Συζήτηση:Ειδωλόθυτα

"Αλλ' ουκ εν πάσιν η γνώσις· τινές δε τή συνειδήσει του ειδώλου έως άρτι ως ειδωλόθυτον εσθίουσι, και η συνείδησις αυτών ασθενής ούσα μολύνεται. Βρώμα δε ημάς ου παρίστησι τώ Θεώ· ούτε γάρ εάν φάγωμεν περισσεύομεν, ούτε εάν μη φάγωμεν υστερούμεθα."
(Α' Κορ. 8:7-8)

"Αν λοιπόν και η θεραπευτική ιδιότητα των κανόνων ταυτιστεί ή εξισωθεί με το λόγο του Θεού και τα μυστήρια, υπάρχει ο κίνδυνος ακριβώς οι ίδιοι oι κανόνες να μην έχουν θεραπευτικό χαρακτήρα, αλλά νομικό και ηθικό, αφού από τη φύση τους απλώς ρυθμίζουν εξωτερικές και τυπικές σχέσεις. Οι κανόνες λοιπόν έχουν μόνο παιδαγωγικό και βοηθητικό ρόλο (πολύ σπουδαίο και απαραίτητο πάντως), και μάλιστα κυρίως στις φάσεις της προετοιμασίας. [...] Θα μπορούσε κανείς και χωρίς κανένα κανόνα - όπως έγινε και γίνεται πολλές φορές - να δεχτεί τη θεραπευτική ενέργεια της σωτηρίας· ποτέ όμως απλώς η εφαρμογή ενός κανόνα ή όλων μαζί δεν μπορεί να δώσει στον άνθρωπο τη σωτηρία. Πρέπει λοιπόν να γίνει σαφής διάκριση ανάμεσα στη σωτηριώδη και θεραπευτική ενέργεια των μυστηρίων και της λοιπής λατρευτικής ζωής, και στην προετοιμαστική, παιδαγωγική θεραπεία των κανόνων."

"Δογματική και Συμβολική θεολογία", Τόμος Β', σελ. 406, Ν. Ματσούκα (τ. καθηγητής δογματικής στη Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ.)

Papyrus 14:06, 24 Φεβρουαρίου 2006 (UTC)

Προφανώς δεν υπάρχουν απαγορευμένα φαγητά για τους χριστιανούς με την ίδια έννοια που υπάρχουν για τους ισλαμιστές, ινδουιστές, ιουδαίους. Τα ειδωλόθυτα ήταν πολύ συγκεκριμένα προερχόμενα από θυσίες προς τους θεούς και όχι αόριστα απαγορευμένα. Μάλλον είναι για διαγραφή ολόκληρο (δεν βλέπω να έχει έστω και μια σωστή πρόταση) αλλά του δίνω μια ευκαιρία. — Geraki ^Σ_Μ - 2007-03-22T 11:17Z.

• Υφίστανται διατροφικοί περιορισμοί για το σύνολο των Χριστιανών. Για παράδειγμα, η βρώση κρέατος με το αίμα του καταδικάζεται από κάθε χριστιανική δογματική απόχρωση. Επίσης, ένα άλλο παράδειγμα είναι οι περιορισμοί στα είδη των τροφών κατά τις νηστείες. Ο βαθμός τήρησης ή ο βαθμός επιβολής της τήρησης αυτών των περιορισμών γίνεται/ερμηνεύεται/επιβάλλεται κατά το δοκούν/βολεύειν/είθισται από τα ιερατεία των εκκλησιών. -- pvasiliadis  11:35, 22 Μαρτίου 2007 (UTC)

Για το κρέας με το αίμα του δεν το ήξερα (δηλαδή το μισοψημένο μπον φιλέ απαγορεύεται;). Ωστόσο μάλλον παραμένει η διαφορά μεταξύ των ειδωλοθύτων (ως προϊόντα ειδωλολατρικής τελετής) από την γενική απαγόρευση μιας τροφής. Οι περιορισμοί κατά την νηστεία δεν έχουν καμμία σχέση με τα ειδωλόθυτα. — Geraki ^Σ_Μ - 2007-03-22T 13:06Z.

Δεν έχω ξανακούσει να απαγορεύεται η βρώση κρέατος με το αίμα του «από κάθε χριστιανική απόχρωση». Έχεις καμιά πηγή; Με το μισοψημένο μπον φιλέ κάτι γίνεται, εγώ που έχω φάει en:Steak tartare με βλέπω στην Κόλαση πρώτο τραπέζι πίστα Το άρθρο κατά τα λοιπά στην τωρινή του μορφή δε νομίζω ότι έχει καθόλου αξιόλογο περιεχόμενο για να μείνει --Αρχίδαμος^{μίλα μου} 13:41, 22 Μαρτίου 2007 (UTC)

• Φίλε Ιέρακα, τα ειδωλόθυτα που αποτελούν συγκεκριμένο Βιβλικό όρο προφανώς είναι ένα θέμα/άρθρο ενώ οι διατροφικοί θρησκευτικοί περιορισμοί είναι ένα άλλο θέμα/άρθρο/άρθρα. Έχει, όμως, ιδιαίτερο ενδιαφέρον η Βιβλική —προμωσαϊκή, μωσαϊκή, χριστιανική, ιουδαϊκή— αντιμετώπιση του ζητήματος της ιερότητας του αίματος και της βρώσης του αλλά είναι τόσο μεγάλο που επιφυλάσσομαι για μελλοντικό χρόνο σε μορφή άρθρου.

• Αντ' αυτού παραθέτω τρεις μόνο πηγές που καλύπτουν σε κάποιο βαθμό το θέμα. Το Πηδάλιον της Ορθόδοξης εκκλησίας αναφέρεται και ερμηνεύει τον κανόνα που αφορά τη βρώση αίματος —έναν από τους Κανόνες των Αγίων Αποστόλων— ως εξής:

«Ει τις Επίσκοπος, ή Πρεσβύτερος, ή Διάκονος, ή όλως του καταλόγου του Ιερατικού, φάγη κρέα εν αίματι ψυχής αυτού, ή θηριάλωτον, ή θνησιμαίον, καθαιρέσθω. Τούτο γαρ ο Νόμος απείπεν. Ει δε Λαϊκός είη, αφοριζέσθω.

Ερμηνεία. Επειδή και ο Θεός δίδωντος τον περί των βρωμάτων νόμον εις τον Νώε, είπεν αυτώ· Ως λάχανα χόρτου δέδωκα υμίν τα πάντα, πλην κρέας εν αίματι ψυχής ού φάγεσθε. (Γέν. θ' 3, 4) Δια τούτο εις τον παρόντα Κανόνα οι Θείοι Απόστολοι διορίζουσιν, ότι όποιος Επίσκοπος, ή Πρεσβύτερος, ή Διάκονος, ή όλως εκ του καταλόγου υπάρχων των Ιερέων και Κληρικών, ήθελε φάγη κρέας με αίμα, το οποίον είναι ψυχή του ζώου, ήτοι πνικτόν, κατά τον Χρυσόστομον, ή ήθελε φάγη θηριάλωτον, ήτοι ζώον πιασμένο ή σκοτωμένον [...] ή ήθελε φάγη θνησιμαίον, ήτοι νεκρόν και ψοφισμένον από λόγου του· ο φαγών λέγω, τα τοιαύτα Κληρικός, ας καθαιρήται, επειδή και ο νόμος τα εμπόδισε να μη τρώγονται, τόσον ο δοθείς εις τον Νώε, ώς είπωμεν, όσον και ο δοθείς εις τον Μωυσήν, εν κεφ. ιζ' του Λευιτικού. Ει δε Λαϊκός είναι εκείνος όπου ήθελε φάγη, ας αφορίζηται.

Συμφωνία. Αλλά γαρ και εις τον νεόν Νόμον του Ευαγγελίου τα τοιαύτα εμποδίζονται να μη τρώγονται. Συναχθέντες γαρ οι Απόστολοι, έγραψαν προς τους εθνικούς τους κατοικούντας εις την Αντιόχειαν, και Συρίαν, και Κιλικίαν, ταύτα· Έδοξε τω αγίω Πνεύματι και ημίν, μηδέ πλεόν επιτίθεσθαι υμίν βάρος, πλην των επάναγκες τούτων. Απέχεσθαι ειδωλοθύτων, και αίματος, και πορνείας. Η αιτία δε, δια την οποίαν εμποδίζονται τα θηριάλωτα, ή ορνεοπάτακτα ζώα, ή θνησιμαία, ή πνικτά, είναι, δια τι δεν χύνεται όλον το αίμα αυτών, αλλά μένει μέσα εις αυτά, διασκορπιζόμενον εις τα φλεβίδια όλα του κρέατος, από τα οποία να εύγη δεν είναι τρόπος. Δι ό οι εσθίοντες αυτά, κρέα εν αίματι ψυχής αυτού εσθίουσι. Και ο ξζ' δε τής στ' καθαιρεί μεν τον Κληρικόν εκείνον όπου φάγει αίμα με οιονδήτινα τρόπον και τέχνην, τον δε λαϊκόν αφορίζει. Εμποδίζει δε και ο β' τής εν Γαγγρ. το να τρώγηται αίμα και πνικτόν και ειδωλόθυτον.

Διάφοροι είναι αι αιτίαι, δια τας οποίας επρόσταξεν ο Θεός να μη τρώγη τινάς αίμα, Ο Θεοδώρητος λέγει, ότι, δια τούτο δεν πρέπει να τρώγηται αίμα, δια τι αυτό είναι η ψυχή του ζώου. [...] Ο Χρυσόστομος λέγει, ότι δια τούτο δεν πρέπει να τρώγηται το αίμα, διότι αυτό ήτον αφιερωμένον εις μόνον τον Θεόν. Ή και διότι θέλωντας ο Θεός να εμποδίση τους ανθρώπους να μη χύνωση ανθρώπινα αίματα, δια τούτο προστάζει μηδέ το αίμα των ζώων να τρώγωσιν ίνα μη κατ' ολίγον εκ τούτου συνειθήσουν εις τας ανδροφονίας. Ο Άδηλος λέγει, ότι δια τούτο προστάζει ο Θεός να τρώγουν οι άνθρωποι τα κρέατα καθαρά από αίμα, δια να τους διδάξη με τούτο να μη ήναι απάνθρωποι και αιμοβόροι ωσάν τα θηρία [...] και ως άνθρωποι λογικοί να θυσιάζουσι πρώτον τα ζώα, να χύνωσι το αίμα των, και ούτω με διαφόρους τρόπους να μαγειρεύσουν τα κρέατα αυτών, και να τα εσθίουσι. Η πλεόν όμως κυριωτέρα αιτία, και πλέον εγγυτέρα εις αλήθειαν, δια την οποίαν επρόσταξεν ο Θεός να μη τρώγουν το αίμα είναι ετούτη. Το αίμα έχει τύπον της αΰλου, και αβρώτου, και αθανάτου ψυχής του ανθρώπου δια δύω αιτίας· πρώτην, διότι καθώς το αίμα των ζώων [...] είναι ψυχή αυτών άλογος τε και υλική· έτσι και η άυλος, και λογική ψυχή του ανθρώπου, αν και να μη ήναι αίμα, ως ασώματος και άυλος μεταχειρίζεται όμως ωσάν ένα όχημα και όργανο των ενεργειών της το ανθρώπινο αίμα δια τα ιδίας αιτίας· και δευτέραν, διότι το αίμα των ζώων εχύνετο εις εξιλασμόν των λογικών ψυχών των ανθρώπων, ως λέγει τούτο εις το Λευιτικόν ο Θεός (κεφ. ιζ' 11.) η ψυχή πάσης σαρκός, αίμα αυτού εστι [...] Λοιπόν όποιος τρώγει αίμα, ψυχήν λογικήν τρώγει, ής εις τύπον εκείνό εστιν. Ει δε τρώγει αυτήν, δήλον ότι και σωματικήν αυτήν και υλικήν, ακολούθως δε και θνητήν απεργάζεται. Εαν γαρ τούτο φάγης, λέγει ο Θεοδώρητος, το ανωτέρω ερμηνεύων ρητόν, ψυχήν εσθίεις. Λογικής γαρ ψυχής τούτο τάξιν πληροί· διότι φόνον την βρώσιν εκάλεσεν. Ώστε οι Λατίνοι, και όσοι άλλοι εσθίουσι πνικτά, ή θηριάλωτα, ή θνησιμαία, και απλώς ειπείν, κρέας με αίμα, και το χείριστον, αίμα μοναχόν, ούτοι εις μέγα δόγμα σφάλλουσι. Θνητήν γαρ την λογικήν ψυχήν, και υλικήν, και παθητήν ως τα σώματα δογματίζουν με τούτο όπου κάμνουσιν. Επειδή όσα εις τύπον γίνονται, εις αυτό το τυπούμενον αναφέρονται. Ταυτόν ειπείν, όσα εις την βρώσιν του αίματος ακολουθούν αυτά και εις την λογικήν ψυχήν διαβαίνουν, δια τούτο και θάνατον ηπείλησεν ο Θεός εναντίον εις εκείνους όπου αίμα εσθίουσι, Πας ο εσθίων αυτό, εξολοθρευθήσεται. (αυτόθ. 13) [...] Λέγει Κλήμης ο Αλεξανδρεύς ο του Ωριγένους διδάσκαλος, ότι δεν πρέπει να τρώγουν οι άνθρωποι αίμα, δια τι η σάρκα η εδική των γεωργείται και οικονομείται με το αίμα [...] Όθεν εκείνοι όπου σκοτόνουσι με τουφέκι ζώα τετράποδα, ή πουλιά, και παρευθύς δεν τα σφάζουσι, δια να χυθή όλον το αίμα των, μεγάλως αμαρτάνουσιν, ως κρέας εν αίματι ψυχής εσθίοντες, και τον παρόντα Αποστολικόν παραβαίνοντες Κανόνα. Τι γαρ διαφέρουσι, παρακαλώ, τα θηριάλωτα, ή ορνεοπάτακτα ζώα, χερσαία, ή πουλιά, τα οποία εμποδίζει ο Κανών, από εκείνα οπού με μολύβι σκοτόνονται; σχεδόν ουδέν. Διότι, καθώς μέσα εις εκείνα μένει πάντοτε αίμα, έτσι ομοίως και μέσα εις αυτά. Λοιπόν πρέπει ευθύς όπου οι θηρευταί σκοτώσουν κυνήγιον, να το σφάζωσι δια να χύνηται όλον το αίμα του, καθώς τούτο προστάζει και ο Θεός, λέγων· Άνθρωπος, άνθρωπος των υιών Ισραήλ, ή των προσηλύτων των προσεκίμεννων εν υμίν, ός αν θηρεύση θήρευμα θηρίον, ή πετεινόν, ό έσθεται, και καλύψει αυτό τη γη· (Λευιτικ. ιη' 13). [...] Νεαρά Λέοντος του σοφού διορίζει, ότι, οι πωλούντες, ή τρώγοντες το οιονδήποτε είδος φαγητού, όπου να έχη αίμα, να ξυλίζονται, να κουρεύωνται, και παντοτινήν εξορίαν να κατακρίνωνται, και τα υπάρχοντα αυτών να διαρπάζωνται. Όσοι δεν άρχοντες και κριταί δεν παιδεύουσι τους τοιούτους, να ζημιώνονται δέκα λίτρας χρυσάφι». (Το Πηδάλιον, Κανών ΞΓ' [των Αγίων Αποστόλων], σελ. 81, 83)

• Όσον αφορά την Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, ο Ρεγγίνος του Προυμ έγραψε, για παράδειγμα:

«Η επιστολή των αποστόλων, που στάλθηκε από την Ιερουσαλήμ, προειδοποιεί ότι αυτά τα πράγματα πρέπει απαραίτητα να τηρηθούν. (Πράξεις 15) Επίσης οι Χριστιανοί πρέπει να απέχουν από το να φάνε κάτι που έχει συλληφθεί από άγριο θηρίο, γιατί και αυτό επίσης είναι σαν πνικτό· και από αίμα, που σημαίνει, ότι δεν πρέπει να τρώγεται με αίμα. [...] Ωστόσο, πρέπει να ληφθή υπόψη και αυτό: ότι το πνικτό και το αίμα, θεωρούνται όπως η ειδωλολατρία και η πορνεία. Γι' αυτό το λόγο, πρέπει να γίνει γνωστό σε όλους πόσο σοβαρή αμαρτία είναι η βρώση αίματος, αφού αυτό είναι στην ίδια κατηγορία με τα είδωλα και την πορνεία. Αν οποιοσδήποτε παραβιάσει αυτές τις εντολές του Κυρίου και των αποστόλων, να απαγορευτεί η επικοινωνία του με την εκκλησία μέχρις ότου δείξει την κατάλληλη μετάνοια». (Libri duo de ecclesiasticis disciplinis et religione Christiana, Regino of Prüm, Migne's Patrologia Latina, Τόμος 132, στήλες 354, 355)

• Ο Προτεστάντης κληρικός Ετιέν ντε Κουρσέλ σχολίασε σχετικά με το θέμα αυτό:

«Σκοπός των αποστόλων εδώ [στις Πράξεις 15:28, 29], δεν ήταν να δώσουν εντολές για την αποφυγή πραγμάτων που από φυσικού του αποστρέφεται κάποιος, και τα οποία απαγόρευαν και οι νόμοι των Εθνικών, αλλά μόνο για την αποφυγή πραγμάτων που επικρατούσαν τότε, και για τα οποία οι νεοπροσήλυτοι Εθνικοί δεν θα θεωρούσαν τον εαυτό τους ότι είχε αμαρτήσει, εκτός αν είχαν λάβει ήδη προειδοποίηση. Γιατί αν και ήταν γεγονός ότι ήξεραν ότι έπρεπε να αποφεύγουν κάθε μορφή λατρείας των ειδώλων, όμως δεν είχαν καταλάβει αμέσως ότι τα πράγματα που θυσιάζονται στα είδωλα έπρεπε να αποφεύγονται· κατά τον ίδιο τρόπο, αν και θεωρούσαν μεγάλη αμαρτία να χύσουν αίμα ανθρώπου, δεν σκέφτονταν το ίδιο και για τη βρώση [αίματος] ζώου. Οι απόστολοι, με την απόφασή τους, επιθυμούσαν να εξαλείψουν την άγνοια αυτών των ατόμων· αν και τους απάλλαξαν από την υποχρέωση της περιτομής και από άλλους νομικούς κανόνες, ωστόσο τους πληροφόρησαν, ότι τα άλλα πράγματα θα έπρεπε να παραμείνουν, και ότι είχαν ήδη τηρηθεί από την αρχαιότητα από τους ξένους που κατοικούσαν μεταξύ των Ισραηλιτών, [πράγματα] σαν κι αυτά που είχαν δοθεί στον Νώε και στους γιους του». (Diatriba de esu sanguinis inter Christianos, Étienne de Courcelles, Opera theologica σελ. 971)

• Τουτέστιν, φίλε Αρχίδαμε, για να μην βρεθείς στον κατά τας Γραφάς Τάρταρο θα πρέπει να κάνεις περικοπές σε λιχουδιές αλά ταρτάρ...

• Τέλος, κι εγώ πιστεύω ότι το συγκεκριμένο άρθρο θέλει αρκετή δουλειά ακόμη για να αναβαθμιστεί σε κάτι ικανοποιητικά αποδεκτό, για να μην μιλήσω για διαγραφή. -- pvasiliadis  02:01, 23 Μαρτίου 2007 (UTC)

Τώρα το κατάλαβα καλύτερα τι εννοείς. Και πάλι αμφιβάλλω αν είναι κανόνας της εκκλησίας (ο καθε παππούλης μπορεί να βγάλει βιβλίο και να πει «όποιος δεν το κάνει αυτό θα πάει στην κόλαση»), αλλά δε νομίζω ότι θα εφαρμοστεί και ποτέ. Μιλάμε για βρώση ζώων που δεν τους έχει στραγγίξει κάποιος το αίμα αμέσως μετά τη σφαγή, όχι απλά για ωμό κρέας. Κάτι τέτοιο δε συνηθίζεται, ακριβώς γιατί είναι ιδιαίτερα ανθυγιεινό (φαντάζομαι απαγορεύεται και να πωλείται στην αγορά). Κανείς δεν τρώει ψόφια ζώα (που δεν έχουν σφαχτεί με σκοπό να φαγωθούν και δεν τους έχει στραγγιχθεί το αίμα).--Αρχίδαμος^{μίλα μου} 12:58, 23 Μαρτίου 2007 (UTC)

1. Το Πηδάλιον δεν είναι έκδοση "του κάθε παππούλη" αλλά είναι η συλλογή των «Ιερών και Θείων Κανόνων» που ισχύουν για τις Ανατολικές Ορθόδοξες εκκλησίες όπως εκδόθηκαν από τις επίσημες εκκλησιαστικές συνόδους. Όσον αφορά την Ορθόδοξη εκκλησία, κάποια ανώτερη πηγή από αυτή δεν υφίσταται (εκτός φυσικά από τις Άγιες Γραφές). Το τι μπορεί να διδάσκεται ή να μην διδάσκεται, να παίρνει στα σοβαρά ή όχι, ο καθείς πιστός ή το εκάστοτε δόγμα είναι ένα άλλο θέμα.
2. Το συγκεκριμένο πρόβλημα αφορά το κρέας που δεν έχει ληφθεί πρόνοια να χυθεί το αίμα του, ανεξάρτητα του τρόπου που μπορεί να συνέβη κάτι τέτοιο. Το ζώο που έχει ψοφήσει είναι ένας μόνο από αυτούς τους τρόπους, και μάλιστα ο πιο σπάνιος για τους Ισραηλίτες από αρχαιοτάτων ήδη χρόνων. Σήμερα δε, πολλοί που ομολογούν Χριστιανοί απολαμβάνουν να τρώνε κρέας από κυνήγι (το οποίο συνήθως δεν σφάζεται) ή είδη λουκάνικων που έχουν ως βασικό συστατικό το αίμα. Άλλοι, όπως αναφέρει με βδελυγμία ο Τερτυλλιανός, έπιναν αίμα για να θεραπευτούν από την επιληψία.
3. Όσοι προσκολλούνταν στον νόμο του Θεού όπως καταγράφεται στις Γραφές πάντοτε εφάρμοζαν αυτή την απαίτηση, από την εποχή του Νώε που δόθηκε για πρώτη φορά μέχρι και σήμερα. (Βλέπε την αναφορά του Πηδαλίου στον Λέοντα Σοφό, ο οποίος εφάρμοζε βαριές τιμωρίες για τους «πωλούντες, ή τρώγοντες το οιονδήποτε είδος φαγητού, όπου να έχη αίμα».) Η Αγία Γραφή είναι συγκεκριμένη και ως προς αυτή την πτυχή, και μάλιστα θέτει τη σοβαρότητα του θέματος σε υψηλό επίπεδο «αναγκαιότητας»:

«Διότι το άγιο πνεύμα και εμείς [οι απόστολοι] θεωρήσαμε καλό να μη σας προσθέσουμε παραπάνω βάρος, εκτός από αυτά τα αναγκαία: (α) να απέχετε από πράγματα θυσιασμένα σε είδωλα και (β) από αίμα και (γ) από πνιχτά και (δ) από πορνεία. Αν φυλάγεστε προσεκτικά από αυτά, θα ευημερείτε». (Πράξεις 15:28, 29, ΜΝΚ)

-- pvasiliadis  17:36, 23 Μαρτίου 2007 (UTC)

1. Το πηδάλιο δεν παραπέμπει σε απόφαση οικουμενικής συνόδου, αν το διάβασα καλά. Ερμηνεύει στο θέμα αυτό τους κανόνες της Καινής Διαθήκης. Δεν έχω υπ'όψιν μου να έχει συνολικά κάποιο ιδιαίτερο κύρος πέρα από άλλα ερμηνευτικά έργα. Αν π.χ. πιάσω να ερμηνεύσω το Λευιτικό και το Δευτερονόμιο, θα γελάσει κάθε πικραμένος με τις απαγορεύσεις που έχει μέσα, π.χ.
19 Καὶ γυνή, ἥτις ἐὰν ᾖ ρέουσα αἵματι, καὶ ἔσται ἡ ρύσις αὐτῆς ἐν τῷ σώματι αὐτῆς, ἑπτὰ ἡμέρας ἔσται ἐν τῇ ἀφέδρῳ αὐτῆς· πᾶς ὁ ἁπτόμενος αὐτῆς ἀκάθαρτος ἔσται ἕως ἑσπέρας, 20 καὶ πᾶν, ἐφ᾿ ὃ ἐὰν κοιτάζηται ἐπ᾿ αὐτὸ ἐν τῇ ἀφέδρῳ αὐτῆς, ἀκάθαρτον ἔσται. καὶ πᾶν ἐφ᾿ ὃ ἐὰν ἐπικαθίσῃ ἐπ᾿ αὐτό, ἀκάθαρτον ἔσται. 21 καὶ πᾶς ὃς ἐὰν ἅψηται τῆς κοίτης αὐτῆς, πλυνεῖ τὰ ἱμάτια αὐτοῦ, καὶ λούσεται τὸ σῶμα αὐτοῦ ὕδατι καὶ ἀκάθαρτος ἔσται ἕως ἑσπέρας. 22 καὶ πᾶς ὁ ἁπτόμενος παντὸς σκεύους, οὗ ἐὰν καθίσῃ ἐπ᾿ αὐτό, πλυνεῖ τὰ ἱμάτια αὐτοῦ, καὶ λούσεται ὕδατι καὶ ἀκάθαρτος ἔσται ἕως ἑσπέρας. 23 ἐὰν δὲ ἐν τῇ κοίτῃ αὐτῆς οὔσης, ἢ ἐπὶ τοῦ σκεύους, οὗ ἐὰν καθίσῃ ἐπ᾿ αὐτῷ ἐν τῷ ἅπτεσθαι αὐτὸν αὐτῆς, ἀκάθαρτος ἔσται ἕως ἑσπέρας. 24 ἐὰν δὲ κοίτῃ κοιμηθῇ τις μετ᾿ αὐτῆς καὶ γένηται ἡ ἀκαθαρσία αὐτῆς ἐπ᾿ αὐτῷ, ἀκάθαρτος ἔσται ἑπτὰ ἡμέρας. καὶ πᾶσα κοίτη, ἐφ᾿ ᾗ ἂν κοιμηθῇ ἐπ᾿ αὐτῇ, ἀκάθαρτος ἔσται (15:19-24).
(άφεδρος=περίοδος) Κοινώς δε θα πρέπει να καθόμαστε σε δημόσιους χώρους που δεν ξέρουμε αν είχε κάτσει πριν καμιά που είχε περίοδο, αλλιώς θα πρέπει να πλύνουμε τα ρούχα μας και πάλι θα είμαστε βρώμικοι ως το βράδυ (για χειραψίες κλπ. με γυναίκες δεν το συζητώ, μακριά κι αγαπημένοι). Η ερμηνεία των Γραφών χωράει πολύ νερό. Πάντως δε γνώριζα ότι έχουν ασχοληθεί και οι χριστιανοί με το ζήτημα του αίματος στα ζώα. Δεν είμαι ειδικός, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο ο κανόνας τηρείται ακόμα. 2. Έχεις δίκιο, το ψοφίμι ήταν παράδειγμα. Στο κυνήγι δεν ξέρω κατά πόσο στα ζώα δε στραγγίζουν το αίμα αφού τα σκοτώσουν. 3. Νομίζω (χωρίς να είμαι ειδικός) ότι ο κανόνας εξυπηρετεί υγειονομικούς σκοπούς (όπως και του Λευιτικού), οπότε σήμερα ερμηνεύεται αναλόγως--Αρχίδαμος^{μίλα μου} 18:43, 23 Μαρτίου 2007 (UTC)

• 1. Το Πηδάλιον πρώτα παραθέτει και στη συνέχεια διευκρινίζει τον ΞΓ' Κανόνα (από τους συνολικά 85) Κανόνες των Αγίων Αποστόλων . Οι "Κανόνες των Αγίων Αποστόλων" αποδίδονται σε 6-7 συνελεύσεις των αποστόλων του Χριστού κατά τον πρώτο αιώνα (αν και είναι κοινός τόπος ότι συντάχθηκαν τον 4ο αιώνα), με τους οποίους κανόνες «εσυμφώνησαν με αυτούς τόσαι σύνοδοι οικουμενικαί, τόσαι τοπικαί, και τόσαι κατά μέρος Πατέρες». (Πηδάλιον, σελ. κδ'. Βλέπε επίσης Canons of the Apostles) Σημειωτέον, στην Καινή Διαθήκη, στις ελάχιστες φορές που εμφανίζεται η λέξη κανών δεν χρησιμοποιείται ποτέ με την έννοια της "διάταξης".

• 2. Όσον αφορά τον Μωσαϊκό Νόμο —εφόσον κάποιος αποδέχεται το Ιουδαιοχριστιανικό θρησκευτικό σύστημα—, ο απόστολος Παύλος αναφέρει ότι «ο Νόμος αυτός καθαυτόν είναι άγιος» και ότι «διαβιβάστηκε από αγγέλους», προερχόμενος από τον Θεό. (Ρωμαίους 7:12· Πράξεις 7:53, ΜΝΚ) Η θεόπνευστη προέλευση του Νόμου κάνει φανερό ότι οι διατάξεις του δεν αποτελούσαν επινόηση ανθρώπων και ότι υπήρχαν βάσιμοι λόγοι ύπαρξης για καθεμιά από τις διατάξεις του, όπως περιγράφονται στην Πεντάτευχο.

Για παράδειγμα, ο απόστολος Παύλος αναφέρει ότι «ο Νόμος έγινε ο παιδαγωγός μας που οδήγησε στον Χριστό» και ότι αποτελούσε «σκιά των καλών μελλοντικών πραγμάτων». (Γαλάτες 3:24· Εβραίους 10:1) Πολλά από τα τελετουργικά στοιχεία του Νόμου αφορούσαν την καθαριότητα, την υγιεινή, την σεξουαλική υγεία, ενώ άλλα προέτρεπαν τους Ισραηλίτες να είναι στοχαστικοί στις ανάγκες των άλλων (πχ της συζύγου, καθώς δεν επιτρεπόταν να έχει ο σύζυγος σεξουαλικές σχέσεις με τη γυναίκα του όταν εκείνη είχε περίοδο), να σέβονται το γάμο και τις σεξουαλικές σχέσεις, να λαβαίνουν πρόνοια ώστε να μην προκαλέσουν τον τραυματισμό ή τον φόνο κάποιου, κλπ. Άλλα στοιχεία του Νόμου έδιναν έμφαση στην ιερότητα της ζωής και του αίματος. Κατ' επέκταση, γινόταν μέσω του Νόμου έκδηλη η αμαρτωλή κατάσταση όλων των ανθρώπων που προέρχονται από τον Αδάμ και η απεγνωσμένη ανάγκη της ανθρωπότητας για τον ερχομό του Μεσσία που θα την απάλλασσε από την αμαρτία και το θάνατο. Όταν εμφανίστηκε ο Ιησούς, έπαψε η ανάγκη να υφίστανται ο Μωσαϊκός νόμος, οι αιματηρές θυσίες ζώων στον Ναό στην Ιερουσαλήμ, η περιτομή, κλπ.

• 3. Το ότι δεν είναι ευρύτερα γνωστή ή δεν τηρείται αυτή η χριστιανική διάταξη περί αίματος δεν είναι παράδοξο βέβαια. Ακόμη και εντολές που είναι γνωστό και ευρύτερα αποδεκτό ότι αποτελούν (ή αποτελούσαν) σοβαρή ηθική παρέκκλιση —και βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο σοβαρότητας με την Βιβλική απαίτηση για αποχή από αίμα— καταστρατηγούνται ασύστολα, όπως η "αναγκαία" απομάκρυνση από την πορνεία (λέξη που αναφέρεται συνολικά στις αθέμιτες σεξουαλικές σχέσεις). (Πράξεις 15:28, 29) -- pvasiliadis  17:12, 24 Μαρτίου 2007 (UTC)

• Γιατί τέτοιο κέφι για την ανάλυση και συζήτηση του θέματος, ενώ το άρθρο μένει σε αυτή την πρωτόλεια μορφή; (λέμε τώρα....αν και περί ορέξεως κολοκυθόπιτα)
• Τα παραπάνω είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέροντα. Να συμπληρώσω ότι στη μουσουλμανική θρησκεία το αίμα είναι επίσης απαγορευμένο ως τρόφιμο (δείτε en:Halal.

--FocalPoint ^{Συζήτηση} 18:41, 24 Μαρτίου 2007 (UTC)

• • • Ξανάγραψα το άρθρο ώστε να καλύπτονται τουλάχιστον κάποιες βασικές έννοιες. -- pvasiliadis  14:25, 27 Μαρτίου 2007 (UTC)