Βασίλειο της Γεωργίας

Βασίλειο της Γεωργίας
1008 – 1490
Σημαία Έμβλημα
Τοποθεσία {{{κοινό_όνομα}}}
Πρωτεύουσα		Κουτάισι (1008-1122) Τυφλίδα (1122-1490)
Γλώσσες		Παλαιά Γεωργιανή
Θρησκεία		Ορθόδοξος Χριστιανισμός (Πατριαρχείο Γεωργίας)
Πολίτευμα		Φεουδαρχική Μοναρχία
Πρόεδρος
-	1008-1014	Βαγράτης Γ΄ (πρώτος)
-	1478-1490	Γεώργιος Η΄ (τελευταίος)
Ιστορική εποχή		Ύστερος Μεσαίωνας
-	Ενοποίηση	1008
-	Κατάλυση	1490

Το Βασίλειο της Γεωργίας (γεωργιανά: საქართველოს სამეფო, προφορά: σακαρτβέλος σαμεπό) ήταν μεσαιωνικό μοναρχικό κράτος. Ιδρύθηκε το 975 μ.Χ. από τον Βαγράτη Γ΄. Μεταξύ 11ου και 12ου αιώνα έφτασε στη μέγιστη ακμή του, με αποτέλεσμα η περίοδος αυτή να ονομαστεί ως Χρυσή Εποχή της γεωργιανής ιστορίας. Το 13ο αιώνα υποτάχθηκε στις εισβολές των Μογγόλων, αλλά κατάφερε να επανακτήσει την ανεξαρτησία του τη δεκαετία του 1340. Νέες όμως τουρκομογγολικές εισβολές από το 1386 οδήγησαν στην τελική κατάρρευσή του και γενικευμένη αναρχία, μέχρι το 1466.

Καταβολές

Η ανάρρηση της δυναστείας των Βαγρατιδών ξεκινά από τον 8ο αιώνα, όταν ήρθαν στην εξουσία της περιοχής Τάο-Κλαρτζέτι (νοτιοδυτικές επαρχίες της Γεωργίας, σήμερα αποτελούν τμήμα της Τουρκίας). Η αποκατάσταση της γεωργιανής βασιλείας ξεκινά το 888 μ.Χ., όταν ο Αδαρνάσης Δ΄ της Ιβηρίας πήρε τον τίτλο του Βασιλιά των Γεωργιανών. Το Ηνωμένο Βασίλειο της Γεωργίας ιδρύθηκε το 1008. Το έτος αυτό, ο Βαγράτης Γ΄, γιος του Γκούργκεν Β΄, έγινε βασιλιάς του Βασιλείου της Δυτικής Γεωργίας (Βασίλειο της Αμπχαζετίας), που περιελάμβανε τις ηγεμονίες του Ιμερέτι, Σαμεγκρέλο, Αμπχαζέτι (Αμπχαζίας), Γκουρίας και Σβανέτι. Μητέρα του Βαγράτη Γ΄ (Μπαγκράτ) ήταν η βασίλισσα Γκουραντούχτ, κόρη του Γεωργίου Β΄ της Αμπχαζίας.

Ένωση του γεωργιανού κράτους

Οι πρώτες δεκαετίες του 9ου αιώνα είδαν την ανάδυση ενος νέου γωργιανού κράτους στο Τάο-Κλαρτζέτι. Ο κουροπαλάτης Άσοτ της βασιλικής οικογένειας των Βαγρατιδών απελευθέρωσε από τους Άραβες τις περιοχές της πρώην νότιας Ιβηρίας. Αυτό περιελάμβανε τα Πριγκιπάτα Τάο και Κλαρτζέτι, και τις κομητείες Σαβσχέτι, Κχιχάτα, Σάμτσχε, Τριαλέτι, Τζαβακχέτι και Ασότσι, τα οποία αποτελούσαν επίσημα τμήμα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, υπό το όνομα Κουροπαλάτο της Γεωργίας.

Μεγάλη Τουρκική Εκστρατεία

Το δεύτερο μισό του 11ου αιώνα σηματοδοτήθηκε από τη στρατηγικά σημαντική εισβολή των Σελτζούκων Τούρκων, οι οποίοι μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1040 κατάφεραν να οικοδομήσουν μια τεράστια αυτοκρατορία που περιλάμβανε το μεγαλύτερο μέρος της Κεντρικής Ασίας και της Περσίας. Η απειλή των Σελτζούκων ώθησε τις γεωργιανές και βυζαντινές κυβερνήσεις να επιδιώξουν στενότερη συνεργασία. Για να εξασφαλίσει τη συμμαχία, η κόρη του Μπαγκράτ, η Μαρία, παντρεύτηκε σε κάποια χρονική στιγμή μεταξύ του 1066 και του 1071, τον βυζαντινό συν-αυτοκράτορα Μιχαήλ Ζ΄ Δούκα.

Οι Σελτζούκοι έκαναν τις πρώτες εμφανίσεις τους στη Γεωργία τη δεκαετία του 1060, όταν ο σουλτάνος ​​Αλπ Αρσλάν κατέλαβε τις νοτιοδυτικές επαρχίες του γεωργιανού βασιλείου και μείωσε την επικράτεια του Καχέτι. Αυτοί οι εισβολείς ήταν μέρος του ίδιου κύματος του τουρκικού κινήματος το οποίο προκάλεσε μια συντριπτική ήττα στον βυζαντινό στρατό στο Μαντζικέρτ το 1071. Παρόλο που οι Γεωργιανοί ήταν σε θέση να ανακάμψουν από την εισβολή του Αλπ Αρσλάν διασφαλίζοντας το Τάο (Θέμα της Ιβηρίας), που αποτελούσε θέμα διαμάχης μεταξύ της Γεωργίας και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η βυζαντινή απόσυρση από την Ανατολία έφερε τη Γεωργία σε πιο άμεση επαφή με τους Σελτζούκους. Μετά την καταστροφή του Κάρτλι το 1073 από τον σουλτάνο των Σελτζούκων Αρπ Αρσλάν, ο Γεώργιος Β΄ απέκρουσε επιτυχώς μια εισβολή. Το 1076, ο Σελτζούκος σουλτάνος ​​Μαλίκ Σαχ Α΄ επιτέθηκε στη Γεωργία και μετέτρεψε πολλούς οικισμούς σε ερείπια. Ενοχλημένος από τη μαζική τουρκική εισροή, γνωστή στην ιστορία της Γεωργίας ως την Μεγάλη τουρκική εισβολή, από το 1079/80 και μετά, ο Γιώργος πιέστηκε να υποταχθεί στον Μαλίκ Σαχ εξασφαλίζοντας έναν πολύτιμο βαθμό ειρήνης με την τιμή ενός ετήσιου φόρου υποτελείας.

Η Γεωργία κατά τη διάρκεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, 1045 μ.Χ.

Η αποδοχή της σελτζουκικής κυριαρχίας από τον Γεώργιο δεν έφερε μια πραγματική ειρήνη στη Γεωργία. Οι Τούρκοι συνέχισαν την εποχιακή τους κίνηση στο γεωργιανό έδαφος για να χρησιμοποιήσουν τη πλούσια βλάστηση της κοιλάδας Κούρα και οι φρουρές των Σελτζούκων κατέλαβαν τα βασικά φρούρια στο νότο της Γεωργίας. Αυτές οι επιδρομές και οι οικισμοί είχαν μια καταστροφική επίδραση στην οικονομική και πολιτική τάξη της Γεωργίας. Οι καλλιεργούμενες εκτάσεις μετατράπηκαν σε βοσκοτόπους για τους νομάδες και οι αγρότες ήταν υποχρεωμένοι να αναζητήσουν ασφάλεια στα βουνά.

Ένας σύγχρονος γεωργιανός χρονογράφος γράφει ότι:

« Εκείνες τις εποχές δεν υπήρχε ούτε σπορά ούτε συγκομιδή. Η γη καταστράφηκε και μετατράπηκε σε δάσος. Αντί για άνδρες θηρία και ζώα του αγρού έκαναν την κατοικία τους εκεί. Ανυπόφορη καταπίεση επηρέασε όλους τους κατοίκους της χώρας, ήταν απαράμιλλη και πολύ χειρότερη από όλες τις καταστροφές που είχαν ακούσει ή βιώσει. »