Μετάβαση στο περιεχόμενο

Υδατογενής κνίδωση

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Υδατογενής κνίδωση
ΣυμπτώματαΚνίδωση μετά από επαφή του δέρματος με νερό
Συνήθης έναρξηΆμεση
Διάρκεια30 με 60 λεπτά
ΑίτιαΑσαφείς (προκαλείται από το νερό)
Διαγνωστική μέθοδοςΜε βάση τα συμπτώματα, επιβεβαιώνεται από τη δοκιμή «πρόκληση νερού»
ΘεραπείαΦάρμακα, φωτοθεραπεία, κρέμα φραγμού
Φαρμακευτική αγωγήΑντιισταμινικά, προπρανολόλη, κορτικοστεροειδή
Ταξινόμηση

Η υδατογενής κνίδωση, επίσης γνωστή ως αλλεργία στο νερό και υδατική κνίδωση, είναι σπάνια μορφή φυσικής κνίδωσης στην οποία αναπτύσσονται κυψέλες στο δέρμα μετά από επαφή με το νερό, ανεξάρτητα από τη θερμοκρασία του.[1] Μερικές φορές περιγράφεται ως αλλεργία, αν και δεν είναι μια πραγματική αλλεργική αντίδραση που απελευθερώνει ισταμίνη, όπως κάποιες άλλες μορφές κνίδωσης. Η κατάσταση συνήθως προκύπτει από επαφή με νερό οποιουδήποτε τύπου, θερμοκρασίας ή σώρευσης.

Σημάδια και συμπτώματα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το κύριο σύμπτωμα της υδατογενούς κνίδωσης είναι η ανάπτυξη φυσικών κυψελών, που μπορεί να προκαλούν φαγούρα ή μπορεί και όχι. Ο κνησμός μετά από επαφή με νερό, χωρίς την εμφάνιση φυσικών κυψελών, είναι γνωστός ως υδατογενής κνησμός. 

Οι κυψέλες που σχετίζονται με την υδατογενής κνίδωση είναι συνήθως μικρές (περίπου 1-3 χιλιοστά), κόκκινες ή σε μώλωπες στο χρώμα του δέρματος με σαφώς καθορισμένες άκρες. Συχνά αναπτύσσονται στον αυχένα, στον άνω κορμό και στα χέρια, αν και μπορεί να εμφανιστούν οπουδήποτε στο σώμα. Μόλις αφαιρεθεί το νερό, τα εξανθήματα γενικά εξασθενούν μέσα σε 30 έως 60 λεπτά.[2]

Το νερό σε όλες τις μορφές, όπως το νερό της βρύσης, το νερό της θάλασσας, το νερό της πισίνας, ο ιδρώτας, τα δάκρυα και το σάλιο μπορούν να προκαλέσουν δερματικές βλάβες.[3][4][5]

Αιτία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η αιτία της υδατογενούς κνίδωσης δεν είναι πλήρως κατανοητή. Ωστόσο, έχουν προταθεί διάφοροι μηχανισμοί.[6] Έχει προταθεί η αλληλεπίδραση μεταξύ νερού και ενός συστατικού μέσα ή πάνω στο δέρμα ή στον σμηγματογόνο αδένα. Αυτή η θεωρία υποδηλώνει ότι μια ουσία σχηματίζεται από αυτήν την αλληλεπίδραση, η απορρόφηση της οποίας προκαλεί αποκοκκοποίηση περιφερικών μαστοκυττάρων με απελευθέρωση ισταμίνης.[7][8]

Διάγνωση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η διάγνωση της υδατογενούς κνίδωσης ξεκινά με κλινικό ιστορικό και δοκιμή πρόκλησης νερού.[9] Η δοκιμή πρόκλησης νερού συνίσταται στην εφαρμογή επιθέματος νερού 35 °C στο πάνω μέρος του σώματος για 30 λεπτά. Το νερό οποιασδήποτε θερμοκρασίας μπορεί να προκαλέσει υδατογενής κνίδωση. Ωστόσο, διατηρώντας το επίθεμα σε θερμοκρασία παρόμοια με εκείνη του ανθρώπινου σώματος (37°C) αποφεύγεται η σύγχυση με την κνίδωση εκ ψύχους ή την χολινεργική κνίδωση. Επιπλέον, ένα αντιβράχιο ή ένα χέρι μπορεί να βυθιστεί σε νερό διαφόρων θερμοκρασιών για να προσδιορίσει εάν η θερμοκρασία είναι ένας παράγοντας στην κατάσταση του ασθενούς. Η υδατογενής κνίδωση διαφέρει από τον υδατογενή κνησμό, στον οποίο η επαφή με το νερό προκαλεί έντονο κνησμό χωρίς ορατές κυψέλες ή εξανθήματα.[10]

Η υδατογενής κνίδωση κάποτε ήταν γνωστή ως ξεχωριστή, σπάνια ασθένεια, όμως πλέον θεωρείται ένας υπότυπος της γενικής κνίδωσης.[11] Η πρώτη περίπτωση αναφέρθηκε από τον Ουόλτερ Μπ. Σίλεϊ το 1964.[12] Η κατάσταση είναι πιο συχνή στις γυναίκες από τους άνδρες και συνήθως εμφανίζεται για πρώτη φορά κατά την εφηβεία. Η γενετική μπορεί να διαδραματίσει κάποιο ρόλο και η κατάσταση μπορεί να σχετίζεται με άλλες ευαισθησίες, όπως η δυσανεξία στη λακτόζη.[2][7][13][14][15][16]

Πρόληψη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η απευαισθητοποίηση δεν φαίνεται να λειτουργεί για την υδατογενής κνίδωση. Ένας ασθενής θα συνεχίσει να αντιδρά στο νερό, ανεξάρτητα από το πόσο σταδιακά ή συχνά έρχεται σε επαφή.[17] Η τοπική εφαρμογή αντιισταμινικών, όπως 1% διφαινυδραμίνη, πριν από την έκθεση στο νερό αναφέρεται ότι μειώνει τις κυψέλες.[18] Οι κρέμες γαλακτώματος λαδιού σε νερό ή γέλη πετρελαίου (π.χ. βαζελίνη), που εφαρμόζονται ως παράγοντες φραγμού πριν από το ντους ή το λουτρό μπορεί να ελέγξουν τα συμπτώματα.[19] Η θεραπευτική αποτελεσματικότητα διαφόρων κατηγοριών φαρμάκων διαφέρει κατά περίπτωση. 

Θεραπεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Προς το παρόν δεν υπάρχει θεραπεία που να θεραπεύει μόνιμα την πάθηση. Η αποφυγή του νερού συνιστάται ως πρώτη γραμμή άμυνας και οι περισσότερες θεραπείες είναι ανακουφιστικής φύσης και όχι θεραπευτικές. 

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ NIH. «Aquagenic urticaria». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Μαρτίου 2019. Ανακτήθηκε στις 1 Μαρτίου 2020. 
  2. ↑ 2,0 2,1 Παρκ, Χ.; Κιμ, Χ. Σ.; Γου, Ν. Σ.; Κιμ, Τ. Ο.; Κιμ, Κ. Ο.; Κιμ, Σ. Σ.; Χουάνγκ, Τ. Ι.; Λι, Τ. Γ. και άλλοι. (2011). «Aquagenic urticaria: A report of two cases». Annals of Dermatology 23 (Suppl 3): S371–4. doi:10.5021/ad.2011.23.S3.S371. PMID 22346281. 
  3. ↑ Σίμπαλντ, Ρ. Γ.; Μπλακ, A. K.; Ίντι, Ρ. A.; Τζέιμς, M.; Γκριβς, M. Γ. (1981). «Aquagenic urticaria: Evidence of cholinergic and histaminergic basis». The British Journal of Dermatology 105 (3): 297–302. doi:10.1111/j.1365-2133.1981.tb01289.x. PMID 7272209. https://archive.org/details/sim_british-journal-of-dermatology_1981-09_105_3/page/297. 
  4. ↑ Χάργουντ, Κ. A.; Κόμπζα-Μπλακ, A. (1992). «Aquagenic urticaria masquerading as occupational penicillin allergy». The British Journal of Dermatology 127 (5): 547–8. doi:10.1111/j.1365-2133.1992.tb14862.x. PMID 1467303. https://archive.org/details/sim_british-journal-of-dermatology_1992-11_127_5/page/547. 
  5. ↑ Μαρτίνεζ-Εσκριμπάνο, Τ. A.; Κουεσέντο, E.; ντε λα Κουέδρα, Τ.; Φρίας, Τ.; Σάντσεζ-Πεδρένιο, Π.; Αλιάγα, A. (1997). «Treatment of aquagenic urticaria with PUVA and astemizole». Journal of the American Academy of Dermatology 36 (1): 118–9. doi:10.1016/s0190-9622(97)70344-x. PMID 8996279. 
  6. ↑ «A case of aquagenic urticaria». Korean J Dermatol 28: 456–458. 1990. 
  7. ↑ 7,0 7,1 Σίλεϊ, Ο. Μ.; Ρόνσλεϊ, Χ. M. (1964). «Aquagenic Urticaria. Contact Sensitivity Reaction to Water». JAMA 189: 895–8. doi:10.1001/jama.1964.03070120017003. PMID 14172902. 
  8. ↑ Ρόθμπαουμ, Ρόμπερτ; ΜακΓκί, Τζιν Σ. (2016). «Aquagenic urticaria: diagnostic and management challenges». Journal of Asthma and Allergy 9: 209–213. doi:10.2147/JAA.S91505. ISSN 1178-6965. PMID 27942227. 
  9. ↑ Ντάις, Τ. Π. (2004). «Physical urticaria». Immunology and Allergy Clinics of North America 24 (2): 225–46, vi. doi:10.1016/j.iac.2004.01.005. PMID 15120149. https://zenodo.org/record/1259011. 
  10. ↑ Πανκονέσι, E.; Lotti, T (1987). «Aquagenic urticaria». Clinics in Dermatology 5 (3): 49–51. doi:10.1016/s0738-081x(87)80008-1. PMID 3664423. 
  11. ↑ Μπίβεν, M. A. (2009). «Our perception of the mast cell from Paul Ehrlich to now». Ευρωπαϊκό περιοδικό ανοσολογίας 39 (1): 11–25. doi:10.1002/eji.200838899. PMID 19130582. 
  12. ↑ Ζούμπερμπιερ, T.; Ασέρο, Ρ.; Μπίντσελφ-Γένσεν, Κ.; Ουόλτερ Κανόνικα, Γ.; Τσερτς, M. K.; Χιμένεζ-Άρναου, A.; Γκράταν, Κ. E.; Καπ, A και άλλοι. (2009). «EAACI/GA(2)LEN/EDF/WAO guideline: Definition, classification and diagnosis of urticaria». Allergy 64 (10): 1417–26. doi:10.1111/j.1398-9995.2009.02179.x. PMID 19772512. 
  13. ↑ Γιαβούζ, Σ. T.; Σάχινερ, Ο. M.; Τάνκερ, A.; Σάκεσεν, Κ. (2010). «Aquagenic urticaria in 2 adolescents». Journal of Investigational Allergology & Clinical Immunology 20 (7): 624–5. PMID 21314009. 
  14. ↑ Πίταρχ, Γ.; Τορίγιος, A; Μαρτίνεζ-Μενχόν, T.; Σάντσεζ-Καράθο, Τ. Λ.; Φορτέα, Τ. M. (2006). «Familial aquagenic urticaria and bernard-soulier syndrome». Dermatology 212 (1): 96–7. doi:10.1159/000089035. PMID 16319487. 
  15. ↑ Μπαπτίστ, A. Π.; Μπόλντουιν, Τ. Λ. (2005). «Aquagenic urticaria with extracutaneous manifestations». Allergy and Asthma Proceedings 26 (3): 217–20. PMID 16119038. 
  16. ↑ Τρέντλερ, Ρ.; Τέμπε, Μ.; Στάινχοφ, M.; Ορφανός, Κ. E. (2002). «Familial aquagenic urticaria associated with familial lactose intolerance». Journal of the American Academy of Dermatology 47 (4): 611–3. doi:10.1067/mjd.2002.124599. PMID 12271310. 
  17. ↑ Φράνσις, A. M.; Φιορένζα, Γ.; Φράνσις, Ρ. Τ. (2004). «Aquagenic urticaria: Report of a case». Allergy and Asthma Proceedings 25 (3): 195–7. PMID 15317326. 
  18. ↑ Χάιντ, M.; Γιαμαμούρα, Γ.; Σανάντα, Σ.; Γιαμαμότο, Σ. (2000). «Aquagenic urticaria: A case report». Acta Dermato-venereologica 80 (2): 148–9. PMID 10877142. 
  19. ↑ Ουόνγκ, E.; Εφτεχάρι, N.; Γκριβς, M. Ο.; Ουάρντ, A. M. (1987). «Beneficial effects of danazol on symptoms and laboratory changes in cholinergic urticaria». The British Journal of Dermatology 116 (4): 553–6. doi:10.1111/j.1365-2133.1987.tb05877.x. PMID 3555598. https://archive.org/details/sim_british-journal-of-dermatology_1987-04_116_4/page/553. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Υδατογενής_κνίδωση&oldid=10782447"