Ονώριχος
| Ονώριχος | |
|---|---|
.jpg) | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 420 |
| Θάνατος | 23 Δεκεμβρίου 484 Καρχηδόνα |
| Αιτία θανάτου | πανώλη |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βασίλειο των Βανδάλων |
| Θρησκεία | Αρειανισμός |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | μονάρχης |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Ευδοκία |
| Τέκνα | Χιλδέριχος |
| Γονείς | Γιζέριχος |
| Αδέλφια | Theodoric |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | βασιλιάς των Βανδάλων (477–484) |
Ο Χουνέρικ, γερμ. Hun(n)eric/Honeric, ελλην. Ονώριχος (απεβ. 23 Δεκεμβρίου 484) ήταν βασιλιάς των Βανδάλων στη Βόρειο Αφρική (477-484) και ο μεγαλύτερος γιος του Γιζέριχου. Εγκατέλειψε τις επεκτατικές πολιτικές του πατέρα του και επικεντρώθηκε περισσότερο σε εσωτερικά ζητήματα. Νυμφεύτηκε την Ευδοκία, κόρη του Βαλεντινιανού Γ΄ Αυτοκράτορα του Δυτικού Ρωμαϊκού Κράτους (425-455) και είχε γιο τον Χιλδέριχο. Ο Χουνέρικ ήταν ο πρώτος βασιλιάς των Βανδάλων, που χρησιμοποίησε τον τίτλο βασιλιάς των Βανδάλων και των Αλανών. Παρά τον τίτλο αυτόν και παρά το ότι οι Βάνδαλοι διατήρησαν τα νησιά τους στη Δυτική Μεσόγειο και τη θαλάσσια ισχύ τους, ο Χουνέρικ δεν είχε το κύρος που είχε ο πατέρας του με τα άλλα κράτη.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ήταν γιος του Γιζέριχου βασιλιά των Βανδάλων στη Βόρειο Αφρική και είχε σταλεί ως όμηρος στην Ιταλία το 435, όταν ο πατέρας του έκανε συμφωνία με τον Βαλεντινιανό Γ΄ Αυτοκράτορα της Δύσης. Όταν στις 25 Ιανουαρίου ο πατέρας του απεβίωσε, ο Χουνέρικ έγινε βασιλιάς. Ήταν -όπως και ο Γιζέριχος- Αρειανός και η βασιλεία του έμεινε κυρίως στη μνήμη, για την εκτέλεση των μελών της Ορθοδόξου Εκκλησίας στην επικράτειά του. Νυμφεύτηκε την Ευδοκία, κόρη του Βαλεντινανού Γ΄.[1]
Ήταν ένθερμος οπαδός του Αρείου. Η βασιλεία του ξεκίνησε με μία σειρά θετικών ανοιγμάτων προς τον τοπικό Ρωμαϊκό πληθυσμό. Έπειτα από μία διπλωματική αποστολή από την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία με επικεφαλής τον Αλέξανδρο, ο Χουνέρικ αποκατέστησε τις ιδιοκτησίες που είχε καταλάβει ο πατέρας του από τους εμπόρους της Καρχηδόνας.[2] Επίσης ελάφρυνε την πολιτική δίωξης των Ορθοδόξων του τόπου και τους επέτρεψε να εκλέξουν Ορθόδοξο επίσκοπο Καρχηδόνας: έπειτα από σύνοδο, εξελέγη ο Ευγένιος, έπειτα από κενό 24 ετών.[3] Όμως, λίγο μετά τη χειροτονία του Ευγένιου, ο Χουνέρικ αντέστρεψε την πολιτική του και ξεκίνησε ακόμη μία φορά να εκτελεί Ορθοδόξους.[4] Επιπλέον προσπάθησε η περιουσία της Εκκλησίας να περιέλθει στο κράτος, αλλά αυτό προκάλεσε πολύ μεγάλη διαμαρτυρία από τον Αυτοκράτορα του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους, έτσι επέλεξε να εκδιώξει έναν αριθμό Ορθοδόξων σε μία απομακρυσμένη επαρχία. Στις 1 Φεβρουαρίου 484 οργάνωσε μία σύσκεψη Ορθοδόξων επισκόπων με Αρειανούς επισκόπους, αλλά στις 24 Φεβρουαρίου απέσπασε με τη βία τους Ορθοδόξους από τις θέσεις τους και τους εκδίωξε στην Κορσική. Λίγοι εκτελέστηκαν, όπως ο πρώην ανθύπατος Βικτωριανός μαζί με τον Φρουμέντιο και άλλοι πλούσιοι έμποροι που, όταν αρνήθηκαν να γίνουν Αρειανοί, σκοτώθηκαν στο Αδρύμητον (Hadrumetum, νυν Σούσε).[5] Μεταξύ των εξορίστων ήταν και ο επίσκοπος Βιγίλιος της Θάψου, που συνέγραψε θεολογική πραγματεία εναντίον του Αρειανισμού.
Επιπλέον ο Χουνέρικ δολοφόνησε πολλά μέλη της δυναστείας των Χασντίνγκι και εκτέλεσε πολλούς Μανιχαίους.[6] Προς τα τέλη της βασιλείας του οι Μαυριτανοί εξεγέρθηκαν στα όρη Aurès (στη σημερινή βορειο-ανατολική Αλγερία) με επιτυχία από την εξουσία των Βανδάλων.[7] Ο Χουνέρικ απεβίωσε στις 23 Δεκεμβρίου 484 και τον διαδέχθηκαν οι ανιψιοί του Γουνθαμούνδος (βασ. 484-496) και Θρασαμούνδος (βασ. 496-523) ως πρεσβύτεροι και μετά ο γιος του Χιλδέριχος (βασ. 523-530).
Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Νυμφεύτηκε την Ευδοκία, κόρη του Βαλεντινιανού Γ΄ Αυτοκράτορα του Δυτικού Ρωμαϊκού Κράτους και είχε τέκνο:
- Χιλδέριχος δεκαετία του 460-533, βασιλιάς των Βανδάλων, ο προτελευταίος στη Βόρειο Αφρική.
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Hadrumentum (Χουνερικόπολις). Άλλαξε το όνομα της πόλης Αδρύμητον και της έδωσε το δικό του. Ήταν έδρα αρχιεπισκοπής.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Chisholm, Hugh, ed. (1911). "Hunneric". Encyclopædia Britannica. Vol. 13 (11th ed.). Cambridge University Press. σ. 932
- ↑ Malchus, fragment 13. Translated by C.D. Gordon, Age of Attila: Fifth Century Byzantium and the Barbarians (Ann Arbor: University of Michigan, 1966), σ. 125
- ↑ Victor of Vita, 2.3–6; translated by Victor of Vita: History of the Vandal Persecution. Translated by Moorhead, John. Liverpool University Press. 1992. σ. 25.. John Moorhead, Victor of Vita: History of the Vandal Persecution (Liverpool: University Press, 1992), σ. 25
- ↑ Victor of Vita, 2.23–46; translated by Moorhead, σσ. 32–40
- ↑ https://web.archive.org/web/20170613110343/http://www.saintpatrickdc.org/ss/0323.shtml
- ↑ Persecution of the Hasdingi: Victor of Vita, 2.12–17; translated by Moorhead, σσ. 28–30. Persecution of the Manichaeans: Victor of Vita, 2.1–2; translated by Moorhead, σ. 24
- ↑ Procopius, De Bellus III.8.5. Translated by H.B. Dewing, Procopius (Cambridge: Loeb Classical Library, 1979), Τομ. 2, σ. 75
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Malchus, fragment 13. Translated by C.D. Gordon, Age of Attila: Fifth Century Byzantium and the Barbarians (Ann Arbor: University of Michigan, 1966), p. 125f
- Victor of Vita, 2.3-6; translated by John Moorhead, Victor of Vita: History of the Vandal Persecution (Liverpool: University Press, 1992), pp. 25f
- Persecution of the Hasdingi: Victor of Vita, 2.12-17; translated by John Moorhead, pp. 28-30. Persecution of the Manichaeans: Victor of Vita, 2.1-2; translated by John Moorhead, p. 24
- Procopius, De Bellus III.8.5. Translated by H.B. Dewing, Procopius (Cambridge: Loeb Classical Library, 1979), vol. 2 p. 75
|
