Σαλό

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Συντεταγμένες: 45°36′0″N 10°32′0″E / 45.60000°N 10.53333°E / 45.60000; 10.53333

Σαλό

Έμβλημα
Τοποθεσία στο χάρτη
Τοποθεσία στο χάρτη
Σαλό
45°36′0″N 10°32′0″E
ΧώραΙταλία
Διοικητική υπαγωγήΕπαρχία της Μπρέσια
Έκταση27,31 km²[1]
Υψόμετρο65 μέτρα
Πληθυσμός10.417 (1  Ιανουαρίου 2023)[2]
Ταχ. κωδ.25087
Τηλ. κωδ.0365
Ζώνη ώραςUTC+01:00 (επίσημη ώρα)
UTC+02:00 (θερινή ώρα)
ΙστότοποςΕπίσημος ιστότοπος
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Το Σαλό (ιταλικά: Salò) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία της Μπρέσια, στην περιφέρεια της Λομβαρδίας. Η πόλη ήταν πρωτεύουσα της Ιταλικής Κοινωνικής Δημοκρατίας 1943-1945, η οποία συχνά αποκαλείται η «Δημοκρατία του Σαλό» (ιταλικά: Repubblica di Salò).

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ρωμαϊκή περίοδος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αν και παραδίδεται ότι το Σαλό έχει ετρουσκική προέλευση, ιστορικά φαίνεται ότι ξεκίνησε με την ίδρυση από τους αρχαίους Ρωμαίους της αποικίας Σαλόντιουμ. Υπάρχουν πολλά ερείπια του ρωμαϊκού οικισμού, όπως φαίνεται από τη νεκρόπολη Λουγκόν (στο μέσο του Σαντ Τζάγκο) και τα ευρήματα (αγγεία και επιτύμβιες στήλες) στο Αρχαιολογικό Μουσείο που βρίσκεται στη Λότζια Ντέλα Μαγκνίφα Πάτρια.[3]

Μεσαίωνας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, η πόλη είχε την ίδια τύχη με εκείνη της Λομβαρδίας. Οι ρίζες του Δήμου Σαλό μπορούν να χρονολογηθούν στα τέλη του 13ου αιώνα ή στις αρχές του επόμενου, και τα πιο αρχαία αγάλματα διατηρούνται από τις αρχές της πόλης του 1397[4].

Πριν το 1334, η πόλη ήταν τμήμα συνομοσπονδίας της περιοχής από τη δυτική ακτογραμμή της λίμνης Γκάρντα και της Βαλσάμπια, επονομαζόμενη Riperia Lacus Gardae Brixiensis[5].

Η συνομοσπονδία δεν ήθελε να σχηματίσει συμμαχία με την Μπρέσια, ούτε με την Βερόνα. Αντ' αυτού αποφάσισε να ζητήσει τη βοήθεια της Βενετίας. Λόγω της απόστασης της Βενετίας, η στρατηγική αυτή δεν εγγυώνταν την ανεξαρτησία της περιοχής και, μετά από μία σύντομη περίοδο υπό την κυριαρχία της Βενετίας (1336-1349), το Σαλό έγινε προπύργιο της οικογένειας Βισκόντι του Μιλάνου[6] . Το 1377 η Μπεατρίσε ντέλα Σκάλα, σύζυγος του Μπερναμπό Βισκόντι, ήθελε το Σαλό να γίνει πρωτεύουσα της περιοχής, μειώνοντας την επιρροή του Κάρλο Μαντέρνο. Έτσι, πόλη εφοδιάστηκε με στερεά τείχη και χτίστηκε κάστρο.

Η μεγαλοπρεπής πατρίδα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 13 Μαΐου 1426, μετά από μια μακρά περίοδο πολέμου, οι πόλεις της δυτικής όχθης της λίμνης εντάχθηκαν αυθόρμητα στη Δημοκρατία της Βενετίας, όπου παρέμειναν για τρεις αιώνες. Στην κεντρική πλατεία ακόμη και σήμερα υπάρχει μια στήλη με το λιοντάρι του Αγίου Μάρκου, σύμβολο της Βενετίας. Με τα χρόνια, η Βενετία έδωσε μεγάλη αυτονομία στην επαρχία του Κράτους της Τέρα, που παρέμεινε de facto ανεξάρτητη περιοχή και της αποδόθηκαν τόσο οι τίτλοι Magnifica Patria (Μεγαλοπρεπής Πατρίδα) και Figlia primogenita della Serenissima (Πρωτότοκη κόρη της Γαληνοτάτης). Το Γενικό Συμβούλιο της Πατρίδας και τα άλλα θεσμικά της όργανα παρέμειναν όλα στο κέντρο του Σαλό, αν και ο διοικητής αποστελόταν από την πρωτεύουσα, και του δόθηκε ο τίτλος του Προβλεπτή (Αστυνόμου) και Capitano della Riviera (επικεφαλής της Ριβιέρα) και η εξουσία του ποινικού δικαστή για το σύνολο της Ριβιέρα (ενώ η αστική δικαιοσύνη ανατέθηκε στον Μπρέσιαν Ποντέστα, ο οποίος επίσης κατοικούσε στο Σαλό). Εκτός από τη γεωργία και το εμπόριο, αναπτύχθηκε κατά την περίοδο αυτή η βιομηχανία λιναριού.

Ναπολεόντεια περίοδος και το Ρισορτζιμέντο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1796 ο Ναπολέοντας και τα γαλλικά στρατεύματα πολέμησαν με τα αυστριακά στρατεύματα στη Βόρεια Ιταλία κατά τη διάρκεια της πρώτης ιταλικής εκστρατείας. Το τέλος της Ενετικής Δημοκρατίας (Συνθήκη του Κάμπο Φόρμιο) έκλεισε τη θέση του Σαλό ως πρωτεύουσα της Δυτικής Ριβιέρα: την 1η Ιανουαρίου 1797, η προσωρινή κυβέρνηση της Μπρέσιαν συστάθηκε στο καντόνι της Μπενάκο με την πρωτεύουσα της Μπενάκο, "προαναφέρθηκε Σαλό": [ 7], η πόλη προσχώρησε στην Εντεύθεν των Άλπεων Δημοκρατία και στη συνέχεια στο Ναπολεοντικό Βασίλειο της Ιταλίας (1805-1814).

Μετά την εποχή του Ναπολέοντα το Σαλό έγινε μέρος του αυστριακού Βασιλείου της Λομβαρδίας-Βενετίας (1815-1859). Το 1848 το Σαλό προσχώρησε στην επανάσταση του Μιλάνου κατά των Αψβούργων και κατά τη διάρκεια του Β΄ ιταλικού πόλεμου της Ανεξαρτησίας, υπήρξαν πολλοί εθελοντές που πολέμησαν με τον Γκαριμπάλντι στο στρατό του Πεδεμοντίου. Στις 18 Ιουνίου 1859 ο Γκαριμπάλντι εισήλθε στο Σαλό και εξέφρασε την ικανοποίησή του στο χαρούμενο πλήθος. Το Σαλό έλαβε τον τιμητικό τίτλο "Città" (Πόλη) με βασιλικό διάταγμα στις 15 Δεκεμβρίου 1860. Μετά τη μάχη της Κουστόζα οι Αυστριακοί ανακατέλαβαν προσωρινά τον έλεγχο της πόλης, αλλά, παρά τη νίκη τους και μια ναυτική ήττα των Ιταλών στην Λίσσα, οι Αυστριακοί παραδόθηκαν στους Πρώσσους ένα μήνα αργότερα και αναγκάστηκαν να παραχωρήσουν τη Βενετία μετά τη Συνθήκη της Βιέννης.

Ιταλική Κοινωνική Δημοκρατία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από το 1943-1945 το Σαλό ήταν η de facto έδρα της κυβέρνησης του Μπενίτο Μουσολίνι, κράτος μαριονέτα των Ναζί, Ιταλική Κοινωνική Δημοκρατία, επίσης γνωστή ως Δημοκρατία του Σαλό. Η Βίλλα Καστάνγκα ήταν η έδρα του Αρχηγείου της Αστυνομίας, η Βίλλα Αμεντέι ήταν η έδρα του Υπουργείου Πολιτισμού, η Βίλλα Σιμονίνι ήταν η έδρα του Υπουργείου Εξωτερικών και της Υπηρεσίας Στεφάνι, η οποία διένειμε επίσημα δελτία Τύπου, βρισκόταν στην Οδό Μπρουνάτι[7]

Κύρια αξιοθέατα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Η στήλη με το φτερωτό λιοντάρι του Αγίου Μάρκου (San Marco), σύμβολο της Βενετίας
  • Η Porta dell' Orologio (Πύλη του ρολογιού της πόλης)
  • Duomo Santa Maria Annunziata (Καθεδρικός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου)

Το Duomo di Santa Maria Annunziata (καθεδρικός ναός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου), ανοικοδομήθηκε στα τέλη του γοτθικού ρυθμού του 15ου αιώνα. Έχει μια αξιοσημείωτη αναγεννησιακή πύλη, έργα ζωγραφικής από τον Ζενόνε Βερονέζε (16ος αιώνας), ένα Πολύπτυχο του Πάολο Βενετσιάνο, και μία Μαντόνα από τον Ρομανίνο.

Το Palazzo della Magnifica Patria ("Παλάτι της Μεγαλοπρεπούς Πατρίδας", 16ος αι.) στεγάζει το Ιστορικό Μουσείο της Γαλανής Κορδέλας, μια έκθεση των εγγράφων για την ιστορία της Αναγέννησης, στους πολέμους αποίκισης της Ιταλίας, του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου και την Αντίσταση κατά του φασισμού. Το Κοινοτικό Παλάτι είναι η έδρα του Αρχαιολογικού Μουσείου, με ευρήματα από το αρχαίο Σαλόντιουμ.

Σεισμικότητα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η περιοχή γύρω από τη λίμνη είναι μια σεισμική ζώνη. Το 1877 ιδρύθηκε μετεωρολογικό παρατηρητήριο υπό την επίβλεψη του καθηγητή Πίο Μπεττόνι, στον οποίο αφιερώθηκε αργότερα. Το 1889 προστέθηκε γεωφυσικό παρατηρητήριο (σεισμικός σταθμός), το οποίο έγινε σημαντικό κέντρο επιστημονικής έρευνας, μετά το σεισμό του 1901 (5,6 Ρίχτερ). Ένας άλλος σεισμός έγινε το 2004.

Η προτομή του Γκασπάρο ντα Σαλό βρίσκεται στην αίθουσα του Συμβουλίου του Δημαρχείου.

Πρόσωπα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δημοτική Διοίκηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από το 1995 (σύμφωνα με το νέο εκλογικό νόμο, 1993), ο δήμαρχος του Σαλό εκλέγεται άμεσα από το λαό. Ο δήμαρχος του Σαλό είναι η Μπάρμπαρα Μπόττι (Barbara Botti). Εξελέγη στις 8 Ιουνίου 2009 με το 52% των ψήφων. Το Δημοτικό Συμβούλιο έχει 20 μέλη.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 «Superficie di Comuni Province e Regioni italiane al 9 ottobre 2011». Εθνικό Ινστιτούτο Στατιστικής της Ιταλίας. Ανακτήθηκε στις 16  Μαρτίου 2019.
  2. demo.istat.it?l=it.
  3. «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Ιανουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 29 Οκτωβρίου 2013. 
  4. «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Νοεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 29 Οκτωβρίου 2013. 
  5. Ο αριθμόςτων συμμετοχών στη συνομοσπονδία ποικίλλει από 32 έως 46, σύμφωνα με τις διαφορετικές πηγές που παρατίθενται.
  6. http://www.saloweb.it/en/salo/history.asp[νεκρός σύνδεσμος].
  7. http://www.lagodigardamagazine.com/curiosity-salo-garda-lake.aspx Αρχειοθετήθηκε 2010-11-24 στο Wayback Machine..

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]