Μετάβαση στο περιεχόμενο

Φαύστος Κορνήλιος Σύλλας (ταμίας το 54 π.Χ.)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Φαύστος Κορνήλιος Σύλλας (ταμίας το 54 π.Χ.)
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Faustus Cornelius Sulla (Λατινικά)
Γέννηση88 π.Χ.
Ελλάδα
Θάνατος46 π.Χ.[1]
Thapsus
Συνθήκες θανάτουθανατική ποινή
Χώρα πολιτογράφησηςΑρχαία Ρώμη
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςλατινική γλώσσα
Πληροφορίες ασχολίας
ΙδιότηταΡωμαίος πολιτικός
Ρωμαίος στρατιωτικός
Οικογένεια
ΣύζυγοςΠομπηία Μάγνα
ΤέκναFaustus Cornelius Sulla
Cornelia Sulla
ΓονείςΛεύκιος Κορνήλιος Σύλλας[2][3][4] και Καικιλία Μετέλλα (κόρη του Δαλματικού)[3][5]
ΑδέλφιαΚορνηλία Σύλλα (ετεροθαλής αδελφή από πατέρα)
Cornelius Sulla
Φαύστα Κορνηλία (fraternal twin)[6][7][2]
Κορνηλία Ποστούμα (ετεροθαλής αδελφή από πατέρα)[6][8]
Αιμιλία Σκαύρα (ετεροθαλής αδελφή από μητέρα)[6][9]
Marcus Aemilius Scaurus (ετεροθαλής αδελφός από μητέρα)[6][10]
ΣυγγενείςΛούκουλλος (custodian)
ΟικογένειαCornelii Sullae
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΤαμίας (Quaestor)
Ρωμαίος συγκλητικός
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Φαύστος Κορνήλιος Σύλλας, λατιν.: Faustus Cornelius Sulla (πριν το 86 π.Χ. - 46 π.Χ.) ήταν πολιτικός της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας. Ήταν γιος του δικτάτορα Λεύκιου Κορνήλιου Σύλλα. Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του στη σκιά του Πομπήιου, τον οποίο ακολούθησε κατά τη διάρκεια του Εμφύλιου Πολέμου εναντίον του Ιούλιου Καίσαρα. Σκοτώθηκε λίγο μετά τη Μάχη της Θάψου το 46 π.Χ.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καταγωγή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Φαύστος ήταν ο μόνος επιζών γιος του Ρωμαίου δικτάτορα Λεύκιου Κορνήλιου Σύλλα και της τέταρτης συζύγου του, Καικιλία Μετέλλα, και ως εκ τούτου ήταν μέλος ενός από τα αρχαιότερα γένη των πατρικίων, αυτό των Κορνηλίων. Μετά το τέλος τού πατέρα του το 78 π.Χ., αυτός και η δίδυμη αδελφή του, Φαύστα Κορνηλία, μεγάλωσαν από τον κηδεμόνα του και τον φίλο τού πατέρα του, Λ. Λ. Λούκουλλο.

Ο Φαύστος νυμφεύτηκε την Πομπηία Μάγνα, κόρη του Πομπηίου του Μεγάλου. Ο Φαύστος συνόδευσε τον Πομπήιο στις ασιατικές του εκστρατείες, και ήταν ο πρώτος που ανέβηκε επάνω από τα τείχη του Ναού της Ιερουσαλήμ, όταν εισέβαλε ο Πομπήιος το 63 π.Χ. [11] Μετά την επιστροφή του στη Ρώμη, έκανε αγώνες με μονομάχους για να εορτάσει τον πατέρα του το 60.[12] Σε μια άγνωστη στιγμή πριν από το 57, ο Φαύστος Σύλλας έγινε οιονωσκόπος (augur). [13] Ως ιδιοκτήτης των κεντρικών πλαγιών του Φαλερνού όρους, το όνομά του έγινε συνώνυμο με το πιο αξιοσέβαστο κρασί της αρχαίας Ρώμης, τον Φαυστιανό Φαλερνιανό.

Επίτροπος του νομισματοκοπείου (56 π.Χ.)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δηνάριο του Φαύστου με το κεφάλι της Diana (Άρτεμης) και το μνημείο του Βόκχου. Η πίσω όψη είναι μια αναπαραγωγή του σφραγιστικού δακτύλιου του Σύλλα.

Ο Φαύστος έγινε triumvir monetalis το 56 π.Χ., μαζί με τον Λεύκιο Μάρκιο Φίλιππο και τον Γάιο Κονσίδιο Νονιανό. Είχε σημαντική δραστηριότητα ως χρηματιστής (επίτροπος του νομισματοκοπείου), παράγοντας τέσσερις τύπους δηναρίων, που εορτάζουν με μια περίτεχνη εικόνα τόσο τον πατέρα του Σύλλα, όσο και τον πεθερό του Πομπήιο.[14] Ο Μάικλ Κρώφορντ χρονολόγησε όλα τα νομίσματα στο 56, αλλά έχουν προτεθεί άλλες ημερομηνίες: ο Χ. A. Γκρούεμπερ προτίμησε το έτος 62 για τα δύο δηνάρια για τον Σύλλα, ενώ ο Μάικλ Χάρλαν πρότεινε το 55.[15] Και οι δύο προτιμούσαν το 54 για τα δηνάρια που αφορούν τον Πομπήιο, επειδή έφεραν τα γράμματα SC, για Senatus Consulto, γεγονός που κάνει τον Χάρλαν να πιστεύει ότι ανήκουν στην εποχή του Φαύστου ως ταμία εκείνο το έτος.[16]

Δηνάριο με το κεφάλι του Ηρακλή και την Άρτεμη που ελαύνει το άρμα στον ουρανό.
  • Άρτεμις / Μνημείο του Βόκχου: Αυτό το δηνάριο παρουσιάζει το κεφάλι της Diana, στην οποία ο Σύλας είχε δώσει ένα όρκο ευγνωμοσύνης μετά τη νίκη του στο Όρος Τιφάτα κατά τη διάρκεια του Εμφύλιου Πολέμου του Σύλα το 83 π.Χ. [17] Η παρουσία της στο νόμισμά του δείχνει ότι ο Φαύστος νόμιζε ότι κληρονόμησε τη σχέση τού πατέρα του μαζί της. Το κυρτό ραβδί (lituus) αναφέρεται στην εκλογή του Φαύστου ως οιωνοσκόπου (augur) το 57 π.Χ. Η σύνδεσή του με την Άρτεμη πιθανότατα σημαίνει ότι πίστευε ότι ήταν πίσω από την επιτυχία του. Η πίσω όψη απεικονίζει την αιχμαλωσία του Ιουγούρθα από τον Σύλλα, που τερμάτισε τον Ιουγουρθικό Πόλεμο το 106. Ο Ιουγούρθας προδόθηκε από τον πεθερό του, τον βασιλιά Βόκχο της Μαυριτανίας, ο οποίος τον συνέλαβε κατά τη διάρκεια ψεύτικων ειρηνευτικών συνομιλιών και τον παρέδωσε στον Σούλα. Το 91 π.Χ. ο Βόκχος έστειλε στη Ρώμη ως δώρο ένα μνημείο με χρυσά αγάλματα, που αναπαριστούν τη σκηνή της σύλληψης του Ιουγούρθα, αλλά αυτό αναστάτωσε τον Γάιο Μάριο, ο οποίος ήταν ο διοικητής του Σύλλας και ο επίσημος νικητής του πολέμου. Η σκηνή στο νόμισμα είναι μια αναπαραγωγή των αγαλμάτων, με τον Σύλλα να εμφανίζεται ένθρονος, τον Βόκχο στα πόδια του και τον Ιουγούρθα με αλυσίδες, οι οποίες εμφανίζονται επίσης στο δαχτυλίδι σφράγισης του Σύλλα.[18] Αυτή η ομάδα αγαλμάτων τοποθετήθηκε στο Καπιτώλιο, όπου ο Μάριος είχε κατασκευάσει το τρόπαιό του για τη νίκη του στον μετέπειτα Πόλεμο των Κίμβρων. Αυτή η σύγκρουση μέσω μνημείων είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή και των δύο ομάδων αγαλμάτων κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου της δεκαετίας του 80 π.Χ., αλλά ο Ιούλιος Καίσαρας ως αγορανόμος (aedile) ξαναέκτισε το μνημείο του Μάριου το 65 π.Χ.[19] Το νόμισμα του Φαύστου είναι επομένως μια προσπάθεια να αποκατασταθεί η κληρονομιά τού πατέρα του, σε αντίθεση με την αποκατάσταση της μνήμης του Μάριου από τον Καίσαρα. [20]
Δηνάριο με την Αφροδίτη και τα τρία τρόπαια, τα οποία υπάρχουν επίσης στον σφραγιστικό δακτύλιο του Πομπήιου (το οποίο είναι έμπνευση από το δεύτερο δαχτυλίδι του Σύλλα).
  • Ηρακλής / Άρτεμις: το δεύτερο δηνάριο με το κεφάλι του Ηρακλή που φορά το δέρμα του λέοντα της Νεμέας. Ο Μάικλ Κρόφορντ υποδηλώνει ότι αναφέρεται επίσης στην αιχμαλωσία του Ιουγούρθα, την οποία η οικογενειακή παράδοση του Σύλλα συνδέει με την εύνοια του Ηρακλή. Ο θεός εμφανίζεται επίσης στο πάνθεον του Σύλλα, καθώς πριν εορτάσει τον θρίαμβό του για τον Μιθριδάτη το 82, έδωσε το 10% της περιουσίας του στον Ηρακλή.[21][22] Ήταν κατά τη διάρκεια της πολυτελούς επιτυχίας προς τιμήν του Ηρακλή που απεβίωσνε η μητέρα του Φαύστου, η Καικιλία Μετέλλα.[23] Ο Σύλας, επιπλέον, αποκατέστησε τον ναό του Hercules Custos στη Ρώμη. [24] Το αντίστροφο δείχνει την Άρτεμη να περπατάει στους ουρανούς, μια άλλη αναφορά στην ευλογία της προς τον Φαύστο για να γίνει οιωνοσκόπος. [25]
  • Αφροδίτη / τρία τρόπαια: Τα υπόλοιπα δύο δηνάρια είναι αφιερωμένα στον Πομπήιο. Ο Φαύστος υπέγραψε τα νομίσματά του με ένα μονόγραμμα που κρύβει το όνομά του, ενώ τα δηνάρια τα αναμνηστικά για τον πατέρα του είχαν το όνομα "Φαύστος" και το επίθετο "Felix" (ευτυχής). Το κεφάλι της Αφροδίτης εμφανίζεται στην εμπρόσθια όψη, ενώ η αντίστροφη δείχνει τρία τρόπαια. Είναι αντίγραφο του δαχτυλιδιού σφράγισης του Πομπήιου, το οποίο είναι και το ίδιο μια μίμηση του δεύτερου δαχτυλιδιού του Σύλλα που έγινε μετά τη Μάχη της Χαιρώνειας, που κέρδισε το 86 π.Χ. εναντίον του Αρχέλαου, κατά τη διάρκεια του Α΄ Μιθριδατικού Πολέμου. Ο Σύλλας είχε ανεγείρει δύο τρόπαια στο σημείο της μάχης, το οποίο έκανε μια διαρκή εντύπωση στον ελληνικό κόσμο.[26] Ο lituus (κυρτή ράβδος) και η κανάτα εκατέρωθεν των τρόπαιων, παραπέμπουν στο αξίωμα του οιωνοσκόπου του Πομπήιου, το οποίο έλαβε πριν από το 59 π.Χ. [27][28] Τα τρία τρόπαια εορτάζουν τις νίκες του Πομπήιου σε τρεις ηπείρους (Αφρική, Ευρώπη και Ασία), που εορτάστηκαν κατά τη διάρκεια του τριπλού θριάμβου του το 61 π.Χ. [29]
Δηνάριο με τον Ηρακλή και τέσσερα στεφάνια.
  • Ηρακλής / τέσσερα στεφάνια: Όπως ο Σύλλας, ο Πομπήιος ήταν αφιερωμένος ευλαβείτο τόσο την Αφροδίτη όσο και τον Ηρακλή, που εμφανίζεται σε αυτό το δηνάριο, καθώς αφιερώθηκε ένας ναός για κάθε θεό την ίδια μέρα (12 Αυγούστου).[30] Ωστόσο, αυτή τη φορά ο Ηρακλής εμφανίζεται με το δέρμα του λιονταριού στο κεφάλι του, συνδέοντάς τον με τη νίκη. [31] Η πίσω όψη δείχνει ένα μεγάλο στεφάνι στην κορυφή, το οποίο αναφέρεται στο χρυσό στέμμα (corona aurea) που ο Πομπήιος έλαβε το 63 π.Χ. από δύο τριβούνους των πληβείων (Τίτος Λαβιηνός και Τίτος Άμπιος), ως μέρος ενός πρωτοφανούς συνόλου τιμών που του δόθηκαν. [31] Τα άλλα τρία μικρότερα στεφάνια είναι μια άλλη αναφορά στούς τρεις θριάμβους του Πομπήιου το 61 π.Χ. Το κεντρικό κομμάτι της πίσω όψης είναι μία σφαίρα του κόσμου, που παρήλασε ο Πομπήιος κατά τη διάρκεια των θριάμβων. [31][25] Στο κάτω μέρος της πίσω όψης, το στάχυ και το διακοσμητικό πρύμνης αναφέρονται στην εντολή του Πομπήιου του 57 π.Χ., καθώς είχε αναλάβει την προμήθεια σιτηρών της Ρώμης (cura annonae). [32][33][34] Ο Φίλιπ ντε Σόουζα υποδηλώνει περαιτέρω ότι το διακοσμητικό πρύμνης πλοίου αναφέρεται επίσης στην εκστρατεία του Πομπήιου ενάντια στους πειρατές της Κιλικίας το 67 π.Χ. [35]

Μετέπειτα σταδιοδρομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Φαύστος Σύλλα ήταν ταμίας(quaestor) το 54 π.Χ. Η Σύγκλητος του ανέθεσε να ξανακτίσει την Κουρία Οστιλία το 52, που είχε καεί μετά τις ταραχές που ακολούθησαν τη δολοφονία του Κλόδιου Πούλχερ.[36] Μετά από αυτό, η Κουρία έγινε γνωστή ως η Κουρία Κορνηλία.

Η σταδιοδρομία του ως δικηγόρου διακόπηκε, ωστόσο, από τον Εμφύλιο πόλεμο μεταξύ Πομπήιου και Ιουλίου Καίσαρα. Αυτός, ως οπαδός του Λούκουλου και γαμπρός του Πομπήιου, τάχθηκε με τον πρώτο. Ο Φαύστος ήταν στη Μάχη της Φαρσάλου το 48 π.Χ., ενώνοντας τους ηγέτες του κόμματός του στην Αφρική. Μετά τη Μάχη της Θάψου, προσπάθησε να δραπετεύσει στη Μαυριτανία, αλλά συνελήφθη και σκοτώθηκε από τον Πόπλιο Σίτιο, υποστηρικτή του Καίσαρα, το 46 π.Χ. [37]

Με την Πομπηία είχε τουλάχιστον δύο παιδιά:[38][39] ένας γιος αναφέρεται με το όνομα Φαύστος Κορνήλιος Σύλλας ο Νεώτερος. Ο Φαύστος Κορνήλιος Σύλλας Λούκουλος αντικαταστάτης ύπατος του 31 μ.Χ., ήταν απόγονός του.

Αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 2300. Ανακτήθηκε στις 29  Ιουνίου 2021.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 «Sullae» (Ρωσικά)
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 2300. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  4. ↑ 4,0 4,1 «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 1746. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  5. ↑ 5,0 5,1 «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 3929. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 2300. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  7. ↑ «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 3920. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  8. ↑ «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 4284. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  9. ↑ «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 3937. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  10. ↑ «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 1783. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  11. ↑ Josephus, Jewish War, 1.149 and 1.154.
  12. ↑ Cassius Dio 37.51.4.
  13. ↑ Cassius Dio 39.17.2.
  14. ↑ Crawford, Roman Republican Coinage, pp. 449–451.
  15. ↑ Grueber, Coins of the Roman Republic in the British Museum, vol. I, p. 448.
  16. ↑ Harlan, Roman Republican Moneyers and their Coins, pp. 100, 106.
  17. ↑ Velleius, ii. 25.
  18. ↑ Harlan, Roman Republican Moneyers and their Coins, pp. 100, 101.
  19. ↑ Harlan, Roman Republican Moneyers and their Coins, p. 105.
  20. ↑ Harlan, Roman Republican Moneyers and their Coins, p. 106.
  21. ↑ Plutarch, Sulla, 35.
  22. ↑ Sumi, "Spectacles", p. 418.
  23. ↑ Harlan, Roman Republican Moneyers and their Coins, p. 103.
  24. ↑ Santangelo, Sulla, p. 220.
  25. ↑ 25,0 25,1 Crawford, Roman Republican Coinage, p. 450.
  26. ↑ Plutarch, Sulla, 19.
  27. ↑ Broughton, Magistrates, vol. II, p. 191.
  28. ↑ Crawford, Roman Republican Coinage, p. 451.
  29. ↑ Sumi, "Spectacles", p. 417 (note 25)
  30. ↑ Crawford, Roman Republican Coinage, p. 451.
  31. ↑ 31,0 31,1 31,2 Harlan, Roman Republican Moneyers and their Coins, p. 107.
  32. ↑ Broughton, Magistrates, vol. II, pp. 203, 204.
  33. ↑ Crawford, Roman Republican Coinage, pp. 450, 451.
  34. ↑ Harlan, Roman Republican Moneyers and their Coins, p. 107.
  35. ↑ de Souza, Piracy, p. 174.
  36. ↑ Cassius Dio 40.50.2.
  37. ↑ Ps.-Caesar: De bello Africo 95; Titus Livius, Perioche 114; Sueton, Caesar 75.3; Aurelius Victor, de viris illustribus 78.9.
  38. ↑ Ps.-Caesar: De bello Africo 95: Pompeiae cum Fausti liberis
  39. ↑ Elvers, Karl-Ludwig. «Faustus». Brill's New Pauly. 

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Λύφος Ελληνικής και Ρωμαϊκής Βιογραφίας, Μυθολογίας και Γεωγραφίας VII από τον W. Smith & C. Anthon.
  • Μάικλ Κρόφορντ, Ρωμαϊκός Ρεπουμπλικανός Κομισιόν, Πανεπιστημιακή Τύπου του Κέιμπριτζ, 1974.  (ISBN 978-0-521-07492-6)Δελτίο ΕΕ 978-0-521-07492-6
  • Χ. Α. Γκρούεμπερ, Νομίσματα της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας στο Βρετανικό Μουσείο, 3 τόμοι, Λονδίνο, 1910.
  • Μάικλ Χάρλαν, Ρωμαίοι Ρεπουμπλικανοί Χρηματιστές και τα νομίσματά τους, 63 π.Χ. - 49 π.Χ., Λονδίνο, Seaby, 1995.
  • Ο Federico Santangelo, Sulla, οι Ελίτ και η Αυτοκρατορία, Μια μελέτη της ρωμαϊκής πολιτικής στην Ιταλία και την Ελληνική Ανατολή, Leiden/Boston, Brill, 2007.  (ISBN 978-90-04-16386-7)Δελτίο ΕΕ 978-90-04-16386-7
  • Ο Τζεφρί Σ. Σουμί, "Οι Spectacles και η δημόσια εικόνα του Σούλα", Historia: Zeitschrift für Alte Geschichte, Β. 51, H. 4 (4η Qtr., 2002), σ. 414-432.
  • Φίλιπ ντε Σούζα, Πειρατεία στον Ελληνορωμικό Κόσμο, Cambridge University Press, 2002, σ. 149-178.  (ISBN 978-0-521-01240-9)Δελτίο ΕΕ 978-0-521-01240-9
  • Ο Μπρίλ είναι ο Νέος Πόλι. Σ.Β. Κορνέλιους [I 87].Ο Κορνελίος [I 87].
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Φαύστος_Κορνήλιος_Σύλλας_(ταμίας_το_54_π.Χ.)&oldid=10616256"