες ανά δύο όμοιες και τέσσερα μόρια [[αίμη|αίμης]], τα οποία είναι ενωμένα ανά ένα σε κάθε αλυσίδα. |
|||
==Τρόπος λειτουργίας== |
==Τρόπος λειτουργίας== |
||
Κάθε μόριο αίμης περιέχει ένα άτομο [[Σίδηρος|σιδήρου]], ο οποίος έχει υψηλή τάση σύνδεσης με το [[οξυγόνο]] και χαμηλότερη με το [[διοξείδιο του άνθρακα]]. Σύμφωνα με αυτό, γίνεται χαλαρή σύνδεση του οξυγόνου με την αιμοσφαιρίνη στους [[πνεύμονες]], χωρίς να επέρχεται οξείδωση αλλά μόνον οξυγόνωση του δισθενούς σιδήρου της οπότε και δημιουργείται η ''οξυαιμοσφαιρίνη''<ref>{{Cite book|title=Φυσιολογία του ανθρώπου και λοιπών θηλαστικών|first=Νικόλαος|last=Ασπιώτης|isbn=|year=1976|location=ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ|page=363|quote=}}</ref>. Έτσι, είναι δυνατή η μεταφορά οξυγόνου στα τριχοειδή αγγεία, εκμεταλλευόμενη την ιδιότητα της οξυαιμοσφαιρίνης του να αποβάλλει εύκολα οξυγόνο. Το αίμα που έχει κορεστεί από οξυγόνο και έχει μεγάλη ποσότητα οξυαιμοσφαιρίνης λέγεται ''αρτηριακό αίμα''. Αυτό καθώς φτάνει στα λεπτά τριχοειδή αγγεία διασπάται σε αιμοσφαιρίνη και οξυγόνο και έτσι γίνεται η μεταφορά του οξυγόνου στους ιστούς. Αντίστροφα, η απόθεση του διοξειδίου του άνθρακα στις πνευμονικές κυψελίδες γίνεται μέσω της απόθεσης του διοξειδίου του άνθρακα που αποβάλλεται από αυτούς <ref>η αιμοσφαιρίνη συλλαμβάνει περίπου 20% αυτού</ref>, στην αιμοσφαιρίνη. Η αιμοσφαιρίνη αυτή ονομάζεται ''ανθρακυλαιμοσφαιρίνη'' και το αίμα που την περιέχει έχει πιο σκοτεινό χρώμα από το αρτηριακό και ονομάζεται φλεβικό. Η ανθρακοαιμοσφαιρίνη διασπάται στους πνεύμονες και αποβάλλεται το διοξείδιο του άνθρακα. Σύμφωνα με την περιγραφή αυτού του κύκλου φαίνεται ότι η λειτουργία της αιμοσφαιρίνης αφορά στη μεταφορά οξυγόνου στους ιστούς και την απαγωγή του διοξειδίου του άνθρακα από αυτούς καθώς και ότι η αιμοσφαιρίνη υπάρχει μόνο στα ερυθρά αιμοσφαίρια και είναι αυτή ουσιαστικά που δίνει στο αίμα το χαρακτηριστικό του χρώμα, για τον άνθρωπο, τα σπονδυλωτά και κάποια ασπόνδυλα ζώα. |
Κάθε μόριο αίμης περιέχει ένα άτομο [[Σίδηρος|σιδήρου]], ο οποίος έχει υψηλή τάση σύνδεσης με το [[οξυγόνο]] και χαμηλότερη με το [[διοξείδιο του άνθρακα]]. Σύμφωνα με αυτό, γίνεται χαλαρή σύνδεση του οξυγόνου με την αιμοσφαιρίνη στους [[πνεύμονες]], χωρίς να επέρχεται οξείδωση αλλά μόνον οξυγόνωση του δισθενούς σιδήρου της οπότε και δημιουργείται η ''οξυαιμοσφαιρίνη''<ref>{{Cite book|title=Φυσιολογία του ανθρώπου και λοιπών θηλαστικών|first=Νικόλαος|last=Ασπιώτης|isbn=|year=1976|location=ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ|page=363|quote=}}</ref>. Έτσι, είναι δυνατή η μεταφορά οξυγόνου στα τριχοειδή αγγεία, εκμεταλλευόμενη την ιδιότητα της οξυαιμοσφαιρίνης του να αποβάλλει εύκολα οξυγόνο. Το αίμα που έχει κορεστεί από οξυγόνο και έχει μεγάλη ποσότητα οξυαιμοσφαιρίνης λέγεται ''αρτηριακό αίμα''. Αυτό καθώς φτάνει στα λεπτά τριχοειδή αγγεία διασπάται σε αιμοσφαιρίνη και οξυγόνο και έτσι γίνεται η μεταφορά του οξυγόνου στους ιστούς. Αντίστροφα, η απόθεση του διοξειδίου του άνθρακα στις πνευμονικές κυψελίδες γίνεται μέσω της απόθεσης του διοξειδίου του άνθρακα που αποβάλλεται από αυτούς <ref>η αιμοσφαιρίνη συλλαμβάνει περίπου 20% αυτού</ref>, στην αιμοσφαιρίνη. Η αιμοσφαιρίνη αυτή ονομάζεται ''ανθρακυλαιμοσφαιρίνη'' και το αίμα που την περιέχει έχει πιο σκοτεινό χρώμα από το αρτηριακό και ονομάζεται φλεβικό. Η ανθρακοαιμοσφαιρίνη διασπάται στους πνεύμονες και αποβάλλεται το διοξείδιο του άνθρακα. Σύμφωνα με την περιγραφή αυτού του κύκλου φαίνεται ότι η λειτουργία της αιμοσφαιρίνης αφορά στη μεταφορά οξυγόνου στους ιστούς και την απαγωγή του διοξειδίου του άνθρακα από αυτούς καθώς και ότι η αιμοσφαιρίνη υπάρχει μόνο στα ερυθρά αιμοσφαίρια και είναι αυτή ουσιαστικά που δίνει στο αίμα το χαρακτηριστικό του χρώμα, για τον άνθρωπο, τα σπονδυλωτά και κάποια ασπόνδυλα ζώα. |
||
| Γραμμή 7: | Γραμμή 17: | ||
Η ποσότητά της στο αίμα μετράται σε γραμμάρια (g) αιμοσφαιρίνης ανά 100 [[κυβικά εκατοστά]] (cc) αίματος. Ο ενήλικος έχει συνήθως μέσο όρο αιμοσφαιρίνης 14 g/100 cc. Ένας πρακτικός τρόπος για να υπολογίζεται ο [[αιματοκρίτης]] από την τιμή της αιμοσφαιρίνης είναι μέσω πολλαπλασιασμού της τιμής αυτής επί 3. Το γινόμενο είναι συνήθως λίγο μικρότερο από την πραγματική τιμή του αιματοκρίτη. Η ποσότητα της αιμοσφαιρίνης στο αίμα αποτελεί σημαντική διαγνωστική μέθοδο για την ιατρική καθώς μπορεί να δώσει ενδείξεις για ένα ευρύ φάσμα παθήσεων. Η αιμοσφαιρίνη είναι υπεύθυνη και για παθήσεις οι οποίες όμως δε σχετίζονται με τη ποσότητά της, αλλά με μεταλλάξεις στα γονίδια που την κωδικοποιούν. Έχουν εντοπιστεί πάνω από 300 παθήσεις σχετικές με αυτές τις μεταλλάξεις, όπως είναι για παράδειγμα η [[δρεπανοκυτταρική αναιμία]]. Οι αιμοσφαιρινοπάθειες είναι πρότυπο μελέτης για το πώς τα γονίδια σχετίζονται με ασθένειες. |
Η ποσότητά της στο αίμα μετράται σε γραμμάρια (g) αιμοσφαιρίνης ανά 100 [[κυβικά εκατοστά]] (cc) αίματος. Ο ενήλικος έχει συνήθως μέσο όρο αιμοσφαιρίνης 14 g/100 cc. Ένας πρακτικός τρόπος για να υπολογίζεται ο [[αιματοκρίτης]] από την τιμή της αιμοσφαιρίνης είναι μέσω πολλαπλασιασμού της τιμής αυτής επί 3. Το γινόμενο είναι συνήθως λίγο μικρότερο από την πραγματική τιμή του αιματοκρίτη. Η ποσότητα της αιμοσφαιρίνης στο αίμα αποτελεί σημαντική διαγνωστική μέθοδο για την ιατρική καθώς μπορεί να δώσει ενδείξεις για ένα ευρύ φάσμα παθήσεων. Η αιμοσφαιρίνη είναι υπεύθυνη και για παθήσεις οι οποίες όμως δε σχετίζονται με τη ποσότητά της, αλλά με μεταλλάξεις στα γονίδια που την κωδικοποιούν. Έχουν εντοπιστεί πάνω από 300 παθήσεις σχετικές με αυτές τις μεταλλάξεις, όπως είναι για παράδειγμα η [[δρεπανοκυτταρική αναιμία]]. Οι αιμοσφαιρινοπάθειες είναι πρότυπο μελέτης για το πώς τα γονίδια σχετίζονται με ασθένειες. |
||
== |
== Παραπομπές == |
||
<references /> |
<references /> |
||
==Εξωτερικοί σύνδεσμοι== |
==Εξωτερικοί σύνδεσμοι== |
||
{{βικιλεξικό}} |
{{βικιλεξικό}} |
||
Έκδοση από την 20:39, 22 Φεβρουαρίου 2021
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Η αιμοσφαιρίνη είναι πρωτεΐνη του αίματος η οποία προσδένει οξυγόνο.[1] Είναι σφαιρική και αποτελείται από τέσσερις πολυπεπτιδικές αλυσίδες ανά δύο όμοιες και τέσσερα μόρια αίμης, τα οποία είναι ενωμένα ανά ένα σε κάθε αλυσίδα.
Τρόπος λειτουργίας
Κάθε μόριο αίμης περιέχει ένα άτομο σιδήρου, ο οποίος έχει υψηλή τάση σύνδεσης με το οξυγόνο και χαμηλότερη με το διοξείδιο του άνθρακα. Σύμφωνα με αυτό, γίνεται χαλαρή σύνδεση του οξυγόνου με την αιμοσφαιρίνη στους πνεύμονες, χωρίς να επέρχεται οξείδωση αλλά μόνον οξυγόνωση του δισθενούς σιδήρου της οπότε και δημιουργείται η οξυαιμοσφαιρίνη[2]. Έτσι, είναι δυνατή η μεταφορά οξυγόνου στα τριχοειδή αγγεία, εκμεταλλευόμενη την ιδιότητα της οξυαιμοσφαιρίνης του να αποβάλλει εύκολα οξυγόνο. Το αίμα που έχει κορεστεί από οξυγόνο και έχει μεγάλη ποσότητα οξυαιμοσφαιρίνης λέγεται αρτηριακό αίμα. Αυτό καθώς φτάνει στα λεπτά τριχοειδή αγγεία διασπάται σε αιμοσφαιρίνη και οξυγόνο και έτσι γίνεται η μεταφορά του οξυγόνου στους ιστούς. Αντίστροφα, η απόθεση του διοξειδίου του άνθρακα στις πνευμονικές κυψελίδες γίνεται μέσω της απόθεσης του διοξειδίου του άνθρακα που αποβάλλεται από αυτούς [3], στην αιμοσφαιρίνη. Η αιμοσφαιρίνη αυτή ονομάζεται ανθρακυλαιμοσφαιρίνη και το αίμα που την περιέχει έχει πιο σκοτεινό χρώμα από το αρτηριακό και ονομάζεται φλεβικό. Η ανθρακοαιμοσφαιρίνη διασπάται στους πνεύμονες και αποβάλλεται το διοξείδιο του άνθρακα. Σύμφωνα με την περιγραφή αυτού του κύκλου φαίνεται ότι η λειτουργία της αιμοσφαιρίνης αφορά στη μεταφορά οξυγόνου στους ιστούς και την απαγωγή του διοξειδίου του άνθρακα από αυτούς καθώς και ότι η αιμοσφαιρίνη υπάρχει μόνο στα ερυθρά αιμοσφαίρια και είναι αυτή ουσιαστικά που δίνει στο αίμα το χαρακτηριστικό του χρώμα, για τον άνθρωπο, τα σπονδυλωτά και κάποια ασπόνδυλα ζώα.
Η μέτρηση της ποσότητας στο αίμα
Η ποσότητά της στο αίμα μετράται σε γραμμάρια (g) αιμοσφαιρίνης ανά 100 κυβικά εκατοστά (cc) αίματος. Ο ενήλικος έχει συνήθως μέσο όρο αιμοσφαιρίνης 14 g/100 cc. Ένας πρακτικός τρόπος για να υπολογίζεται ο αιματοκρίτης από την τιμή της αιμοσφαιρίνης είναι μέσω πολλαπλασιασμού της τιμής αυτής επί 3. Το γινόμενο είναι συνήθως λίγο μικρότερο από την πραγματική τιμή του αιματοκρίτη. Η ποσότητα της αιμοσφαιρίνης στο αίμα αποτελεί σημαντική διαγνωστική μέθοδο για την ιατρική καθώς μπορεί να δώσει ενδείξεις για ένα ευρύ φάσμα παθήσεων. Η αιμοσφαιρίνη είναι υπεύθυνη και για παθήσεις οι οποίες όμως δε σχετίζονται με τη ποσότητά της, αλλά με μεταλλάξεις στα γονίδια που την κωδικοποιούν. Έχουν εντοπιστεί πάνω από 300 παθήσεις σχετικές με αυτές τις μεταλλάξεις, όπως είναι για παράδειγμα η δρεπανοκυτταρική αναιμία. Οι αιμοσφαιρινοπάθειες είναι πρότυπο μελέτης για το πώς τα γονίδια σχετίζονται με ασθένειες.
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
|