Reflections

Reflections
Studio album από New York Rock & Roll Ensemble
Κυκλοφόρησε	1970
Ηχογραφήθηκε	1970
Μουσικό είδος	Ροκ, Ποπ
Διάρκεια	34:54
Γλώσσα	Αγγλική
Δισκογραφική	Atco

Το Reflections είναι μουσικό άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 1970 σε σύνθεση του Μάνου Χατζιδάκι.

Το λεύκωμα συντέθηκε για το συγκρότημα New York Rock & Roll Ensemble, στη Νέα Υόρκη όπου ο Μάνος Χατζιδάκις ζούσε από το 1966, και οι στίχοι ήταν στα αγγλικά, γραμμένοι από το συγκρότημα. Στην Ελλάδα κυκλοφορούν αργότερα με ελληνικό στίχο τα τραγούδια Κεμάλ και Περιμπανού (Noble Dame), ενώ με ελαφρές αλλαγές ερμηνεύει ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης όπως το «Πού το πήγαν το παιδί». Το 1993 επανακυκλοφόρησε με νέους στίχους του Νίκου Γκάτσου στα ελληνικά, σε ερμηνεία της Αλίκης Καγιαλόγλου, υπό τον τίτλο Αντικατοπτρισμοί. Στον δίσκο αυτό υπάρχουν στίχοι σε όλα τα τραγούδια, σε αντίθεση με το Reflections όπου δύο τραγούδια ήταν ορχηστρικά. Το 2005 κυκλοφόρησε μια διασκευή του άλμπουμ από το Πατρινό συγκρότημα Raining Pleasure, με τον τίτλο Reflections και τους αγγλικούς στίχους. Τραγούδια από τον δίσκο έχουν κατά καιρούς διασκευάσει, είτε με ελληνικούς είτε με αγγλικούς στίχους, πολλοί καλλιτέχνες όπως η Μαρία Φαραντούρη σε δύο δίσκους της (δίσκος Μαρία Φαραντούρη: Η ποίηση στο ελληνικό τραγούδι / Maria Farantouri: The poetry in hellenic music και δίσκος Η Μαρία Φαραντούρη τραγουδά Μάνο Χατζηδάκη), η Δήμητρα Γαλάνη (δίσκος Χορός με τη Σκιά μου),η Νάνα Μούσχουρη (δίσκος «Οι μύθοι μιας γυναίκας»), ο Αλκίνοος Ιωαννίδης (δίσκος Εκτός Τόπου και Χρόνου), η Τάνια Τσανακλίδου (δίσκος Το μαγικό κουτί), ο Βασίλης Λέκκας (δίσκος Όρθιοι) και ο Μάριος Φραγκούλης (δίσκος Φεγγάρι Ερωτευμένο).

Ο Χατζιδάκις είχε πει για τον δίσκο:

Τα “Reflections” με την φόρτιση των Ελληνικών στίχων του Γκάτσου έγιναν σαν τα πολλά πρόσωπα μιας γυναίκας. Μιας γυναίκας που θα μπορούσε να είναι κι ένας νέος άντρας μέσα στην επαναστατημένη ατμόσφαιρα αμφισβήτησης που χαρακτήριζε τη Νέα Υόρκη του '68. Έγιναν οι αντικατοπτρισμοί της πόλης και των νέων ανθρώπων της και απαιτούσαν πολυεδρική ερμηνεία γυναίκας με διαφορετικές φωνές, με αντιδράσεις, με όψεις σπασμένες μέσα σε κρύσταλλα. Η Αλίκη Καγιαλόγλου φανερώνεται άξια ερμηνεύτρια, παίζοντας και μεταπηδώντας από το ύφος της Γκρέτα Γκάρμπο στην πληθωρικότητα της Μανιάνι ή την τραγική έξαρση της Κατίνας Παξινού. Με την ερμηνεία της το έργο αποκαλύπτεται. Κι έτσι με την απόσταση του χρόνου και με την ωριμότητα της ερμηνείας φανερώθηκαν ξανά οι “Αντικατοπτρισμοί” στην Αθήνα του ’93.