Μετάβαση στο περιεχόμενο

Γέφυρα Βερρατσάνο Νάροους

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Συντεταγμένες: 40°36′23″N 74°02′44″W / 40.60639°N 74.04556°W / 40.60639; -74.04556

Γέφυρα Βερρατσάνο Νάροους
Ενάερια άποψη της γέφυρας
ΜεταφέρειInterstate 278 και high-occupancy-vehicle lane
ΔιασχίζειThe Narrows[1]
ΤοποθεσίαΣτάτεν Άιλαντ και Μπρούκλιν[2], Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής[3]
Συντηρείται απόMetropolitan Transportation Authority
Ιστοσελίδαhttp://web.mta.info/bandt/html/veraz.html
Σχέδιοκρεμαστή γέφυρα, toll bridge, γέφυρα δρόμου και double-decker bridge
Υλικόχάλυβας και σκυρόδεμα
Συνολικό μήκος4.176 μέτρα
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π)

Η γέφυρα Βερρατσάνο Νάροους (στα αγγλικά: Verrazano Narrows Bridge) είναι διώροφη κρεμαστή γέφυρα που συνδέει τους δήμους του Στέιτεν Άιλαντ και Μπρούκλιν στη Νέα Υόρκη στα στενά, που συνδέουν τον προστατευμένο Άπερ Μπέι της Νέας Υόρκης και με μεγαλύτερο Λόουερ Μπέι.

Έχει πάρει το όνομά της τόσο από τον Ιταλό εξερευνητή Τζοβάνι ντα Βερρατσάνο, τον πρώτο γνωστό Ευρωπαίο πλοηγό στην υπηρεσία του γαλλικού στέμματος που εισήλθε λιμάνι της Νέας Υόρκης και τον ποταμό Χάντσον, και από το σώμα του νερού που διασχίζει: τα Στενά. Έχει κεντρικό άνοιγμα μήκος 1.298 μέτρων και ήταν η μεγαλύτερη κρεμαστή γέφυρα στον κόσμο κατά τη στιγμή της ολοκλήρωσής της το 1964, έως ότου την ξεπέρασε η γέφυρα Χάμπερ στο Ηνωμένο Βασίλειο το 1981. Τώρα, έχει το δέκατο μεγαλύτερο κεντρικό άνοιγμα στον κόσμο, και οι ογκώδεις πύργοι της είναι καλά ορατοί από όλη τη μητροπολιτική περιοχή της Νέας Υόρκης, συμπεριλαμβανομένων σημείων και στους πέντε δήμους της Νέας Υόρκης. Η γέφυρα είναι επίσης εύκολα ορατή από σημεία στο Νιού Τζέρσεϊ.

Η γέφυρα παρέχει μια κρίσιμη σύνδεση στο τοπικό και περιφερειακό σύστημα των εθνικών οδών. Από το 1976 είναι η αφετηρία του Μαραθωνίου της Νέας Υόρκης. Σηματοδοτεί την είσοδο του λιμανιού της Νέας Υόρκης. Όλα τα κρουαζιερόπλοια και τα περισσότερα πλοία μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων που φθάνουν στο λιμάνι της Νέας Υόρκης και του Νιου Τζέρσεϊ πρέπει να περάσουν κάτω από τη γέφυρα και έτσι έπρεπε να κατασκευαστεί αρκετά ψηλή ώστε να μην υπάρχουν προβλήματα για την ακτοπλοΐα. Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στην περίπτωση του υπερωκεάνιου RMS Queen Mary 2.

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η γέφυρα είναι ιδιοκτησία της πόλης της Νέας Υόρκης και λειτουργεί από την MTA Bridges and Tunnels, μια υπηρεσία θυγατρική της Μητροπολιτικής Αρχής Μεταφορών. Ο διαπολιτειακός 278 περνάει πάνω από την γέφυρα, που συνδέει το Στάτεν Άιλαντ με το Expressway ένα δρόμο ταχείας κυκλοφορίας και το Belt Parkway. Η γέφυρα Βεραζάνο, μαζί με τις άλλες τρεις μεγάλες γέφυρες στο Στέιτεν Άιλαντ, δημιούργησε ένα νέο τρόπο για τους περαστικούς και τους ταξιδιώτες να φτάσουν Μπρούκλιν, Λονγκ Άιλαντ και το Μανχάταν με το αυτοκίνητο από το Νίου Τζέρσεϋ.

Η γέφυρα ήταν το τελευταίο μεγάλο πρόγραμμα δημοσίων έργων στην πόλη της Νέας Υόρκης υπό την επίβλεψη του Robert Moses, τον επίτροπο πάρκων της πολιτείας της Νέας Υόρκης και επικεφαλής της Αρχής Γέφυρας Τρίμπορο και σηράγγων, που για καιρό επιθυμούσε τη αποπεράτωσή της ως μέσο για την ολοκλήρωση του συστήματος ταχείας κυκλοφορίας, που ήταν το ίδιο σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα των προσπαθειών του. Η γέφυρα ήταν επίσης το τελευταίο έργο που σχεδιάστηκε από τον αρχιμηχανικό Othmar Ammann, που είχε σχεδιάσει επίσης τις περισσότερες από τις άλλες μεγάλες γέφυρες της Νέας Υόρκης, όπως η γέφυρα Τζοτζ Ουάσινγκτον, η γέφυρα Μπαγιόν, η γέφυρα Μπρονξ Γουάιτστόουν, η γέφυρα Ρόμπερτ Φ. Κέννεντυ και η γέφυρα Θρογκς Νεκ. Τα σχέδια για την κατασκευή της προκάλεσαν μεγάλη διαμάχη στην περιοχή του κόλπου Ριτζ, γιατί πολλές οικογένειες είχαν εγκατασταθεί σε σπίτια στην περιοχή όπου επρόκειτο να ανεγερθεί η γέφυρα και αναγκάστηκαν να μετακινηθούν.

Η κατασκευή της ξεκίνησε στις 13 Αυγούστου 1959 και το ανώτερο κατάστρωμα άνοιξε για την κυκλοφορία στις 21 Νοεμβρίου 1964, με κόστος 320 εκατομμυρίων δολαρίων.[4][5] Ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης Robert F. Wagner έκοψε την κορδέλα στην τελετή εγκαινίων, στην οποία συμμετείχαν πάνω από 5.000 άτομα. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που οδήγησε πάνω στη γέφυρα, με μία Cadillac Allbert Wright.[6] Το κατώτερο κατάστρωμα άνοιξε στις 28 Ιουνίου 1969.[7] Η γέφυρα είχε τον τίτλο της μεγαλύτερης κρεμαστής γέφυρας του κόσμου (προηγουμένως το τίτλο κατείχε η γέφυρα Γκόλντεν Γκέιτ) από το 1964 έως το 1981, όταν τον τίτλο πήρε η γέφυρα Χάμπερ στην Αγγλία.

Το Φορτ Λαφαγιέτ ήταν ένα νησί στην παράκτια οχύρωση του λιμένα της Νέας Υόρκης, χτισμένο δίπλα στο Φορτ Χάμιλτον στο νότιο άκρο του αυτό που είναι τώρα το Μπέι Ριτζ. Καταστράφηκε ως μέρος της κατασκευής της γέφυρας το 1960· οι πύλωνες της γέφυρες στο Μπρούκλιν καταλαμβάνουν τώρα τα πρώην θεμέλια του κάστρου.

Σύμφωνα με το αμερικανικό Υπουργείο Μεταφορών:

  • Κάθε ένας από τους δύο πύργους περιέχει 1.000.000 μπουλόνια και 3.000.000 πριτσίνια.
  • Η διάμετρος του καθενός από τα τέσσερα καλώδια ανάρτησης είναι 36 ίντσες (914 χιλ.). Κάθε καλώδιο αποτελείται από 26.108 καλώδια, μήκους συνολικά 230.000 χιλιομέτρων.
  • Λόγω του ύψους των πύργων (211 μ.) και της μεταξύ τους απόστασης (1,298 μ.), η καμπυλότητα της επιφάνειας της Γης έπρεπε να ληφθεί υπόψη κατά το σχεδιασμό της γέφυρας και οι πύργοι βρίσκονται 41 χιλιοστά μακρύτερα στις κορυφές τους από ό, τι στις βάσεις τους. [9]
  • Λόγω της θερμικής διαστολής των καλωδίων από χάλυβα, ο δρόμος της γέφυρα είναι 3,66 μ., χαμηλότερα το καλοκαίρι από τον χειμώνα.

Η γέφυρα επηρεάζεται από τον καιρό περισσότερο από κάθε άλλη γέφυρα στην πόλη λόγω του μεγέθους της και της απομονωμένης περιοχής κοντά στο ανοιχτό ωκεανό. Είναι κλείσει μερικές φορές (εν μέρει ή εξ ολοκλήρου) κατά τη διάρκεια ισχυρών ανέμων και χιονοθύελλας.

Το RMS Queen Mary 2 έχει σχεδιαστεί για να περάσει κάτω από τη γέφυρα, με τέσσερα μέτρα εκκαθάριση κάτω από τη γέφυρα κατά τη διάρκεια της υψηλής παλίρροιας.[8]

Η γέφυρα έχει προκαλέσει περισσότερη κίνηση στο Outerbridge Crossing και στη Γέφυρα Goethals, οι οποίες συνδέουν με το Στέιτεν Άιλαντ με τη Νέα Ιερσέη.

Το 2009, το σύνολο των 262 φωτιστικών ατμών υδραργύρου της γέφυρας αντικαταστάθηκαν με ενεργειακά αποδοτικές διόδους εκπομπής φωτός (το γνωστό σύστημα LED).[9]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ National Bridge Inventory.
  2. ↑ Ανακτήθηκε στις 7  Δεκεμβρίου 2021.
  3. ↑ Ανακτήθηκε στις 7  Δεκεμβρίου 2021.
  4. ↑ Ingraham, Joseph C. (14 Αυγούστου 1959). «Bridge Is Started Across Narrows». The New York Times. http://select.nytimes.com/gst/abstract.html?res=F60D1FFC3958137B93C6A81783D85F4D8585F9. Ανακτήθηκε στις 2010-02-21. 
  5. ↑ Talese, Gay (22 Νοεμβρίου 1964). «Verrazano Bridge Opened to Traffic». The New York Times. http://select.nytimes.com/gst/abstract.html?res=F50C14F639591B7A93C0AB178AD95F408685F9. Ανακτήθηκε στις 2010-02-21. 
  6. ↑ Fertig, Beth (21 Νοεμβρίου 2004). «Verrazano Bridge Turns 40». WNYC. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2011-06-07. https://web.archive.org/web/20110607022340/http://www.wnyc.org/articles/wnyc-news/2004/nov/21/verrazano-bridge-turns-40/. Ανακτήθηκε στις 2011-07-02. 
  7. ↑ Schumach, Murray (29 Ιουνίου 1969). «2d Level of Verrazano Bridge Opens 11 Years Ahead of Plan». The New York Times. http://select.nytimes.com/gst/abstract.html?res=F20611FA3D5D1A7B93CBAB178DD85F4D8685F9. Ανακτήθηκε στις 2010-02-21. 
  8. ↑ Barron, James (18 Απριλίου 2004). «This Ship Is So Big, The Verrazano Cringes». The New York Times. http://www.nytimes.com/2004/04/18/nyregion/this-ship-is-so-big-the-verrazano-cringes.html. Ανακτήθηκε στις 2010-02-21. 
  9. ↑ «Verrazano-Narrows Bridge LED Necklace Lights Add "Green" Sparkle to New York Harbor Entrance». MTA Bridges & Tunnels. October 29, 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2011-06-06. https://web.archive.org/web/20110606080749/http://mta.info/mta/news/releases/?agency=bandt&en=091029-BT1. Ανακτήθηκε στις 2010-02-21. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Προκάτοχος:
γέφυρα Γκόλντεν Γκέιτ 		Μακρύτερο κεντρικό άνοιγμα κρεμαστής γέφυρας στον κόσμο
1964 - 1981 		Διάδοχος:
γέφυρα Χάμπερ
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Γέφυρα_Βερρατσάνο_Νάροους&oldid=9740863"