Ασπασία Παπαδοπεράκη
| Ασπασία Παπαδοπεράκη | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Ασπασία Παπαδοπεράκη (Ελληνικά)[1] |
| Γέννηση | 1942[2] Σπήλια Ηρακλείου[1] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Μητρική γλώσσα | Ελληνικά |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ελληνικά |
| Σπουδές | Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (1966–1972)[3][1] Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού (1975–1978)[1] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | γλύπτρια[1] |
| Αξιοσημείωτο έργο | ανδριάντας Φιλίππου Β' Προτομή του Νικολάου Κιτσίκη, Ηράκλειο Γλυπτό, Διαχρονική συνάντηση Θεοτοκόπουλου, Καζαντζάκη, Κορνάρου, Ηράκλειο Προτομή του Εμμανουήλ Στυλ. Μπαλαντίνου, Χανιά Προτομή του Μιχαήλ Αναστασάκη, Σιάτιστα Προτομή του Νικόλαου Κιτσίκη, Ηράκλειο Προτομή του Τάκη Κανελλόπουλου, Θεσσαλονίκη Προτομή του Νίκου Ξυλούρη, Ηράκλειο Προτομή του Εμμανουήλ Μπαλαντίνου, Μέτσοβο |
| Οικογένεια | |
| Αδέλφια | Θωμάς Παπαδοπεράκης |
Η Ασπασία Παπαδοπεράκη (γεν. 1942) είναι Ελληνίδα γλύπτρια, συγγραφέας και σκηνογράφος από τα Σπήλια Ηρακλείου Κρήτης.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σπούδασε γλυπτική την περίοδο 1966 – 72 στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (ΑΣΚΤ) της Αθήνας γλυπτική όπου είχε ως καθηγητές της τον Θανάση Απάρτη, τον Γιάννη Παππά και τον Δημήτρη Καλαμάρα και σκηνογραφία δίπλα στον Βασίλη Βασιλειάδη.[4] Από το 1975 μέχρι το 1978, με υποτροφία από τον ΕΟΜΜΕΧ συνέχισε τις σπουδές της στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού (École Supérieure des Beaux-Arts, Paris) με δασκάλους τον Μαρσέλ Ζιλί (Marcel Gilli, 1914 – 1993) και τον Σεζάρ (César). Παρακολούθησε επίσης μαθήματα σκηνογραφίας και ενδυματολογίας.[5] Αδελφός της ήταν ο ζωγράφος Θωμάς Παπαδοπεράκης (1943 – 2002).
Η Παπαδοπεράκη χρησιμοποιεί στη γλυπτική της στοιχεία από την αρχαϊκή περίοδο της ελληνικής γλυπτικής, καθώς και στοιχεία από την αιγαιοπελαγίτικη λαϊκή αρχιτεκτονική. Έχει παρουσιάσει έργα της σε ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Οι σημαντικότερες είναι: Εθνική Πινακοθήκη (1979) «Δέκα Γλύπτες», Γερμανικό Ινστιτούτο Γκαίτε (Goethe, 1983) με ανάλυση του γλυπτού της για τη Μαρία Κάλλας, Γκαλερί Σταυρακάκη στο Ηράκλειο Κρήτης (1984), με θέμα «Η μορφή του Καβάφη», Σύλλογο Γλυπτών με θέμα «Στοιχεία στην τέχνη του 20ου αιώνα από το Θησαυρό των Σιφνίων», Βασιλική Αγίου Μάρκου, Ηράκλειο Κρήτης (1986) «Η γυναίκα στην Αντίσταση», Σύλλογο Γλυπτών με θέμα «Ανθρώπινη φιγούρα» (1987), Εθνικό Ίδρυμα Νεότητας (1992), με θέμα «Ανάλυση ενός έργου». Έλαβε επίσης μέρος και σε ομαδικές εκθέσεις στο πλαίσιο της Αθήνας Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης και του Συνεδρίου AICA (Διεθνούς Ένωσης Τεχνοκριτικών), καθώς και στο Σαλόν του Μαΐου (Salon de Mai) του Παρισιού και στη Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας, το 1980.
Η Παπαδοπεράκη έχει φιλοτεχνήσει το ολόσωμο από ορείχαλκο γλυπτό της Μαρίας Κάλλας στην Αθήνα (Πλατεία Μαδρίτης, Λεωφ. Βασ. Αλεξάνδρου & Βρασίδα, όπισθεν Ξενοδοχείου Χίλτον). Όπως αναφέρει η Ζέττα Αντωνοπούλου, «πρόκειται για ένα από τα ωραιότερα σύγχρονα γλυπτά της πόλης». Ανάμεσα στις άλλες γλυπτικές συνθέσεις της περιλαμβάνονται οι προτομές του Νίκου Ξυλούρη και του Νίκου Κιτσίκη στο Ηράκλειο της Κρήτης και του Κωνσταντίνου Καβάφη στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Μνημειακά γλυπτά της είναι: «Ηλέκτρα Αποστόλου, Μνημείο Εθνικής Αντίστασης 41 – 44» (1998, Πνευματικό Κέντρο Δήμου Ηρακλείου Κρήτης), «Αιγαιοπελαγίτικη Συνάντηση» (2006, Ξενοδοχείο Creta Maris, Χερσόνησος Κρήτης), Ανδριάντας Φιλίππου Β' (Αθήνα, Λεωφ. Κύπρου – Παπάγου). Επίσης, η γλυπτική σύνθεση «Διαχρονική συνάντηση Θεοτοκόπουλου, Κορνάρου, Καζαντζάκη» κ. ά.
Η Παπαδοπεράκη έχει συνεργαστεί στο θέατρο ονόματα όπως ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Β. Νικολαϊδης, ο Γ. Χατζηδάκης και η Θ. Κίττου[5] και έχει κάνει σκηνικά, μάσκες και κοστούμια για θεατρικές παραστάσεις. Το 2002 κυκλοφόρησε από το Μουσείο Μπενάκη το βιβλίο της «Μελετώντας τον Θεοτοκόπουλο» στα ελληνικά και στα αγγλικά. Είναι μέλος του Συλλόγου Γλυπτών. Το 2009, η Παπαδοπεράκη τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών για το σύνολο του καλλιτεχνικού έργου της.
Τεχνοτροπία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Παπαδοπεράκη διακρίνεται για τον ρεαλιστικό και αναπαραστατικό χαρακτήρα της μορφής των γλυπτών της, το μέτρο, τις αναλογίες και τη συμμετρία που εκείνα διαθέτουν. Ως πηγές έμπνευσης της αναγνωρίζονται η ελληνική φύση και η αρχιτεκτονική των νησιών του Αιγαίου Πελάγους και η αρχαϊκή γλυπτική,[4] πιστή στο ιδεολόγημα του ελληνοκεντρισμού και μακρυά από τους πειραματισμούς της αφαίρεσης.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 www
.nationalgallery .gr /el /zographikh-monimi-ekthesi /painter /papadoperaki-aspasia .html. Ανακτήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 2021. - ↑ 2,0 2,1 www
.mstf .gr /artwork-artists /papadoperaki-aspasia-1942 /. Ανακτήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου 2021. - ↑ ikee
.lib .auth .gr /record /287358 /files /GRI-2017-18392 .pdf. - ↑ 4,0 4,1 «ΕΠΜΑΣ: Ασπασία Παπαδοπεράκη». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Απριλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 13 Μαΐου 2015.
- ↑ 5,0 5,1 H γλύπτρια Ασπασία Παπαδοπεράκη.
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Στέλιος Λυδάκης: «Οι Έλληνες Γλύπτες: Η νεοελληνική γλυπτική: ιστορία – τυπολογία – λεξικό γλυπτών», τόμος 5ος, σελ. 421 – 422, Εκδοτικός οίκος «ΜΕΛΙΣΣΑ», Αθήνα, 1981.
- Ζέττα Αντωνοπούλου: «Τα γλυπτά της Αθήνας: Υπαίθρια Γλυπτική 1834 – 2004», σελ. 196 & 205, 1η έκδοση, Εκδόσεις Ποταμός, Αθήνα, 2003.
- Τώνια Γιαννουδάκη, Εθνική Γλυπτοθήκη. Μόνιμη συλλογή, Εθνική Πινακοθήκη-Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου, Αθήνα 2006
- Αντωνία Γιαννουδάκη, Εθνική Πινακοθήκη και Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου, Ίδρυμα Ευριπίδη Κουτλίδη. Η συλλογή νεοελληνικής γλυπτικής και η ιστορία της 1900-2006 (διδακτορική διατριβή), Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας, Τομέας Ιστορίας της Τέχνης, Θεσσαλονίκη 2009 (http://ikee.lib.auth.gr/record/115849) (8/5/2015)
- Λεξικό Ελλήνων Καλλιτεχνών. Ζωγράφοι - Γλύπτες - Χαράκτες, 16ος-20ός αιώνας, επιστημονική επιμέλεια Ευγένιος Δ. Ματθιόπουλος, τόμ. 3, Μέλισσα, Αθήνα 1997-2000
- Στέλιος Λυδάκης, Οι έλληνες γλύπτες. Η νεοελληνική γλυπτική. Ιστορία-τυπολογία-λεξικό γλυπτών, τόμ. 5, Μέλισσα, Αθήνα 1981
- Ασπασία Παπαδοπεράκη. Μελέτες και προπλάσματα του μνημείου της Μαρίας Κάλλας, Ινστιτούτο Goethe, 23 Μαρτίου-8 Απριλίου 1983
- Ασπασία Παπαδοπεράκη, Σύλλογος Γλυπτών, 21 Νοεμβρίου-9 Δεκεμβρίου 1988
- Ασπασία Παπαδοπεράκη, «Γενική ανάλυση της φιγούρας με εικόνες», Εικαστικά, τ. 3, Μάρτιος 1982, σ. 36-41
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- https://web.archive.org/web/20150409013947/http://www.nationalgallery.gr/site/content.php?sel=680 (28/4/2015)
- http://www.nationalgallery.gr/site/content.php?sel=680&artwork_id=65623 (28/4/2015)
- Αγησίλαος Κ. Αλιγιζάκης, «Ο Ζωγράφος, ο Ποιητής και ο Συγγραφέας της κρητικής Αναγέννησης» από fractalart.gr.Δημοσιεύθηκε 17/1/2018. Αρχειοθετήθηκε 1/2/2018. Ανακτήθηκε 1/2/2018.