Μετάβαση στο περιεχόμενο

Oldsmobile

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Oldsmobile
Κλάδοςβιομηχανία αυτοκίνησης
Ίδρυση1897
ΙδρυτήςRansom E. Olds
Διάλυση29  Απριλίου 2004
ΈδραΛάνσινγκ, Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής
Προϊόντααυτοκίνητο
ΙδιοκτήτηςGeneral Motors
ΜητρικήGeneral Motors
Commons page Πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Η Oldsmobile (ορθή αμερικανική προφορά: Όλντσμομπιλ στις ΗΠΑ και στον Καναδά, αν και παλαιότερα στην Ευρώπη είχε επικρατήσει ο τονισμός Ολντσμομπίλ) ήταν μια ιστορική αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία που δραστηριοποιήθηκε από το 1897 έως το 2004 και η οποία ήταν μέρος του Ομίλου της General Motors για σχεδόν ολόκληρη τη διάρκεια της ύπαρξής της. Κατά τη διάρκεια της δραστηριότητάς της, που διήρκησε 107 χρόνια, παρήγαγε συνολικά 35,2 εκατομμύρια αυτοκίνητα, εκ των οποίων τα 14 εκατομμύρια στο εργοστάσιο στο Λάνσινγκ του Μίσιγκαν.

Κατά τη διάρκεια της θητείας της ως τμήμα της General Motors, η Oldsmobile τοποθετήθηκε στη μέση των πέντε τμημάτων επιβατικών αυτοκινήτων της GM, πάνω από τη Chevrolet και την Pontiac, αλλά κάτω από τις Buick και Cadillac. Στις δεκαετίες του 1960 και του 1970 και στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 1980, η Oldsmobile ήταν μία από τις πιο επιτυχημένες μάρκες στις Ηνωμένες Πολιτείες και επίσης αντιπροσώπευε εντυπωσιακά τεχνικά χαρακτηριστικά, τολμηρή σχεδίαση και τεχνολογικές καινοτομίες. Στο διάστημα αυτό, η πλήρης επίσημη ονομασία της ήταν Oldsmobile Division of General Motors («το Τμήμα Oldsmobile της General Motors»).

Οι πωλήσεις της Oldsmobile κορυφώθηκαν σε πάνω από ένα εκατομμύριο ετησίως από το 1983 έως το 1986, αλλά στη συνέχεια τα πράγματα άλλαξαν ταχύτατα για την εταιρεία και ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 η Oldsmobile αντιμετώπισε αυξανόμενο ανταγωνισμό από μάρκες εισαγωγής που είχαν υψηλή ποιότητα και αξιοπιστία, και οι πωλήσεις της μειώθηκαν ραγδαία. Το αποτέλεσμα ήταν η General Motors να ανακοινώσει επίσημα τη σταδιακή κατάργηση της εταιρείας σε μια συνεδρίαση στις 12 Δεκεμβρίου 2000. Όταν διακόπηκε τον Απρίλιο του 2004, η Oldsmobile ήταν η παλαιότερη αμερικανική μάρκα αυτοκινήτων και μία από τις παλαιότερες στον κόσμο, μετά την Peugeot, τη Renault, τη Fiat και την Opel.

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η εταιρεία ιδρύθηκε στις 21 Αυγούστου 1897 στο Λάνσινγκ του Μίσιγκαν, από τους Ransom Eli Olds, Frank Clark και άλλους κοντινά στενούς συνεργάτες, με την επωνυμία Olds Motor Vehicle Company, παίρνοντας τον τίτλο του παλαιότερου Αμερικανού κατασκευαστή αυτοκινήτων. Η εταιρεία ήταν η τέταρτη παλαιότερη μάρκα αυτοκινήτων στον κόσμο μετά τη γερμανική Daimler-Motoren-Gesellschaft, τις γαλλικές Panhard et Levassor και Peugeot, καθώς και την τσέχικη Tatra.

Εξοπλισμένη με αρχικό κεφάλαιο 50.000 δολαρίων και υπό τη γενική διεύθυνση του R. E. Olds, στα πρώτα χρόνια της ζωής της η εταιρεία κατασκεύασε ηλεκτρικά τρίκυκλα και τετράκυκλα και, ταυτόχρονα, προσπάθησε να αναπτύξει το πρωτότυπο που είχαν δημιουργήσει οι Olds και Clark στο 1895.

Καλοριφέρ από ένα πρώιμο μοντέλο Oldsmobile.

Οι αρχικές πωλήσεις δεν ήταν πολλές και στα τέλη του 1898 η εταιρεία βρέθηκε με έλλειμμα 80.000 δολαρίων, αλλά και με ένα νέο πρωτότυπο που θα μπορούσε να κατασκευαστεί σε σειρά, το οποίο θα παρείχε νέους χρηματοδότες. Η εταιρεία επανιδρύθηκε το 1899, με την παρέμβαση των EW Russel, H. Russell και SL Smith, με κεφάλαιο 350.000 δολαρίων.

Το νέο εργοστάσιο κατασκευάστηκε στο Ντιτρόιτ (το πρώτο εργοστάσιο παραγωγής αυτοκινήτων σε αυτό που θα γινόταν η έδρα της παγκόσμιας αυτοκινητοβιομηχανίας) και στην προεδρία της εταιρείας ήταν ο Smith, ενώ ο Olds ανέλαβε τον ρόλο του CEO (chief executive officer, ελληνικά: Διευθύνων Σύμβουλος).

Ήταν εκείνη τη χρονιά που ξεκίνησε η σχεδίαση του ελαφρού και οικονομικού αυτοκινήτου που σκόπευε να παράγει η Olds και, μετά από είκοσι μήνες δουλειάς, το πρωτότυπο ήταν έτοιμο. Το 1901, μια πυρκαγιά κατάστρεψε εντελώς το εργοστάσιο της Oldsmobile και μόνο το πρωτότυπο σώθηκε, το οποίο αποσυναρμολογήθηκε και χρησιμοποιήθηκε ως μοντέλο κλίμακας 1:1 για την αναπαραγωγή όλων των τεχνικών σχεδίων που καταστράφηκαν. Μόλις ολοκληρώθηκε η αναπαραγωγή όλων των εγγράφων του έργου, ξεκίνησε η παραγωγή του μοντέλου: έτσι γεννήθηκε το Curved Dash, το πρώτο μοντέλο της σειράς της νέας αυτοκινητοβιομηχανίας. Το Curved Dash ήταν το πρώτο αυτοκίνητο που συναρμολογήθηκε σε σύγχρονη γραμμή συναρμολόγησης.[1] Μόνο αργότερα οι ιδέες της γραμμής συναρμολόγησης βελτιώθηκαν και εφαρμόστηκαν σε πολύ μεγάλη κλίμακα από τον Χένρυ Φορντ (Henry Ford) για το Ford Model T, οδηγώντας στη λεγόμενη μαζική παραγωγή.[2] Αυτή η νέα προσέγγιση του Olds στην οργάνωση της εργασίας, οδήγησε σε πενταπλάσια αύξηση της παραγωγής αυτοκινήτων στο εργοστάσιό του, η οποία έφτασε από 425 αντίτυπα το 1901 σε 2.500 αντίτυπα το 1902.[3]

Η εταιρεία παρέμεινε ανεξάρτητη έως το 1908, όταν εξαγοράστηκε από τον εντελώς νέο τότε όμιλο της General Motors στις 12 Νοεμβρίου 1908.

Από τη δεκαετία του 1930 και έως το πρώτο μισό της δεκαετίας του 1990, η Oldsmobile καθιέρωσε τη συνήθεια να συνοδεύει το όνομα των μοντέλων με ένα ζευγάρι αριθμών, ο πρώτος από τους οποίους αντιπροσώπευε τον τύπο του αμαξώματος (χρησιμοποιήθηκαν οι αριθμοί 6, 7, 8 και 9) και ο δεύτερος τύπου κινητήρα με 6 ή 8 κυλίνδρους. Συνεπώς, η εταιρεία χρησιμοποίησε αριθμούς μεταξύ 66 και 98, αν και χρησιμοποιήθηκαν επίσης και άλλα είδη ονομάτων, τόσο λεκτικών, όσο και κωδικών.

Ακόμη και πριν από το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τα μοντέλα της εταιρείας έκαναν πρεμιέρα με τα πρώτα αυτόματα κιβώτια ταχυτήτων, αρχικά σε ημιαυτόματη και στη συνέχεια πλήρως αυτόματη έκδοση, από το 1940.

Με την είσοδο των ΗΠΑ στον πόλεμο στις αρχές του 1942, η παραγωγή αυτοκινήτων διακόπηκε στις 5 Φεβρουαρίου 1942. Φυσικά η παραγωγή μετατράπηκε σε πολεμικό υλικό, όπως συνέβη τότε και με το σύνολο της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, και η Oldsmobile παρήγαγε μεγάλες ποσότητες στρατιωτικού εξοπλισμού, όπως πιστόλια μεγάλου διαμετρήματος και οβίδες.

Η παραγωγή αναβίωσε στις 15 Οκτωβρίου 1945, αρχικά προσφέροντας τα ίδια μοντέλα με αυτά της σεζόν του 1942, για τη σεζόν του 1946. Στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, η εταιρεία παρήγαγε μοντέλα τεράστιων διαστάσεων και επιβλητικού ντιζάιν, κατά τη φιλοσοφία που είχε επικρατήσει με τα (γενικώς) υπερβολικά μεγάλα Αμερικανικά αυτοκίνητα των τότε δεκαετιών.

Oldsmobile Toronado του 1966, της πρώτης σεζόν παραγωγής του. Η μπροστινή κίνηση εισήχθη εξ αρχής και διατηρήθηκε και στις 4 γενιές του Toronado, έως την οριστική διακοπή του στις 28 Μαΐου 1992.

Ειδικότερα το ίματζ της Oldsmobile στη μεταπολεμική περίοδο συνδέθηκε και με τον νέο V8 κινητήρα της, που πρόσφερε πολύ μεγαλύτερη ισχύ, κατά μέσον όρο, από αυτόν του ανταγωνισμού. Η Oldsmobile, η οποία στον όμιλο της General Motors βρισκόταν μεταξύ της μάρκας Pontiac και της Buick, ήταν επίσης αυτή που χρησιμοποιήθηκε για την προεπισκόπηση ορισμένων καινοτομιών στην αγορά αυτοκινήτων, τουλάχιστον της αμερικανικής, όπως η αφαιρούμενη σκληρή οροφή του Vista Cruiser station wagon, ο υπερτροφοδοτούμενος κινητήρας (ο γνωστός «Turbo Jetfire», ξεκινώντας το 1962) και η κίνηση στους μπροστινούς τροχούς. Ειδικότερα η κίνηση στους μπροστινούς τροχούς εισήχθη ξεκινώντας το φθινόπωρο του 1965, για τη σεζόν (model year, έτος μοντέλου) του 1966, με το μπροστοκίνητο Oldsmobile Toronado (Τορονάντο, τεχνητή λέξη που δημιουργήθηκε από τις λέξεις «Toro», δηλαδή «Ταύρος», και «Tornado», δηλαδή «Σίφωνας»), που έγινε το πρώτο αυτοκίνητο αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας και μαζικής παραγωγής με κίνηση στους εμπρός τροχούς (αν και οι μηχανικοί της Oldsmobile εργάζονταν στην μπροστινή κίνηση ήδη από το 1959) μετά τη διακοπή του Cord 810/812 που είχε παραχθεί μόνο τα έτη 1936 και 1937. Με τον κινητήρα V8 των 7.0 λίτρων, κατάφερε επιτάχυνση 0-100 km/h σε μόλις 7,5 δευτερόλεπτα[4] και έφτασε σε τελική ταχύτητα τα 217 km/h (135 μίλια την ώρα),[5] επιδόσεις εξαιρετικές για τα στάνταρ εκείνης της εποχής. Οι σκεπτικιστές αμφέβαλλαν αν η κίνηση στους μπροστινούς τροχούς είχε νόημα για ένα τόσο μεγάλο αυτοκίνητο, αλλά οι δοκιμές απέδειξαν ότι το Toronado είχε επίσης πάνω από τον μέσο όρο κράτημα στο δρόμο σε σύγκριση με άλλα αμερικανικά αυτοκίνητα της τότε εποχής.

Με όλα αυτά τα επιτεύγματα, στη δεκαετία του 1960 η θέση του Oldsmobile στην ιεραρχία της General Motors, αν και διατηρήθηκε σταθερά μεταξύ των Pontiac και Buick, βελτιώθηκε έντονα ως προς την εξουσία της στην αγορά. Το 1968 εισήχθη η εμφάνιση της διαιρούμενης στη μέση μπροστινής γρίλιας και παρέμεινε ένα παραδοσιακό χαρακτηριστικό της εταιρείας μέχρι τη λήξη της παραγωγής των μοντέλων της το 2004.

Oldsmobile 98 LS Coupe του 1974. Τις σεζόν του 1974 και του 1975, το Oldsmobile 98 (που ήταν διαχρονικά το κορυφαίο μοντέλο της Oldsmobile) έφτασε το μέγιστο μήκος αμαξώματος στην ιστορία των μοντέλων της Oldsmobile, στις 232,4 ίντσες ή 5.903 χιλιοστά.

Η δημοτικότητά της στην εγχώρια αγορά συνέχισε να αυξάνεται και έφτασε στο αποκορύφωμά της τη δεκαετία του 1970 και στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 1980, όταν μάλιστα σε κάποιες σεζόν ξεπέρασε το 1 εκατομμύριο αντίτυπα σε ετήσιες πωλήσεις. Παρά τις βαριές συνέπειες στην παγκόσμια αγορά και στη διεθνή αυτοκινητοβιομηχανία από τις δύο διαδοχικές παγκόσμιες πετρελαϊκές κρίσεις, του 1973 και του 1979, οι πωλήσεις της Oldsmobile αυξάνονταν σταθερά, φτάνοντας στο ιστορικό υψηλό των 1.066.122 αντιτύπων το 1985, με βάση τα δημοφιλή ντιζάιν των μοντέλων της, τις θετικές κριτικές από τους κριτικούς και την αντιληπτή ποιότητα και αξιοπιστία, με τη σειρά Cutlass (Κάτλας) να γίνεται το κορυφαίο σε πωλήσεις αυτοκίνητο της Βόρειας Αμερικής έως το 1976. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, η Oldsmobile είχε εκτοπίσει εμπορικά την Pontiac και την Plymouth και είχε καταλάβει την τρίτη θέση στον κατάλογο με τις καλύτερες πωλήσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες, πίσω μόνο από τη Chevrolet και τη Ford. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στη συνέχεια όλα τα έτη από το 1983 έως το 1986, η ετήσια παραγωγή της ξεπέρασε το ένα εκατομμύριο αντίτυπα, κάτι που μόνο η Chevrolet και η Ford είχαν επίσης επιτύχει.

Μετά την τεράστια επιτυχία στις δεκαετίες του 1970 και του 1980, τα πράγματα άλλαξαν ταχύτατα για την Oldsmobile και από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 η μάρκα είχε χάσει τη θέση της στην αγορά, καθώς οι ετήσιες πωλήσεις της είχαν πέσει από το ιστορικό ρεκόρ των 1.066.122 αντιτύπων το 1985 σε κάτω από 450.000 αντίτυπα το 1991, και η Oldsmobile συμπιέστηκε επικίνδυνα μεταξύ άλλων εταιρειών της General Motors. Τα νέα μοντέλα της εταιρείας στο διάστημα αυτό, δεν έγιναν αποδεκτά από αρκετούς υποψήφιους πελάτες και, επιπρόσθετα, έπαθαν μεγάλη εμπορική ζημιά από τη φήμη, που διαδόθηκε τότε στο ευρύ κοινό, ότι ήταν αυτοκίνητα χωρίς δυναμικό χαρακτήρα και ήταν κατάλληλα μόνο για παλαιότερους οδηγούς μεγάλων ηλικιών. Ένας ακόμα παράγοντας που επιδείνωσε αυτή την νοοτροπία, ήταν ότι η Oldsmobile έχασε τον παλαιότερο σπορ χαρακτήρα αρκετών μοντέλων της και, επίσης, έμεινε χωρίς έστω σπορ εκδόσεις των άλλων μοντέλων της, καθώς ο μητρικός όμιλος της General Motors «έβαλε τον σπορ μανδύα» (όπως σχολιάστηκε έντονα στον Τύπο αυτοκινήτου) αποκλειστικά στη Chevrolet και την Pontiac. Σημαντικό ρόλο έπαιξε και ο ανταγωνισμός από νέες πολυτελείς εισαγωγές, και ιδίως από την Acura, την Infiniti και την Lexus, που επιδείνωσε περαιτέρω την κατάσταση, καθώς προσέφερε παρόμοια προϊόντα που όμως επωφελήθηκαν από την ανώτερη ανθεκτικότητα και τη γνωστή διαχρονική φήμη των ιαπωνικών αυτοκινήτων για άριστη αξιοπιστία.

Oldsmobile Aurora του 1997.

Το 1992 υπήρξε μια διαρροή από στέλεχος του μητρικού ομίλου της General Motors ότι η GM επρόκειτο σύντομα να καταργήσει την Oldsmobile, με αποτέλεσμα την πυροδότηση και ενός έντονου φόβου στο κοινό, που οδήγησε σε ακόμα μεγαλύτερη πτώση τις πωλήσεις, οι οποίες έπεσαν στα μόλις 402.936 αντίτυπα το 1993. Ήδη τα έτη 1992 και 1993, οι φήμες για την κατάργηση και τη διάλυση της Oldsmobile είχαν γίνει ανεξέλεγκτες, κάτι που ο όμιλος της General Motors εκείνη την εποχή αρνήθηκε κατηγορηματικά,[6] αν και τελικώς αποκαλύφθηκε εκ των υστέρων ότι στην πραγματικότητα ο όμιλος είχε φτάσει τότε κυριολεκτικά «στο παρά ένα» να την καταργήσει.

Oldsmobile Aurora του 1998.

Προσπαθώντας να αντιδράσει, στα τέλη του 1993 η Oldsmobile παρουσίασε το Aurora («Ορόρα», δηλαδή «Σέλας»), ένα μεγάλο πολυτελές σεντάν της κατηγορίας F, με εντυπωσιακή εμφάνιση, το οποίο είχε βασιστεί στο πρωτότυπο αυτοκίνητο (concept car) Oldsmobile Tube Car του 1989 και το τελικό ντιζάιν για το μοντέλο παραγωγής είχε υπογραφεί τον Ιούλιο του 1989, αν και η έναρξη της παραγωγής του αρχικά είχε τεθεί για το 1992.[7] Αν και τελικώς εισήχθη με σημαντική καθυστέρηση, το Aurora απέσπασε άκρως θετικά σχόλια για την αισθητική του, την ποιότητα κατασκευής του, την οδική συμπεριφορά και την παθητική ασφάλεια του αμαξώματος. Το μοντέλο μπήκε στην παραγωγή στις 24 Ιανουαρίου 1994[8] και κυκλοφόρησε για τη σεζόν (model year, έτος μοντέλου) του 1995, και έγινε η έμπνευση για το σχεδιασμό των αυτοκινήτων της μάρκας από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 και μετά. Η εισαγωγή του Aurora σηματοδότησε ως καταλύτης της General Motors για την επανατοποθέτηση της Oldsmobile ως μια ημιπολυτελή μάρκα - μαχήτρια των μοντέλων εισαγωγής από ξένες εταιρείες. Κατά συνέπεια, η Oldsmobile έλαβε το 1997, με τη συμπλήρωση των 100 χρόνων ζωής της, ένα νέο λογότυπο, βασισμένο και πάλι στο διαχρονικό της θέμα «πύραυλος».

Το πειραματικό σύστημα πλοήγησης του Oldsmobile Toronado Trofeo. Φαίνεται η λέξη «Navigation» («Πλοήγηση»), ο σχετικός χάρτης, οι ενδείξεις της ψηφιακής πυξίδας, η ώρα και όλα τα σχετικά πλήκτρα, αν και σε μεγάλο βαθμό ήταν οθόνη αφής.

Στο διάστημα αυτό, επίσης, ο όμιλος της GM συνέχισε να χρησιμοποιεί την Oldsmobile σποραδικά για να παρουσιάζει φουτουριστικά σχέδια και ως «πειραματόζωο» για τη δοκιμή της εκάστοτε νέας τεχνολογίας. Για παράδειγμα, η Oldsmobile προσέφερε τις σεζόν 1989 - 1992 στο Toronado Trofeo μια έγχρωμη οθόνη με ραδιόφωνο, υπολογιστή ταξιδιού, ημερολόγιο, δυνατότητα σημειώσεων επί των ημερομηνιών, χειριστήρια κλιματισμού και σε πολλά δοκιμαστικά πρωτότυπα του 1992, κατασκευασμένα σε συνδυασμό με την εταιρεία ενοικίασης αυτοκινήτων Avis Car Rental, με ένα πρώιμο δορυφορικό σύστημα πλοήγησης με οθόνη αφής.[9][10][11] Για τη σεζόν του 1995, η Oldsmobile εισήγαγε το πρώτο «κανονικό» δορυφορικό σύστημα πλοήγησης που ήταν διαθέσιμο στο ευρύ κοινό στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Guidestar (που είχε αναπτυχθεί σε συνεργασία με τις εταιρείες Hughes Electronics και Electronic Data Systems) στο Oldsmobile 88 (η 10η και τελευταία γενιά του, παρήχθη από τη σεζόν του 1992 έως τις 6 Ιανουαρίου 1999[12]) και συγκεκριμένα σε 17 πολιτείες, αν και δεν είχε τεχνολογία ζωντανής παρακολούθησης της οδικής κυκλοφορίας.[13][14][15][16]

Oldsmobile Bravada δεύτερης γενιάς του 1995 - 1997 στην πολιτεία Βερμόντ το 2008.

Κατά τη διάρκεια της ίδιας δεκαετίας, σχεδόν όλα τα υπάρχοντα παραδοσιακά ονόματα των μοντέλων της εταιρείας σταδιακά καταργήθηκαν: το Cutlass Calais το 1991, το Toronado και το Custom Cruiser το 1992, το Ninety-Eight και το Ciera (πρώην Cutlass Ciera) το 1996, το Cutlass Supreme το 1997 και τέλος το Eighty-Eight και το Cutlass (το οποίο υπήρχε μόνο από το 1997) το 1999. Αντικαταστάθηκαν με νεότερα και πιο σύγχρονα μοντέλα, με διαφορετικά ονόματα και με σχέδια εμπνευσμένα από το Aurora. Προηγουμένως, το 1990, για τη σεζόν του 1991, η εταιρεία είχε εισάγει το πρώτο SUV στην ιστορία της, το μεσαίο πολυτελές Oldsmobile Bravada (Μπραβάντα) πρώτης γενιάς. Παραδόξως όμως, οι δύο πρώτες γενιές του Bravada, από τις 3 συνολικά, δεν διατέθηκαν ποτέ επίσημα στον Καναδά, παρά μόνο στις ΗΠΑ και σε καμία άλλη χώρα διεθνώς, κάτι που θεωρήθηκε ως καταστροφικό και μοιραίο σφάλμα, καθώς έχει σχολιαστεί, διαχρονικά, από τους δημοσιογράφους και το κοινό ότι με τους σκληρούς χειμώνες ειδικά αυτής της χώρας θα είχε γνωρίσει επίσης μεγάλη απήχηση και στον Καναδά. Τελικώς, η τρίτη γενιά του Bravada κυκλοφόρησε και στον Καναδά, αλλά αφού πλέον είχε ανακοινωθεί η οριστική κατάργηση της Oldsmobile μόλις λίγους μήνες νωρίτερα, με αποτέλεσμα οι πωλήσεις της εταιρείας να έχουν πλέον καταρρεύσει ολοκληρωτικά.

Oldsmobile Bravada δεύτερης γενιάς του 1998 - 2001 στη Βόρεια Καρολίνα το 2009.

Γενικότερα, επίσης, τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα η Oldsmobile διατέθηκε επίσημα μόνο στις ΗΠΑ και στον Καναδά, στον οποίο όμως λίγα μοντέλα της προσφέρθηκαν (τυπικώς, κάποια μοντέλα της είχαν εξαχθεί και στο Μεξικό, αλλά όλα διατέθηκαν στη χώρα αυτή με το όνομα και το σήμα της Chevrolet[17][18]), και δεν έγινε καμία προσπάθεια εξαγωγής της εκτός Βόρειας Αμερικής, χάνοντας έτσι μια πιθανή ευκαιρία διάσωσης της εταιρείας από άλλες υποσχόμενες αγορές, ιδίως σε κάποιες χώρες όπου η πολυτελής ομόσταυλη Cadillac δεν είχε μεγάλη απήχηση ή ήταν υπερβολικά ακριβή για το βιοτικό τους επίπεδο. Χαρακτηριστικό αντίστροφο παράδειγμα ήταν αυτό που συνέβη με την ημι-πολυτελή ομόσταυλη Buick, που τελικώς διασώθηκε λόγω της συνολικής της κερδοφορίας από την τεράστια δημοτικότητα και τις υψηλές πωλήσεις που είχε ήδη πετύχει στην Κίνα, όπου ο όμιλος της General Motors άρχισε να την κατασκευάζει και διαθέτει από το 1999, με αποτέλεσμα η General Motors να λάβει το 2009 την απόφαση να διακοπεί η μάρκα Pontiac αντί της Buick.[19]

Oldsmobile 88 του 1996 - 1999 στις ΗΠΑ σε φωτογραφία στις 26 Δεκεμβρίου 2009.

Παρά τις κρίσιμες επιτυχίες της Oldsmobile στις Ηνωμένες Πολιτείες από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 και μετά, μια αναφερόμενη βραχείας διάρκειας πτώση των πωλήσεων και της συνολικής κερδοφορίας της το 2000 ώθησε την μητρική General Motors να ανακοινώσει σε μια συνεδρίαση του ανώτατου συμβουλίου της στις 12 Δεκεμβρίου 2000 την οριστική κατάργηση της Oldsmobile, αν και όχι απότομα, αλλά με σταδιακή κατάργηση στα επόμενα λίγα χρόνια. Όπως ανακοίνωσε τότε ο Όμιλος της GM, η Oldsmobile θα συνέχιζε να παράγει αυτοκίνητα έως τη στιγμή που κανονικά θα ήταν να αντικατασταθούν από νέα ή ελαφρώς επανασχεδιασμένα μοντέλα και, ως αποτέλεσμα, η εταιρεία σταμάτησε τότε οριστικά την εξέλιξη νέων μοντέλων ή έστω πιθανών λίφτινγκ. Κατά μια ιστορική ειρωνεία, η ανακοίνωση αυτή αποκαλύφθηκε επίσημα δύο ημέρες μετά την εισαγωγή του SUV Oldsmobile Bravada τρίτης γενιάς (μεσαίο πολυτελές SUV και παράλληλη έκδοση των Chevrolet TrailBlazer, GMC Envoy και Isuzu Ascender, αλλά με πληρέστερο εξοπλισμό και δική του ξεχωριστή εξωτερική αισθητική), το οποίο αρχικά έγινε άλλη μια κρίσιμη επιτυχία για την εταιρεία, αλλά τα γεγονότα εξελίχθηκαν με τέτοιο τρόπο που απεδείχθη το τελευταίο νέο μοντέλο για την Oldsmobile. Για την ιστορία, το Oldsmobile Bravada τελικώς αντικαταστάθηκε από τα πολυτελή Buick Rainier του 2003 και Saab 9-7X του 2004, που αμφότερα ήταν τα πρώτα στην ιστορία SUV και για τις δύο μάρκες (αν και ειδικότερα η Saab το 2011 σταμάτησε προσωρινά την παραγωγή αυτοκινήτων και στη συνέχεια, μετά από μια παραγωγή ελάχιστων Saab 9-3 από τον Δεκέμβριο του 2013 έως τον Μάιο του 2014, η παραγωγή της διακόπηκε οριστικά).

Oldsmobile Bravada του 2002.

Το 2000, η General Motors παρήγαγε 304.634 αυτοκίνητα με το λογότυπο της Oldsmobile, αλλά μόλις δύο χρόνια αργότερα η συνολική ετήσια παραγωγή έφτασε τα μόλις 162.000 οχήματα, λόγω της τεράστιας πτώσης της αγοραστικής ζήτησης εξαιτίας της ανακοίνωσης στις 12 Δεκεμβρίου 2000 για οριστική διακοπή της εταιρείας.

Η σταδιακή κατάργηση της εταιρείας πραγματοποιήθηκε σύμφωνα με το ακόλουθο χρονοδιάγραμμα:

  • Φεβρουάριος 2001: Το Bravada τρίτης γενιάς, της σεζόν (model year, έτος μοντέλου) του 2002, το τελευταίο νέο μοντέλο της εταιρείας, βγαίνει στους εκθεσιακούς χώρους της Oldsmobile.[20]
  • Ιούνιος 2002: Λήξη της παραγωγής για το Intrigue (14 Ιουνίου) και τα Aurora V6 (21 Ιουνίου).
  • 28 Μαρτίου 2003: Λήξη της παραγωγής του Aurora V8.[21]
  • 12 Ιανουαρίου 2004: Λήξη παραγωγής του μεσαίου SUV Bravada.[22]
  • 31 Μαρτίου 2004: Λήξη της παραγωγής του μίνι βαν Silhouette.[23]
  • 29 Απριλίου 2004: Τελειώνει η παραγωγή των συμπαγών αυτοκινήτων (compact cars) Alero και μαζί, συνολικά, της εταιρείας.
Το σήμα «Final 500» / «Τελικά 500» των τελευταίων Oldsmobile.
Oldsmobile Bravada της σεζόν του 2004, της ειδικής τελικής έκδοσης «Final 500».

Τα τελευταία 500 αντίτυπα του κάθε μοντέλου από τα Alero, Aurora, Bravada, Silhouette και Intrigue που παρήχθησαν, έλαβαν ειδικά εμβλήματα κληρονομιάς Oldsmobile και σήματα που έγραφαν «Final 500» / «Τελικά 500» και με ένα μενταγιόν με τον αριθμό της αντίστροφης μέτρησης της παραγωγής των αντιτύπων (ξεκινώντας από το «1 of 500» των 500 αυτών αντιτύπων και φτάνοντας στο τελικό «500 of 500» για το τελευταίο αντίτυπο) πριν τη λήξη της παραγωγής για το κάθε μοντέλο. Όλα έφεραν ένα μοναδικό χρώμα εξωτερικής βαφής Dark Cherry Metallic / Σκούρο Κερασί Μεταλλικό και μοναδικές ζάντες αλουμινίου. Το Aurora και το Intrigue θα συνοδεύονταν από ειδική βιβλιογραφία του «Final 500». Ωστόσο, μόνο τα Intrigue, Aurora, Bravada και Alero είχαν κατασκευάσει όλα τα αντίτυπα «Final 500» όταν εξαντλήθηκαν. Το Silhouette είχε κατασκευάσει μόνο 360 αντίτυπα, ως αποτέλεσμα της εξάντλησης της παραγωγικής ικανότητας του εργοστασίου λόγω υποχρεώσεων παραγγελίας ενός στόλου για μίνι βαν στην ίδια γραμμή συναρμολόγησης.

Το τελευταίο ολοκληρωμένο αυτοκίνητο παραγωγής στην ιστορία της Oldsmobile ήταν ένα 4-πορτο σεντάν Alero GLS (το «πολυτελές» επίπεδο εξοπλισμού του Alero), φυσικά εξωτερικής βαφής Dark Cherry Metallic και με την αναγραφή «500 of 500» («500 από 500») στο προαναφερθέν ειδικό έμβλημα κληρονομιάς Oldsmobile. Το αντίτυπο αυτό παρήχθη στις 29 Απριλίου 2004, σε μια τελετή που αναφέρθηκε τότε επίσημα στα αμερικανικά Μέσα Ενημέρωσης, αλλά υπήρξαν αντίστοιχες ειδησεογραφικές αναφορές του γεγονότος και της τελετής και σε άλλες χώρες, μεταξύ των οποίων και στην Ελλάδα. Κατά την τελετή αυτή, μόλις το αυτοκίνητο κύλησε από τη γραμμή παραγωγής, υπογράφηκε κάτω από το καπό του από το σύνολο όλων των υπαλλήλων που το κατασκεύασαν στο εργοστάσιο της General Motors στο Λάνσινγκ του Μίσιγκαν, και στη συνέχεια μεταφέρθηκε κατευθείαν στο Μουσείο Μεταφορών R.E. Olds. (R.E. Olds Transportation Museum) που βρίσκεται επίσης στο Λάνσινγκ του Μίσιγκαν, έως την πτώχευση της GM, όταν η ίδια πήρε ξανά την κατοχή του αυτοκινήτου. Στη συνέχεια βρισκόταν στο GM Heritage Center στο Sterling Heights του Μίσιγκαν. Στις 15 Δεκεμβρίου 2017, αυτό το αυτοκίνητο, αφού είχε μόλις μεταφερθεί στη Νέα Υόρκη, πωλήθηκε σε δημοπρασία μόνο για εμπόρους για 42.000 δολάρια σε έναν αντιπρόσωπο στη Φλόριντα. Στη δημοπρασία αυτή, πωλήθηκαν επίσης το τελευταίο αντίτυπο του Oldsmobile Cutlass (λήξη παραγωγής το 1999) και το τελευταίο αντίτυπο του Oldsmobile Ciera (λήξη παραγωγής το 1996).[24]

Oldsmobile Alero που ήταν σε χρήση ως επίσημο κυβερνητικό αυτοκίνητο στη Χαβάη, σε φωτο. στις 23 Δεκεμβρίου 2007. Φαίνεται επίσης και το λογότυπο της εταιρείας από το 1997 έως την κατάργησή της το 2004, βασισμένο και πάλι στο διαχρονικό της θέμα «πύραυλος».

Η διακοπή της μάρκας κόστισε τότε στην General Motors 1 δισεκατομμύριο δολάρια, επειδή έπρεπε να αγοράσει πίσω ολόκληρο το απόθεμα οχημάτων και ανταλλακτικών από τους 2.800 αντιπροσώπους της Oldsmobile.

Μουσείο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Μάιο του 1981, εγκαινιάστηκε το RE Olds Transportation Museum, δηλαδή το μουσείο αφιερωμένο στα αυτοκίνητα που παρήγαγε η Oldsmobile σε ολόκληρη την ιστορία της, από το 1897 έως το 2004.

Κύρια μοντέλα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το μοντέλο «Curved Dash» της Oldsmobile που απεικονίζεται στην αφίσα, από το 1905, διαφημίζει ένα τραγούδι αφιερωμένο στο μικρό αυτοκίνητο, με τον τίτλο: «In my Merry Oldsmobile».

Πρωτότυπα μοντέλα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το λογότυπο της εταιρείας σε ένα Oldsmobile Cutlass S του 1968, βασισμένο και πάλι στο διαχρονικό της θέμα «πύραυλος».

Λογότυπα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα λογότυπα της εταιρείας, όπως εξελίχθηκαν διαδοχικά:

  • 1897-1919
    1897-1919
  • 1919-1940
    1919-1940
  • 1960-1981
    1960-1981
  • 1981-1996
    1981-1996

Αναφορές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ (Domm, 2009 & pag. 29).
  2. ↑ (Αγγλικά) «Invention of the Assembly Line». 
  3. ↑ (Αγγλικά) «Pioneers of the auto industry». 
  4. ↑ (Aug. 1966) Motor Sport, full road test, 1966 Toronado
  5. ↑ (Feb. 1966) Car Life, full road test, 1966 Toronado
  6. ↑ Tribune, Chicago (22 Οκτωβρίου 1992). «OLDS CHIEF TRIES TO SQUELCH RUMORS OF DIVISION'S DEMISE». Chicago Tribune (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 2024. 
  7. ↑ «Oldsmobile Tube Car». Ανακτήθηκε στις 6 Μαρτίου 2008. 
  8. ↑ Ward's Automotive Yearbook 1995. Ward's Communications, Inc. 1995.
  9. ↑ «Early GPS Systems». Outright Olds. US. Ανακτήθηκε στις 16 Μαρτίου 2019. 
  10. ↑ Curro, Tracey. TravTek Navigation System of the Future (circa 1992). Australia. Ανακτήθηκε στις 16 Μαρτίου 2019 – μέσω YouTube. 
  11. ↑ Vizard, Frank (October 1992). «Cars that navigate». Popular Mechanics: 132. //books.google.com/books?id=OOMDAAAAMBAJ&pg=PA132. 
  12. ↑ «Eighty Eight - Welcome». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Νοεμβρίου 1999. 
  13. ↑ «1995 Oldsmobile GUIDESTAR Navigation System | Autos of Interest». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Μαρτίου 2019. Ανακτήθηκε στις 16 Μαρτίου 2019. 
  14. ↑ «A brief History of GPS In-Car Navigation». 9 Απριλίου 2018. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Ιουνίου 2020. Ανακτήθηκε στις 7 Ιανουαρίου 2020. 
  15. ↑ «Early GPS Systems - | Outright Olds». www.outrightolds.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Οκτωβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 16 Μαρτίου 2019. 
  16. ↑ «How In-Dash Navigation Worked In 1992 - Olds Was First». JESDA.com. 11 Ιανουαρίου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Οκτωβρίου 2017. 
  17. ↑ «South of the Border Madness! 10 Classic Mexican-Market Auto Ads». 13 Σεπτεμβρίου 2017. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 2 Νοεμβρίου 2020. 
  18. ↑ «Cutlass 88». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Απριλίου 2019. 
  19. ↑ Krebs, Michelle (29 Ιουνίου 2009). «'Good' GM: Maybe Not All That Good». Edmunds Auto Observer. Ανακτήθηκε στις 3 Ιουνίου 2011. 
  20. ↑ «New Cars for 2002». Automobile Magazine (September 2001).
  21. ↑ Binder, Alan K, ed. (2004). Ward's Automotive Yearbook 2004. Ward's Communications, Inc. p. 116.
  22. ↑ Hale, Mike (2009-09-07). «The Days the Plant Died». New York Times. https://www.nytimes.com/2009/09/07/arts/television/07truck.html. 
  23. ↑ «Oldsmobile Silhouette Market». CLASSIC.COM (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 2 Μαΐου 2021. 
  24. ↑ «Florida dealer, collector takes home last Oldsmobile for $42,000». 2 Ιανουαρίου 2018. 

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Matt Delorenzo. «Oldsmobile's Slide to Oblivion». Legendary American Cars (2007).
  • Domm, Robert (2009). Michigan Yesterday & Today (στα english). Voyageur Press. ISBN 0-7603-3385-8. CS1 maint: Μη αναγνωρίσιμη γλώσσα (link)

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Oldsmobile&oldid=11052043"