Τζουζέππε Ανσέλμι

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Τζουζέππε Ανσέλμι
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση16  Νοεμβρίου 1876[1] ή 12  Νοεμβρίου 1876[2]
Nicolosi[2]
Θάνατος27  Μαΐου 1929[3][1] ή 29  Μαΐου 1929[2]
Τζοάλι[2]
Χώρα πολιτογράφησηςΒασίλειο της Ιταλίας
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταμονωδός
συνθέτης[4]
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Αντόνιο Τζουζέππε Ανσέλμι (ιταλ. Giuseppe Anselmi, 6 Νοεμβρίου 1876 – 27 Μαΐου 1929) ήταν Ιταλός τραγουδιστής της όπερας, σε ρόλους λυρικού τενόρου, καθώς και βιολονίστας. Απέκτησε πανευρωπαϊκή φήμη την πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα.

Ζωή και σταδιοδρομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ανσέλμι γεννήθηκε στο Νικολόζι της ανατολικής Σικελίας. Στην εφηβεία του σπούδασε βιολί και πιάνο στο Ωδείο της Νάπολης, και μετά εντάχθηκε ως μουσικός σε έναν θίασο οπερέτας, τον «Θίασο Γκονζάλες», με τον οποίο περιόδευσε τόσο στην Κάτω Ιταλία όσο και στη Μέση Ανατολή. Λέγεται ότι ο μουσικός εκδότης Τζούλιο Ρικόρντι, όταν τον άκουσε να τραγουδά, τον συμβούλευσε να πάρει μαθήματα τραγουδιού με τον Λουίτζι Μαντσινέλλι, έναν από τους κορυφαίους μαέστρους της Ιταλίας εκείνη την εποχή.

Σύμφωνα με κάποιες πηγές, η πρώτη εμφάνιση του Ανσέλμι στη σκηνή σε ρόλο της κλασικής όπερας έγινε ήδη το 1896 στην Ελλάδα, όπου τραγούδησε τον ρόλο του Τουρίντου στην Καβαλερία Ρουστικάνα. Η πρώτη εμφάνισή του σε όπερα στην Ιταλία έλαβε χώρα στη Γένοβα το 1900 και από εκεί και ύστερα η σταδιοδρομία του απογειώθηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα. Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους ερμήνευσε στο Τεάτρο ντι Σαν Κάρλο στη Νάπολη και το 1901 στη Βασιλική Όπερα του Λονδίνου. Ακολούθησαν συμβόλαια με τη Σκάλα του Μιλάνου και την Όπερα του Μόντε Κάρλο το 1904 και το 1908 αντιστοίχως. Ο τενόρος έτυχε μεγάλου θαυμασμού στο Θέατρο του Κολόμβου στο Μπουένος Άιρες, ενώ τραγούδησε επίσης στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο και τη Βιέννη πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ωστόσο οι μεγαλύτεροι θρίαμβοι του Ανσέλμ σημειώθηκαν στην Αγία Πετρούπολη, τη Βαρσοβία και ιδιαιτέρως στη Μαδρίτη, όπου έφθασε να επισκιάσει σε δημοφιλία τον πιο διάσημο τενόρο της εποχής, τον Ενρίκο Καρούζο.

Η σταδιοδρομία του Ανσέλμι στην όπερα έσβησε μετά τη λήξη του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου: οι τελευταίες γνωστές εμφανίσεις του έγιναν το 1918. Πέρασε τα υπόοιπα χρόνια της ζωής του διδάσκοντας και συνθέτοντας μουσική στην Ιταλία. Πέθανε σε ηλικία 52 ετών από πνευμονία στο Τζοάλι της Λιγυρίας. Είχε διατηρήσει μια αγάπη για τη Μαδρίτη και κληρονόμησε την καρδιά του στον δήμο της, όπου και αποτέθηκε μέσα σε μια λήκυθο στο μουσείο του Τεάτρο Ρεάλ.

Ερμηνεία και ηχογραφήσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ανσέλμι χαρακτηρίζεται συχνά, όπως και ο εξίσου γνωστός σύγχρονός του Αλεσσάντρο Μπόντσι, ως ένα από τα τελευταία παραδείγματα της παλαιάς ιταλικής μεθόδου ερμηνείας του μπελ κάντο, η οποία αντικαταστάθηκε σε μεγάλο βαθμό στην Ιταλία μετά το 1910 από μια πιο έντονη φωνητική συνδεδεμένη με τον βερισμό και τα μελοδράματα του Wagner.

Η σκηνική παρουσία του Ανσέλμι αιχμαλώτιζε το κοινό και σε αυτή οφείλει μέρος της δημοφιλίας του. Αναφερόταν κάποιες φορές ως «Il tenore di donne» (= «ο τενόρος των γυναικών»), ίσως με διπλή σημασία (λεπτομέρειες της ιδιωτικής του ζωής δεν έγιναν ποτέ γνωστές). Η φωνή του ήταν γλυκιά, αν και κάπως «λαρυγγώδης», και τη χρησιμοποιούσε με αξέχαστη χάρη και κομψότητα. Οι πιο αξιοσημείωτοι ρόλοι του ήταν εκείνοι του Κόμη Αλμαβίβα στον Κουρέα της Σεβίλλης και του Ντον Οττάβιο στον Ντον Τζοβάννι, αλλά αρίστευσε και ως Εντγκάρντο/Ερνέστο στον Δον Πασκουάλε, ως Δούκας της Μάντοβας στον Ριγκολέττο, ως Αλφρέντο στην Τραβιάτα, ως Φάουστ στην ομώνυμη όπερα του Γκουνώ, ως Έντσο στην Τζοκόντα, ως Καβαραντόσσι στην Τόσκα, ως Λόρις στη Φεντόρα και ως Λένσκυ στον Ευγένιο Ονέγκιν.

Ο Ανσέλμι ηχογράφησε για την εταιρεία Fonotipia Records στο Μιλάνο (από το 1907 έως το 1910) αποσπάσματα από τις όπερες Δον Πασκουάλε, Ριγκολέττο, Οι Παλιάτσοι, Φεντόρα, Βέρθερος, Μανόν, Λουίζα Μίλλερ, Αλιείς μαργαριταριών, Ντον Τζοβάννι, Καβαλερία Ρουστικάνα, Μινιόν, Το ελιξίριο του έρωτα, Ρωμαίος και Ιουλιέττα, Λα μποέμ, Τζοκόντα, Ο Κουρέας της Σεβίλλης, Τόσκα, Ίρις, Κάρμεν, Μανόν Λεσκώ, Λουτσία ντι Λάμερμουρ, Ευγένιος Ονέγκιν, Λουκρητία Βοργία, Μεφιστοφελής, Μαρκέλλα, Έτσι κάνουν όλες, Μάρθα, Σέρσε, Αΐντα, Η Αφρικανή, Τραβιάτα, το «Στάμπατ μάτερ» του Περγκολέζι, το Ρέκβιεμ του Βέρντι και διάφορα τραγούδια. Επίσης, για την Edison Records στο Λονδίνο το 1913 αποσπάσματα από τους Παλιάτσους, τη Τζοκόντα, την Ευνοουμένη (La favorita), τους Αλιείς μαργαριταριών, την Αφρικανή, τη Λουτσία ντι Λάμερμουρ, τη Μινιόν και την Καβαλερία Ρουστικάνα. Το 2023 η αμερικανική εταιρεία Marston Records κυκλοφόρησε τις Πλήρεις ηχογραφήσεις του Τζουζέππε Ανσέλμι» (The Complete Recordings of Giuseppe Anselmi).


Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 (Αγγλικά) Discogs. 1233628. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Ιστορικό Αρχείο Ρικόρντι. 100. Ανακτήθηκε στις 3  Δεκεμβρίου 2020.
  3. ↑ «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 27  Σεπτεμβρίου 2015.
  4. ↑ (Γαλλικά, Ολλανδικά, Αγγλικά, Γερμανικά, Ιταλικά, Ισπανικά) Musicalics. 81714. Ανακτήθηκε στις 5  Απριλίου 2022.

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • R. Mancini & J.-J. Rouvereux: Le guide de l'opéra, les indispensables de la musique, εκδ. Fayard, 1986, ISBN 2-213-01563-5
  • Τάσος Ν. Πετρής: το λήμμα «Ανσέλμι Ιωσήφ» στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμος 5, σελ. 795
  • Harold Rosenthal και John Warrack: The Concise Oxford Dictionary of Opera (β΄ έκδοση), Oxford University Press, 1980
  • Michael Scott: The Record of Singing, εκδ. Duckworth, 1977
  • J.B. Steane: The Grand Tradition, Duckworth, 1974
  • The Record Collector, Απρίλιος 1987

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Τζουζέππε_Ανσέλμι&oldid=10509163"