Πυξός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Magnoliophyta και Magnoliopsida
Γραμμή 5: Γραμμή 5:
|λεζάντα_εικόνας = Ο αυτοφυής πυξός ανάμεσα σε σχίνους
|λεζάντα_εικόνας = Ο αυτοφυής πυξός ανάμεσα σε σχίνους
|βασίλειο = [[Φυτά]] (Plantae)
|βασίλειο = [[Φυτά]] (Plantae)
|συνομοταξία = [[Αγγειόσπερμα]] (Μαγνολιόφυτα)
|συνομοταξία = [[Αγγειόσπερμα]] (Magnoliophyta)
|ομοταξία = [[Μονοκοτυλήδονα]] (Μαγνολιόψιδα)
|ομοταξία = [[Μονοκοτυλήδονα]] (Magnoliopsida)
|τάξη = [[Ευφορβιώδη]] (Euphorbiales)
|τάξη = [[Ευφορβιώδη]] (Euphorbiales)
|οικογένεια = [[Πυξοειδή]] (Buxaceae)
|οικογένεια = [[Πυξοειδή]] (Buxaceae)

Έκδοση από την 10:21, 15 Ιουλίου 2014

Πυξός
Ο αυτοφυής πυξός ανάμεσα σε σχίνους
Ο αυτοφυής πυξός ανάμεσα σε σχίνους
Συστηματική ταξινόμηση
Βασίλειο: Φυτά (Plantae)
Συνομοταξία: Αγγειόσπερμα (Magnoliophyta)
Ομοταξία: Μονοκοτυλήδονα (Magnoliopsida)
Τάξη: Ευφορβιώδη (Euphorbiales)
Οικογένεια: Πυξοειδή (Buxaceae)
Γένος: Πύξος (Buxus)
Είδος: B. sempervirens
Διώνυμο
Buxus sempervirens
Πύξος ο αειθαλής

L.

Ο Πυξός (< αρχ. πύξος), γνωστός ως πυξάρι ή τσαμσίρι, είναι αειθαλής (λατ. Buxus sempervirens) καλλωπιστικός θάμνος ή μικρό δένδρο με μικρά κίτρινα άνθη και γυαλιστερά σκουροπράσινα στην άνω επιφάνεια δερματώδη ωειδή φύλλα. Ανήκει στην οικογένεια των Πυξοειδών (Buxaceae)[1]

Χρηστικότητα

Ο πυξός έχει πάρα πολύ σκληρό, ανοιχτό κίτρινο, συμπαγές και ανθεκτικό ξύλο, γι' αυτό χρησιμοποιήθηκε από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα για την κατασκευή αγγείων, όπως η πυξίδα (αγγείο), ο φρυγικός αυλός, τα λευκά πιόνια στο σκάκι, αλλά και στην κατασκευή εγχόρδων και πνευστών οργάνων.

Ανθοφορία

Άνθος και φύλλα πυξού σε αντίθετη διάταξη Άνθος και φύλλα πυξού σε αντίθετη διάταξη
Άνθος και φύλλα πυξού σε αντίθετη διάταξη

Θεωρείται η πρώτη ανθοφορία του χρόνου διάρκειας τεσσάρων μηνών από τον Ιανουάριο ως τα μέσα Απριλίου και ως πρώτη πηγή γύρης για τις μέλισσες.

  • «Εν Τραπεζούντι τη εν Πόντω γίγνεται το μέλι της πύξου βαρύοσμο και φασίν τούτο τους μεν υγιαίνοντας εξιστάνται, τους δε επιλήπτους και τελέως απαλλάττειν».[2]

Παραπομπές

  1. Εγκυκλοπαίδεια Δομή, τόμ. 25, σ. 13 ISBN 960-8177-77-4
  2. Αριστοτέλης, «Περί θαυμασίων ακουσμάτων» 12,18