Χιλδέριχος
| Χιλδέριχος | |
|---|---|
 Αργυρό δηνάριο με επιγρ.: D N HILDIRIX REX / FELIX KARTG. 15 χλστ., 1,24 γραμ. | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 460 |
| Θάνατος | 533[1] Καρχηδόνα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βασίλειο των Βανδάλων |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | μονάρχης |
| Οικογένεια | |
| Γονείς | Ονώριχος και Ευδοκία |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | βασιλιάς των Βανδάλων (523–530) |
Ο Χιλδέριχος, λατιν. Hildericus (δεκαετία του 460 - 533) ήταν ο τελευταίος βασιλιάς των Βανδάλων και των Αλανών στη Βόρεια Αφρική κατά την Ύστερη Αρχαιότητα (523-530). Αν και ένα έτος μετά το τέλος του το βασίλειο των Βανδάλων ανατράπηκε, ωστόσο είχε βασικό ρόλο στο γεγονός αυτό.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ήταν γιος του Ονώριχου βασιλιά των Βανδάλων στη Β. Αφρική, γιου του Γιζέριχου ιδρυτή του βασιλείου. Μητέρα του ήταν η Ευδοκία, κόρη του Βαλεντινιανού Β΄ Αυτοκράτορα της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.[2] Οι πιο πολλοί βάνδαλοι ήταν Αρειανοί και είχαν εκτελέσει Ορθοδόξους, αλλά ο Χιλδέριχος ευνόησε την Ορθοδοξία ως θρησκεία της μητέρας του, κάνοντας αμφισβητούμενη την άνοδό του στον θρόνο. Σύντομα μετά που έγινε βασιλιάς, φυλάκισε τη χήρα του προκατόχου του, την Αμαλαφρίδα. Απέφυγε τον πόλεμο με τον αδελφό της Θεοδώριχο τον Μέγα βασιλιά των Οστρογότθων, μόνο επειδή ο τελευταίος απεβίωσε το 526.[3]
Η βασιλεία του Χιλδέριχου είναι αξιοσημείωτη για τις καλές σχέσεις του βασιλείου με την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ο Προκόπιος γράφει ότι ήταν "ένας πολύ ιδιαίτερος φίλος, που συχνά φιλοξενούσε ο Ιουστινιανός, ο οποίος δεν είχε ακόμη γίνει Αυτοκράτορας". Να σημειωθεί ότι ο Χιλδέριχος και ο Ιουστινιανός αντήλλασσαν ακριβά δώρα μεταξύ τους.[4] Ο Χιλδέριχος επέτρεψε σε έναν νέο Ορθόδοξο επίσκοπο να αναλάβει το αξίωμά του στην πρωτεύουσα των Βανδάλων Καρχηδόνα και πολλοί Βάνδαλοι άρχισαν να μεταστρέφονται στην Ορθοδοξία, προς συναγερμό των ευγενών Βανδάλων.
Από τότε που ανέλαβε το στέμμα, ο Χιλδέριχος ήταν τουλάχιστον 50 ετών, αν όχι τουλάχιστον 60. Για τον λόγο αυτόν, σύμφωνα με τον Προκόπιο, δεν είχε ενδιαφέρον στις στρατιωτικές επιχειρήσεις των Βανδάλων και τις άφησε σε άλλα μέλη της οικογένειάς του, από τα οποία ο Προκόπιος ξεχωρίζει τον ανιψιό εκείνου Χοάμερ.[5]
Έπειτα από επτά έτη στον θρόνο, ο Χιλδέριχος έπεσε θύμα μίας εξέγερσης, που την καθοδηγούσε ο εξάδελφός του Γελίμερος εναντίον αυτού. Έπειτα ο Γελίμερος έγινε βασιλιάς των Βανδάλων και των Αλανών και αποκατέστησε τον Αρειανισμό ως επίσημη θρησκεία του βασιλείου. Φυλάκισε τον Χιλδέριχο μαζί με τον Χοάμερ και τον αδελφό του Ευάγεες, αλλά δεν τον σκότωσε. Ο Ιουστινιανός Α΄ διαμαρτυρήθηκε για τις πράξεις του Γελίμερου, ζητώντας να επιστραφεί το βασίλειο στον Χιλδέριχο. Τότε ο Γελίμερος έδιωξε τους απεσταλμένους, που του είχαν φέρει το μήνυμα αυτό τυφλώνοντας το Χοάμερ και θέτοντας τον Χιλδέριχο και τον Ευάγεες σε πιο στενό περιορισμό, με τον ισχυρισμό ότι είχαν σχέδια συνωμοσίας εναντίον του. Όταν ο Αυτοκράτορας έστειλε δεύτερη πρεσβεία, διαμαρτυρόμενος για την εξέλιξη αυτή, ο Γελίμερος απάντησε ότι ο Ιουστινιανός Α΄ δεν είχε καμία εξουσία για να ζητά τέτοια. Θυμωμένος από την απάντηση ο Αυτοκράτορας, σύντομα έκανε συνθήκη, στον πόλεμο που είχε στην Περσία και ετοιμάστηκε για εκστρατεία εναντίον των Βανδάλων το 533.[6] Μόλις ο Γελίμερος έμαθε την άφιξη του Ρωμαϊκού στρατού, σκότωσε τον Χιλδέριχο μαζί με τον Ευάγεες και άλλους υποστηρικτές του Χιλδέριχου που είχε φυλακίσει.[7]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ «Gran Enciclopèdia Catalana» (Καταλανικά) Grup Enciclopèdia. 0032657.
- ↑ Stewart I. Oost, Galla Placidia Augusta: A biographical essay (Chicago: University Press, 1968), σ. 306
- ↑ Herwig Wolfram, History of the Goths, translated by Thomas J. Dunlap (Berkeley: University of California, 1988), σ. 308
- ↑ Procopius, De Bellis iii.9.5. Translated by H.B. Dewing, Procopius (Cambridge: Loeb Classical Library, 1979), Τομ. 2, σ. 85
- ↑ Procopius, iii.9.1; translated by Dewing, Τομ. 2, σ. 83
- ↑ Procopius, iii.9.6 – 26; translated by Dewing, Τομ. 2, σσ. 85 – 91
- ↑ Procopius, iii.17.11; translated by Dewing, Τομ. 2, σ. 153
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Stewart I. Oost, Galla Placidia Augusta: A biographical essay (Chicago: University Press, 1968), pp. 306f
- Herwig Wolfram, History of the Goths, translated by Thomas J. Dunlap (Berkeley: University of California, 1988), p. 308
- Procopius, De Bellus III.9.5. Translated by H.B. Dewing, Procopius (Cambridge: Loeb Classical Library, 1979), vol. 2 p. 85
|
