Οροσειρά της Αλάσκας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Γραμμή 42: | Γραμμή 42: | ||
* [[όρη Τεοκάλι]] |
* [[όρη Τεοκάλι]] |
||
* [[όρη Κιτσάτνα]] |
* [[όρη Κιτσάτνα]] |
||
* Κεντρική οροσειρά της Αλάσκας/[[Ντενάλι]] |
* Κεντρική οροσειρά της Αλάσκας/ορεινός όγκος [[Ντενάλι]] |
||
* Ανατολική οροσειρά της Αλάσκας/ |
* Ανατολική οροσειρά της Αλάσκας/[[οροσειρά Χέιζ]] |
||
* [[όρη Ντέλτα]] |
* [[όρη Ντέλτα]] |
||
* [[όρη Μεντάστα]] |
* [[όρη Μεντάστα]] |
Έκδοση από την 09:54, 26 Αυγούστου 2014
Οροσειρά της Αλάσκας | |
---|---|
Υψηλότερο Σημείο | όρος ΜακΚίνλεϊ |
Υψόμετρο | 6.168 μ. |
Η οροσειρά της Αλάσκας είναι σχετικά στενή, 650-χλμ.-μήκος (400 mi) οροσειρά στην Νότια Κεντρική Αλάσκα των ΗΠΑ, με τη λίμνη Κλαρκ στο ΝΔ άκρο της[1] έως τον Γουάιτ Ρίβερ στην περιοχή Γιουκόν του Καναδά νοτιοανατολικά. Το υψηλότερο βουνό της Βόρειας Αμερικής είναι το Ντενάλι (ή όρος ΜακΚίνλεϊ) και ανήκει στην οροσειρά της Αλάσκας. Πρόκειται για την υψηλότερη οροσειρά μετά της Άνδεις, εκτός Ασίας.
Περιγραφή και ιστορία
Η οροσειρά σχηματίζει τόξο με προσανατολισμό ανατολικά προς δυσμάς με το βορειότερο τμήμα της στο κέντρο. Από εκεί αλλάζει κατεύθυνση ΝΔ προς τη χερσόνησο της Αλάσκας και τις Αλεούτιες νήσους και ΝΑ προς της οροσειρές της ακτής του Ειρηνικού. Τα βουνά λειτουργούν ως φυσικό φράγμα στη ροή υγρού αέρα από τον κόλπο της Αλάσκας βόρεια και ως εκ τούτου διακρίνεται για τον πολύ άσχημο καιρό της. Η βαριά χιονόπτωση τροφοδοτεί μια σειρά μεγάλων παγετώνων. Την οροσειρά διασχίζουν μεγάλοι ποταμοί, ανάμεσα στους οποίους ο ποταμός Ντέλτα και ο ποταμός Νενάνα στο κέντρο της οροσειράς και οι ποταμοί Ναμπέσνα και Τζιζάνα ανατολικά.
Η οροσειρά είναι τμήμα του Δακτύλιου Φωτιάς του Ειρηνικού και το Ρήγμα Ντενάλι που διατρέχει το νότιο άκρο της οροσειράς είναι υπέυθυνο για αριθμό σεισμών. Το όρος Σπουρ είναι στρωματοηφαίστειο[2] στο βορειοανατολικό άκρο του Αλεούτιου Ηφαιστειακού Τόξου της Αλάσκας, που έχει δύο διόδους, την κορυφή Σπουρ και τη γειτονική Κράτερ Πικ (Κορυφή Κρατήρα).
Ονοματοδοσία
Το όνομα "οροσειρά της Αλάσκας" φαίνεται ότι καταγράφτηκε για αυτά τα βουνά το 1869 από τον φυσιολόγο Γ. Χ. Νταλ. Το 1849 ο Κόνσταντιν Γκρέγουϊνγκ (Constantin Grewingk) έδωσε το όνομα "Τσιγκμίτ" στην οροσειρά. Χάρτης του General Land Office το 1869 ονομάζει το νοτιοδυτικό τμήμα της οροσειράς "όρη Τσιγκμίτ" και το βορειοανατολικό τμήμα "όρη Μπίβερ"[3]. Ωστόσο, τα όρη Τσιγκμίτ θεωρουνται πλέον τμήμα της Αλεούτιας οροσειράς.
Μείζονες κορυφές
- όρος ΜακΚίνλεϊ (6,168 m/20,237 ft)
- όρος Φορέικερ (5,304 m/17,400 ft)
- όρος Χάντερ (4,442 m/14,573 ft)
- όρος Χέιζ (4,216 m/13,832 ft)
- όρος Σίλβερθροουν (4,029 m/13,218 ft)
- όρος Ντέμπορα (3,761 m/12,339 ft)
- όρος Χάντιγκτον (3,730 m/12,240 ft)
- όρος Μπρουκς (3,624 m/11,890 ft)
- όρος Ράσελ (3,557 m/11,670 ft)
Υποσειρές (από δυτικά προς ανατολή)
- όρη Νεακόλα[1]
- όρη Ρεβελέισιον
- όρη Τεοκάλι
- όρη Κιτσάτνα
- Κεντρική οροσειρά της Αλάσκας/ορεινός όγκος Ντενάλι
- Ανατολική οροσειρά της Αλάσκας/οροσειρά Χέιζ
- όρη Ντέλτα
- όρη Μεντάστα
- όρη Νουτζότιν
Documented wilderness traverses of Alaska Range
- Mentasta Lake to Kitchatna Mountains (1981): Scott Woolums, George Beilstein, Steve Eck, and Larry Coxen by skis: first traverse. 375 miles (604 km) in 45 days.[4]
- Canada to Lake Clark (1996): Roman Dial, Carl Tobin, and Paul Adkins by mountain bike and packraft: first full length traverse. 775 miles (1,247 km) in 42 days.[5]
- Tok to Lake Clark (1996): Kevin Armstrong, Doug Woody, and Jeff Ottmers by snowshoe, foot, and packraft: first foot traverse. 620 miles (1,000 km) in 90 days.[6]
-->
Παραπομπές σημειώσεις
- ↑ 1,0 1,1 Οι πηγές διαφέρουν σε ό,τι αφορά στον ακριβή γεωγραφικό προσδιορισμό της οροσειράς. Η καταχώριση στο Board on Geographic Names είναι αντιφατική.
- ↑ «Στρωματοηφαίστεια». Γεωλογικό τμήμα πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ανακτήθηκε στις 26 Αυγ 2014. Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο:
|accessdate=
(βοήθεια) - ↑ Name history from the Board on Geographic Names entry for the Alaska Range.
- ↑ American Alpine Journal (1982), Vol. 24. Pages 137-138
- ↑ "A Wild Ride," National Geographic Magazine (1997), Vol. 191. Pages 118-131
- ↑ American Alpine Journal (1997), Vol. 39. Pages 169-170
Περαιτέρω ανάγνωση
- Churkin, M., Jr., and C. Carter. (1996). Stratigraphy, structure, and graptolites of an Ordovician and Silurian sequence in the Terra Cotta Mountains, Alaska Range, Alaska [U.S. Geological Survey Professional Paper 1555]. Washington, D.C.: U.S. Department of the Interior, U.S. Geological Survey.