Χρήστης:Μαριακοζ/πρόχειρο
 |
Αυτή η σελίδα είναι το κύριο «πρόχειρο χρήστη» του Μαριακοζ. Ένα «πρόχειρο χρήστη» είναι υποσελίδα της προσωπικής σελίδας του χρήστη στη Βικιπαίδεια. Εξυπηρετεί ως χώρος πειραματισμών και ανάπτυξης σελίδων και δεν είναι εγκυκλοπαιδικό λήμμα. Επεξεργαστείτε ή δημιουργήστε το δικό σας πρόχειρο εδώ ή κάνετε δοκιμές στο κοινόχρηστο Πρόχειρο Βικιπαίδειας. |
| |||||
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το γεγονός ότι τόσο λίγοι δημοσιογράφοι ασκούν έλεγχο στις αποφάσεις που λαμβάνονται σε επίπεδο Ε.Ε. είναι επικίνδυνο για τις δημοκρατίες μας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Ευρωπαϊκή ένωση [1] αποτελεί μία οντότητα, όπου η αλληλεξάρτηση μεταξύ κρατών-μελών υφίσταται σε όλα τα επίπεδα (εμπόριο, τεχνολογία κ.α.). Ωστόσο, το γεγονός ότι τα ΜΜΕ καλύπτουν ελάχιστα όσον αφορά τη λειτουργία της και τις αποφάσεις της, σε συνδυασμό με την υπέρμετρη κάλυψη των εθνικών ειδήσεων, διαμορφώνει μία συνείδηση εθνοκεντρική έναντι της Ευρωπαϊκής. Ελάχιστοι είναι οι δημοσιογράφοι, στην Ελλάδα που γνωρίζουν πραγματικά τη λειτουργία της, ακόμα και ελάχιστοι πολιτικοί, με τρανταχτό παράδειγμα το ξέσπασμα της κρίσης του 2008. Με άλλα λόγια, οι ειδήσεις αποτελούν προϊόντα εσωτερικοποίησης. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, οι τηλεθεατές να βλέπουν την ΕΕ σαν κάτι δυσνόητο, μακρινό, σαν “ένα σχέδιο των ελίτ”. Αιτία αυτού του φαινομένου, αποτελούν τα εθνικά συστήματα τα οποία κατά παράδοση διαμορφώνουν μία αντιευρωπαϊκή εικόνα. Ακόμη, η ελλιπής κάλυψη από τα ΜΜΕ[2], σε συνδυασμό με την πλειοψηφία των εφημερίδων, η οποία δεν έχει ανταποκριτές στις Βρυξέλλες, αλλά προβάλλει διαφωνίες για χάρη των πωλήσεων, αντί να δίνει έμφαση στις διαδικασίες λήψεις αποφάσεων, έχει ως συνέπεια οι δημοσιογράφοι να μην ασκούν έλεγχο στις αποφάσεις της ΕΕ. Όλη αυτή η άγνοια από μέρος των πολιτών δημιουργεί ένα Ευρωπαϊκό αντιαφήγημα, το οποίο βεβαίως ενισχύεται από τις εικόνες των “κλειστών πορτών”. Οι δημοσιογράφοι, στην προσπάθεια τους να δικαιολογήσουν τη στάση τους, επισημαίνουν ότι οι ειδήσεις της ΕΕ, εφόσον είναι δυσνόητες, αποτελούν προνόμιο μιας μειοψηφίας. Αυτό φυσικά αποτελεί κίνδυνο για την Ευρωπαϊκή δημοκρατία.
Η ΕΕ έχει διαταράξει τα κλασικά σχήματα. Οι πολιτικοί δεν θέτουν τα θέματα της προς συζήτηση, διότι είναι δύσκολο να πείσεις τους πολίτες για αυτά. Δημιουργείται επομένως, μια στρεβλή αφήγηση των Βρυξελλών. Οι πολίτες δεν γνωρίζουν τον ρόλο των Βρυξελλών, τον τρόπο και τις διαδικασίες λήψεις αποφάσεων, το γεγονός ότι το 75% των αποφάσεων συζητούνται από τα κράτη-μέλη. Έτσι, οι ηγέτες κρύβονται πίσω από τη διαχείριση και την επίλυση των προβλημάτων, προβάλλοντας ως δικαιολογία το “φταίει η κακιά Ευρώπη”, με αποτέλεσμα οι λύσεις να είναι είτε λίγες, είτε αργοπορημένες, είτε λανθασμένες.
- ↑ Napoleōn,, Maravegias,. Eurōpaikē Henōsē : dēmourgia, exelixē, prooptikes. Athēna. ISBN 9789605861148. 1022943258.
- ↑ Nikos., Demertzēs,· Antōnēs., Skamnakēs, (1998). Periphereiaka MME stēn Eurōpē : hoi synepeies tēs aporythmisēs. Athēna: Ekdoseis Papazēsē. ISBN 960021266X. 43318800.