Φερντινάντο Πετρουτσέλλι ντελλα Γκαττίνα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια


Φερντινάντο Πετρουτσέλλι ντελλα Γκαττίνα
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Ferdinando Petruccelli della Gattina (Ιταλικά)
Γέννηση28  Αυγούστου 1815[1][2]
Moliterno
Θάνατος29  Μαρτίου 1890[1][2]
Παρίσι
Χώρα πολιτογράφησηςΒασίλειο των Δύο Σικελιών
Βασίλειο της Ιταλίας (1861–1890)
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΙταλικά[3]
Εκπαίδευσηlaurea
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο της Νάπολης
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολεμικός ανταποκριτής
δημοσιογράφος
φιλόσοφος
συγγραφέας
πολιτικός
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/ΚίνημαHistorical Left
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαμέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων του Βασιλείου της Ιταλίας (1861–1865)[4]
μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων του Βασιλείου της Ιταλίας (1870–1874)[4]
μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων του Βασιλείου της Ιταλίας (1874–1876)[4]
μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων του Βασιλείου της Ιταλίας (1876–1880)[4]
μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων του Βασιλείου της Ιταλίας (1880–1882)[4]
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο Φερντινάντο Πετρουτσέλλι ντελλα Γκαττίνα (28 Αυγούστου 1815 - 29 Μαρτίου 1890) ήταν Ιταλός δημοσιογράφος και πολιτικός.

Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους δημοσιογράφους του 19ου αιώνα και πρωτοπόρος της σύγχρονης δημοσιογραφίας ενώ είναι περισσότερο γνωστός για την πολεμική του αλληλογραφία. Έγραψε για αρκετές ιταλικές εφημερίδες και συνείσφερε στον Τύπο της Γαλλίας, της Μεγάλης Βρετανίας και του Βελγίου. Ήταν επίσης παραγωγικός μυθιστοριογράφος, κυρίως επικεντρωμένος στη θρησκευτική θεματολογία.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρώτα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε στο Μολιτέρνο, που εκείνη την εποχή ανήκε στο Βασίλειο της Νάπολης. Το όνομά του ήταν Φερντινάντο Πετρουτσέλλι και αυτός πρόσθεσε το "ντελλα Γκαττίνα" (το όνομα μιας φάρμας του) στο επίθετό του έτσι ώστε να αποφύγει την αστυνομία της Μπουρμπόν που τον καταδίωκε για πολιτικούς λόγους. Ο πατέρας του Λουίτζι ήταν φυσικός και μέλος των Καρμπονάρων ενώ η μητέρα του Μαρία Αντωνία Πιτσινίννι ήταν από την τάξη των ευγενών με καταγωγή από το Μαρσικοβέτερε.

Γεννημένος μέσα σε θρησκευτικούς κύκλους και εξαιτίας των καταχρήσεων που έλαβε ως παιδί, ανέπτυξε μια έντονη αντι-κληρικοκρατία η οποία αποτυπώθηκε στα έργα του. Κατά τα νιάτα του, αφιερώθηκε στη σπουδή των Λατινικών και των Ελληνικών. Αργότερα σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Νάπολης, αποφοιτώντας από την ιατρική αλλά επιλέγοντας το μονοπάτι της δημοσιογραφίας.

Πρώιμη καριέρα και εξορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1838 ξεκίνησε την καριέρα του για τη Ναπολιτάνικη εφημερίδα Omnibus και το 1840 ταξίδεψε στη Γαλλία, τη Μεγάλη Βρετανία και τη Γερμανία. Εξαιτίας των φιλελεύθερων ιδεών του, συνελήφθη για τη συμμετοχή του στη δράση Young Italy και στάλθηκε υπό φρούρηση στην πόλη καταγωγής του.

Επιστρέφοντας στη Νάπολη το 1848, ο Πετρουτσέλλι εξελέγη βουλευτής για τη Ναπολιτάνικη Βουλή και ίδρυσε την εφημερίδα Παλιός κόσμος και νέος κόσμος (Mondo vecchio e mondo nuovo), μια εφημερίδα που κατηγορούσε τη δυναστεία της Μπουρμπόν για κακοδιοίκηση τόσο στην εσωτερική όσο και στην εξωτερική πολιτική. Λόγω των συχνών της επιθέσεων στο στέμμα, η κυκλοφορία της κατεστάλη από το δικαστικό σώμα. Μετά την αναστολή του συντάγματος που ψηφίστηκε από τον βασιλιά Φερδινάνδο ΙΙ λίγους μήνες νωρίτερα, ο ντελλα Γκαττίνα συμμετείχε στις ταραχές της ίδιας χρονιάς. Η εξέγερση απέτυχε και ο ίδιος αναγκάστηκε να διαφύγει στη Γαλλία ενώ η κυβέρνηση τον καταδίκασε σε θάνατο και κατάσχεσε την περιουσία του.

Κατά τη διαμονή του στη Γαλλία, διεύρυνε τους πολιτικούς και πολιτιστικούς του ορίζοντες, χάρη στις επαφές του με φημισμένους στοχαστές. Παρακολούθησε μαθήματα στη Σορβόννη και το Κολλέγιο της Γαλλίας, σπούδασε γαλλική και αγγλική λογοτεχνία και ακολούθησε μια λαμπρή καριέρα ως δημοσιογράφος, γινόμενος γνωστός και εκτιμητέος στην Ευρώπη. Έλαβε το παρατσούκλι Petite Oiseau de la Petite Chatte (γαλλική μετάφραση του ονόματός του) και εισήχθη στον κόσμο της γαλλικής δημοσιογραφίας χάρη στον Ζυλ Σιμόν και την Ντανιέλ Μάνιν, οι οποίοι εκτίμησαν την παρέμβαση της εφημερίδας Παλιός κόσμος και νέος κόσμος υπέρ της δημοκρατίας του Σαν Μάρκο.

Πολεμικός ανταποκριτής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Πετρουτσέλλι έγινε ανταποκριτής γαλλικών και βελγικών εφημερίδων όπως τα La Presse, Journal des debats, Revue de Paris, Le courier francais, Indépendance Belge. Το 1851 πάλεψε με τους Γάλλους ρεπουμπλικανούς ενάντια στο πραξικόπημα του Ναπολέοντα Βοναπάρτη (αργότερα γνωστός ως Ναπολέοντας ΙΙΙ) αλλά μετά την αποτυχία της εξέγερσης, εκδιώχθηκε από τη Γαλλία. Εγκαταστάθηκε στην Αγγλία όπου γνώρισε τον Τζουζέπε Ματζίνι, τον Λουί Μπλαν και άλλους πρόσφυγες. Εργάστηκε για την εφημερίδα The Daily News του Καρόλου Ντίκενς και για άλλες εφημερίδες όπως The Daily Telegraph και Cornhill Magazine.

Το 1859 ήταν απεσταλμένος στον Δεύτερο Ιταλικό Πόλεμο της Ανεξαρτησίας και το 1860 στην Εκστρατεία των Χιλιάδων, ακολουθώντας τον Τζουζέπε Γκαριμπάλντι μέχρι την είσοδό του στη Νάπολη. Με τη γέννηση του Βασιλείου της Ιταλίας, ήταν μέλος της ιταλικής βουλής, ευρισκόμενος στην αριστερά για αρκετά χρόνια, και συνείσφερε σε ιταλικές εφημερίδες και περιοδικά όπως L'UnioneL'OpinioneFanfulla della DomenicaCronaca bizantina και Nuova antologia.

Το 1866 ο Πετρουτσέλλι ήταν ανταποκριτής για το Journal des Débats κατά τον Τρίτο Ιταλικό Πόλεμο για την ανεξαρτησία και το 1868 παντρεύτηκε μια Αγγλίδα συγγραφέα, τη Μωντ Πάλευ-Μπαρονέτ, την οποία συνάντησε στο Λονδίνο το 1867. Το 1870 συμμετείχε στον Γαλλο-Πρωσικό Πόλεμο, εξιστορώντας τα γεγονότα από τα παρισινά οδοφράγματα και μετά την πτώση της Παρισινής Κομμούνας, εκδιώχθηκε από τη Γαλλία με εντολή του Αδόλφου Τιερς.

Θάνατος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Έζησε το υπόλοιπο της ζωής του μαστιζόμενος από μια παράλυση που τον εμπόδισε από το γράψιμο αλλά με τη βοήθεια της συζύγου του, ήταν σε θέση να συνεχίσει τη δραστηριότητά του. Ο Πετρουτσέλλι πέθανε στο Παρίσι το 1890 και το πτώμα του αποτεφρώθηκε. Ο δήμος της Νάπολης πρότεινε να μεταφέρει τις στάχτες του στο νεκροταφείο του Ποτζιορεάλε αλλά η γυναίκα του αρνήθηκε και θάφτηκαν στο Λονδίνο, προς σεβασμό της βούλησης των Πετρουτσέλλι.

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Emilio Giordano, Ferdinando Petruccelli della Gattina, Edisud, 1987

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]