Φρεντερίκ Ζολιό-Κιουρί
| Φρεντερίκ Ζολιό-Κιουρί | |
|---|---|
 | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα |
Frédéric Joliot-Curie (Γαλλικά) |
| Γέννηση |
19 Μαρτίου 1900[1][2][3][4][5][6] Παρίσι[7][8] |
| Θάνατος |
14 Αυγούστου 1958[1][9][2][4][5][6] Παρίσι[10][8] |
| Αιτία θανάτου | ηπατική νόσος |
| Υπηκοότητα | Γαλλία |
| Σπουδές | Λύκειο Λακανάλ και ESPCI ParisTech |
| Σύζυγος | Ιρέν Ζολιό-Κιουρί |
| Τέκνα | Πιέρ Ζολιό και Ελέν Λανζεβέν-Ζολιό |
| Βραβεύσεις | Ταξιάρχης της Λεγεώνας της Τιμής, Βραβείο Νόμπελ Χημείας (1935), Επίτιμος καθηγητής του πανεπιστημίου της Κρακοβίας, Μετάλλιο Χιούζ (1947), Μετάλλιο Ματεούτσι, Order of the Cross of Grunwald, 3rd class και Βραβείο Ειρήνης Στάλιν |
| Επιστημονική σταδιοδρομία | |
| Ερευνητικός τομέας | Φυσική |
| Αξίωμα | διευθυντής (1944, 1946) |
| Ιδιότητα | φυσικός, πολιτικός, χημικός και καθηγητής πανεπιστημίου |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Ο Φρεντερίκ Ζολιό-Κιουρί (Frédéric Joliot-Curie, 19 Μαρτίου 1900 – 14 Αυγούστου 1958) ήταν Γάλλος φυσικός και σύζυγος της Ιρέν Ζολιό-Κιουρί, μαζί με την οποία βραβεύτηκαν με το βραβείο Νόμπελ Χημείας το 1935 για την ανακάλυψη της τεχνητής ραδιενέργειας.[11][12] Αυτό κατέστησε την οικογένεια Κιουρί την οικογένεια με τους περισσότερους βραβευμένους με νόμπελ μέχρι σήμερα.[13]
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννημένος στο Παρίσι, αποφοίτησε από την Ανώτερη Σχολή Βιομηχανικής Φυσικής και Χημείας της πόλης του Παρισιού.[14] Το 1925 έγινε βοηθός της Μαρί Κιουρί, στο Ινστιτούτο Ραδίου. Ερωτεύτηκε την κόρη της, Ιρέν Κιουρί, και λίγο αργότερα, το 1926, παντρεύτηκαν και άλλαξαν το όνομά τους σε Ζολιό-Κιουρί. Ύστερα από απαίτηση της Μαρίας, απέκτησε πτυχίο και διδακτορικό στην επιστήμη.
Ενώ ήταν λέκτορας στο πανεπιστήμιο του Παρισιού, συνεργάστηκε με τη σύζυγό του στην έρευνα για τη δομή του ατόμου, και συγκεκριμένα στους πυρήνες οι οποίοι είχαν συγκρουστεί με άλλα σωματίδια, το οποίο αποτελούσε σημαντικό βήμα για την ανακάλυψη του νετρονίου από τον Τζέιμς Τσάντγουικ το 1932. Το 1935, τους απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ Χημείας για την ανακάλυψη της «τεχνητής ραδιενέργειας», αποτέλεσμα της δημιουργίας βραχύβιων ραδιοϊσοτόπων από τον βομβαρδισμό σταθερών νουκλίδιων όπως το βόριο, το μαγνήσιο και το αργίλιο με σωματίδια άλφα.
Το 1937 αποχώρησε από το Ινστιτούτο Ραδίου για να γίνει καθηγητής στο Κολέγιο της Γαλλίας, δουλεύοντας πάνω στις αλυσιδωτές αντιδράσεις και τις απαιτήσεις για την επιτυχή κατασκευή ενός πυρηνικού αντιδραστήρα ο οποίος θα χρησιμοποιούσε ελεγχόμενη πυρηνική σχάση για την παραγωγή ενέργειας με τη χρήση ουρανίου και βαρέως ύδατος. Ο Ζολιό-Κιουρί ήταν ένας από τους επιστήμονες που αναφέρονταν στο γράμμα του Άλμπερτ Αϊνστάιν προς τον πρόεδρο Ρούσβελτ ως ένας από τους κορυφαίους επιστήμονες στις αλυσιδωτές αντιδράσεις. Ο Β΄ΠΠ όμως σταμάτησε την έρευνα του Ζολιό, όπως και τα διοικητικά του καθήκοντα μεταπολεμικά. Την εποχή της ναζιστικής εισβολής, ο Ζολιό Κιουρί είχε καταφέρει να μεταφέρει λαθραία τα έγγραφα και τα υλικά του στην Αγγλία. Κατά τη διάρκεια της κατοχής, έλαβε ενεργό μέρος στην Γαλλική Αντίσταση ως μέλος του Εθνικού Μετώπου.
Μετά την απελευθέρωση της Γαλλίας, υπηρέτησε ως διευθυντής του Εθνικού Γαλλικού Κέντρου για την Επιστημονική Έρευνα, και διορίστηκε από τον Σαρλ Ντε Γκωλ το 1945, πρώτος επίτροπος για την ατομική ενέργεια στη Γαλλία. Το 1948, επέβλεψε την κατασκευή του πρώτου πυρηνικού αντιδραστήρα στη Γαλλία. Ήταν αφοσιωμένος κομμουνιστής και έτσι το 1950 καθαιρέθηκε από τα καθήκοντά του, αλλά διατήρηση τη θέση καθηγητή στο Κολέγιο της Γαλλίας. Ο Ζολιό-Κιουρί ήταν ένας από τους έντεκα υπογράψαντες του μανιφέστου Ράσελ-Αϊνστάιν το 1955. Μετά το θάνατο της γυναίκας το 1956, πήρε τη θέση της ως πρόεδρος της πυρηνικής φυσικής στη Σορβόννη.
Ο Ζολιό-Κιουρί ήταν μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας Επιστημών και της Ακαδημίας Ιατρικής και είχε ονομαστεί διοικητής της Λεγεώνας της Τιμής. Έλαβε το βραβείο ειρήνης Στάλιν το 1951 για το έργο του ως πρόεδρος του παγκοσμίου συμβουλίου για την Ειρήνη.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 Γερμανική Εθνική Βιβλιοθήκη, Κρατική Βιβλιοθήκη του Βερολίνου, Βαυαρική Κρατική Βιβλιοθήκη, Εθνική Βιβλιοθήκη της Αυστρίας: Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 26 Απριλίου 2014.
- ↑ 2,0 2,1 (Γαλλικά) data.bnf.fr. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb122751310. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ (Γαλλικά) Léonore database. Υπουργείο Πολιτισμού. 19800035/290/38935. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 4,0 4,1 Comité des travaux historiques et scientifiques. 110939. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 5,0 5,1 SNAC. w66q31rb. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 6,0 6,1 Εθνική Ακαδημία Ιατρικής της Γαλλίας. 1878. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Γερμανική Εθνική Βιβλιοθήκη, Κρατική Βιβλιοθήκη του Βερολίνου, Βαυαρική Κρατική Βιβλιοθήκη, Εθνική Βιβλιοθήκη της Αυστρίας: Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ 8,0 8,1 «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Great Russian Entsiklopedia, JSC. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2015.
- ↑ «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Great Russian Entsiklopedia, JSC. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 2015.
- ↑ Γερμανική Εθνική Βιβλιοθήκη, Κρατική Βιβλιοθήκη του Βερολίνου, Βαυαρική Κρατική Βιβλιοθήκη, Εθνική Βιβλιοθήκη της Αυστρίας: Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ Blackett, P. M. S. (1960). «Jean Frederic Joliot 1900–1958». Biographical Memoirs of Fellows of the Royal Society (Royal Society publishing) 6 (0): 86–105. doi:. ISSN 0080-4606.
- ↑ Goldsmith, Maurice (1976). Frédéric Joliot-Curie: a biography]. London: Lawrence & Wilshart. ISBN 0-85315-342-6. http://alsos.wlu.edu/information.aspx?id=1059.
- ↑ «Nobel Laureates Facts: 'Family Nobel Laureates'». Nobel Foundation. 2008. Ανακτήθηκε στις 2008-09-04.
- ↑ «Les ingénieurs de la 39e promotion de l'ESPCI». espci.org.
| ||||||||
|
