Φερδινάνδος Αβενάριος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Φερδινάνδος Αβενάριος
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Ferdinand Avenarius (Γερμανικά)[1][2]
Γέννηση20  Δεκεμβρίου 1856[3][4][5]
Βερολίνο[6][2]
Θάνατος22  Σεπτεμβρίου 1923[3][4][5]
Kampen[1][2]
Τόπος ταφήςKeitum
ΚατοικίαΔρέσδη (από 1882)[2]
Χώρα πολιτογράφησηςΒασίλειο της Πρωσίας[1][2]
Γερμανικό Ράιχ[1][2]
ΘρησκείαΛουθηρανισμός[2]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσαΓερμανικά[1][2]
Ομιλούμενες γλώσσεςΓερμανικά[7][1][2]
Εκπαίδευσηκαθηγητής πανεπιστημίου
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο της Λειψίας[2]
Πανεπιστήμιο Ζυρίχης[2]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητασυγγραφέας[1][2]
ποιητής[1]
ιστορικός της τέχνης[1]
παιδαγωγός[1]
δημοσιογράφος άποψης[1]
Οικογένεια
ΣύζυγοςElse Avenarius (1894–άγνωστη τιμή)[2]
ΓονείςEduard Avenarius[8][1][2] και Cäcilie Avenarius[8][1]
ΑδέλφιαLudwig Avenarius[8]
Ριχάρδος Αβενάριος[8][2]
Αξιώματα και βραβεύσεις
Βραβεύσειςεπίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης[2]
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Φερδινάνδος Ερνέστος Αλβέρτος Αβενάριος (Ferdinand Ernst Albert Avenarius, 20 Δεκεμβρίου 1856 – 22 Σεπτεμβρίου 1923) ήταν Γερμανός λυρικός ποιητής, κριτικός-αισθητικός της τέχνης και εκδότης. Με τις τελευταίες ιδιότητες υπήρξε από τους κορυφαίους εκπροσώπους του κινήματος πολιτιστικής μεταρρυθμίσεως της εποχής του.[9]

Οικογένεια και σπουδές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αβενάριος γεννήθηκε στο Βερολίνο. Ο πατέρας του, Εδουάρδος Αβενάριος, ήταν εκδότης από τη Λειψία, ενώ η μητέρα του, η Καικιλία το γένος Γκέυερ (Geyer), ήταν κόρη του ηθοποιού και ζωγράφου Λούντβιχ Γκέυερ. Ο Εδουάρδος Αβενάριος αντιπροσώπευε την εταιρεία του στο Παρίσι, όπου ήταν αχώριστοι φίλοι με τους Χάινριχ Χάινε και Ρίχαρντ Βάγκνερ, τόσο που ο δεύτερος έγινε εξ αγχιστείας θείος του Φερδινάνδου μετά τον γάμο του πατέρα του.[10] Υπάρχουν μάλιστα εικασίες ότι ο Λούντβιχ Γκέυερ δεν ήταν απλώς ο πατριός, αλλά και ο βιολογικός πατέρας του Βάγκνερ.[11] Μεγαλύτερος αδελφός του Φερδινάνδου ήταν ο σημαντικός φιλόσοφος Ριχάρδος Αβενάριος.

Ο Φερδινάνδος πήγε σχολείο στο Βερολίνο και στη Δρέσδη, και κατόπιν σπούδασε ιατρική, φυσικές επιστήμες, φιλοσοφία, ιστορία της τέχνης και ιστορία της λογοτεχνίας στη Λειψία και τη Ζυρίχη.

Ζωή και έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Φερδινάνδος Αβενάριος επέστρεψε στη Δρέσδη το 1882 και εκεί ίδρυσε το 1887 και διεύθυνε το περιοδικό Der Kunstwart, που έγινε ο κυριότερος δίαυλος δημοσιεύσεως των ιδεών του γερμανικού κινήματος για την πολιτιστική μεταρρύθμιση. Σταθερές ιδέες του κινήματος αυτού ήταν η εκπαίδευση στην αισθητική και η καλλιέργεια της αγάπης για τον πολιτισμό και τη φύση. Ο Φερδινάνδος νυμφεύθηκε την Έλζε Ντεν (Else Doehn), κόρη του δρα. Ρούντολφ Ντεν, συγγραφέα και εθελοντή στο πλευρό των Βορείων στον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο. Από το 1895 το ζεύγος ζούσε στο Μπλάζεβιτς της Δρέσδης μαζί με τον γιο της Έλζε από τον πρώτο της γάμο, μετέπειτα συγγραφέα και δημοσιογράφο Βόλφγκανγκ Σούμαν (Wolfgang Schumann, 1887-1964).

Το 1902 ο Αβενάριος ίδρυσε μαζί με τον ιστορικό της τέχνης Πάουλ Σούμαν την ένωση «Dürerbund», που πήρε το όνομά της από τον Άλμπρεχτ Ντύρερ και κατέστη η επικρατέστερη οργάνωση πολιτισμού στη Γερμανική Αυτοκρατορία, αλλά και στην Αυστρία και την Ελβετία. Ο Αβενάριος ήταν μέλος της Deutscher Werkbund και ανήκε στο διευθυντήριο του γερμανικού κινήματος κηπουπόλεων. Από το 1903 ο Αβενάριος παραθέριζε στο γερμανικό νησί Ζυλτ, το οποίο έκανε γνωστό ως τόπο διακοπών.[12] Το εκεί χωριό Κάμπεν τον ανεκήρυξε ως τον πρώτο στην ιστορία επίτιμο δημότη του[13] και ο Φερδινάνδος Αβενάριος πέθανε εκεί σε ηλικία 66 ετών. Επίσης, το ονομαστό Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης τον είχε ανακηρύξει επίτιμο διδάκτορα.

Το ποιητικό έργο του Αβενάριου απηχεί τις απόψεις του περί τέχνης, καθιστάμενο με την πάροδο των ετών όλο και πιο αφαιρετικό. Ξεχωρίζουν οι ποιητικές συλλογές του Lebe! Eine Dichtung (= «Ζήσε! / ένα ποίημα», Λειψία 1893) και Stimmen und Bilder / Neue Gedichte (= «Φωνές και πίνακες / νέα ποιήματα», 1898). Ωστόσο ο Αβενάριος έγινε και έμεινε περισσότερο γνωστός ως κριτικός-αισθητικός της τέχνης και εκδότης. Το 1902 εξέδωσε μια πολύ επιτυχημένη ανθολογία γερμανικής ποιήσεως, τη Hausbuch Deutscher Lyrik. Επίσης υπεστήριζε νέους συγγραφείς, όπως τον Χέρμαν Χόφκερ (Hermann Häfker, 1873-1939), αλλά και ζωγράφους. Πολεμούσε όμως με πάθος όλες τις εκφάνσεις «χαμηλού γούστου» ή «μικράς αξίας», όπως θεωρούσε π.χ. το έργο του Καρλ Μάυ.[14]


Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 1,12 1,13 1,14 1,15 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά, Αγγλικά) Gemeinsame Normdatei. 118651218. Ανακτήθηκε στις 30  Σεπτεμβρίου 2021.
  2. ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 2,11 2,12 2,13 2,14 2,15 2,16 2,17 «Deutsche Biographie» (Γερμανικά, Αγγλικά) Βαυαρική Κρατική Βιβλιοθήκη, Historical Commission of the Bavarian Academy of Sciences. 118651218. Ανακτήθηκε στις 30  Σεπτεμβρίου 2021.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά, Αγγλικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 9  Απριλίου 2014.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb128875089. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 (Αγγλικά) SNAC. w6z90n48. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  6. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά, Αγγλικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 11  Δεκεμβρίου 2014.
  7. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb128875089. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 8,5 «Biographisches Jahrbuch und Deutscher Nekrolog». (Γερμανικά) Biographisches Jahrbuch und Deutscher Nekrolog. Βερολίνο. σελ. 6.
  9. ↑ Garland, Henry; Garland, Mary (1997), Avenarius, Ferdinand, Oxford University Press, doi:10.1093/acref/9780198158967.001.0001, ISBN 9780198158967, http://www.oxfordreference.com/view/10.1093/acref/9780198158967.001.0001/acref-9780198158967-e-392, ανακτήθηκε στις 2019-04-09 
  10. ↑ Kunstwart und Dürerbund. Ein Beitrag zur Geschichte der Gebildeten im Zeitalter des Imperialismus, Vandenhoeck u. Ruprecht, Göttingen 1969
  11. ↑ "Wagner's Name Geyer" in der New York Times
  12. ↑ Eva Missler, Matthias Wieland. Sylt, Amrum, Föhr. Ausgabe 4, Baedeker. 2005.
  13. ↑ Paul Fechter (1953), Avenarius, Ferdinand Ernst Albert, 1, Berlin: Duncker & Humblot, σελ. 466–467 
  14. ↑ Karl-May-Wiki

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Το ομώνυμο λήμμα στην Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Larousse-Britannica, έκδ. 2006, τόμος 1, σελ. 91

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Φερδινάνδος_Αβενάριος&oldid=9075613"